USTAWA
z
dnia 4 lutego 1994 r.
O
PRAWIE AUTORSKIM I PRAWACH POKREWNYCH
(tekst
pierwotny: Dz. U. 1994 r. Nr 24 poz. 83)
(tekst jednolity: Dz. U. 2000 r. Nr 80 poz. 904)
(tekst jednolity: Dz. U. 2006 r. Nr 90 poz. 631)
Rozdział
1
Przedmiot prawa autorskiego
Art. 1. 1. Przedmiotem
prawa
autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o
indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci,
niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia
(utwór).
2. W
szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
1) wyrażone
słowem,
symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie,
publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2) plastyczne;
3) fotograficzne;
4) lutnicze;
5) wzornictwa
przemysłowego;
6) architektoniczne,
architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7) muzyczne
i słowno-muzyczne;
8) sceniczne,
sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9) audiowizualne
(w tym filmowe).
21.
Ochroną objęty może
być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną
odkrycia,
idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.
3. Utwór
jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał
postać nieukończoną.
4. Ochrona przysługuje
twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.
Art. 2. 1. Opracowanie
cudzego
utworu, w szczególności tłumaczenie, przeróbka,
adaptacja, jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa
do utworu pierwotnego.
2. Rozporządzanie i
korzystanie z
opracowania zależy od zezwolenia twórcy utworu pierwotnego
(prawo zależne), chyba że autorskie prawa majątkowe do utworu
pierwotnego wygasły. W przypadku baz danych spełniających cechy utworu
zezwolenie twórcy jest konieczne także na sporządzenie
opracowania.
3. Twórca
utworu pierwotnego
może cofnąć zezwolenie, jeżeli w ciągu pięciu lat od jego udzielenia
opracowanie nie zostało rozpowszechnione. Wypłacone twórcy
wynagrodzenie nie podlega zwrotowi.
4. Za opracowanie nie
uważa się utworu, który powstał w wyniku inspiracji cudzym
utworem.
5. Na egzemplarzach
opracowania należy wymienić twórcę i tytuł utworu
pierwotnego.
Art. 3.
Zbiory, antologie,
wybory, bazy
danych spełniające cechy utworu są przedmiotem prawa autorskiego, nawet
jeżeli zawierają niechronione materiały, o ile przyjęty w nich
dobór, układ lub zestawienie ma twórczy
charakter, bez
uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.
Art. 4. Nie stanowią
przedmiotu prawa autorskiego:
1) akty
normatywne lub ich urzędowe projekty;
2) urzędowe
dokumenty, materiały, znaki i symbole;
3) opublikowane
opisy patentowe lub ochronne;
4) proste
informacje prasowe.
Art. 5. Przepisy ustawy
stosuje się do utworów:
1) których
twórca lub współtwórca jest obywatelem
polskim lub
11)
których
twórca jest obywatelem państwa członkowskiego Unii
Europejskiej
lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub
2) które
zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo równocześnie na tym terytorium i za granicą,
lub
3) które
zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub
4) które
są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.
Art. 6. 1. W rozumieniu
ustawy:
1) utworem
opublikowanym jest utwór, który za zezwoleniem
twórcy został zwielokrotniony i którego
egzemplarze
zostały udostępnione publicznie;
2) opublikowaniem
równoczesnym utworu jest opublikowanie utworu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą w okresie trzydziestu dni od
jego pierwszej publikacji;
3) utworem
rozpowszechnionym jest utwór, który za
zezwoleniem
twórcy został w jakikolwiek sposób udostępniony
publicznie;
4) nadawaniem
utworu jest jego rozpowszechnianie drogą emisji radiowej lub
telewizyjnej, prowadzonej w sposób bezprzewodowy (naziemny
lub
satelitarny) lub w sposób przewodowy;
5) reemitowaniem
utworu jest jego rozpowszechnianie przez inny podmiot niż pierwotnie
nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu organizacji
radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego
przekazywania tego programu do powszechnego odbioru;
6) wprowadzeniem
utworu do obrotu jest publiczne udostępnienie jego oryginału albo
egzemplarzy drogą przeniesienia ich własności dokonanego przez
uprawnionego lub za jego zgodą;
7) najmem
egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego czasowo
korzystania w celu bezpośredniego lub pośredniego uzyskania korzyści
majątkowej;
8) użyczeniem
egzemplarzy utworu jest ich przekazanie do ograniczonego czasowo
korzystania, niemające na celu bezpośredniego lub pośredniego uzyskania
korzyści majątkowej;
9) odtworzeniem
utworu jest jego udostępnienie bądź przy pomocy nośników
dźwięku, obrazu lub dźwięku i obrazu, na których
utwór
został zapisany, bądź przy pomocy urządzeń służących do odbioru
programu radiowego lub telewizyjnego, w którym
utwór jest
nadawany;
10) technicznymi
zabezpieczeniami są wszelkie technologie, urządzenia lub ich elementy,
których przeznaczeniem jest zapobieganie działaniom lub
ograniczenie działań umożliwiających korzystanie z utworów
lub
artystycznych wykonań z naruszeniem prawa;
11) skutecznymi
technicznymi zabezpieczeniami są techniczne zabezpieczenia
umożliwiające podmiotom uprawnionym kontrolę nad korzystaniem z
chronionego utworu lub artystycznego wykonania poprzez zastosowanie
kodu dostępu lub mechanizmu zabezpieczenia, w szczególności
szyfrowania, zakłócania lub każdej innej transformacji
utworu
lub artystycznego wykonania lub mechanizmu kontroli zwielokrotniania
które spełniają cel ochronny;
12) informacjami
na
temat zarządzania prawami są informacje identyfikujące
utwór,
twórcę, podmiot praw autorskich lub informacje o warunkach
eksploatacji utworu, o ile zostały one dołączone do egzemplarza utworu
lub są przekazywane w związku z jego rozpowszechnianiem, w tym kody
identyfikacyjne.
2. Ilekroć w ustawie
jest mowa o
równowartości danej kwoty wyrażonej w euro, należy przez to
rozumieć jej równowartość wyrażoną w walucie polskiej,
ustaloną
przy zastosowaniu średniego kursu euro, lub jej równowartość
wyrażoną w innej walucie, ustaloną przy zastosowaniu średniego kursu
euro oraz średniego kursu tej waluty ogłoszonego przez Narodowy Bank
Polski w dniu poprzedzającym dokonanie czynności.
Art. 61.
1.
Rozpowszechnianiem utworu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
drogą emisji radiowej lub telewizyjnej, prowadzonej w sposób
satelitarny jest jego rozpowszechnianie poprzez wprowadzenie przez
organizację radiową lub telewizyjną i na jej odpowiedzialność, na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do drogi przekazu prowadzącej do
satelity i z powrotem na Ziemię.
2. Jeżeli
rozpowszechnianie utworu
drogą emisji radiowej lub telewizyjnej prowadzonej w sposób
satelitarny ma miejsce w państwie niebędącym członkiem Unii
Europejskiej, które nie zapewnia poziomu ochrony określonego
w
rozdziale II dyrektywy Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w
sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa
autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu
satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz. Urz. WE L 248 z
06.10.1993, str. 15; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 17,
t. 1, str. 134) oraz gdy:
1) sygnał
przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za
pośrednictwem
ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się, że utwór został
rozpowszechniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez
operatora tej stacji;
2) sygnał
przekazujący utwór jest przesyłany do satelity za
pośrednictwem
ziemskiej stacji nadawczej znajdującej się na terytorium państwa
niebędącego członkiem Unii Europejskiej, a rozpowszechnianie utworu
odbywa się na zlecenie organizacji radiowej lub telewizyjnej mającej
siedzibę w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz
główne przedsiębiorstwo na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej,
uważa się, że utwór został rozpowszechniony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez tę organizację.
3. W przypadku gdy
sygnał
przekazujący utwór jest kodowany w sposób
uniemożliwiający jego powszechny i nieograniczony odbiór,
jest
to rozpowszechnianie, w rozumieniu ust. 1, pod warunkiem
równoczesnego udostępnienia przez organizację radiową lub
telewizyjną, lub za jej zgodą, środków do odbioru tego
sygnału.
4. Satelitą jest
sztuczny satelita
Ziemi działający w pasmach częstotliwości, które na mocy
przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) są
przeznaczone dla celów emisji sygnałów
przeznaczonych do
publicznego odbioru lub dla zamkniętej komunikacji pomiędzy dwoma
punktami, przy czym odbiór sygnałów w obu tych
przypadkach musi odbywać się w porównywalnych warunkach.
Art. 7. Jeżeli umowy
międzynarodowe,
których Rzeczpospolita Polska jest stroną, przewidują dalej
idącą ochronę, niż to wynika z ustawy, do nieopublikowanych
utworów obywateli polskich albo do utworów
opublikowanych
po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
równocześnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
opublikowanych po raz pierwszy w języku polskim - stosuje się
postanowienia tych umów.
Rozdział
2
Podmiot
prawa autorskiego
Art. 8. 1. Prawo
autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi
inaczej.
2. Domniemywa się, że
twórcą
jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono
na
egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do
publicznej
wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z
rozpowszechnianiem utworu.
3. Dopóki
twórca nie
ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go
producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja
zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.
Art. 9. 1.
Współtwórcom przysługuje prawo autorskie
wspólnie.
Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe.
Każdy ze
współtwórców może żądać określenia
wielkości
udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy
twórczej.
2. Każdy ze
współtwórców może wykonywać prawo
autorskie do
swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla
praw pozostałych współtwórców.
3. Do wykonywania prawa
autorskiego
do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich
współtwórców. W przypadku braku takiej
zgody każdy
ze współtwórców może żądać
rozstrzygnięcia przez
sąd, który orzeka uwzględniając interesy wszystkich
współtwórców.
4. Każdy ze
współtwórców może dochodzić roszczeń z
tytułu
naruszenia prawa autorskiego do całości utworu. Uzyskane świadczenie
przypada wszystkim współtwórcom, stosownie do
wielkości
ich udziałów.
5. Do autorskich praw
majątkowych
przysługujących współtwórcom stosuje się
odpowiednio
przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach
ułamkowych.
Art. 10.
Jeżeli
twórcy połączyli swoje
odrębne utwory w celu wspólnego rozpowszechniania, każdy z
nich
może żądać od pozostałych twórców udzielenia
zezwolenia
na rozpowszechnianie tak powstałej całości, chyba że istnieje słuszna
podstawa odmowy, a umowa nie stanowi inaczej. Przepisy art. 9 ust. 2-4
stosuje się odpowiednio.
Art. 11. Autorskie
prawa majątkowe
do utworu zbiorowego, w szczególności do encyklopedii lub
publikacji periodycznej, przysługują producentowi lub wydawcy, a do
poszczególnych części mających samodzielne znaczenie - ich
twórcom. Domniemywa się, że producentowi lub wydawcy
przysługuje
prawo do tytułu.
Art. 12. 1. Jeżeli
ustawa lub umowa
o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik
stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze
stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa
majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego
zamiaru stron.
2. Jeżeli pracodawca, w
okresie
dwóch lat od daty przyjęcia utworu, nie przystąpi do
rozpowszechniania utworu przeznaczonego w umowie o pracę do
rozpowszechnienia, twórca może wyznaczyć pracodawcy na
piśmie
odpowiedni termin na rozpowszechnienie utworu z tym skutkiem, że po
jego bezskutecznym upływie prawa uzyskane przez pracodawcę wraz z
własnością przedmiotu, na którym utwór utrwalono,
powracają do twórcy, chyba że umowa stanowi inaczej. Strony
mogą
określić inny termin na przystąpienie do rozpowszechniania utworu.
3. Jeżeli umowa o pracę
nie stanowi
inaczej, z chwilą przyjęcia utworu pracodawca nabywa własność
przedmiotu, na którym utwór utrwalono.
Art. 13.
Jeżeli pracodawca nie
zawiadomi
twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o
jego
nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian
w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że
utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić
inny
termin.
Art. 14. 1. Jeżeli w
umowie o pracę
nie postanowiono inaczej, instytucji naukowej przysługuje pierwszeństwo
opublikowania utworu naukowego pracownika, który stworzył
ten
utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku
pracy.
Twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Pierwszeństwo
opublikowania wygasa, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dostarczenia
utworu nie zawarto z twórcą umowy o wydanie utworu albo
jeżeli w
okresie dwóch lat od daty jego przyjęcia utwór
nie został
opublikowany.
2. Instytucja naukowa
może, bez
odrębnego wynagrodzenia, korzystać z materiału naukowego zawartego w
utworze, o którym mowa w ust. 1, oraz udostępniać ten
utwór osobom trzecim, jeżeli to wynika z uzgodnionego
przeznaczenia utworu lub zostało postanowione w umowie.
Art. 15.
Domniemywa się, że
producentem lub
wydawcą jest osoba, której nazwisko lub nazwę uwidoczniono w
tym
charakterze na przedmiotach, na których utwór
utrwalono,
albo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w
związku z rozpowszechnianiem utworu.
Art. 15a. Uczelni w
rozumieniu
przepisów o szkolnictwie wyższym przysługuje pierwszeństwo w
opublikowaniu pracy dyplomowej studenta. Jeżeli uczelnia nie
opublikowała pracy dyplomowej w ciągu 6 miesięcy od jej obrony,
student, który ją przygotował, może ją opublikować, chyba że
praca dyplomowa jest częścią utworu zbiorowego.
Rozdział
3
Treść
prawa autorskiego
Oddział
1
Autorskie
prawa osobiste
Art. 16. Jeżeli ustawa
nie stanowi
inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i
niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z
utworem,
a w szczególności prawo do:
1) autorstwa
utworu;
2) oznaczenia
utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go
anonimowo;
3) nienaruszalności
treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania;
4) decydowania
o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności;
5) nadzoru
nad sposobem korzystania z utworu.
Oddział
2
Autorskie prawa majątkowe
Art. 17. Jeżeli ustawa
nie stanowi
inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z
utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do
wynagrodzenia za korzystanie z utworu.
Art. 171.
Opracowanie lub
zwielokrotnienie bazy danych spełniającej cechy utworu, dokonane przez
legalnego użytkownika bazy danych lub jej kopii, nie wymaga zezwolenia
autora bazy danych, jeśli jest ono konieczne dla dostępu do zawartości
bazy danych i normalnego korzystania z jej zawartości. Jeżeli
użytkownik jest upoważniony do korzystania tylko z części bazy danych,
niniejsze postanowienie odnosi się tylko do tej części.
Art. 18. 1. Autorskie
prawa
majątkowe nie podlegają egzekucji, dopóki służą
twórcy.
Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
2. Po śmierci
twórcy,
spadkobiercy mogą sprzeciwić się egzekucji z prawa autorskiego do
utworu nieopublikowanego, chyba że sprzeciw byłby niezgodny z ujawnioną
wolą twórcy co do rozpowszechniania utworu.
3. Prawo do
wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1, art. 191,
art. 20 ust. 2-4, art. 201,
art. 30 ust. 2 oraz art. 70 ust. 3, nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu
ani egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
Art. 19. 1.
Twórcy i jego
spadkobiercom, w przypadku dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych
egzemplarzy utworu plastycznego lub fotograficznego, przysługuje prawo
do wynagrodzenia stanowiącego sumę poniższych stawek:
1) 5
% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale do
równowartości 50 000 euro, oraz
2) 3
% części ceny
sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 50 000,01 euro do równowartości 200
000
euro, oraz
3) 1
% części ceny
sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 200 000,01 euro do równowartości
350 000
euro, oraz
4) 0,5
% części
ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale od
równowartości 350 000,01 euro do równowartości
500 000
euro, oraz
5) 0,25
% części ceny sprzedaży, jeżeli ta część jest zawarta w przedziale
przekraczającym równowartość 500 000 euro
- jednak nie wyższego
niż równowartość 12 500 euro.
2. Przepisu ust. 1 nie
stosuje się w przypadku ceny sprzedaży niższej niż
równowartość 100 euro.
3. Oryginalnymi
egzemplarzami utworu w rozumieniu ust. 1 są:
1) egzemplarze
wykonane osobiście przez twórcę;
2) kopie
uznane za
oryginalne egzemplarze utworu, jeżeli zostały wykonane osobiście, w
ograniczonej ilości, przez twórcę lub pod jego nadzorem,
ponumerowane, podpisane lub w inny sposób przez niego
oznaczone.
Art. 191.
Twórcy i
jego spadkobiercom przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości 5 %
ceny dokonanych zawodowo odsprzedaży rękopisów
utworów
literackich i muzycznych.
Art. 192.
1. Odsprzedażą w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 191
jest każda sprzedaż następująca po pierwszym rozporządzeniu
egzemplarzem przez twórcę.
2. Zawodową odsprzedażą
w rozumieniu art. 19 ust. 1 i art. 191
są wszystkie czynności o charakterze odsprzedaży dokonywane, w ramach
prowadzonej działalności, przez sprzedawców, kupujących,
pośredników oraz inne podmioty zawodowo zajmujące się
handlem
dziełami sztuki lub rękopisami utworów literackich i
muzycznych.
Art. 193.
1. Do zapłaty wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1
i art. 191 jest obowiązany sprzedawca, o
którym mowa w art. 192
ust. 2, a gdy działa na rzecz osoby trzeciej, zawodowo zajmującej się
handlem dziełami sztuki lub rękopisami utworów literackich i
muzycznych, odpowiada z nią solidarnie.
2. Sprzedawca jest
obowiązany do
ujawnienia osoby trzeciej, o której mowa w ust. 1. Z
obowiązku
tego może się zwolnić płacąc należne wynagrodzenie.
3. Twórca
utworu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 i art. 191,
oraz jego spadkobiercy mogą domagać się od osób wymienionych
w
ust. 1 udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów
niezbędnych do określenia należnego wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży
oryginalnego egzemplarza lub rękopisu utworu przez okres 3 lat od dnia
dokonania odsprzedaży.
Art. 194.
Ceny sprzedaży określone w art. 19 ust. 1 i art. 191
są cenami po odliczeniu podatku od towarów i usług należnego
z
tytułu dokonanej odsprzedaży oryginalnego egzemplarza lub rękopisu
utworu.
Art. 195.
Przepisy art. 19-194
stosuje się także do oryginalnych egzemplarzy i rękopisów
utworów innych niż wymienione w art. 5, których
twórcy w dniu dokonania odsprzedaży mają miejsce stałego
pobytu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 20. 1. Producenci
i importerzy:
1) magnetofonów,
magnetowidów i innych podobnych urządzeń,
2) kserokopiarek,
skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych
umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza
opublikowanego utworu,
3) czystych
nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku
osobistego, utworów lub przedmiotów praw
pokrewnych, przy
użyciu urządzeń wymienionych w pkt 1 i 2
- są obowiązani do
uiszczania,
określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom zbiorowego zarządzania,
działającym na rzecz twórców, artystów
wykonawców, producentów fonogramów i
wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości
nieprzekraczającej 3 % kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń
i nośników.
2. Z kwoty uzyskanej z
tytułu opłat
ze sprzedaży magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz
związanych z nimi czystych nośników przypada:
1) 50
% - twórcom;
2) 25
% - artystom wykonawcom;
3) 25
% - producentom fonogramów.
3. Z kwoty uzyskanej z
tytułu opłat
ze sprzedaży magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz
związanych z nimi czystych nośników przypada:
1) 35
% - twórcom;
2) 25
% - artystom wykonawcom;
3) 40
% - producentom wideogramów.
4. Z kwoty uzyskanej z
tytułu opłat
ze sprzedaży urządzeń reprograficznych oraz związanych z nimi czystych
nośników przypada:
1) 50
% - twórcom;
2) 50
% - wydawcom.
5. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po zasięgnięciu opinii
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, stowarzyszeń twórców,
artystów
wykonawców, organizacji producentów
fonogramów,
producentów wideogramów oraz wydawców,
jak
również organizacji producentów lub
importerów
urządzeń i czystych nośników wymienionych w ust. 1, określa,
w
drodze rozporządzenia: kategorie urządzeń i nośników oraz
wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się
zdolnością
urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak
również ich przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż
zwielokrotnianie utworów, sposób pobierania i
podziału
opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.
Art. 201.
1. Posiadacze
urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą działalność
gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego
użytku osobistego osób trzecich, są obowiązani do
uiszczania, za
pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi, opłat w wysokości do 3 % wpływów z tego
tytułu na rzecz twórców oraz wydawców,
chyba że
zwielokrotnienie odbywa się na podstawie umowy z uprawnionym. Opłaty te
przypadają twórcom i wydawcom w częściach równych.
2. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po zasięgnięciu opinii
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, stowarzyszeń twórców oraz
wydawców, a
także opinii właściwej izby gospodarczej określa, w drodze
rozporządzenia, wysokość opłat, o których mowa w ust. 1,
uwzględniając proporcje udziału w zwielokrotnianych materiałach
utworów zwielokrotnianych dla własnego użytku osobistego,
sposób ich pobierania i podziału oraz wskazuje organizację
lub
organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.
Art. 21. 1.
Organizacjom radiowym i
telewizyjnym wolno nadawać opublikowane drobne utwory muzyczne, słowne
i słowno-muzyczne wyłącznie na podstawie umowy zawartej z organizacją
zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, chyba że prawo do nadania
utworów zamówionych przez organizację radiową lub
telewizyjną przysługuje jej na podstawie odrębnej umowy.
2. Twórca
może w umowie z
organizacją radiową lub telewizyjną zrzec się pośrednictwa organizacji
zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o którym mowa w
ust.
1. Zrzeczenie to wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem
nieważności.
21.
Przepisy ust. 1 i 2
stosuje się odpowiednio do publicznego udostępniania utworów
w
taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w
miejscu
i czasie przez siebie wybranym.
3.
4.
Art. 211.
1. Operatorom
sieci kablowych wolno reemitować w sieciach kablowych utwory nadawane w
programach organizacji radiowych i telewizyjnych wyłącznie na podstawie
umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami
autorskimi.
2. W przypadku
sporów związanych z zawarciem umowy, o której
mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 110 18 .
Art. 22. 1.
Organizacjom radiowym i
telewizyjnym wolno przy pomocy własnych środków i dla
własnych
nadań utrwalać utwory w celu zgodnego z prawem korzystania z nich.
2. Utrwalenia, o
których mowa
w ust. 1, powinny być zniszczone w terminie miesiąca od dnia
wygaśnięcia uprawnienia do nadania utworu.
3. Przepisu ust. 2 nie
stosuje się
do utrwaleń dokonanych przy przygotowywaniu własnych audycji i
programów mających wyjątkowy charakter dokumentalny, i
które zostaną umieszczone w archiwum.
Oddział
3
Dozwolony użytek chronionych utworów
Art. 23. 1. Bez
zezwolenia
twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego
utworu w zakresie własnego użytku osobistego. Przepis ten nie upoważnia
do budowania według cudzego utworu architektonicznego i
architektoniczno-urbanistycznego oraz do korzystania z elektronicznych
baz danych spełniających cechy utworu, chyba że dotyczy to własnego
użytku naukowego niezwiązanego z celem zarobkowym.
2. Zakres własnego
użytku osobistego
obejmuje korzystanie z pojedynczych egzemplarzy utworów
przez
krąg osób pozostających w związku osobistym, w
szczególności pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku
towarzyskiego.
Art. 231.
Nie wymaga
zezwolenia twórcy przejściowe lub incydentalne
zwielokrotnianie
utworów, niemające samodzielnego znaczenia gospodarczego, a
stanowiące integralną i podstawową część procesu technologicznego oraz
mające na celu wyłącznie umożliwienie:
1) przekazu
utworu w systemie teleinformatycznym pomiędzy osobami trzecimi przez
pośrednika lub
2) zgodnego
z prawem korzystania z utworu.
Art. 24. 1. Wolno
rozpowszechniać za
pomocą anteny zbiorowej oraz sieci kablowej utwory nadawane przez inną
organizację radiową lub telewizyjną drogą satelitarną albo naziemną,
jeżeli następuje to w ramach równoczesnego, integralnego i
nieodpłatnego rozpowszechniania programów radiowych lub
telewizyjnych i przeznaczone jest do oznaczonego grona
odbiorców
znajdujących się w jednym budynku lub w domach jednorodzinnych
obejmujących do 50 gospodarstw domowych.
2. Posiadacze urządzeń
służących do
odbioru programu radiowego lub telewizyjnego mogą za ich pomocą
odbierać nadawane utwory, choćby urządzenia te były umieszczone w
miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym
osiąganie
korzyści majątkowych.
3.
4.
Art. 25. 1. Wolno
rozpowszechniać w celach informacyjnych w prasie, radiu i telewizji:
1) już
rozpowszechnione:
a) sprawozdania
o aktualnych wydarzeniach,
b) aktualne
artykuły na tematy polityczne, gospodarcze lub religijne, chyba że
zostało wyraźnie zastrzeżone, że ich dalsze rozpowszechnianie jest
zabronione,
c) aktualne
wypowiedzi i fotografie reporterskie;
2) krótkie
wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa
w pkt 1 lit. a i b;
3) przeglądy
publikacji i utworów rozpowszechnionych;
4) mowy
wygłoszone
na publicznych zebraniach i rozprawach; nie upoważnia to jednak do
publikacji zbiorów mów jednej osoby;
5) krótkie
streszczenia rozpowszechnionych utworów.
2. Za korzystanie z
utworów,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b i c, twórcy
przysługuje prawo do wynagrodzenia.
3. Rozpowszechnianie
utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone
zarówno w oryginale, jak i w tłumaczeniu.
4. Przepisy ust. 1-3
stosuje się
odpowiednio do publicznego udostępniania utworów w taki
sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w
miejscu i
czasie przez siebie wybranym, z tym że jeżeli wypłata wynagrodzenia, o
którym mowa w ust. 2, nie nastąpiła na podstawie umowy z
uprawnionym, wynagrodzenie jest wypłacane za pośrednictwem właściwej
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
Art. 26. Wolno w
sprawozdaniach o
aktualnych wydarzeniach przytaczać utwory udostępniane podczas tych
wydarzeń, jednakże w granicach uzasadnionych celem informacji.
Art. 27. Instytucje
naukowe i
oświatowe mogą, w celach dydaktycznych lub prowadzenia własnych badań,
korzystać z rozpowszechnionych utworów w oryginale i w
tłumaczeniu oraz sporządzać w tym celu egzemplarze
fragmentów
rozpowszechnionego utworu.
Art. 28. Biblioteki,
archiwa i szkoły mogą:
1) udostępniać
nieodpłatnie, w zakresie swoich zadań statutowych, egzemplarze
utworów rozpowszechnionych;
2) sporządzać
lub
zlecać sporządzanie egzemplarzy rozpowszechnionych utworów w
celu uzupełnienia, zachowania lub ochrony własnych zbiorów;
3) udostępniać
zbiory dla celów badawczych lub poznawczych za pośrednictwem
końcówek systemu informatycznego (terminali) znajdujących
się na
terenie tych jednostek.
Art. 29. 1. Wolno
przytaczać w
utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych
utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym
wyjaśnianiem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku
twórczości.
2. Wolno w celach
dydaktycznych i
naukowych zamieszczać rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty
większych utworów w podręcznikach i wypisach.
21.
Wolno w celach
dydaktycznych i naukowych zamieszczać rozpowszechnione drobne utwory
lub fragmenty większych utworów w antologiach.
3. W przypadkach, o
których mowa w ust. 2 i 21,
twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.
Art. 30. 1. Ośrodki
informacji lub
dokumentacji mogą sporządzać i rozpowszechniać własne opracowania
dokumentacyjne oraz pojedyncze egzemplarze, nie większych niż jeden
arkusz wydawniczy, fragmentów opublikowanych
utworów.
2. Twórca
albo właściwa
organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi jest uprawniona do pobierania od ośrodków, o
których mowa w ust. 1, wynagrodzenia za odpłatne
udostępnianie
egzemplarzy fragmentów utworów.
Art. 301.
Do baz danych
spełniających cechy utworu nie stosuje się art. 28, art. 29 ust. 2 i 3
i art. 30.
Art. 31. Wolno
nieodpłatnie
wykonywać publicznie rozpowszechnione utwory podczas ceremonii
religijnych, imprez szkolnych i akademickich lub oficjalnych
uroczystości państwowych, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie
pośrednio lub bezpośrednio korzyści majątkowych i artyści wykonawcy nie
otrzymują wynagrodzenia, z wyłączeniem imprez reklamowych, promocyjnych
lub wyborczych.
Art. 32. 1. Właściciel
egzemplarza
utworu plastycznego może go wystawiać publicznie, jeżeli nie łączy się
z tym osiąganie korzyści majątkowych.
2. W razie podjęcia
decyzji o
zniszczeniu oryginalnego egzemplarza utworu plastycznego znajdującego
się w miejscu publicznie dostępnym, właściciel jest obowiązany złożyć
twórcy utworu lub jego bliskim ofertę sprzedaży, jeżeli
porozumienie się z nim, celem złożenia oferty, jest możliwe.
Górną granicę ceny określa wartość materiałów.
Jeżeli
sprzedaż nie jest możliwa, właściciel jest obowiązany umożliwić
twórcy sporządzenie kopii bądź - zależnie od rodzaju utworu
-
stosownej dokumentacji.
Art. 33.
Wolno rozpowszechniać:
1) utwory
wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach,
placach lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku;
2) utwory
wystawione w publicznie dostępnych zbiorach, takich jak muzea, galerie,
sale wystawowe, lecz tylko w katalogach i w wydawnictwach publikowanych
dla promocji tych utworów, a także w sprawozdaniach o
aktualnych
wydarzeniach w prasie i telewizji, jednakże w granicach uzasadnionych
celem informacji;
3) w
encyklopediach
i atlasach - opublikowane utwory plastyczne i fotograficzne, o ile
nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania jego
zezwolenia
napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Twórcy
przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia.
Art. 331.
Wolno korzystać z już
rozpowszechnionych utworów dla dobra osób
niepełnosprawnych, jeżeli to korzystanie odnosi się bezpośrednio do ich
upośledzenia, nie ma zarobkowego charakteru i jest podejmowane w
rozmiarze wynikającym z natury upośledzenia.
Art. 332.
Wolno korzystać z
utworów dla
celów bezpieczeństwa publicznego lub na potrzeby postępowań
administracyjnych, sądowych lub prawodawczych oraz sprawozdań z tych
postępowań.
Art. 333.
Wolno w celu reklamy
wystawy
publicznej lub publicznej sprzedaży utworów korzystać z
egzemplarzy utworów już rozpowszechnionych, w zakresie
uzasadnionym promocją wystawy lub sprzedaży, z wyłączeniem innego
handlowego wykorzystania.
Art. 334.
Wolno korzystać z
utworów w związku z prezentacją lub naprawą sprzętu.
Art. 335.
Wolno korzystać z
utworu w postaci
obiektu budowlanego, jego rysunku, planu lub innego ustalenia, w celu
odbudowy lub remontu obiektu budowlanego.
Art. 34.
Można korzystać z
utworów w
granicach dozwolonego użytku pod warunkiem wymienienia imienia i
nazwiska twórcy oraz źródła. Podanie
twórcy i
źródła powinno uwzględniać istniejące możliwości.
Twórcy
nie przysługuje prawo do wynagrodzenia, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 35. Dozwolony
użytek nie może naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w
słuszne interesy twórcy.
Rozdział
4
Czas trwania autorskich praw majątkowych
Art. 36. Z
zastrzeżeniem
wyjątków przewidzianych w ustawie, autorskie prawa majątkowe
gasną z upływem lat siedemdziesięciu:
1) od
śmierci
twórcy, a do utworów współautorskich -
od śmierci
współtwórcy, który przeżył pozostałych,
2) w
odniesieniu do
utworu, którego twórca nie jest znany - od daty
pierwszego rozpowszechnienia, chyba że pseudonim nie pozostawia
wątpliwości co do tożsamości autora lub jeżeli autor ujawnił swoją
tożsamość,
3) w
odniesieniu do
utworu, do którego autorskie prawa majątkowe przysługują z
mocy
ustawy innej osobie niż twórca - od daty rozpowszechnienia
utworu, a gdy utwór nie został rozpowszechniony - od daty
jego
ustalenia,
4) w
odniesieniu do
utworu audiowizualnego - od śmierci najpóźniej zmarłej z
wymienionych osób: głównego reżysera, autora
scenariusza,
autora dialogów, kompozytora muzyki skomponowanej do utworu
audiowizualnego.
Art. 37. Jeżeli bieg
terminu
wygaśnięcia autorskich praw majątkowych rozpoczyna się od
rozpowszechnienia utworu, a utwór rozpowszechniono w
częściach,
odcinkach, fragmentach lub wkładkach, bieg terminu liczy się oddzielnie
od daty rozpowszechnienia każdej z wymienionych części.
Art. 38.
Art. 39. Czas trwania
autorskich
praw majątkowych liczy się w latach pełnych następujących po roku, w
którym nastąpiło zdarzenie, od którego zaczyna
się bieg
terminów określonych w art. 36 i art. 37.
Art. 40. 1. Producenci
lub wydawcy
egzemplarzy utworów literackich, muzycznych, plastycznych,
fotograficznych i kartograficznych, niekorzystających z ochrony
autorskich praw majątkowych, są obowiązani do przekazywania na rzecz
Funduszu, o którym mowa w art. 111, wpłaty wynoszącej od 5 %
do
8 % wpływów brutto ze sprzedaży egzemplarzy tych
utworów.
Dotyczy to wydań publikowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
11.
Producenci i wydawcy
dokonują wpłat, o których mowa w ust. 1, za okresy kwartalne
w
terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu kwartału, w
którym uzyskano wpływy ze sprzedaży. Jeżeli wysokość wpłaty
nie
przekracza wyrażonej w złotych równowartości kwoty 1 000
euro,
możliwe jest rozliczanie w innych regularnych okresach, nie dłuższych
jednak niż rok obrotowy.
2. Przepis ust. 1
stosuje się
odpowiednio do egzemplarzy chronionych opracowań utworów
niekorzystających z ochrony autorskich praw majątkowych.
3. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze
rozporządzenia, wysokość procentu, o którym mowa w ust. 1.
Rozdział
5
Przejście autorskich praw majątkowych
Art. 41. 1. Jeżeli
ustawa nie stanowi inaczej:
1) autorskie
prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub
na podstawie umowy;
2) nabywca
autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że
umowa stanowi inaczej.
2. Umowa o
przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z
utworu, zwana dalej „licencją”,
obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.
3. Nieważna jest umowa
w części
dotyczącej wszystkich utworów lub wszystkich
utworów
określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać w
przyszłości.
4. Umowa może dotyczyć
tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili
jej zawarcia.
5. Twórca
utworu
wykorzystanego lub włączonego do utworu audiowizualnego oraz utworu
wchodzącego w skład utworu zbiorowego, po powstaniu nowych
sposobów eksploatacji utworów, nie może bez
ważnego
powodu odmówić udzielenia zezwolenia na korzystanie z tego
utworu w ramach utworu audiowizualnego lub utworu zbiorowego na polach
eksploatacji nieznanych w chwili zawarcia umowy.
Art. 42. Jeżeli
autorskie prawa
majątkowe jednego ze współtwórców
miałyby przypaść
Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi na
pozostałych przy życiu współtwórców
lub ich
następców prawnych, stosownie do wielkości ich
udziałów.
Art. 43. 1. Jeżeli z
umowy nie
wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie
licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia.
2. Jeżeli w umowie nie
określono
wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się
z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z
korzystania z utworu.
Art. 44.
W razie rażącej
dysproporcji między
wynagrodzeniem twórcy a korzyściami nabywcy autorskich praw
majątkowych lub licencjobiorcy, twórca może żądać stosownego
podwyższenia wynagrodzenia przez sąd.
Art. 45. Jeżeli umowa
nie stanowi
inaczej, twórcy przysługuje odrębne wynagrodzenie za
korzystanie
z utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.
Art. 46. Jeżeli umowa
nie stanowi
inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo zezwalania na
wykonywanie zależnego prawa autorskiego, mimo że w umowie postanowiono
o przeniesieniu całości autorskich praw majątkowych.
Art. 47. Jeżeli
wynagrodzenie
twórcy zależy od wysokości wpływów z korzystania
z
utworu, twórca ma prawo do otrzymania informacji i wglądu w
niezbędnym zakresie do dokumentacji mającej istotne znaczenie dla
określenia wysokości tego wynagrodzenia.
Art. 48. 1. Jeżeli
wynagrodzenie
twórcy jest określone procentowo od ceny sprzedaży
egzemplarzy
utworu, a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się
umówiony procent od egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej
cenie.
2. Jednostronne
obniżenie ceny
sprzedaży egzemplarzy przed upływem roku od przystąpienia do
rozpowszechniania utworu nie wpływa na wysokość wynagrodzenia. Strony
mogą przedłużyć ten termin.
Art. 49. 1. Jeżeli w
umowie nie
określono sposobu korzystania z utworu, powinien on być zgodny z
charakterem i przeznaczeniem utworu oraz przyjętymi zwyczajami.
2. Następca prawny,
choćby nabył
całość autorskich praw majątkowych, nie może, bez zgody
twórcy,
czynić zmian w utworze, chyba że są one spowodowane oczywistą
koniecznością, a twórca nie miałby słusznej podstawy im się
sprzeciwić. Dotyczy to odpowiednio utworów,
których czas
ochrony autorskich praw majątkowych upłynął.
Art. 50.
Odrębne pola
eksploatacji stanowią w szczególności:
1) w
zakresie
utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką
egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu
magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2) w
zakresie
obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których
utwór
utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo
egzemplarzy;
3) w
zakresie
rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2
-
publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz
nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki
sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w
miejscu i w
czasie przez siebie wybranym.
Art. 51. 1.
2.
3. Wprowadzenie do
obrotu oryginału
albo egzemplarza utworu na terytorium Europejskiego Obszaru
Gospodarczego wyczerpuje prawo do zezwalania na dalszy obrót
takim egzemplarzem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem
jego najmu lub użyczenia.
Art. 52. 1. Jeżeli
umowa nie stanowi
inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje
przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.
2. Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej,
przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na
nabywcę własności egzemplarza utworu.
3. Nabywca oryginału
utworu jest
obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim
jest
to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca oryginału może
jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia
oraz
wynagrodzenia za korzystanie.
Art. 53.
Umowa o przeniesienie
autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod
rygorem nieważności.
Art. 54. 1.
Twórca jest
obowiązany dostarczyć utwór w terminie określonym w umowie,
a
jeżeli termin nie został oznaczony - niezwłocznie po ukończeniu utworu.
2. Jeżeli
twórca nie
dostarczył utworu w przewidzianym terminie, zamawiający może wyznaczyć
twórcy odpowiedni dodatkowy termin z zagrożeniem odstąpienia
od
umowy, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić.
Art. 55. 1. Jeżeli
zamówiony
utwór ma usterki, zamawiający może wyznaczyć
twórcy
odpowiedni termin do ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie
może od umowy odstąpić lub żądać odpowiedniego obniżenia
umówionego wynagrodzenia, chyba że usterki są wynikiem
okoliczności, za które twórca nie ponosi
odpowiedzialności. Twórca zachowuje w każdym razie prawo do
otrzymanej części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25 % wynagrodzenia
umownego.
2. Jeżeli
utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy odstąpić i
żądać naprawienia poniesionej szkody.
3. Roszczenia, o
których mowa w ust. 1, wygasają z chwilą przyjęcia utworu.
4. Jeżeli zamawiający
nie zawiadomi
twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o
jego
przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania
określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa
się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą
określić inny termin.
Art. 56. 1.
Twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu
na swoje istotne interesy twórcze.
2. Jeżeli w ciągu
dwóch lat
od odstąpienia lub wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1,
twórca zamierza przystąpić do korzystania z utworu, ma
obowiązek
zaoferować to korzystanie nabywcy lub licencjobiorcy, wyznaczając mu w
tym celu odpowiedni termin.
3. Jeżeli odstąpienie
od umowy lub
jej wypowiedzenie następuje po przyjęciu utworu, skuteczność
odstąpienia lub wypowiedzenia może być przez drugą stronę umowy
uzależniona od zabezpieczenia kosztów poniesionych przez nią
w
związku z zawartą umową. Nie można jednak żądać zwrotu
kosztów,
gdy zaniechanie rozpowszechniania jest następstwem okoliczności, za
które twórca nie ponosi odpowiedzialności.
4. Przepisu ust. 1 nie
stosuje się
do utworów architektonicznych i
architektoniczno-urbanistycznych, audiowizualnych oraz
utworów
zamówionych w zakresie ich eksploatacji w utworze
audiowizualnym.
Art. 57. 1. Jeżeli
nabywca
autorskich praw majątkowych lub licencjobiorca, który
zobowiązał
się do rozpowszechniania utworu, nie przystąpi do rozpowszechniania w
umówionym terminie, a w jego braku - w ciągu
dwóch lat od
przyjęcia utworu, twórca może odstąpić od umowy lub ją
wypowiedzieć i domagać się naprawienia szkody po bezskutecznym upływie
dodatkowego terminu, nie krótszego niż sześć miesięcy.
2. Jeżeli wskutek
okoliczności, za
które nabywca lub licencjobiorca ponosi odpowiedzialność,
utwór nie został udostępniony publiczności,
twórca może
się domagać, zamiast naprawienia poniesionej szkody,
podwójnego
wynagrodzenia w stosunku do określonego w umowie o rozpowszechnienie
utworu, chyba że licencja jest niewyłączna.
3. Przepisów
ust. 1 i 2 nie stosuje się do utworów architektonicznych i
architektoniczno-urbanistycznych.
Art. 58.
Jeżeli publiczne
udostępnienie
utworu następuje w nieodpowiedniej formie albo ze zmianami,
którym twórca mógłby słusznie się
sprzeciwić, może
on po bezskutecznym wezwaniu do zaniechania naruszenia odstąpić od
umowy lub ją wypowiedzieć. Twórcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia określonego umową.
Art. 59. Jeżeli ustawa
nie stanowi
inaczej, każda ze stron odstępując od umowy lub wypowiadając ją może
żądać od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co ta otrzymała z tytułu
umowy.
Art. 60. 1.
Korzystający z utworu
jest obowiązany umożliwić twórcy przed rozpowszechnieniem
utworu
przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli wniesione w związku z
nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z okoliczności od
twórcy niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają
nabywcę
autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcę.
2. Jeżeli
twórca nie
przeprowadzi nadzoru autorskiego w odpowiednim terminie, uważa się, że
wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu.
3. Jeżeli ustawa lub
umowa nie
stanowią inaczej, za wykonanie nadzoru autorskiego nie przysługuje
twórcy odrębne wynagrodzenie.
4. Twórcy
utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania odpłatnego nadzoru
autorskiego.
5. Sprawowanie nadzoru
autorskiego nad utworami architektonicznymi i
architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne przepisy.
Art. 61.
Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej,
nabycie od twórcy egzemplarza projektu architektonicznego
lub
architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo zastosowania go tylko
do jednej budowy.
Art. 62. 1.
Twórca może w
zbiorowej publikacji swych utworów umieścić utwory, o
których publikację zawarł odrębną umowę.
2. Umowa o zbiorowe
wydanie
utworów nie obejmuje prawa publikacji
poszczególnych
utworów, chyba że postanowiono w niej inaczej.
Art. 63.
Jeżeli umowa obejmuje
sporządzenie
egzemplarzy przeznaczonych do udostępnienia publiczności,
twórcy
należą się egzemplarze autorskie w liczbie określonej w umowie.
Art. 64. Umowa
zobowiązująca do
przeniesienia autorskich praw majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą
przyjęcia utworu, prawo do wyłącznego korzystania z utworu na
określonym w umowie polu eksploatacji, chyba że postanowiono w niej
inaczej.
Art. 65. W braku
wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że
twórca udzielił licencji.
Art. 66. 1. Umowa
licencyjna
uprawnia do korzystania z utworu w okresie pięciu lat na terytorium
państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba że
w
umowie postanowiono inaczej.
2. Po upływie terminu,
o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane na podstawie umowy
licencyjnej wygasa.
Art. 67. 1.
Twórca może
udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie
polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego
korzystania.
2. Jeżeli umowa nie
zastrzega
wyłączności korzystania z utworu w określony sposób
(licencja
wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez
twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na
tym
samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).
3. Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej,
licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w
zakresie uzyskanej licencji.
4. Jeżeli umowa nie
stanowi inaczej,
uprawniony z licencji wyłącznej może dochodzić roszczeń z tytułu
naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie objętym umową
licencyjną.
5. Umowa licencyjna
wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.
Art. 68. 1. Jeżeli
umowa nie stanowi
inaczej, a licencji udzielono na czas nieoznaczony, twórca
może
ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów umownych, a w ich
braku
na rok naprzód, na koniec roku kalendarzowego.
2. Licencję udzieloną
na okres dłuższy niż pięć lat uważa się, po upływie tego terminu, za
udzieloną na czas nieoznaczony.
Rozdział
6
Przepisy szczególne dotyczące utworów
audiowizualnych
Art. 69.
Współtwórcami
utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład
twórczy w jego powstanie, a w szczególności:
reżyser,
operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego,
twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego
utworów
muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.
Art. 70. 1. Domniemywa
się, że
producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie
utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne
prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu
audiowizualnego jako całości.
2.
21.
Współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści
wykonawcy są uprawnieni do:
1) wynagrodzenia
proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu
audiowizualnego w kinach;
2) stosownego
wynagrodzenia z tytułu najmu egzemplarzy utworów
audiowizualnych i ich publicznego odtwarzania;
3) stosownego
wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub poprzez inne
środki publicznego udostępniania utworów;
4) stosownego
wynagrodzenia z tytułu reprodukowania utworu audiowizualnego na
egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego.
3. Korzystający z
utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa
w ust. 21, za pośrednictwem właściwej
organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
4. Stosowne
wynagrodzenie za
korzystanie z polskiego utworu audiowizualnego za granicą lub
zagranicznego utworu audiowizualnego w Rzeczypospolitej Polskiej może
być ustalone ryczałtowo.
Art. 71. Producent może
bez zgody
twórców utworu audiowizualnego dokonywać
tłumaczeń na
różne wersje językowe.
Art. 72.
Twórca utworu
zamówionego do utworu audiowizualnego może, po upływie
pięciu
lat od przyjęcia zamówionego utworu, zezwolić na
rozpowszechnianie tego utworu w innym utworze audiowizualnym, jeżeli w
tym terminie nie doszło do rozpowszechnienia utworu audiowizualnego z
jego utworem. Strony mogą skrócić ten termin.
Art. 73. Prawo do
nadzoru autorskiego może być wykonywane tylko w stosunku do ostatecznej
wersji utworu audiowizualnego.
Rozdział
7
Przepisy szczególne dotyczące programów
komputerowych
Art. 74. 1. Programy
komputerowe
podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego
rozdziału nie stanowią inaczej.
2. Ochrona przyznana
programowi
komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady
będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym
podstawą łączy, nie podlegają ochronie.
3. Prawa majątkowe do
programu
komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania
obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile
umowa
nie stanowi inaczej.
4. Autorskie prawa
majątkowe do
programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75
ust. 2
i 3, obejmują prawo do:
1) trwałego
lub
czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w
części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w
którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania,
przekazywania
i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego
zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2) tłumaczenia,
przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w
programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych
zmian dokonała;
3) rozpowszechniania,
w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
Art. 75. 1. Jeżeli
umowa nie stanowi
inaczej, czynności wymienione w art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2 nie wymagają
zgody uprawnionego, jeżeli są niezbędne do korzystania z programu
komputerowego zgodnie z jego przeznaczeniem, w tym do poprawiania
błędów przez osobę, która legalnie weszła w jego
posiadanie.
2. Nie wymaga
zezwolenia uprawnionego:
1) sporządzenie
kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu
komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być
używana równocześnie z programem komputerowym;
2) obserwowanie,
badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu
poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z
egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności
upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania,
stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;
3) zwielokrotnianie
kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2,
jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do
osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu
komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną
spełnione następujące warunki:
a) czynności
te
dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do
korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę
działającą na ich rzecz,
b) informacje
niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio
łatwo
dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,
c) czynności
te
odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego,
które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.
3. Informacje, o
których mowa w ust. 2 pkt 3, nie mogą być:
1) wykorzystane
do innych celów niż osiągnięcie współdziałania
niezależnie stworzonego programu komputerowego;
2) przekazane
innym
osobom, chyba że jest to niezbędne do osiągnięcia
współdziałania
niezależnie stworzonego programu komputerowego;
3) wykorzystane
do
rozwijania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu programu
komputerowego o istotnie podobnej formie wyrażenia lub do innych
czynności naruszających prawa autorskie.
Art. 76. Postanowienia
umów sprzeczne z art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.
Art. 77. Do
programów komputerowych nie stosuje się przepisów
art. 16 pkt 3-5, art. 20, art. 23, art. 23 1 ,
art. 27, art. 28, art. 30, art. 33 1 -33 5
, art. 49 ust. 2, art. 56, art. 60 i art. 62.
Art. 771.
Uprawniony może
domagać się od użytkownika programu komputerowego zniszczenia
posiadanych przez niego środków technicznych (w tym
programów komputerowych), których jedynym
przeznaczeniem
jest ułatwianie niedozwolonego usuwania lub obchodzenia technicznych
zabezpieczeń programu.
Art. 772.
Ochrona
przyznana bazom danych spełniającym cechy utworu nie obejmuje
programów komputerowych używanych do sporządzenia lub
obsługi
baz danych dostępnych przy pomocy środków elektronicznych.
Rozdział
8
Ochrona autorskich praw osobistych
Art. 78. 1.
Twórca,
którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym
działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego
naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się
naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego
skutków, w szczególności aby złożyła publiczne
oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było
zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę
pieniężną
tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie
twórcy - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę
pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.
2. Jeżeli
twórca nie wyraził
innej woli, po jego śmierci z powództwem o ochronę
autorskich
praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego braku
kolejno: zstępni, rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa.
3. Jeżeli
twórca nie wyraził
innej woli, osoby wymienione w ust. 2 są uprawnione w tej samej
kolejności do wykonywania autorskich praw osobistych zmarłego
twórcy.
4. Jeżeli
twórca nie wyraził
innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust. 2,
może
również wystąpić stowarzyszenie
twórców właściwe
ze względu na rodzaj twórczości lub organizacja zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, która
zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.
Rozdział
9
Ochrona autorskich praw majątkowych
Art. 79. 1. Uprawniony,
którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może
żądać
od osoby, która naruszyła te prawa:
1) zaniechania
naruszania;
2) usunięcia
skutków naruszenia;
3) naprawienia
wyrządzonej szkody:
a) na
zasadach ogólnych albo
b) poprzez
zapłatę
sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku
gdy naruszenie jest zawinione - trzykrotności stosownego wynagrodzenia,
które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem
udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu;
4) wydania
uzyskanych korzyści.
2. Niezależnie od
roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się domagać:
1) jednokrotnego
albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia odpowiedniej treści
i w odpowiedniej formie lub podania do publicznej wiadomości części
albo całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w
sposób i w zakresie określonym przez sąd;
2) zapłaty
przez
osobę, która naruszyła autorskie prawa majątkowe,
odpowiedniej
sumy pieniężnej, nie niższej niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnionych
korzyści odniesionych przez sprawcę z dokonanego naruszenia, na rzecz
Funduszu, o którym mowa w art. 111, gdy naruszenie jest
zawinione i zostało dokonane w ramach działalności gospodarczej
wykonywanej w cudzym albo we własnym imieniu, choćby na cudzy rachunek.
3. Sąd może nakazać
osobie,
która naruszyła autorskie prawa majątkowe, na jej wniosek i
za
zgodą uprawnionego, w przypadku gdy naruszenie jest niezawinione,
zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli
zaniechanie naruszania lub usunięcie skutków naruszenia
byłoby
dla osoby naruszającej niewspółmiernie dotkliwe.
4. Sąd, rozstrzygając o
naruszeniu
prawa, może orzec na wniosek uprawnionego o bezprawnie wytworzonych
przedmiotach oraz środkach i materiałach użytych do ich wytworzenia, w
szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu,
przyznaniu
uprawnionemu na poczet należnego odszkodowania lub zniszczeniu.
Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz interesy osób
trzecich.
5. Domniemywa się, że
środki i
materiały, o których mowa w ust. 4, są własnością osoby,
która naruszyła autorskie prawa majątkowe.
6. Przepis ust. 1
stosuje się
odpowiednio w przypadku usuwania lub obchodzenia technicznych
zabezpieczeń przed dostępem, zwielokrotnianiem lub rozpowszechnianiem
utworu, jeżeli działania te mają na celu bezprawne korzystanie z utworu.
7. Przepisy ust. 1 i 2
stosuje się
odpowiednio w przypadku usuwania lub zmiany bez upoważnienia
jakichkolwiek elektronicznych informacji na temat zarządzania prawami
autorskimi lub prawami pokrewnymi, a także świadomego rozpowszechniania
utworów z bezprawnie usuniętymi lub zmodyfikowanymi takimi
informacjami.
Art. 80. 1. Sąd
właściwy do
rozpoznania spraw o naruszenie autorskich praw majątkowych miejsca, w
którym sprawca wykonuje działalność lub w którym
znajduje
się jego majątek, także przed wytoczeniem powództwa
rozpoznaje,
nie później niż w terminie 3 dni od dnia złożenia w sądzie,
wniosek mającego w tym interes prawny:
1) o
zabezpieczenie dowodów oraz o zabezpieczenie związanych z
nimi roszczeń;
2) o
zobowiązanie
naruszającego autorskie prawa majątkowe do udzielenia informacji i
udostępnienia określonej przez sąd dokumentacji mającej znaczenie dla
roszczeń, o których mowa w art. 79 ust. 1;
3) o
zobowiązanie
innej niż naruszający osoby do udzielenia informacji, które
mają
znaczenie dla roszczeń, określonych w art. 79 ust. 1, o pochodzeniu,
sieciach dystrybucji, ilości i cenie towarów lub usług
naruszających autorskie prawa majątkowe, jeżeli:
a) stwierdzono,
że posiada ona towary naruszające autorskie prawa majątkowe, lub
b) stwierdzono,
że korzysta ona z usług naruszających autorskie prawa majątkowe, lub
c) stwierdzono,
że świadczy ona usługi wykorzystywane w działaniach naruszających
autorskie prawa majątkowe, lub
d) została
przez
osobę określoną w lit. a, b lub c wskazana jako uczestnicząca w
produkcji, wytwarzaniu lub dystrybucji towarów lub
świadczeniu
usług naruszających autorskie prawa majątkowe,
a powyższe działania
mają na celu
uzyskanie bezpośrednio lub pośrednio zysku lub innej korzyści
ekonomicznej, przy czym nie obejmuje to działań konsumentów
będących w dobrej wierze.
2. Sąd, dopuszczając
dowód
lub rozpoznając wnioski, o których mowa w ust. 1, zapewnia
zachowanie tajemnicy przedsiębiorcy i innych tajemnic ustawowo
chronionych.
3. Od obowiązku, o
którym
mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, może uchylić się ten, kto według
przepisów Kodeksu postępowania cywilnego mógłby
jako
świadek odmówić zeznań lub odpowiedzi na zadane mu pytanie.
4. W uzasadnionych
przypadkach sąd
może uzależnić wydanie postanowienia o zabezpieczeniu
dowodów, o
których mowa w ust. 1 pkt 1, od złożenia kaucji.
5. Zażalenia na
postanowienia sądu w sprawach, o których mowa w ust. 1, sąd
rozpoznaje w terminie 7 dni.
6. Do zabezpieczenia
dowodów stosuje się odpowiednio art. 733, art. 742 i art.
744-746 Kodeksu postępowania cywilnego.
Rozdział
10
Ochrona wizerunku, adresata korespondencji i tajemnicy
źródeł informacji
Art. 81. 1.
Rozpowszechnianie
wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. W braku
wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta
otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie.
2. Zezwolenia nie
wymaga rozpowszechnianie wizerunku:
1) osoby
powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem
przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych,
społecznych, zawodowych;
2) osoby
stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak
zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.
Art. 82.
Jeżeli osoba, do
której
korespondencja jest skierowana, nie wyraziła innej woli,
rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej
śmierci, wymaga zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych,
rodziców lub rodzeństwa.
Art. 83. Do roszczeń w
przypadku
rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej oraz
rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego zezwolenia osoby, do
której została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis
art.
78 ust. 1; roszczeń tych nie można dochodzić po upływie dwudziestu lat
od śmierci tych osób.
Art. 84. 1.
Twórca, a wydawca
lub producent na żądanie twórcy mają obowiązek zachowania w
tajemnicy źródeł informacji wykorzystanych w utworze oraz
nieujawniania związanych z tym dokumentów.
2. Ujawnienie tajemnicy
jest
dozwolone za zgodą osoby, która powierzyła tajemnicę, lub na
podstawie postanowienia właściwego sądu.
Rozdział
11
Prawa pokrewne
Oddział
1
Prawa do artystycznych wykonań
Art. 85. 1. Każde
artystyczne
wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną
niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.
2. Artystycznymi
wykonaniami, w
rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania
aktorów,
recytatorów, dyrygentów,
instrumentalistów,
wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych
osób w
sposób twórczy przyczyniających się do powstania
wykonania.
Art. 86. 1. Artyście
wykonawcy przysługuje, w granicach określonych przepisami ustawy,
wyłączne prawo do:
1) ochrony
dóbr osobistych, w szczególności w zakresie:
a) wskazywania
go jako wykonawcy, z wyłączeniem przypadków, gdy pominięcie
jest zwyczajowo przyjęte,
b) decydowania
o sposobie oznaczenia wykonawcy, w tym zachowania anonimowości albo
posłużenia się pseudonimem,
c) sprzeciwiania
się jakimkolwiek wypaczeniom, przeinaczeniom i innym zmianom wykonania,
które mogłyby naruszać jego dobre imię;
2) korzystania
z artystycznego wykonania i rozporządzania prawami do niego na
następujących polach eksploatacji:
a) w
zakresie
utrwalania i zwielokrotniania - wytwarzania określoną techniką
egzemplarzy artystycznego wykonania, w tym zapisu magnetycznego oraz
techniką cyfrową,
b) w
zakresie
obrotu egzemplarzami, na których artystyczne wykonanie
utrwalono
- wprowadzania do obrotu, użyczania lub najmu egzemplarzy,
c) w
zakresie
rozpowszechniania artystycznego wykonania w sposób inny niż
określony w lit. b - nadawania, reemitowania oraz odtwarzania, chyba że
są one dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, a
także publicznego udostępniania utrwalenia artystycznego wykonania w
taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp
w
miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
2. Artyście wykonawcy
służy prawo do
wynagrodzenia za korzystanie z artystycznego wykonania lub za
rozporządzanie prawami do takiego wykonania określone w umowie albo
przyznane w przepisach ustawy.
3. W przypadku
nadawania,
reemitowania lub odtwarzania artystycznego wykonania za pomocą
wprowadzonego do obrotu egzemplarza, artyście wykonawcy przysługuje
prawo do stosownego wynagrodzenia.
Art. 87. Jeżeli umowa
nie stanowi
inaczej, zawarcie przez artystę wykonawcę z producentem utworu
audiowizualnego umowy o współudział w realizacji utworu
audiowizualnego przenosi na producenta prawa do rozporządzania i
korzystania z wykonania, w ramach tego utworu audiowizualnego, na
wszystkich znanych w chwili zawarcia umowy polach eksploatacji.
Art. 88. Prawo artysty
wykonawcy nie narusza prawa autorskiego do wykonywanego utworu.
Art. 89. Prawo, o
którym mowa
w art. 86 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2, wygasa z upływem pięćdziesięciu lat
następujących po roku, w którym artystyczne wykonanie
ustalono.
Jeżeli jednak w tym czasie nastąpiła publikacja utrwalenia tego
wykonania lub jego publiczne odtworzenie, okres ochrony liczy się od
tych zdarzeń, a gdy miały miejsce obydwa - od tego z nich,
które
miało miejsce wcześniej.
Art. 90. Przepisy
ustawy stosuje się do artystycznych wykonań, które:
1) dokonane
zostały przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
11)
dokonane
zostały przez obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub
państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
- stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, lub
2) zostały
ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały
opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
lub
4) są
chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w
jakim ich ochrona wynika z tych umów.
Art. 91. Domniemywa
się, że
kierownik zespołu jest umocowany do reprezentowania praw do zespołowego
artystycznego wykonania. Domniemanie to stosuje się odpowiednio do
części artystycznego wykonania mających samodzielne znaczenie.
Art. 92. Do
artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy art. 8-10, 12,
18, 21, 21 1 , 41-45, 47-49, 52-55, 57-59,
62-68, 71 i 78.
Art. 93. Do prawa do
artystycznego
wykonania stosuje się odpowiednio przepisy art. 15a oraz art. 33 pkt 10
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Oddział
2
Prawa do fonogramów i wideogramów
Art. 94. 1. Fonogramem
jest pierwsze utrwalenie warstwy dźwiękowej wykonania utworu albo
innych zjawisk akustycznych.
2. Wideogramem jest
pierwsze
utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez,
niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny.
3. Domniemywa się, że
producentem
fonogramu lub wideogramu jest osoba, pod której nazwiskiem
lub
firmą (nazwą) fonogram lub wideogram został po raz pierwszy sporządzony.
4. Bez uszczerbku dla
praw
twórców lub artystów
wykonawców,
producentowi fonogramu lub wideogramu przysługuje wyłączne prawo do
rozporządzania i korzystania z fonogramu lub wideogramu w zakresie:
1) zwielokrotniania
określoną techniką;
2) wprowadzenia
do obrotu;
3) najmu
oraz użyczania egzemplarzy;
4) publicznego
udostępniania fonogramu lub wideogramu w taki sposób, aby
każdy
mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie
wybranym.
5. W przypadku
nadawania,
reemitowania lub odtwarzania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub
wideogramu, producentowi przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.
Art. 95. 1. Prawo, o
którym
mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem pięćdziesięciu lat
następujących po roku, w którym fonogram lub wideogram
został
sporządzony.
2. Jeżeli w okresie, o
którym
mowa w ust. 1, fonogram został opublikowany, prawo, o którym
mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem pięćdziesięciu lat
następujących po roku, w którym fonogram został opublikowany.
3. Jeżeli w okresie, o
którym
mowa w ust. 1, fonogram nie został opublikowany i jeżeli w tym okresie
został rozpowszechniony, prawo, o którym mowa w art. 94 ust.
4 i
5, wygasa z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku, w
którym fonogram został rozpowszechniony.
4. Jeżeli w okresie, o
którym
mowa w ust. 1, wideogram został opublikowany lub rozpowszechniony,
prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 4 i 5, wygasa z upływem
pięćdziesięciu lat następujących po roku, w którym miało
miejsce
pierwsze z tych zdarzeń.
Art. 951.
1. Do
fonogramów stosuje się odpowiednio przepis art. 21 ust. 1,
chyba
że nadawanie odbywa się na podstawie umowy z uprawnionym.
2. Do
fonogramów i wideogramów stosuje się odpowiednio
przepisy art. 21 1 .
Art. 96. Przepisy
ustawy stosuje się do fonogramów i wideogramów:
1) których
producent ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania lub siedzibę, lub
11)
których producent ma na terytorium
Europejskiego Obszaru Gospodarczego miejsce zamieszkania lub siedzibę,
lub
2) które
są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.
Oddział
3
Prawa
do nadań programów
Art. 97. Bez uszczerbku
dla praw
twórców, artystów
wykonawców,
producentów fonogramów i wideogramów,
organizacji
radiowej lub telewizyjnej przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania
i korzystania ze swoich nadań programów w zakresie:
1) utrwalania;
2) zwielokrotniania
określoną techniką;
3) nadawania
przez inną organizację radiową lub telewizyjną;
4) reemitowania;
5) wprowadzania
do obrotu ich utrwaleń;
6) odtwarzania
w miejscach dostępnych za opłatą wstępu;
7) udostępniania
ich utrwaleń w taki sposób, aby każdy mógł mieć
do nich
dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
Art. 98. Prawo, o
którym mowa
w art. 97, gaśnie z upływem pięćdziesięciu lat następujących po roku
pierwszego nadania programu.
Art. 99. Przepisy
ustawy stosuje się do nadań programów:
1) organizacji
radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) organizacji
radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium
Europejskiego Obszaru Gospodarczego;
3) które
są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.
Oddział
31
Prawa do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych
Art. 991.
Wydawcy,
który jako pierwszy w sposób zgodny z prawem
opublikował
lub w inny sposób rozpowszechnił utwór,
którego
czas ochrony już wygasł, a jego egzemplarze nie były jeszcze publicznie
udostępniane, przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania tym utworem
i korzystania z niego na wszystkich polach eksploatacji przez okres
dwudziestu pięciu lat od daty pierwszej publikacji lub
rozpowszechnienia.
Art. 992.
Temu, kto po
upływie czasu ochrony prawa autorskiego do utworu przygotował jego
wydanie krytyczne lub naukowe, niebędące utworem, przysługuje wyłączne
prawo do rozporządzania takim wydaniem i korzystania z niego w
zakresie, o którym mowa w art. 50 pkt 1 i 2, przez okres
trzydziestu lat od daty publikacji.
Art. 993.
Przepisy art. 991 i art. 992
stosuje się odpowiednio do utworów i tekstów,
które ze względu na czas ich powstania lub charakter nigdy
nie
były objęte ochroną prawa autorskiego.
Art. 994.
Przy wyznaczaniu czasu ochrony, o którym mowa w art. 991
i w art. 992, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 37 i art. 39.
Art. 995.
1. Przepisy ustawy stosuje się do pierwszych wydań:
1) których
wydawca ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania
lub siedzibę lub
2) których
wydawca ma na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego miejsce
zamieszkania lub siedzibę, lub
3) które
są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie,
w jakim ich ochrona wynika z tych umów.
2. Przepisy ustawy
stosuje się do wydań naukowych i krytycznych, które:
1) zostały
dokonane przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) zostały
ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały
opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
lub
4) są
chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w
jakim ich ochrona wynika z tych umów.
Oddział
4
Postanowienia wspólne dotyczące praw pokrewnych
Art. 100. Wykonywanie
praw do
artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów,
nadań
programów, a także pierwszych wydań oraz wydań naukowych i
krytycznych, podlega odpowiednio ograniczeniom wynikającym z
przepisów art. 23-35.
Art. 101. Do
artystycznych wykonań,
fonogramów, wideogramów, nadań
programów,
pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych stosuje się
odpowiednio przepisy art. 1 ust. 4, art. 6, art. 6 1 ,
art. 8 ust. 2, art. 22, art. 39, art. 51, art. 79 i art. 80.
Art. 102. 1. Na każdym
egzemplarzu
fonogramu lub wideogramu umieszcza się, poza oznaczeniami dotyczącymi
autorstwa i artystycznego wykonawstwa, tytułami utworów oraz
datą sporządzenia, nazwisko lub firmę (nazwę) producenta oraz, w
wypadku utrwalenia nadania, nazwę organizacji radiowej lub
telewizyjnej.
2. Domniemywa się, że
egzemplarze niespełniające wymogów określonych w ust. 1
zostały sporządzone bezprawnie.
Art. 103.
Spory dotyczące praw
pokrewnych należą do właściwości sądów okręgowych.
Rozdział
12
Organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi
Art. 104. 1.
Organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, zwanymi dalej „organizacjami
zbiorowego zarządzania”,
w rozumieniu ustawy, są stowarzyszenia zrzeszające
twórców, artystów
wykonawców,
producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne,
których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i
ochrona
powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie
uprawnień wynikających z ustawy.
2. Do organizacji, o
których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy prawa o
stowarzyszeniach, z tym że:
1) członkiem
organizacji może być również osoba prawna;
2) podjęcie
przez
organizacje działalności określonej w ustawie wymaga zezwolenia
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;
3) nadzór
nad organizacjami sprawuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
3. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego udziela zezwolenia, o
którym mowa w ust. 2 pkt 2, organizacjom dającym rękojmię
należytego zarządzania powierzonymi prawami.
31.
Organizacja
zbiorowego zarządzania sporządza roczne sprawozdanie ze swojej
działalności nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia
bilansowego.
32.
Organizacja
zbiorowego zarządzania prowadzi księgi rachunkowe i sporządza
sprawozdanie finansowe zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o
rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i
Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278).
33.
Roczne sprawozdanie
finansowe organizacji zbiorowego zarządzania podlega badaniu przez
biegłego rewidenta. Wyboru biegłego rewidenta dokonuje organ kontroli
wewnętrznej organizacji.
34.
Organizacja zbiorowego zarządzania niezwłocznie przekazuje
sprawozdanie, o którym mowa w ust. 31,
i sprawozdanie, o którym mowa w ust. 32,
wraz z opinią i raportem biegłego rewidenta ministrowi właściwemu do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz podaje je do
publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie na swojej stronie
internetowej.
35.
Minister właściwy do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres sprawozdania, o
którym
mowa w ust. 31, uwzględniając informacje na
temat struktury
organizacyjnej organizacji zbiorowego zarządzania, jej
organów
wewnętrznych i majątku oraz działalności w zakresie zbiorowego
zarządzania i ochrony praw autorskich i praw pokrewnych, a także
konieczność dokonania oceny prawidłowości realizacji przez organizację
jej celów statutowych.
4. W przypadku
stwierdzenia
naruszenia zakresu udzielonego zezwolenia, minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wzywa organizację do usunięcia
naruszenia w wyznaczonym terminie z zagrożeniem cofnięcia zezwolenia.
5. Zezwolenie, o
którym mowa w ust. 2 pkt 2, może być cofnięte, jeżeli
organizacja:
1) nie
wykonuje
należycie obowiązków w zakresie zarządzania powierzonymi jej
prawami autorskimi lub pokrewnymi oraz ich ochrony;
2) narusza
przepisy prawa w zakresie udzielonego zezwolenia;
3) nie
wypełnia
obowiązku złożenia do zatwierdzenia tabel wynagrodzeń za korzystanie z
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, w
przypadkach
określonych w art. 21 ust. 1 i 2 1 , art. 21 1
ust. 1 i art. 70 ust. 2 1 ,
oraz na polu eksploatacji odtwarzanie.
6. Decyzja ministra
właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o udzieleniu lub o
cofnięciu zezwolenia na podjęcie wykonywania przez organizacje
zbiorowego zarządzania uprawnień określonych w ust. 1 podlega
ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”.
Art. 105. 1. Domniemywa
się, że
organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i
ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym
zarządzaniem oraz że ma legitymację procesową w tym zakresie. Na
domniemanie to nie można się powołać, gdy do tego samego utworu lub
artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja
zbiorowego zarządzania.
2. W zakresie swojej
działalności
organizacja zbiorowego zarządzania może się domagać udzielenia
informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do
określenia wysokości dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat.
Art. 106. 1.
Organizacja zbiorowego
zarządzania jest obowiązana do jednakowego traktowania praw swoich
członków oraz innych podmiotów przez siebie
reprezentowanych w zakresie zarządzania tymi prawami lub dochodzenia
ich ochrony.
2. Organizacja
zbiorowego
zarządzania nie może, bez ważnych powodów,
odmówić zgody
na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw
pokrewnych
w granicach wykonywanego przez siebie zarządu.
3. Organizacja
zbiorowego
zarządzania nie może, bez ważnych powodów,
odmówić
podjęcia zarządzania prawem autorskim lub prawem pokrewnym. Zarządzanie
to wykonuje zgodnie ze swoim statutem.
Art. 107. Jeżeli na
danym polu
eksploatacji działa więcej niż jedna organizacja zbiorowego
zarządzania, organizacją właściwą w rozumieniu ustawy jest organizacja,
do której należy twórca lub uprawniony z tytułu
prawa
pokrewnego, a gdy twórca lub uprawniony z tytułu prawa
pokrewnego nie należy do żadnej organizacji albo nie ujawnił swojego
autorstwa - organizacja wskazana przez Komisję Prawa Autorskiego, o
której mowa w art. 110 1 .
Art. 1071.
1. Organizacje
zbiorowego zarządzania mogą zawierać porozumienia dotyczące udzielania
licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów
praw
pokrewnych oraz poboru wynagrodzeń z tytułu tego korzystania na
zasadach określonych w tych porozumieniach.
2. Organizacje
zbiorowego
zarządzania zawierają porozumienia dotyczące wspólnego
poboru
wynagrodzeń za korzystanie z przedmiotów praw pokrewnych na
polu
eksploatacji odtwarzanie, na zasadach określonych w tych porozumieniach
i zatwierdzonych tabelach wynagrodzeń.
3. Jeżeli w ciągu 6
miesięcy od daty
prawomocnego zatwierdzenia tabel wynagrodzeń w sprawach, o
których mowa w ust. 2, nie zostanie zawarte porozumienie
dotyczące poboru wynagrodzeń za korzystanie z przedmiotów
praw
pokrewnych, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego wyznaczy, w drodze decyzji, po zasięgnięciu opinii
organizacji zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi, które
w
udzielonym im zezwoleniu, o którym mowa w art. 104 ust. 2
pkt 2,
mają wskazane pole eksploatacji odtwarzanie, stowarzyszeń
artystów wykonawców i producentów oraz
organizacji
zrzeszających podmioty korzystające z przedmiotów praw
pokrewnych na polu eksploatacji odtwarzanie, jedną organizację
zbiorowego zarządzania spośród organizacji reprezentujących
uprawnionych z tytułu praw pokrewnych, do wykonywania
wspólnego
poboru, o którym mowa w ust. 2, biorąc pod uwagę konieczność
zapewnienia efektywnego poboru wynagrodzeń i ich wypłaty uprawnionym
oraz ocenę skuteczności i prawidłowości działania organizacji
zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi na polu odtworzeń.
4. Organizacje
zbiorowego
zarządzania mogą, w drodze porozumienia, wskazać spośród
siebie
jedną organizację upoważnioną do wykonywania czynności, o
których mowa w ust. 1, 2 lub 3, bądź wyznaczyć podmiot,
który w ich imieniu będzie te czynności wykonywać w oparciu
o
udzielone zezwolenia i pełnomocnictwa.
Art. 108.
Art. 109.
Art. 110. Wysokość
wynagrodzeń
dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje
zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów
osiąganych z korzystania z utworów i przedmiotów
praw
pokrewnych, a także charakter i zakres korzystania z tych
utworów i przedmiotów praw pokrewnych.
Rozdział
121
Komisja Prawa Autorskiego
Oddział
1
Przepisy ogólne
Art. 1101.
1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
powołuje Komisję Prawa Autorskiego, zwaną dalej „Komisją”.
2. Do zadań Komisji
należy:
1) rozpatrywanie
spraw o zatwierdzanie i zmianę zatwierdzonych tabel wynagrodzeń za
korzystanie z utworów lub przedmiotów praw
pokrewnych;
2) rozstrzyganie
sporów dotyczących stosowania tabel, o których
mowa w pkt 1;
3) rozstrzyganie
sporów związanych z zawarciem umowy, o której
mowa w art. 21 1 ust. 1;
4) wskazywanie
organizacji właściwej w rozumieniu ustawy, w przypadku, o
którym mowa w art. 107;
5) rozpatrywanie
spraw o odtworzenie akt oraz uzupełnienie lub sprostowanie orzeczenia
Komisji;
6) rozpatrywanie
spraw o wykładnię orzeczenia Komisji.
3. Jeżeli przepisy
niniejszego
rozdziału nie stanowią inaczej, do postępowań przed Komisją stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu
nieprocesowym.
4. Przepisu art. 49
Kodeksu postępowania cywilnego nie stosuje się.
Art. 1102.
1. Komisja
składa się z trzydziestu arbitrów powoływanych
spośród
kandydatów, o których mowa w ust. 3.
2. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego ogłasza w co najmniej
dwóch drukowanych dziennikach o zasięgu
ogólnopolskim
oraz w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej,
nie później niż na 60 dni przed upływem kadencji Komisji,
informację o rozpoczęciu procedury powoływania arbitrów
Komisji
i wyznacza termin do przedstawiania kandydatów, nie
krótszy niż 30 dni od dnia publikacji ogłoszenia.
3.
Kandydatów na arbitrów Komisji przedstawiają:
1) organizacje
zbiorowego zarządzania;
2) stowarzyszenia
twórców, artystów
wykonawców i producentów;
3) organizacje
zrzeszające podmioty korzystające z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych;
4) organizacje
radiowe i telewizyjne.
4. Kandydaci na
arbitrów
Komisji powinni posiadać odpowiednią wiedzę oraz niezbędne
doświadczenie zawodowe z zakresu prawa autorskiego i praw pokrewnych.
5. Arbitrem Komisji nie
może być osoba:
1) pełniąca
funkcję
w organie podmiotu, o którym mowa w ust. 3, niezależnie od
tego,
czy podmiot ten przedstawił kandydaturę arbitra;
2) skazana
prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne lub przestępstwo umyślne
skarbowe lub w stosunku do której orzeczono zakaz zajmowania
określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia
określonej działalności gospodarczej.
6. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego powołuje do Komisji piętnastu
arbitrów spośród kandydatów
przedstawionych przez
podmioty wymienione w ust. 3 pkt 1 i 2 oraz piętnastu
arbitrów
przedstawionych przez podmioty wymienione w ust. 3 pkt 3 i 4.
7. Arbiter Komisji w
wykonywaniu swojej funkcji jest niezależny.
8. Kadencja Komisji
trwa 3 lata.
9. Arbiter Komisji nie
może bez
ważnych powodów odmówić pełnienia funkcji członka
zespołu
orzekającego Komisji oraz przewodniczącego lub zastępcy
przewodniczącego Komisji.
Art. 1103.
1. Przed upływem terminu określonego w art. 1102
ust. 8 mandat arbitra Komisji wygasa w przypadku jego śmierci albo
odwołania.
2. Arbitra Komisji
odwołuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego w przypadku:
1) zrzeczenia
się pełnienia funkcji arbitra Komisji;
2) skazania
prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne lub przestępstwo umyślne
skarbowe lub orzeczenia zakazu zajmowania określonego stanowiska,
wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności
gospodarczej;
3) choroby
uniemożliwiającej pełnienie funkcji arbitra Komisji, trwającej dłużej
niż 6 miesięcy;
4) objęcia
funkcji w organie podmiotu, o którym mowa w art. 1102
ust. 3.
3. W przypadku, o
którym mowa
w ust. 1, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego powołuje nowego arbitra Komisji, na zasadach określonych w
art. 1102 ust. 1-6. Mandat nowo powołanego
arbitra Komisji wygasa z upływem kadencji Komisji.
4. W przypadku gdy
arbiter Komisji,
o którym mowa w ust. 1, był członkiem zespołu orzekającego
Komisji lub gdy arbiter będący członkiem zespołu orzekającego został
wybrany na przewodniczącego lub zastępcę przewodniczącego Komisji, nowy
członek zespołu orzekającego jest wybierany zgodnie z zasadami
określonymi dla tego postępowania w terminie 7 dni.
Art. 1104.
Minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego ogłasza w
swoim dzienniku urzędowym oraz w Biuletynie Informacji Publicznej na
swojej stronie podmiotowej nazwiska arbitrów wchodzących w
skład
Komisji oraz informacje o wygaśnięciu mandatu arbitra Komisji i
powołaniu nowego arbitra Komisji.
Art. 1105.
1. Pierwsze posiedzenie Komisji odbywa się w terminie 14 dni od dnia
jej powołania.
2. Pierwsze posiedzenie
Komisji
zwołuje i prowadzi minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. Na posiedzeniu tym arbitrzy Komisji dokonują
wyboru przewodniczącego Komisji.
3. Wybór
przewodniczącego
Komisji jest dokonywany większością 2/3 głosów w obecności
co
najmniej 20 arbitrów Komisji.
4. W przypadku
niedokonania wyboru
przewodniczącego na pierwszym posiedzeniu Komisji, przewodniczącego
powołuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego w terminie 14 dni od dnia zakończenia posiedzenia Komisji.
5. Zastępca
przewodniczącego Komisji
jest wybierany, powoływany i odwoływany na wniosek przewodniczącego
Komisji, który wskazuje kandydata na to stanowisko, na
zasadach
określonych w ust. 3.
6. Wniosek o odwołanie
arbitra
Komisji z funkcji przewodniczącego Komisji, ze wskazaniem
kandydatów na to stanowisko, może złożyć co najmniej
dziesięciu
arbitrów.
7. Przewodniczący
Komisji, w
terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w
ust.
6, zwołuje posiedzenie Komisji, na którym wniosek poddaje
się
pod głosowanie według zasad określonych w ust. 3.
8. Przewodniczący
Komisji oraz jego zastępca nie mogą być członkami zespołów
orzekających Komisji.
9. Przewodniczący
Komisji wykonuje czynności określone w art. 130 § 1-4 i art.
130 2 §
1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego oraz przekazuje sprawy do
rozpoznania przez właściwy zespół orzekający Komisji.
Art. 1106.
1. Posiedzenia
zespołów orzekających Komisji odbywają się w obecności co
najmniej 2/3 składu trzyosobowego zespołu orzekającego i 3/5 składu
pięcioosobowego zespołu orzekającego.
2. Orzeczenia zespołu
orzekającego Komisji zapadają większością głosów składu
zespołu orzekającego.
3. Orzeczenia kończące
postępowanie zapadają w obecności całego składu zespołu orzekającego
Komisji.
4. Orzeczenia kończące
postępowanie doręcza się z urzędu uczestnikom wraz z uzasadnieniem.
5. Przewodniczący
Komisji publikuje
wszystkie orzeczenia zespołów orzekających Komisji w
Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Art. 1107.
Przewodniczącemu Komisji i jego zastępcy przysługuje wynagrodzenie
miesięczne w wysokości dwukrotności przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku,
za poprzedni kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego
Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”,
wypłacane z budżetu państwa, z części będącej w dyspozycji ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Art. 1108.
1. Członkom zespołów orzekających Komisji przysługuje
wynagrodzenie:
1) za
udział w orzekaniu w sprawach, o których mowa w art. 1101
ust. 2 pkt 1 - w wysokości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku,
w kwartale poprzedzającym złożenie wniosku, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”,
2) za
udział w postępowaniu mediacyjnym w sprawach, o których mowa
w art. 1101 ust. 2 pkt 2 i 3 - w wysokości
przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1,
3) za
udział w orzekaniu w sprawach, o których mowa w art. 1101
ust. 2 pkt 4 - w wysokości przeciętnego wynagrodzenia, o
którym mowa w pkt 1,
4) za
udział w orzekaniu w sprawach, o których mowa w art. 1101
ust. 2 pkt 5 i 6 - w wysokości 1/3 przeciętnego wynagrodzenia, o
którym mowa w pkt 1
- wypłacane po wydaniu
orzeczenia kończącego postępowanie przed Komisją lub po przeprowadzeniu
postępowania mediacyjnego.
2. Wynagrodzenie, o
którym
mowa w ust. 1, jest wypłacane z budżetu państwa, z części będącej w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego.
3. W przypadku, o
którym mowa w art. 1103
ust. 4, wynagrodzenie jest wypłacane członkom zespołu orzekającego
Komisji, proporcjonalnie do liczby posiedzeń, w których
brali
udział.
Art. 1109.
1. Wniosek w sprawie należącej do właściwości Komisji podlega opłacie w
wysokości:
1) dziesięciokrotnego
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw,
włącznie z wypłatami z zysku, w kwartale poprzedzającym złożenie
wniosku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski” - w sprawach, o których mowa w
art. 1101 ust. 2 pkt 1;
2) trzykrotnego
przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1 - w
sprawach, o których mowa w art. 1101
ust. 2 pkt 2-4;
3) przeciętnego
wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1 - w sprawach o
wykładnię
orzeczenia Komisji wydanego w składzie trzyosobowym;
4) jednego
i 2/3
przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1 - w
sprawach o
wykładnię orzeczenia Komisji wydanego w składzie pięcioosobowym.
2. Opłatę wnosi się
wraz z
wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, na rachunek ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
3. Opłaty, o
których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu
państwa.
4. Nie pobiera się
opłat od wniosków, o których mowa w art. 1101
ust. 2 pkt 5.
Art. 11010.
Obsługę
techniczno-organizacyjną Komisji zapewnia urząd obsługujący ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Oddział
2
Zatwierdzanie tabel wynagrodzeń
Art. 11011.
1. Sprawy o
zatwierdzanie tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych rozpatruje zespół
orzekający
Komisji w składzie pięcioosobowym.
2. W terminie 7 dni od
dnia
otrzymania wniosku w sprawie, o której mowa w ust. 1,
przewodniczący Komisji wyznacza z listy arbitrów Komisji do
zespołu orzekającego Komisji dwóch arbitrów
przedstawionych do Komisji przez podmioty wymienione w art. 110
2 ust. 3 pkt 1 i 2 oraz dwóch
arbitrów przedstawionych do Komisji przez podmioty
wymienione w art. 1102 ust. 3 pkt 3 i 4.
3. Arbitrzy Komisji
wyznaczeni
zgodnie z ust. 2, na posiedzeniu zwołanym przez przewodniczącego
Komisji, wybierają przewodniczącego zespołu orzekającego Komisji z
listy arbitrów Komisji, bezwzględną większością
głosów w
obecności co najmniej trzech arbitrów.
4. Jeżeli arbitrzy
Komisji nie
wybiorą przewodniczącego zespołu orzekającego Komisji w terminie
miesiąca od dnia ich wyznaczenia do zespołu orzekającego, zostanie on
wyznaczony przez przewodniczącego Komisji.
Art. 11012.
1. Wniosek o
zatwierdzenie tabeli wynagrodzeń za korzystanie z utworów
lub
przedmiotów praw pokrewnych objętych zbiorowym zarządzaniem
składa organizacja zbiorowego zarządzania. Wniosek o zatwierdzenie
wspólnej tabeli może złożyć wspólnie kilka
organizacji.
2. Organizacja
zbiorowego
zarządzania jest obowiązana do przedłożenia Komisji do zatwierdzenia
tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych w przypadkach, o
których mowa
w art. 21 ust. 1 i 2 1 , art. 21 1
ust. 1 i art. 70 ust. 2 1 ,
oraz na polu eksploatacji odtwarzanie.
3. Sprawy z
wniosków o
zatwierdzenie tabel wynagrodzeń na polu eksploatacji odtwarzanie
podlegają wspólnemu rozpoznaniu w ramach jednego
postępowania.
4. We wniosku o
zatwierdzenie tabeli wynagrodzeń określa się:
1) pola
eksploatacji, których dotyczy tabela wynagrodzeń;
2) kategorie
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych,
których dotyczy tabela wynagrodzeń;
3) kategorie
podmiotów uprawnionych, na rzecz których
wnioskodawca działa;
4) wysokość
stawek wynagrodzenia.
5. Organizacja
zbiorowego
zarządzania we wnioskach o zatwierdzenie tabel wynagrodzeń ma obowiązek
przedstawić niższe stawki wynagrodzeń obowiązujące podmioty prowadzące
działalność kulturalną oraz instytucje oświatowe, korzystające z
utworów i przedmiotów praw pokrewnych w zakresie
prowadzonej przez nie działalności statutowej, jeżeli to korzystanie
nie łączy się z osiąganiem korzyści majątkowych.
6. Uczestnikami
postępowania w sprawach o zatwierdzenie tabel wynagrodzeń są:
1) wnioskodawca;
2) inne
organizacje
zbiorowego zarządzania, które w udzielonym im zezwoleniu, o
którym mowa w art. 104 ust. 2 pkt 2, mają wskazane pola
eksploatacji, których dotyczą tabele wynagrodzeń, jeżeli
złożą
wniosek o udział w tym postępowaniu, w terminie wyznaczonym, zgodnie z
ust. 8, przez przewodniczącego zespołu orzekającego Komisji;
3) organizacje
zrzeszające podmioty korzystające z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych, których działalność
obejmuje
pola eksploatacji wynikające z tabel wynagrodzeń, jeżeli złożą wniosek
o udział w tym postępowaniu, w terminie wyznaczonym, zgodnie z ust. 8,
przez przewodniczącego zespołu orzekającego Komisji.
7. Na postanowienie o
odmowie dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie.
8. Przewodniczący
zespołu
orzekającego Komisji zamieszcza w co najmniej dwóch
drukowanych
dziennikach o zasięgu ogólnopolskim oraz w Biuletynie
Informacji
Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego ogłoszenie o wszczęciu postępowania w
sprawie o zatwierdzenie tabeli wynagrodzeń i wzywa zainteresowane
podmioty, o których mowa w ust. 6 pkt 2 i 3, do wstępowania
do
postępowania, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni i
nie
dłuższy niż 30 dni od dnia opublikowania ogłoszenia.
Art. 11013.
1.
Postępowanie w sprawie o zatwierdzenie tabeli wynagrodzeń przed
zespołem orzekającym Komisji nie może trwać dłużej niż 6 miesięcy,
chyba że wszyscy uczestnicy postępowania wyrażą zgodę na określone
przedłużenie tego terminu.
2. W
szczególnie
uzasadnionych przypadkach, za zgodą uczestników
postępowania,
zespół orzekający Komisji może przedłużyć termin, o
którym mowa w ust. 1, na dalszy czas oznaczony, niezbędny do
wydania orzeczenia w sprawie.
3. W przypadku
niezakończenia
postępowania w terminach, o których mowa w ust. 1 i 2,
zespół orzekający Komisji umarza postępowanie.
4. Zespół
orzekający Komisji
zatwierdza albo odmawia zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń, w całości
albo w części. W zakresie, w którym odmówił jej
zatwierdzenia, przedstawia na piśmie propozycje zmian w przedłożonej do
zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń, wraz z ich uzasadnieniem.
5. Wydając orzeczenie,
zespół orzekający Komisji bierze pod uwagę:
1) kryteria
określone w art. 110;
2) kwotę
ogólnego obciążenia podmiotów korzystających z
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na rzecz
wszystkich organizacji zbiorowego zarządzania z tytułu korzystania z
praw autorskich i praw pokrewnych na danym polu eksploatacji;
3) zebrany
w sprawie materiał dowodowy;
4) stanowiska
uczestników postępowania;
5) uzasadniony
interes społeczny.
6. Zatwierdzone tabele
wynagrodzeń zawierają stawki wynagrodzeń, określone kwotowo lub
procentowo.
7. Przewodniczący
Komisji publikuje
zatwierdzone tabele wynagrodzeń w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
8. Organizacje
zbiorowego
zarządzania do dnia 15 lutego każdego roku dokonują waloryzacji
określonych kwotowo stawek wynagrodzeń w oparciu o średnioroczny
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za ostatni rok oraz
przekazują informację o zwaloryzowanych stawkach wynagrodzeń
przewodniczącemu Komisji. Stawki te są publikowane w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Art. 11014.
1. Uczestnik
niezadowolony z orzeczenia Komisji może złożyć, w terminie 14 dni od
dnia doręczenia mu orzeczenia z uzasadnieniem, wniosek o zatwierdzenie
albo odmowę zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń, w całości albo w części,
przez sąd.
2. W przypadku złożenia
wniosku, o
którym mowa w ust. 1, przewodniczący Komisji przekazuje go w
terminie 14 dni wraz z aktami sprawy do sądu oraz publikuje informację
o złożeniu tego wniosku w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego.
3. Jeżeli postępowanie
zostało umorzone z przyczyn, o których mowa w art. 11013
ust. 3, wnioskodawca może, w terminie 14 dni od dnia otrzymania
orzeczenia o umorzeniu postępowania przed zespołem orzekającym Komisji,
złożyć wniosek o zatwierdzenie tabeli wynagrodzeń przez sąd. W
przypadku złożenia wniosku przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
4. W razie niezłożenia
wniosku, o
którym mowa w ust. 1, orzeczenie Komisji o zatwierdzeniu
tabeli
wynagrodzeń staje się prawomocne. W razie złożenia wniosku, o
którym mowa w ust. 1, orzeczenie Komisji o zatwierdzeniu
tabeli
wynagrodzeń staje się prawomocne w części co do której nie
złożono wniosku. W zakresie, w którym orzeczenie odmawia
zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń, prawomocne stają się zawarte w
orzeczeniu propozycje zmian w przedłożonej do zatwierdzenia tabeli, w
części co do której nie złożono wniosku, o którym
mowa w
ust. 1.
5. Złożenie wniosku, o
którym
mowa w ust. 1, powoduje utratę mocy orzeczenia Komisji w całości albo w
części, co do której wniosek został złożony.
Art. 11015.
W przypadku
istotnej zmiany okoliczności stanowiących podstawę orzeczenia w sprawie
zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń, każdy z uczestników
postępowania, może złożyć do Komisji wniosek o zmianę zatwierdzonej
tabeli wynagrodzeń. Do postępowania w sprawie zmiany zatwierdzonej
tabeli wynagrodzeń stosuje się przepisy dotyczące zatwierdzania tabel
wynagrodzeń.
Art. 11016.
1. Stawki
określone w zatwierdzonych tabelach wynagrodzeń stosuje się w umowach,
których stroną jest organizacja zbiorowego zarządzania.
2. Postanowienia umowne
określające
wynagrodzenie mniej korzystne dla twórców oraz
uprawnionych z tytułu praw pokrewnych, niż wynikałoby to z
zatwierdzonych tabel wynagrodzeń, są nieważne, a ich miejsce zajmują
odpowiednie postanowienia tych tabel.
Oddział
3
Wskazywanie organizacji właściwej w rozumieniu ustawy
Art. 11017.
1.
Organizację właściwą w rozumieniu ustawy, w przypadkach, o
których mowa w art. 107, wskazuje zespół
orzekający
Komisji w składzie dwóch arbitrów Komisji oraz
przewodniczącego zespołu, wyznaczonych z listy arbitrów
Komisji
przez przewodniczącego Komisji.
2. Wniosek w sprawie, o
której mowa w ust. 1, może złożyć:
1) twórca
lub uprawniony z tytułu prawa pokrewnego;
2) organizacja
zbiorowego zarządzania, która na podstawie treści
udzielonego
jej zezwolenia, o którym mowa w art. 104 ust. 2 pkt 2,
zarządza
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi do tej samej kategorii
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, na polu
eksploatacji, którego dotyczy wniosek;
3) organizacja
zrzeszająca podmioty korzystające z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych;
4) podmiot
korzystający z utworów lub przedmiotów praw
pokrewnych.
3. Uczestnikami
postępowania, o którym mowa w ust. 1, są:
1) wnioskodawca;
2) organizacje
zbiorowego zarządzania, które na podstawie treści
udzielonego im
zezwolenia, o którym mowa w art. 104 ust. 2 pkt 2,
zarządzają
prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi do tej samej kategorii
utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, na polu
eksploatacji, którego dotyczy wniosek;
3) organizacje
zrzeszające podmioty korzystające z utworów lub
przedmiotów praw pokrewnych, których działalność
objęta
jest zakresem wniosku, jeżeli złożą wniosek o udział w tym postępowaniu.
4. Na postanowienie o
odmowie dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie.
5. Przewodniczący
zespołu
orzekającego Komisji zamieszcza ogłoszenie o wszczęciu postępowania, o
którym mowa w ust. 1. Do ogłoszenia stosuje się przepis art.
110 12 ust. 8.
6. Od orzeczenia
zespołu
orzekającego Komisji wydanego w trybie określonym w ust. 1-4, w
terminie 14 dni od dnia jego doręczenia, przysługuje odwołanie do sądu.
W postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia odwołania stosuje się
przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o apelacji.
Oddział
4
Rozstrzyganie sporów
Art. 11018.
1. Spory
dotyczące stosowania zatwierdzonych prawomocnie tabel wynagrodzeń oraz
spory związane z zawarciem umowy, o której mowa w art. 21
1 ust. 1, mogą być rozpatrywane w drodze postępowania
mediacyjnego pomiędzy stronami.
2. Mediacja jest
dobrowolna.
3. Przewodniczący
Komisji wyznacza
mediatora z listy arbitrów Komisji; jednakże strony mogą
wybrać
z tej listy innego mediatora.
4. Mediator może
przedstawiać
stronom propozycje ugody. Jeżeli żadna ze stron w terminie trzech
miesięcy od dnia przedłożenia propozycji ugody nie zgłosi sprzeciwu,
propozycję uważa się za przyjętą.
5. Do postępowania w
sprawach, o
których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
Kodeksu
postępowania cywilnego o mediacji.
Oddział
5
Pozostałe postępowania
Art. 11019.
1. Sprawy o
odtworzenie akt rozpatrują zespoły orzekające Komisji w składzie
dwóch arbitrów Komisji oraz przewodniczącego,
wyznaczonych z listy arbitrów Komisji przez przewodniczącego
Komisji.
2. Do postępowania
przed Komisją w
sprawie o odtworzenie akt stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
cywilnego o postępowaniu w razie zaginięcia lub zniszczenia akt.
3. Sprawy o
uzupełnienie,
sprostowanie lub wykładnię orzeczenia Komisji rozpatruje
zespół
orzekający Komisji w takim samym składzie, który wydał
orzeczenie w sprawie.
Oddział
6
Postępowanie przed sądem
Art. 11020.
1. Sądem właściwym do rozpoznawania spraw, o których mowa w
art. 110 14 ust. 1 i 3 oraz art. 110
17 ust. 6, jest sąd okręgowy.
2. Minister
Sprawiedliwości
wyznaczy, w drodze rozporządzenia, jeden sąd okręgowy właściwy do
rozpoznawania spraw, o których mowa w ust. 1.
3. Wnioski, o
których mowa w art. 11014 ust. 1 i 3,
oraz odwołanie, o którym mowa w art. 11017
ust. 6, wnosi się za pośrednictwem Komisji.
Art. 11021.
Sąd, o którym mowa w art. 11020 ust.
2, rozpoznaje także zażalenia na orzeczenia zespołów
orzekających Komisji wydane w toku postępowaniu przed Komisją.
Art. 11022.
1. Uczestnikami w sprawie są:
1) wnioskodawca;
2) podmiot
składający wniosek o odmowę zatwierdzenia tabeli wynagrodzeń albo
odwołanie, o którym mowa w art. 110 17 ust.
6;
3) podmioty
uczestniczące w postępowaniu przed Komisją, jeżeli przystąpią do
postępowania przed jego zakończeniem w drugiej instancji.
2. Na postanowienie o
odmowie dopuszczenia do wzięcia udziału w sprawie przysługuje zażalenie.
Art. 11023.
W sprawach z wniosków, o których mowa w art. 110
14 ust.
1 i 3, sąd orzeka o zatwierdzeniu lub odmowie zatwierdzenia tabeli
wynagrodzeń, w całości albo w części, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 110 13 ust. 5. Postanowienie
kończące postępowanie w sprawie doręczane jest z urzędu
przewodniczącemu Komisji.
Rozdział
122
Kontrola
produkcji nośników optycznych
Art. 11024.
Minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego sprawuje
kontrolę w zakresie produkcji i zwielokrotniania nośników
optycznych, w szczególności w celu zapewnienia ich zgodności
z
udzielonymi przez uprawnionych, na podstawie niniejszej ustawy,
upoważnieniami.
Art. 11025.
Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie, o
którym mowa w art. 11024,
jest obowiązany do stosowania kodów indentyfikacyjnych we
wszystkich urządzeniach i ich elementach, podczas procesu produkcji
nośników optycznych.
Art. 11026.
1. Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie, o
którym mowa w art. 11024,
informuje ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego o przedmiocie i zakresie prowadzonej działalności w terminie
trzydziestu dni od dnia rozpoczęcia tej działalności.
2. Przedsiębiorca
przekazuje ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego informacje dotyczące:
1) imienia
i
nazwiska, miejsca zamieszkania i adresu albo nazwy, siedziby i adresu,
osób uprawnionych do jego reprezentowania, a także miejsca
wykonywania działalności;
2) posiadanych
urządzeń do produkcji i zwielokrotniania nośników optycznych;
3) zastosowanych,
we wszystkich urządzeniach i ich elementach, podczas procesu produkcji,
kodach indentyfikacyjnych.
3. Przedsiębiorca
przekazuje, w
terminie do dziesiątego dnia każdego miesiąca, informacje za okres
miesiąca poprzedzającego, dotyczące:
1) zbiorczej
wielkości produkcji i jej rodzaju;
2) wykonywania
zamówień poza miejscem prowadzenia działalności;
3) rozporządzenia
urządzeniami do produkcji i zwielokrotniania nośników
optycznych.
4. Pierwsze przekazanie
przez
przedsiębiorcę informacji, o których mowa w ust. 3,
następuje w
terminie do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu
przekazania przez przedsiębiorcę informacji, o których mowa
w
ust. 1, za okres od dnia rozpoczęcia działalności gospodarczej w
zakresie, o którym mowa w art. 110 24 ,
nie dłuższy jednak niż dwa poprzednie miesiące.
5. Przedsiębiorca
niezwłocznie
informuje ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego o wszelkich zmianach informacji, o których mowa w
ust. 2.
6. Informacje są
składane na formularzach.
7. Przedsiębiorca
przechowuje
dokumentację stanowiącą podstawę sporządzenia informacji, o
których mowa w ust. 2 i 3, przez okres pięciu lat.
Art. 11027.
1. Minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego prowadzi
rejestr informacji, o których mowa w art. 110 26 .
2. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego udziela każdemu, kto ma w tym
interes prawny, informacji zawartych w rejestrze, gdy zachodzi
uzasadnione podejrzenie naruszenia praw autorskich lub praw pokrewnych,
w zakresie niezbędnym do dochodzenia ich ochrony.
3. Minister właściwy do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób
prowadzenia rejestru informacji, tryb przekazywania informacji przez
przedsiębiorcę oraz wzory formularzy,
2) rodzaje
kodów identyfikacyjnych zgodnych ze standardami
międzynarodowymi w tym zakresie,
uwzględniając
konieczność
zapewnienia przejrzystości zapisu informacji znajdujących się w
rejestrze oraz nieobciążanie przedsiębiorcy nadmiernymi utrudnieniami w
zakresie prowadzonej działalności.
Art. 11028.
1. W ramach
sprawowanej kontroli minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego może, w każdym czasie, z uwzględnieniem
przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, zarządzić
przeprowadzenie kontroli działalności przedsiębiorcy w zakresie
zgodności ze stanem faktycznym informacji, o których mowa w
art.
110 26 .
2. Kontrolę
przeprowadza kontroler
na podstawie pisemnego, imiennego upoważnienia zawierającego wskazanie
przedsiębiorcy, przedmiotu, zakresu i terminu rozpoczęcia i zakończenia
kontroli oraz dowodu tożsamości.
3. Przedsiębiorca
udostępnia na żądanie kontrolera wszystkie dokumenty i materiały
niezbędne do przeprowadzenia kontroli.
4. Kontroler ma prawo
do:
1) wstępu
na teren
nieruchomości, do obiektu, lokalu lub ich części należących do
przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie, o
którym mowa w art. 110 24 ;
2) wglądu
do
dokumentów związanych z prowadzeniem działalności
gospodarczej
będącej przedmiotem kontroli, z zachowaniem przepisów o
ochronie
tajemnic ustawowo chronionych;
3) żądania
od pracowników ustnych i pisemnych wyjaśnień;
4) zabezpieczania
dowodów.
Art. 11029.
1. Wyniki przeprowadzonej kontroli kontroler przedstawia w protokole
kontroli.
2. Protokół
kontroli sporządza się w dwóch egzemplarzach; jeden
egzemplarz otrzymuje przedsiębiorca.
3. Protokół
kontroli podpisują kontroler i przedsiębiorca.
4. W przypadku odmowy
albo
niemożliwości podpisania protokołu kontroli przez przedsiębiorcę
protokół podpisuje tylko kontroler, dokonując w protokole
stosownej adnotacji o tej odmowie albo o przyczynach uniemożliwiających
podpisanie protokołu kontroli.
Art. 11030.
1. Minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego sporządza w
terminie 30 dni od dnia podpisania protokołu kontroli wystąpienie
pokontrolne, które niezwłocznie przekazuje przedsiębiorcy.
2. Przedsiębiorca, w
terminie
czternastu dni od dnia otrzymania wystąpienia pokontrolnego, może
zgłosić na piśmie zastrzeżenia do ustaleń i wniosków
zawartych w
wystąpieniu pokontrolnym.
Rozdział
13
Fundusz Promocji Twórczości
Art. 111. 1. Tworzy się
Fundusz Promocji Twórczości, zwany dalej „Funduszem”.
2. Funduszem dysponuje
minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
3. Fundusz jest
państwowym funduszem celowym.
Art. 1111.
1. Podstawą
gospodarki finansowej Funduszu jest roczny plan finansowy, sporządzany
na każdy rok budżetowy i zatwierdzany przez dysponenta Funduszu.
2. Roczny plan
finansowy określa w szczególności:
1) przychody
i wydatki;
2) stan
środków obrotowych Funduszu na początek i koniec roku
budżetowego;
3) należności
i zobowiązania.
3. Sprawozdania
budżetowe z
wykonania rocznego planu finansowego Funduszu sporządza się w terminach
i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Art. 112. Przychodami
Funduszu są:
1) wpływy
określone w art. 40;
2) wpływy
określone w art. 79 ust. 2;
3) dobrowolne
wpłaty, zapisy i darowizny;
4) inne
wpływy.
Art. 113. Środki
Funduszu przeznacza się na:
1) stypendia
dla twórców;
2) pokrycie
w
całości lub w części kosztów wydań utworów o
szczególnym znaczeniu dla kultury i nauki polskiej oraz
wydań
dla niewidomych;
3) pomoc
socjalną dla twórców.
Art. 1131.
Do wpłat, o
których mowa w art. 40, stosuje się przepisy działu III
ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.), z tym że uprawnienia
organów
podatkowych określone w tej ustawie przysługują ministrowi właściwemu
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Art. 114. 1. Minister
właściwy do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po zasięgnięciu opinii
właściwych stowarzyszeń twórców, powołuje komisję
opiniującą wnioski w sprawie dofinansowania wydań utworów o
szczególnym znaczeniu dla kultury i nauki polskiej, wydań
dla
niewidomych oraz o przyznanie stypendiów i pomocy socjalnej
dla
twórców.
2. Minister właściwy do
spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w drodze
rozporządzenia, podmioty uprawnione do występowania z wnioskiem o
przyznanie środków z Funduszu oraz wymogi formalne, jakim
powinien odpowiadać wniosek, uwzględniając konieczność właściwej
realizacji zadań Funduszu.
Rozdział
14
Odpowiedzialność karna
Art. 115. 1. Kto
przywłaszcza sobie
autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części
cudzego utworu albo artystycznego wykonania, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze
podlega, kto
rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy
cudzy
utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,
artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki
utwór,
artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
3. Kto w celu
osiągnięcia korzyści
majątkowej w inny sposób niż określony w ust. 1 lub ust. 2
narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art. 16,
art. 17, art. 18, art. 19 ust. 1, art. 19 1 ,
art. 86, art. 94 ust. 4 lub art. 97, albo nie wykonuje
obowiązków określonych w art. 19 3 ust.
2, art. 20 ust. 1-4, art. 40 ust. 1 lub ust. 2,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
Art. 116. 1. Kto bez
uprawnienia
albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji
oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie,
fonogram, wideogram lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
2. Jeżeli sprawca
dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca
uczynił sobie z
popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub
nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu
określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
Art. 117. 1. Kto bez
uprawnienia
albo wbrew jego warunkom w celu rozpowszechnienia utrwala lub
zwielokrotnia cudzy utwór w wersji oryginalnej lub w postaci
opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do lat 2.
2. Jeżeli sprawca
uczynił sobie z
popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub
nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 118. 1. Kto w celu
osiągnięcia
korzyści majątkowej przedmiot będący nośnikiem utworu, artystycznego
wykonania, fonogramu, wideogramu rozpowszechnianego lub
zwielokrotnionego bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom nabywa lub
pomaga w jego zbyciu albo przedmiot ten przyjmuje lub pomaga w jego
ukryciu, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca
uczynił sobie z
popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub
nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 5.
3. Jeżeli na podstawie
towarzyszących okoliczności sprawca przestępstwa określonego w ust. 1
lub 2 powinien i może przypuszczać, że przedmiot został uzyskany za
pomocą czynu zabronionego, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 1181.
1. Kto
wytwarza urządzenia lub ich komponenty przeznaczone do niedozwolonego
usuwania lub obchodzenia skutecznych technicznych zabezpieczeń przed
odtwarzaniem, przegrywaniem lub zwielokrotnianiem utworów
lub
przedmiotów praw pokrewnych albo dokonuje obrotu takimi
urządzeniami lub ich komponentami, albo reklamuje je w celu sprzedaży
lub najmu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto posiada,
przechowuje lub
wykorzystuje urządzenia lub ich komponenty, o których mowa w
ust. 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
Art. 119. Kto
uniemożliwia lub
utrudnia wykonywanie prawa do kontroli korzystania z utworu,
artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo odmawia
udzielenia informacji przewidzianych w art. 47, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 120.
Art. 121. 1. W wypadku
skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117, 118 lub 1181,
sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących z
przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.
2. W wypadku skazania
za czyn
określony w art. 115, 116, 117 lub 118, sąd może orzec przepadek
przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa, chociażby
nie
były własnością sprawcy.
Art. 122.
Ściganie przestępstw
określonych w art. 116 ust. 1, 2 i 4, art. 117 ust. 1, art. 118 ust. 1,
art. 1181 oraz art. 119 następuje na wniosek
pokrzywdzonego.
Art. 1221.
W sprawach o
przestępstwa określone w art. 115-119 pokrzywdzonym jest
również
właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi.
Art. 123. Minister
Sprawiedliwości,
w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć sądy rejonowe właściwe do
rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art.
115-119 - na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
Rozdział
15
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 124. 1. Przepisy
ustawy stosuje się do utworów:
1) ustalonych
po raz pierwszy po jej wejściu w życie;
2) do
których prawa autorskie według przepisów
dotychczasowych nie wygasły;
3) do
których prawa autorskie według przepisów
dotychczasowych
wygasły, a które według niniejszej ustawy korzystają nadal z
ochrony, z wyłączeniem okresu między wygaśnięciem ochrony według ustawy
dotychczasowej i wejściem w życie niniejszej ustawy. Ustawa nie narusza
własności egzemplarzy utworów rozpowszechnionych przed dniem
jej
wejścia w życie.
2. Przepis ust. 1 pkt 3
stosuje się
do utworów obywateli obcych stale zamieszkałych za granicą,
pod
warunkiem wzajemności.
3.
4. Postanowienia
umów,
zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy, sprzeczne z przepisami
art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.
Art. 125. 1. Przepisy
ustawy stosuje się do artystycznych wykonań:
1) ustalonych
po raz pierwszy po jej wejściu w życie;
2) w
zakresie
korzystania z nich po jej wejściu w życie, jeżeli według
przepisów niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Ustawa nie narusza
własności egzemplarzy, na których utrwalono artystyczne
wykonanie przed dniem jej wejścia w życie.
Art. 126. 1. Przepisy
ustawy stosuje się do:
1) fonogramów
i wideogramów, które zostały sporządzone po jej
wejściu w życie;
2) programów
radiowych i telewizyjnych, które zostały nadane po jej
wejściu w życie;
3) fonogramów
i wideogramów oraz programów radiowych i
telewizyjnych,
które według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Zasady, o
której mowa w
ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do korzystania przez szkoły w celach
dydaktycznych ze sporządzonych przed dniem wejścia w życie ustawy
nadań, fonogramów i wideogramów niebędących
filmami
fabularnymi oraz spektaklami teatralnymi, a także do korzystania z
utrwalonych na fonogramach i wideogramach artystycznych wykonań.
Art. 127. 1. Jeżeli
rozpoczęte przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy korzystanie z utworu,
artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub programu radiowego
albo telewizyjnego było według przepisów dotychczasowych
dozwolone, natomiast po tej dacie wymaga zezwolenia, to może być ono
dokończone, pod warunkiem że uprawniony otrzymał stosowne
wynagrodzenie.
2. Z zastrzeżeniem ust.
3, dokonane
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy czynności prawne
odnoszące się do prawa autorskiego są skuteczne i podlegają ocenie
według przepisów prawa dotychczasowego; odnosi się to
również do zdarzeń innych niż czynności prawne.
3. Ustawę stosuje się
do umów
długoterminowych, które zawarte zostały przed dniem jej
wejścia
w życie, w odniesieniu do okresu następującego po tej dacie oraz do
zobowiązań, które powstały przed dniem wejścia w życie
ustawy, w
odniesieniu do skutków prawnych zdarzeń następujących po tej
dacie, niezwiązanych z istotą zobowiązania.
4. Umowy zawarte przed
dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy nie obejmują praw pokrewnych, chyba że strony
postanowiły inaczej.
Art. 1271.
Prezes Rady
Ministrów, na
wniosek ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego, w drodze zarządzenia, utworzy zespół do spraw
przeciwdziałania naruszeniom prawa autorskiego i praw pokrewnych oraz
określi jego skład, zadania i tryb działania.
Art. 128. Traci moc
ustawa z dnia 10
lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz. 234, z 1975 r. Nr
34, poz. 184 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192).
Art. 129. Ustawa
wchodzi w życie po
upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisu art. 124
ust. 3, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
|