ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA INFRASTRUKTURY
z
dnia 12 kwietnia 2002 r.
w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie.
Na podstawie art. 7
ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane
(Dz. U. z 2000 r. Nr
106, poz. 1126, Nr 109, poz. 1157 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 5,
poz. 42, Nr 100, poz. 1085, Nr 110, poz. 1190, Nr 115, poz. 1229, Nr
129, poz. 1439 i Nr 154, poz. 1800 oraz z 2002 r. Nr 74, poz.
676)
zarządza się, co
następuje:
DZIAŁ I
Przepisy ogólne
§ 1. Rozporządzenie
ustala warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i związane
z nimi urządzenia, ich usytuowanie na działce budowlanej oraz
zagospodarowanie działek przeznaczonych pod zabudowę, zapewniające
spełnienie wymagań art. 5 i 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo
budowlane.
§ 2. 1. Przepisy
rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie
oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli
nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe
budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych,
z zastrzeżeniem § 207 ust. 2.
2. Przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie
sposobu użytkowania:
1) budynków o
powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 1 000 m2,
2) budynków o
powierzchni użytkowej przekraczającej 1 000 m2,
o których mowa w art. 5 ust. 7 pkt 1-4 i 6 ustawy z dnia 7
lipca 1994 r. - Prawo budowlane
- wymagania, o których mowa w § 1,
mogą być spełnione w sposób inny niż określony w
rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej
jednostki badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do
spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym
komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej lub
państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio
do przedmiotu tej ekspertyzy.
3.
3a. Przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie
sposobu użytkowania budynków istniejących o powierzchni
użytkowej przekraczającej 1 000 m2 wymagania, o
których mowa w § 1, z wyłączeniem wymagań
charakterystyki energetycznej, mogą być spełnione w sposób
inny niż określony w rozporządzeniu, stosownie do wskazań, o
których mowa w ust. 2, uzgodnionych z właściwym komendantem
wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej lub państwowym
wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio do
przedmiotu tej ekspertyzy.
4. Dla budynków i terenów
wpisanych do rejestru zabytków lub obszarów
objętych ochroną konserwatorską na podstawie ustaleń miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego ekspertyza, o której mowa w
ust. 2, podlega również uzgodnieniu z wojewódzkim
konserwatorem zabytków.
5. Przepisy rozporządzenia odnoszące się do budynku o
określonym przeznaczeniu stosuje się także do każdej części budynku o
tym przeznaczeniu.
6. Do budynków wielorodzinnych zawierających
dwa mieszkania stosuje się, z zastrzeżeniem § 217 ust. 1 pkt 1
lit. a) i pkt 2, przepisy rozporządzenia odnoszące się do
budynków jednorodzinnych.
§ 3. Ilekroć w
rozporządzeniu jest mowa o:
1) zabudowie
śródmiejskiej - należy przez to rozumieć zgrupowanie
intensywnej zabudowy na obszarze funkcjonalnego śródmieścia,
który to obszar stanowi faktyczne lub przewidywane w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego centrum miasta lub
dzielnicy miasta,
2) zabudowie
jednorodzinnej - należy przez to rozumieć jeden budynek mieszkalny
jednorodzinny lub zespół takich budynków, wraz z
budynkami garażowymi i gospodarczymi,
3) zabudowie zagrodowej -
należy przez to rozumieć w szczególności budynki mieszkalne,
budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach
rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych,
4) budynku mieszkalnym -
należy przez to rozumieć:
a) budynek mieszkalny
wielorodzinny,
b) budynek mieszkalny
jednorodzinny,
5) budynku zamieszkania
zbiorowego - należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do
okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel,
pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe,
schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek
zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu
poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego
pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom
rencistów i dom zakonny,
6) budynku użyteczności
publicznej - należy przez to rozumieć budynek przeznaczony na potrzeby
administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu
religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, wychowania, opieki
zdrowotnej, społecznej lub socjalnej, obsługi bankowej, handlu,
gastronomii, usług, w tym usług pocztowych lub telekomunikacyjnych,
turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie
kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym
śródlądowym, oraz inny budynek przeznaczony do wykonywania
podobnych funkcji; za budynek użyteczności publicznej uznaje się także
budynek biurowy lub socjalny,
7) budynku rekreacji
indywidualnej - należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do
okresowego wypoczynku,
8) budynku gospodarczym -
należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego
wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania
materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych
służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania
zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w
zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania
środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów
rolnych,
9) mieszkaniu - należy
przez to rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i
pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami
budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie
samodzielnego gospodarstwa domowego,
10) pomieszczeniu
mieszkalnym - należy przez to rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także
sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku
zamieszkania zbiorowego,
11) pomieszczeniu
pomocniczym - należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się w
obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów
komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania
posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia
zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów
oraz żywności,
12) pomieszczeniu
technicznym - należy przez to rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla
urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku,
13) pomieszczeniu
gospodarczym - należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się
poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania
przedmiotów lub produktów żywnościowych
użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu
związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów
stałych,
14) lokalu użytkowym -
należy przez to rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół
pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące
mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem
gospodarczym,
15) poziomie terenu -
należy przez to rozumieć przyjętą w projekcie rzędną terenu w danym
miejscu działki budowlanej,
16) kondygnacji - należy
przez to rozumieć poziomą nadziemną lub podziemną część budynku,
zawartą pomiędzy powierzchnią posadzki na stropie lub najwyżej
położonej warstwy podłogowej na gruncie a powierzchnią posadzki na
stropie bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu, znajdującego
się nad tą częścią budynku, przy czym za kondygnację uważa się także
poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą
część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą
średnią wysokość w świetle większą niż 2 m; za kondygnację nie uznaje
się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu,
centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia,
17) kondygnacji podziemnej
- należy przez to rozumieć kondygnację zagłębioną ze wszystkich stron
budynku, co najmniej do połowy jej wysokości w świetle poniżej poziomu
przylegającego do niego terenu, a także każdą usytuowaną pod nią
kondygnację,
18) kondygnacji nadziemnej
- należy przez to rozumieć każdą kondygnację niebędącą kondygnacją
podziemną,
19) antresoli - należy
przez to rozumieć górną część kondygnacji lub pomieszczenia
znajdującą się nad przedzielającym je stropem pośrednim o powierzchni
mniejszej od powierzchni tej kondygnacji lub pomieszczenia,
niezamkniętą przegrodami budowlanymi od strony wnętrza, z
którego jest wydzielona,
20) suterenie - należy
przez to rozumieć kondygnację budynku lub jej część zawierającą
pomieszczenia, w której poziom podłogi w części lub całości
znajduje się poniżej poziomu projektowanego lub urządzonego terenu,
lecz co najmniej od strony jednej ściany z oknami poziom podłogi
znajduje się nie więcej niż 0,9 m poniżej poziomu terenu przylegającego
do tej strony budynku,
21) piwnicy - należy przez
to rozumieć kondygnację podziemną lub najniższą nadziemną bądź ich
część, w których poziom podłogi co najmniej z jednej strony
budynku znajduje się poniżej poziomu terenu,
22) terenie biologicznie
czynnym - należy przez to rozumieć teren z nawierzchnią ziemną
urządzoną w sposób zapewniający naturalną wegetację, a także
50 % powierzchni tarasów i stropodachów z taką
nawierzchnią, nie mniej jednak niż 10 m2, oraz
wodę powierzchniową na tym terenie,
23) powierzchni
wewnętrznej budynku - należy przez to rozumieć sumę powierzchni
wszystkich kondygnacji budynku, mierzoną po wewnętrznym obrysie
przegród zewnętrznych budynku w poziomie podłogi, bez
pomniejszenia o powierzchnię przekroju poziomego konstrukcji i
przegród wewnętrznych, jeżeli występują one na tych
kondygnacjach, a także z powiększeniem o powierzchnię antresoli,
24) kubaturze brutto
budynku - należy przez to rozumieć sumę kubatury brutto wszystkich
kondygnacji, stanowiącą iloczyn powierzchni całkowitej, mierzonej po
zewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych i wysokości
kondygnacji brutto, albo między podłogą na stropie lub warstwą
wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią
podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu nad najwyższą
kondygnacją, przy czym do kubatury brutto budynku:
a) wlicza się kubaturę
przejść, prześwitów i przejazdów bramowych,
poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku,
takich jak: loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy, a także
kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną do
wysokości balustrady,
b) nie wlicza się kubatury
ław i stóp fundamentowych, kanałów i studzienek
instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych
schodów, ramp i pochylni, gzymsów,
daszków i osłon oraz kominów i attyk ponad
płaszczyzną dachu.
§ 4. Pomieszczenia
przeznaczone na pobyt ludzi dzielą się na:
1) pomieszczenia
przeznaczone na stały pobyt ludzi, w których przebywanie
tych samych osób w ciągu doby trwa dłużej niż 4 godziny,
2) pomieszczenia
przeznaczone na czasowy pobyt ludzi, w których przebywanie
tych samych osób w ciągu doby trwa od 2 do 4 godzin włącznie.
§ 5. 1. Nie uważa
się za przeznaczone na pobyt ludzi pomieszczeń, w których:
1) łączny czas przebywania
tych samych osób jest krótszy niż 2 godziny w
ciągu doby, a wykonywane czynności mają charakter dorywczy bądź też
praca polega na krótkotrwałym przebywaniu związanym z
dozorem oraz konserwacją maszyn i urządzeń lub utrzymaniem czystości i
porządku,
2) mają miejsce procesy
technologiczne niepozwalające na zapewnienie warunków
przebywania osób stanowiących ich obsługę, bez zastosowania
indywidualnych urządzeń ochrony osobistej i zachowania specjalnego
reżimu organizacji pracy,
3) jest prowadzona hodowla
roślin lub zwierząt, niezależnie od czasu przebywania w nich
osób zajmujących się obsługą.
2. Przepis ust. 1 nie narusza przepisów
dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 6. Wysokość
budynku, służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich
wymagań rozporządzenia, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej
położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na
pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej
powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji
cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych
ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń
technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub
konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.
§ 7.
§ 8. W celu
określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza się następujący
podział budynków na grupy wysokości:
1) niskie (N) - do 12 m
włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4
kondygnacji nadziemnych włącznie,
2) średniowysokie (SW) -
ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o
wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie,
3) wysokie (W) - ponad 25
m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad
9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie,
4) wysokościowe (WW) -
powyżej 55 m nad poziomem terenu.
§ 9. 1. Wymagane
w rozporządzeniu wymiary należy rozumieć jako uzyskane z uwzględnieniem
wykończenia powierzchni elementów budynku, a w odniesieniu
do szerokości drzwi - jako wymiary w świetle ościeżnicy.
2. Grubość skrzydła drzwi po otwarciu nie może
pomniejszać wymiaru szerokości otworu w świetle ościeżnicy.
3. Określone w rozporządzeniu odległości
budynków od innych budynków, urządzeń budowlanych
lub granicy działki budowlanej mierzy się w poziomie w miejscu ich
najmniejszego oddalenia.
4. Dla budynków istniejących dopuszcza się
przyjmowanie odległości, o których mowa w ust. 3, bez
uwzględnienia grubości warstw izolacji termicznej, tynków
lub okładzin zewnętrznych, przy czym nie dotyczy to ściany budynku
usytuowanej bezpośrednio przy granicy działki.
5. Wykaz Polskich Norm powołanych w rozporządzeniu
określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
DZIAŁ II
Zabudowa i zagospodarowanie działki budowlanej
Rozdział 1
Usytuowanie budynku
§ 10.
§ 11. 1. Budynek
z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinien być wznoszony
poza zasięgiem zagrożeń i uciążliwości określonych w przepisach
odrębnych, przy czym dopuszcza się wznoszenie budynków w tym
zasięgu pod warunkiem zastosowania środków technicznych
zmniejszających uciążliwości poniżej poziomu ustalonego w tych
przepisach bądź zwiększających odporność budynku na te zagrożenia i
uciążliwości, jeżeli nie jest to sprzeczne z warunkami ustalonymi dla
obszarów ograniczonego użytkowania, określonych w przepisach
odrębnych.
2. Do uciążliwości, o których mowa w ust. 1,
zalicza się w szczególności:
1) szkodliwe
promieniowanie i oddziaływanie pól elektromagnetycznych,
2) hałas i drgania
(wibracje),
3) zanieczyszczenie
powietrza,
4) zanieczyszczenie gruntu
i wód,
5) powodzie i zalewanie
wodami opadowymi,
6) osuwiska gruntu, lawiny
skalne i śnieżne,
7) szkody spowodowane
działalnością górniczą.
§ 12. 1. Jeżeli z
przepisów § 13, 60 i 271-273 lub
przepisów odrębnych określających dopuszczalne odległości
niektórych budowli od budynków nie wynikają inne
wymagania, budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości
od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż:
1) 4 m - w przypadku
budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub
drzwiowymi w stronę tej granicy,
2) 3 m - w przypadku
budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych
lub drzwiowych w stronę tej granicy.
2. Sytuowanie budynku w przypadku, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub
bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu
miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
3. W zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy
odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się:
1) sytuowanie budynku
ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio
przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości mniejszej
niż określona w ust. 1 pkt 2, lecz nie mniejszej niż 1,5 m, na działce
budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m,
2) sytuowanie budynku
bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli będzie
on przylegał całą powierzchnią swojej ściany do ściany budynku
istniejącego na sąsiedniej działce lub do ściany budynku
projektowanego, dla którego istnieje ostateczna decyzja o
pozwoleniu na budowę, pod warunkiem że jego część leżąca w pasie o
szerokości 3 m wzdłuż granicy działki będzie miała długość i wysokość
nie większe niż ma budynek istniejący lub projektowany na sąsiedniej
działce budowlanej,
3) rozbudowę budynku
istniejącego, usytuowanego w odległości mniejszej niż określona w ust.
1 od granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli w pasie o szerokości
3 m wzdłuż tej granicy zostaną zachowane jego dotychczasowe wymiary, a
także nadbudowę tak usytuowanego budynku o nie więcej niż jedną
kondygnację, przy czym w nadbudowanej ścianie, zlokalizowanej w
odległości mniejszej niż 4 m od granicy nie może być otworów
okiennych lub drzwiowych,
4) sytuowanie budynku
gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości
mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką
budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez
otworów okiennych lub drzwiowych.
4. Usytuowanie budynku na działce budowlanej w
sposób, o którym mowa w ust. 2 i 3, powoduje
objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania w
rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo
budowlane.
5. Odległość od granicy z sąsiednią działką budowlaną
nie może być mniejsza niż:
1) 1,5 m do okapu, gzymsu,
balkonu lub daszku nad wejściem, a także do takich części budynku jak
galeria, taras, schody zewnętrzne, pochylnia lub rampa,
2) 4 m do
zwróconego w stronę tej granicy otworu okiennego
umieszczonego w dachu lub połaci dachowej.
6. Budynek inwentarski lub budynek gospodarczy,
uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i
271-273, nie może być sytuowany ścianą z otworami okiennymi lub
drzwiowymi w odległości mniejszej niż 8 m od ściany istniejącego na
sąsiedniej działce budowlanej budynku mieszkalnego, budynku
zamieszkania zbiorowego lub budynku użyteczności publicznej, lub
takiego, dla którego istnieje ostateczna decyzja o
pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4.
7. Odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną
do podziemnej części budynku, a także budowli podziemnej spełniającej
funkcje użytkowe budynku, znajdujących się całkowicie poniżej poziomu
otaczającego terenu, nie ustala się.
§ 13. 1. Odległość
budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych
obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych
pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli:
1) między ramionami kąta
60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem
usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia
przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego
budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż:
a) wysokość przesłaniania
- dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m,
b) 35 m - dla
obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,
2) zostały zachowane
wymagania, o których mowa w § 57 i 60.
2. Wysokość przesłaniania, o której mowa w
ust. 1 pkt 1, mierzy się od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych
okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej zacieniającej
krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części.
3. Dopuszcza się sytuowanie obiektu przesłaniającego w
odległości nie mniejszej niż 10 m od okna pomieszczenia przesłanianego,
takiego jak maszt, komin, wieża lub inny obiekt budowlany, bez
ograniczenia jego wysokości, lecz o szerokości przesłaniającej nie
większej niż 3 m, mierząc ją równolegle do płaszczyzny okna.
4. Odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
mogą być zmniejszone nie więcej niż o połowę w zabudowie
śródmiejskiej.
Rozdział
2
Dojścia i dojazdy
§ 14. 1. Do
działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi
związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do
drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich
użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej,
określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być
mniejsza niż 3 m.
2. Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do
działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem że
ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz
ruch i postój pojazdów.
3. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających
dojazdów, funkcję tę mogą spełniać dojścia, pod warunkiem że
ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m.
4. Dojścia i dojazdy do budynków, z wyjątkiem
jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji indywidualnej, powinny mieć
zainstalowane oświetlenie elektryczne, zapewniające bezpieczne ich
użytkowanie po zapadnięciu zmroku.
§ 15. 1.
Szerokość, promienie łuków
dojazdów, nachylenie podłużne i poprzeczne oraz nośność
nawierzchni należy dostosować do wymiarów gabarytowych,
ciężaru całkowitego i warunków ruchu pojazdów,
których dojazd do działki budowlanej i budynku jest
konieczny ze względu na ich przeznaczenie, zgodnie z warunkami
określonymi w przepisach odrębnych.
2. Dojścia służące równocześnie do ruchu
pojazdów gospodarczych i uprzywilejowanych o masie
całkowitej do 2,5 tony powinny mieć nawierzchnię o nośności co najmniej
dostosowanej do masy tych pojazdów.
§ 16. 1.
Do wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego,
zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej powinny być
doprowadzone od dojść i dojazdów, o których mowa
w § 14 ust. 1 i 3, utwardzone dojścia o szerokości minimalnej
1,5 m, przy czym co najmniej jedno dojście powinno zapewniać osobom
niepełnosprawnym dostęp do całego budynku lub tych jego części, z
których osoby te mogą korzystać.
2. Wymaganie dostępności osób
niepełnosprawnych, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy
budynków na terenach zamkniętych, a także
budynków w zakładach karnych, aresztach śledczych, zakładach
poprawczych i schroniskach dla nieletnich oraz budynków w
zakładach pracy, niebędących zakładami pracy chronionej, z wyjątkiem
budynków, o których mowa w § 3 pkt 6.
§ 17.
Rozdział 3
Miejsca postojowe dla samochodów osobowych
§ 18. 1. Zagospodarowując
działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i
sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów
użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym
również miejsca postojowe dla samochodów, z
których korzystają osoby niepełnosprawne.
2. Liczbę i sposób urządzenia miejsc
postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o
warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem
potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby
niepełnosprawne.
§ 19. 1.
Odległość wydzielonych miejsc postojowych, w tym
również zadaszonych, lub otwartego garażu wielopoziomowego
dla samochodów osobowych od okien pomieszczeń przeznaczonych
na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, budynku zamieszkania
zbiorowego, z wyjątkiem hotelu, budynku opieki zdrowotnej, oświaty i
wychowania, a także od placu zabaw i boiska dla dzieci i młodzieży, nie
może być mniejsza niż:
1) 7 m - w przypadku do 4
stanowisk włącznie,
2) 10 m - w przypadku 5 do
60 stanowisk włącznie,
3) 20 m - w przypadku
większej liczby stanowisk, z uwzględnieniem § 276 ust. 1.
2. Odległość wydzielonych miejsc postojowych lub
otwartego garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych
od granicy działki budowlanej nie może być mniejsza niż:
1) 3 m - w przypadku do 4
stanowisk włącznie,
2) 6 m - w przypadku 5-60
stanowisk włącznie,
3) 16 m - w przypadku
większej liczby stanowisk.
3. Odległości, o których mowa w ust. 1 i 2,
stosuje się do sytuowania wjazdów do zamkniętego garażu w
stosunku do okien budynku opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a
także placów zabaw i boisk dla dzieci i młodzieży.
4. Zachowanie odległości, o których mowa w
ust. 1 i 2, nie jest wymagane przy sytuowaniu miejsc postojowych między
liniami rozgraniczającymi ulicę.
§ 20. Miejsca
postojowe dla samochodów, z których korzystają
wyłącznie osoby niepełnosprawne, mogą być usytuowane w odległości nie
mniejszej niż 5 m od okien budynku mieszkalnego wielorodzinnego i
zamieszkania zbiorowego oraz zbliżone bez żadnych ograniczeń do innych
budynków. Miejsca te wymagają odpowiedniego oznakowania.
§ 21. 1. Stanowiska
postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć co najmniej
szerokość 2,3 m i długość 5 m, przy czym dla samochodów
użytkowanych przez osoby niepełnosprawne szerokość stanowiska powinna
wynosić co najmniej 3,6 m i długość 5 m, a w przypadku usytuowania
wzdłuż jezdni - długość co najmniej 6 m i szerokość co najmniej 3,6 m,
z możliwością jej ograniczenia do 2,3 m w przypadku zapewnienia
możliwości korzystania z przylegającego dojścia lub ciągu
pieszo-jezdnego.
2. Stanowiska postojowe i dojazdy manewrowe dla
samochodów osobowych powinny mieć nawierzchnię utwardzoną
lub co najmniej gruntową stabilizowaną, ze spadkiem zapewniającym spływ
wody.
3. Stanowiska przeznaczone do mycia i niezawodowego
przeglądu samochodów w zgrupowaniach miejsc postojowych
powinny mieć doprowadzenie wody oraz twardą nawierzchnię ze spadkami
zapewniającymi spływ wody do wpustów kanalizacyjnych z
osadnikami błota i łapaczami oleju.
Rozdział 4
Miejsca gromadzenia odpadów stałych
§ 22. 1. Na
działkach budowlanych należy przewidzieć miejsca na pojemniki służące
do czasowego gromadzenia odpadów stałych, z uwzględnieniem
możliwości ich segregacji.
2. Miejscami, o których mowa w ust. 1, mogą
być:
1) zadaszone osłony lub
pomieszczenia ze ścianami pełnymi bądź ażurowymi,
2) wyodrębnione
pomieszczenia w budynku, mające posadzkę powyżej poziomu nawierzchni
dojazdu środka transportowego odbierającego odpady, lecz nie wyżej niż
0,15 m, w tym także dolne komory zsypu z bezpośrednim wyjściem na
zewnątrz, zaopatrzonym w daszek o wysięgu co najmniej 1 m i przedłużony
na boki po co najmniej 0,8 m, mające ściany i podłogi zmywalne, punkt
czerpalny wody, kratkę ściekową, wentylację grawitacyjną oraz sztuczne
oświetlenie,
3) utwardzone place do
ustawiania kontenerów z zamykanymi otworami wrzutowymi.
3. Między wejściami do pomieszczeń lub placami, o
których mowa w ust. 2, a miejscem dojazdu
samochodów śmieciarek wywożących odpady powinno być
utwardzone dojście, umożliwiające przemieszczanie pojemników
na własnych kołach lub na wózkach.
4. Miejsca do gromadzenia odpadów stałych
przy budynkach wielorodzinnych powinny być dostępne dla osób
niepełnosprawnych.
§ 23. 1. Odległość
miejsc na pojemniki i kontenery na odpady stałe, o których
mowa w § 22 ust. 2 pkt 1 i 3, powinna wynosić co najmniej 10 m
od okien i drzwi do budynków z pomieszczeniami
przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz co najmniej 3 m od granicy z
sąsiednią działką. Zachowanie odległości od granicy działki nie jest
wymagane, jeżeli osłony lub pomieszczenia stykają się z podobnymi
urządzeniami na działce sąsiedniej.
2. W przypadku przebudowy istniejącej zabudowy,
odległości, o których mowa w ust. 1, mogą być pomniejszone,
jednak nie więcej niż o połowę, po uzyskaniu opinii państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
3. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji
indywidualnej dopuszcza się zmniejszenie odległości określonych w ust.
1 od okien i drzwi do 3 m, od granicy działki do 2 m, a także
sytuowanie zadaszonych osłon lub pomieszczeń na granicy działek, jeżeli
stykają się one z podobnymi urządzeniami na działce sąsiedniej bądź też
przy linii rozgraniczającej od strony ulicy.
4. Odległość miejsc na pojemniki i kontenery na odpady
stałe, o których mowa w § 22 ust. 2 pkt 1 i 3, nie
powinna wynosić więcej niż 80 m od najdalszego wejścia do obsługiwanego
budynku mieszkalnego wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej. Wymaganie to nie dotyczy budynków
na terenach zamkniętych.
§ 24. 1.
Na terenach niezurbanizowanych dopuszcza się stosowanie
zbiorników na odpady stałe, przystosowanych do okresowego
opróżniania, pod warunkiem usytuowania ich w odległościach
określonych w § 23 ust. 1.
2. Zbiorniki, o których mowa w ust. 1,
powinny mieć nieprzepuszczalne ściany i dno, szczelne przekrycie z
zamykanym otworem wsypowym oraz zamykanym otworem bocznym do usuwania
odpadów. Do zbiorników tych należy doprowadzić
utwardzony dojazd.
§ 25.
Przy budynkach wielorodzinnych trzepaki należy sytuować
przy miejscach do gromadzenia odpadów stałych, z zachowaniem
odległości nie mniejszej niż 10 m od okien i drzwi do pomieszczeń
przeznaczonych na pobyt ludzi.
Rozdział 5
Uzbrojenie techniczne działki i odprowadzenie wód
powierzchniowych
§ 26. 1. Działka
budowlana, przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt
ludzi, powinna mieć zapewnioną możliwość przyłączenia uzbrojenia
działki lub bezpośrednio budynku do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej,
elektroenergetycznej i ciepłowniczej.
2. Za równorzędne z przyłączeniem do sieci
elektroenergetycznej i ciepłowniczej uznaje się zapewnienie możliwości
korzystania z indywidualnych źródeł energii elektrycznej i
ciepła, odpowiadających przepisom odrębnym dotyczącym gospodarki
energetycznej i ochrony środowiska.
3. W razie braku warunków przyłączenia sieci
wodociągowej i kanalizacyjnej działka, o której mowa w ust.
1, może być wykorzystana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt
ludzi, pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z
indywidualnego ujęcia wody, a także zastosowania zbiornika
bezodpływowego lub przydomowej oczyszczalni ścieków, jeżeli
ich ilość nie przekracza 5 m3 na dobę. Jeżeli ilość ścieków
jest większa od 5 m3, to ich gromadzenie lub oczyszczanie wymaga
pozytywnej opinii właściwego terenowo inspektora ochrony środowiska.
4. Na działkach budowlanych przeznaczonych dla szpitali
i sanatoriów, niezależnie od zasilania z sieci, należy
zapewnić dodatkowo własne ujęcie wody oraz własne źródło
energii elektrycznej i cieplnej.
5. Spełnienie warunków określonych w ust. 1 i
2 nie jest wymagane w przypadku działek przeznaczonych pod budowę
budynków rekreacji indywidualnej oraz budynków
inwentarskich i gospodarczych na wsi, jeżeli właściwy organ w decyzji o
warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie określił takich
wymagań.
§ 27.
Dopuszcza się wykorzystanie pod zabudowę zagrodową lub
rekreacji indywidualnej działki budowlanej, która nie może
być zaopatrzona w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi z sieci lub
własnego ujęcia, pod warunkiem zapewnienia możliwości czerpania lub
dostawy wody z ujęć położonych poza granicami działki.
§ 28. 1. Działka
budowlana, na której sytuowane są budynki, powinna być
wyposażona w kanalizację umożliwiającą odprowadzenie wód
opadowych do sieci kanalizacji deszczowej lub
ogólnospławnej.
2. W razie braku możliwości przyłączenia do sieci
kanalizacji deszczowej lub ogólnospławnej, dopuszcza się
odprowadzanie wód opadowych na własny teren nieutwardzony,
do dołów chłonnych lub do zbiorników retencyjnych.
§ 29.
Dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód
opadowych w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości jest
zabronione.
§ 30. Usytuowanie
na działce budowlanej ujęć wody, urządzeń do gromadzenia i oczyszczania
ścieków oraz odpadów stałych powinno być zgodne z
wymaganiami rozporządzenia oraz z przepisami dotyczącymi ochrony
gruntu, wód i powietrza.
Rozdział 6
Studnie
§ 31. 1. Odległość
studni dostarczającej wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi,
niewymagającej, zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony ujęć i
źródeł wodnych, ustanowienia strefy ochronnej, powinna
wynosić - licząc od osi studni - co najmniej:
1) do granicy działki - 5
m,
2) do osi rowu
przydrożnego - 7,5 m,
3) do budynków
inwentarskich i związanych z nimi szczelnych silosów,
zbiorników do gromadzenia nieczystości, kompostu oraz
podobnych szczelnych urządzeń - 15 m,
4) do najbliższego
przewodu rozsączającego kanalizacji indywidualnej, jeżeli odprowadzane
są do niej ścieki oczyszczone biologicznie w stopniu określonym w
przepisach dotyczących ochrony wód - 30 m,
5) do nieutwardzonych
wybiegów dla zwierząt hodowlanych, najbliższego przewodu
rozsączającego kanalizacji lokalnej bez urządzeń biologicznego
oczyszczania ścieków oraz do granicy pola filtracyjnego - 70
m.
2. Dopuszcza się sytuowanie studni w odległości
mniejszej niż 5 m od granicy działki, a także studni
wspólnej na granicy dwóch działek, pod warunkiem
zachowania na obydwu działkach odległości, o których mowa w
ust. 1 pkt 2-5.
§ 32. 1. Obudowa
studni kopanej, dostarczającej wodę przeznaczoną do spożycia przez
ludzi, powinna być wykonana z materiałów nieprzepuszczalnych
i niewpływających ujemnie na jakość wody, a złącza elementów
obudowy powinny być należycie uszczelnione. Przy zastosowaniu
kręgów betonowych warunek szczelności uznaje się za
spełniony, jeżeli wykonane zostanie ich spoinowanie od wewnątrz na
całej wysokości studni, a ponadto od zewnątrz do głębokości co najmniej
1,5 m od poziomu terenu.
2. Część nadziemna studni kopanej, niewyposażonej w
urządzenie pompowe, powinna mieć wysokość co najmniej 0,9 m od poziomu
terenu oraz być zabezpieczona trwałym i nieprzepuszczalnym przykryciem,
ochraniającym wnętrze studni i urządzenia do czerpania wody.
3. Część nadziemna studni kopanej, wyposażonej w
urządzenie pompowe, powinna mieć wysokość co najmniej 0,2 m od poziomu
terenu. Przykrycie jej powinno być dopasowane do obudowy i wykonane z
materiału nieprzepuszczalnego oraz mieć nośność odpowiednią do
przewidywanego obciążenia.
4. Teren otaczający studnię kopaną, w pasie o szerokości
co najmniej 1 m, licząc od zewnętrznej obudowy studni, powinien być
pokryty nawierzchnią utwardzoną, ze spadkiem 2% w kierunku zewnętrznym.
§ 33.
Przy ujęciu wód podziemnych za pomocą studni
wierconej teren w promieniu co najmniej 1 m od wprowadzonej w grunt
rury należy zabezpieczyć w sposób określony w § 32
ust. 4, a przejście rury studziennej przez nawierzchnię utwardzoną
należy uszczelnić.
Rozdział 7
Zbiorniki bezodpływowe na nieczystości ciekłe
§ 34. Zbiorniki
na nieczystości ciekłe mogą być stosowane tylko na działkach
budowlanych niemających możliwości przyłączenia do sieci
kanalizacyjnej, przy czym nie dopuszcza się ich stosowania na obszarach
podlegających szczególnej ochronie środowiska i narażonych
na powodzie oraz zalewanie wodami opadowymi.
§ 35. Zbiorniki
bezodpływowe na nieczystości ciekłe, doły ustępów
nieskanalizowanych oraz urządzenia kanalizacyjne i zbiorniki do
usuwania i gromadzenia wydalin pochodzenia zwierzęcego powinny mieć dno
i ściany nieprzepuszczalne, szczelne przekrycie z zamykanym otworem do
usuwania nieczystości i odpowietrzenie wyprowadzone co najmniej 0,5 m
ponad poziom terenu.
§ 36. 1. Odległość
pokryw i wylotów wentylacji ze zbiorników
bezodpływowych na nieczystości ciekłe, dołów
ustępów nieskanalizowanych o liczbie miejsc nie większej niż
4 i podobnych urządzeń sanitarno-gospodarczych o pojemności do 10 m3
powinna wynosić co najmniej:
1) od okien i drzwi
zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz do
magazynów produktów spożywczych - 15 m,
2) od granicy działki
sąsiedniej, drogi (ulicy) lub ciągu pieszego - 7,5 m.
2. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji
indywidualnej odległości urządzeń sanitarno-gospodarczych, o
których mowa w ust. 1, powinny wynosić co najmniej:
1) od okien i drzwi
zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi - 5 m, przy
czym nie dotyczy to dołów ustępowych w zabudowie
jednorodzinnej,
2) od granicy działki
sąsiedniej, drogi (ulicy) lub ciągu pieszego - 2 m.
3. Odległości pokryw i wylotów wentylacji z
dołów ustępów nieskanalizowanych o liczbie miejsc
większej niż 4 oraz zbiorników bezodpływowych na
nieczystości ciekłe i kompostowników o pojemności powyżej 10
m3 do 50 m3 powinny wynosić co najmniej:
1) od okien i drzwi
zewnętrznych do pomieszczeń wymienionych w ust. 1 pkt 1 - 30 m,
2) od granicy działki
sąsiedniej - 7,5 m,
3) od linii
rozgraniczającej drogi (ulicy) lub ciągu pieszego - 10 m.
4. Właściwy organ w decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu, w porozumieniu z państwowym
wojewódzkim inspektorem sanitarnym, może ustalić dla działek
budowlanych położonych przy zabudowanych działkach sąsiednich
odległości mniejsze niż określone w ust. 1 i 2.
5. Kryte zbiorniki bezodpływowe na nieczystości ciekłe
oraz doły ustępowe mogą być sytuowane w odległości mniejszej niż 2 m od
granicy, w tym także przy granicy działek, jeżeli sąsiadują z podobnymi
urządzeniami na działce sąsiedniej, pod warunkiem zachowania odległości
określonych w § 31 i § 36.
6. Odległości zbiorników bezodpływowych na
nieczystości ciekłe i kompostowników o pojemności powyżej 50
m3 od budynków przeznaczonych na pobyt ludzi należy
przyjmować zgodnie ze wskazaniem ekspertyzy technicznej, przyjętej
przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
§ 37. Przepływowe,
szczelne osadniki podziemne, stanowiące część przydomowej oczyszczalni
ścieków gospodarczo-bytowych, służące do wstępnego ich
oczyszczania, mogą być sytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie
budynków jednorodzinnych, pod warunkiem wyprowadzenia ich
odpowietrzenia przez instalację kanalizacyjną co najmniej 0,6 m powyżej
górnej krawędzi okien i drzwi zewnętrznych w tych budynkach.
§ 38. Odległość
osadników błota, łapaczy olejów mineralnych i
tłuszczu, neutralizatorów ścieków i innych
podobnych zbiorników od okien otwieralnych i drzwi
zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna
wynosić co najmniej 5 m, jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
Rozdział 8
Zieleń i urządzenia rekreacyjne
§ 39. Na
działkach budowlanych, przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną,
budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i
wychowania co najmniej 25% powierzchni działki należy urządzić jako
powierzchnię terenu biologicznie czynnego, jeżeli inny procent nie
wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
§ 40. 1. W
zespole budynków wielorodzinnych objętych jednym pozwoleniem
na budowę należy, stosownie do potrzeb użytkowych, przewidzieć place
zabaw dla dzieci i miejsca rekreacyjne dostępne dla osób
niepełnosprawnych, przy czym co najmniej 30 % tej powierzchni powinno
znajdować się na terenie biologicznie czynnym, chyba że przepisy
odrębne stanowią inaczej.
2. Nasłonecznienie placu zabaw dla dzieci powinno
wynosić co najmniej 4 godziny, liczone w dniach równonocy
(21 marca i 21 września) w godzinach 10.00-16.00. W zabudowie
śródmiejskiej dopuszcza się nasłonecznienie nie
krótsze niż 2 godziny.
3. Odległość placów i urządzeń, o
których mowa w ust. 1, od linii rozgraniczających ulicę, od
okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz od miejsc
gromadzenia odpadów powinna wynosić co najmniej 10 m.
Rozdział 9
Ogrodzenia
§ 41. 1. Ogrodzenie
nie może stwarzać zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i zwierząt.
2. Umieszczanie na ogrodzeniach, na wysokości mniejszej
niż 1,8 m, ostro zakończonych elementów, drutu kolczastego,
tłuczonego szkła oraz innych podobnych wyrobów i
materiałów jest zabronione.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie dotyczą ogrodzeń wewnętrznych
w zakładach karnych i aresztach śledczych.
§ 42. 1.
Bramy i furtki w ogrodzeniu nie mogą otwierać się na
zewnątrz działki.
2. Furtki w ogrodzeniu przy budynkach mieszkalnych
wielorodzinnych i budynkach użyteczności publicznej nie mogą utrudniać
dostępu do nich osobom niepełnosprawnym poruszającym się na
wózkach inwalidzkich.
§ 43. Szerokość
bramy powinna wynosić w świetle co najmniej 2,4 m, a w przypadku
zastosowania furtki jej szerokość powinna być nie mniejsza niż 0,9 m,
przy czym na drodze pożarowej szerokości te regulują przepisy odrębne
dotyczące ochrony przeciwpożarowej.
DZIAŁ III
Budynki i pomieszczenia
Rozdział 1
Wymagania ogólne
§ 44. Budynek,
jego układ funkcjonalny i przestrzenny, ustrój konstrukcyjny
oraz rozwiązania techniczne i materiałowe elementów
budowlanych powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób
odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania i przeznaczenia
oraz z odnoszących się do niego przepisów rozporządzenia i
przepisów odrębnych.
§ 45. Budynek z
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinien być zaopatrzony
co najmniej w wodę do spożycia przez ludzi oraz do celów
przeciwpożarowych, jeżeli wymagają tego przepisy odrębne, a odpowiednio
do ich przeznaczenia - także na inne cele. W innych budynkach
zaopatrzenie w wodę powinno wynikać z ich przeznaczenia i potrzeb
ochrony przeciwpożarowej.
§ 46. Budynek
mieszkalny, zamieszkania zbiorowego, opieki zdrowotnej, opieki
społecznej i socjalnej, oświaty, nauki, zakładu żywienia, produkcji i
handlu żywnością, a także inne budynki, jeżeli są wyposażone w wanny,
natryski lub umywalki, powinny mieć indywidualną lub centralną
instalację ciepłej wody. Warunek doprowadzenia ciepłej wody do umywalek
nie dotyczy budynków w zabudowie zagrodowej i rekreacji
indywidualnej.
§ 47. Budynek
wyposażony w instalację wodociągową powinien mieć zapewnione
odprowadzenie ścieków bytowo-gospodarczych oraz
ścieków technologicznych, jeżeli one występują.
§ 48. 1. Każdy
budynek przeznaczony na pobyt ludzi oraz inne budynki, w
których w trakcie użytkowania powstają odpady i nieczystości
stałe, powinny mieć miejsca przystosowane do czasowego gromadzenia tych
odpadów i nieczystości, usytuowane w samym budynku lub w
jego otoczeniu.
2. Budynki, o których mowa w ust. 1, z
wyjątkiem wysokościowych, mogą być wyposażone w wewnętrzne urządzenia
(zsypy) do usuwania odpadów i nieczystości stałych.
§ 49.
Budynek i pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi oraz
inne budynki, jeżeli wynika to z ich przeznaczenia, powinny być
wyposażone w instalacje (urządzenia) do ogrzewania pomieszczeń w
okresie obniżonych temperatur, umożliwiające utrzymanie temperatury
powietrza wewnętrznego odpowiedniej do ich przeznaczenia. Wymaganie to
nie dotyczy budynków rekreacyjnych, użytkowanych wyłącznie w
sezonie letnim.
§ 50. Budynek i
pomieszczenia, w których są zainstalowane paleniska na
paliwo stałe lub komory spalania z palnikami na paliwo płynne lub
gazowe, powinny mieć przewody kominowe do odprowadzania dymu i spalin.
§ 51. Budynek i
pomieszczenia powinny mieć zapewnioną wentylację lub klimatyzację,
stosownie do ich przeznaczenia.
§ 52. Budynek z
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi może być zaopatrywany w
gaz z sieci gazowej, baterii butli lub zbiorników stałych
gazu płynnego, zgodnie z warunkami określonym w § 156 ust. 1 i
§ 157.
§ 53. 1. Budynek,
odpowiednio do potrzeb wynikających z jego przeznaczenia, powinien być
wyposażony w wewnętrzną instalację elektryczną.
2. Budynek należy wyposażyć w instalację chroniącą od
wyładowań atmosferycznych. Obowiązek ten odnosi się do
budynków wyszczególnionych w Polskiej Normie
dotyczącej ochrony odgromowej obiektów budowlanych.
§ 54. 1.
Budynek użyteczności publicznej, budynek mieszkalny
wielorodzinny, budynek zamieszkania zbiorowego niebędący budynkiem
koszarowym oraz każdy inny budynek mający najwyższą kondygnację z
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt więcej niż 50 osób,
w których różnica poziomów posadzek
pomiędzy pierwszą i najwyższą kondygnacją nadziemną, niestanowiącą
drugiego poziomu w mieszkaniu dwupoziomowym, przekracza 9,5 m, a także
mający dwie lub więcej kondygnacji nadziemnych budynek opieki
zdrowotnej i budynek opieki społecznej należy wyposażyć w dźwig osobowy.
2. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym, budynku
zamieszkania zbiorowego oraz budynku użyteczności publicznej,
wyposażanym w dźwigi, należy zapewnić dojazd z poziomu terenu i dostęp
na wszystkie kondygnacje użytkowe osobom niepełnosprawnym.
3. W przypadku wbudowywania lub przybudowywania szybu
dźwigowego do istniejącego budynku dopuszcza się usytuowanie drzwi
przystankowych na poziomie spocznika międzypiętrowego, jeżeli zostanie
zapewniony dostęp do kondygnacji użytkowej osobom niepełnosprawnym.
§ 55. 1. W
budynku mieszkalnym wielorodzinnym niewyposażanym w dźwigi należy
wykonać pochylnię lub zainstalować odpowiednie urządzenie techniczne,
umożliwiające dostęp osobom niepełnosprawnym do mieszkań położonych na
pierwszej kondygnacji nadziemnej oraz do kondygnacji podziemnej
zawierającej miejsca postojowe dla samochodów osobowych.
2. W niskim budynku zamieszkania zbiorowego i budynku
użyteczności publicznej, niewymagającym wyposażenia w dźwigi, o
których mowa w § 54 ust. 1, należy zainstalować
urządzenia techniczne zapewniające osobom niepełnosprawnym dostęp na
kondygnacje z pomieszczeniami użytkowymi, z których mogą
korzystać. Nie dotyczy to budynków koszarowych,
zakwaterowania w zakładach karnych, aresztach śledczych oraz zakładach
poprawczych i schroniskach dla nieletnich.
3. Dopuszcza się niewyposażenie w dźwigi budynku
mieszkalnego wielorodzinnego do 5. kondygnacji nadziemnej włącznie,
jeżeli wszystkie pomieszczenia na ostatniej kondygnacji są częścią
mieszkań dwupoziomowych.
4. W budynku niewyposażonym w dźwigi, na
którego budowę została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę
przed dniem 1 kwietnia 1995 r., na poddaszu usytuowanym bezpośrednio
nad 4. kondygnacją dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania pomieszczeń
na mieszkania.
§ 56. Budynek
mieszkalny wielorodzinny, budynek zamieszkania zbiorowego i budynek
użyteczności publicznej powinien być wyposażony w instalację
telekomunikacyjną, a w miarę potrzeby również w inne
instalacje, takie jak: telewizji przemysłowej, sygnalizacji dzwonkowej
lub domofonowej, w sposób umożliwiający zapewnienie ochrony
instalacji przed dostępem osób nieuprawnionych.
Rozdział 2
Oświetlenie i nasłonecznienie
§ 57. 1. Pomieszczenie
przeznaczone na pobyt ludzi powinno mieć zapewnione oświetlenie
dzienne, dostosowane do jego przeznaczenia, kształtu i wielkości, z
uwzględnieniem warunków określonych w § 13 oraz w
ogólnych przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi stosunek
powierzchni okien, liczonej w świetle ościeżnic, do powierzchni podłogi
powinien wynosić co najmniej 1:8, natomiast w innym pomieszczeniu, w
którym oświetlenie dzienne jest wymagane ze
względów na przeznaczenie - co najmniej 1:12.
§ 58. 1.
Dopuszcza się oświetlenie pomieszczenia przeznaczonego
na pobyt ludzi wyłącznie światłem sztucznym, jeżeli:
1) oświetlenie dzienne nie
jest konieczne lub nie jest wskazane ze względów
technologicznych,
2) jest uzasadnione
celowością funkcjonalną zlokalizowania tego pomieszczenia w obiekcie
podziemnym lub w części budynku pozbawionej oświetlenia dziennego.
2. W przypadku gdy pomieszczenie, o którym
mowa w ust. 1, jest pomieszczeniem stałej pracy w rozumieniu
ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny
pracy, dla zastosowania wyłącznie oświetlenia światłem sztucznym, w tym
elektrycznym, jest wymagane uzyskanie zgody właściwego państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego, wydanej w porozumieniu
z właściwym okręgowym inspektorem pracy.
3. Uzgodnienie, o którym mowa w ust. 2, nie
dotyczy budynków służących obronności państwa.
§ 59. 1. Pomieszczenia
przeznaczone na pobyt ludzi oraz do ruchu ogólnego
(komunikacji) powinny mieć zapewnione oświetlenie światłem sztucznym
odpowiednio do potrzeb użytkowych.
2. Ogólne oświetlenie światłem sztucznym
pomieszczenia przeznaczonego na stały pobyt ludzi powinno zapewniać
odpowiednie warunki użytkowania całej jego powierzchni.
3. Oświetlenie światłem sztucznym połączonych ze sobą
pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi oraz do ruchu
ogólnego (komunikacji) nie powinno wykazywać
różnic natężenia, wywołujących olśnienie przy przejściu
między tymi pomieszczeniami.
§ 60. 1.
Pomieszczenia przeznaczone do zbiorowego przebywania
dzieci w żłobku, przedszkolu i szkole, z wyjątkiem pracowni chemicznej,
fizycznej i plastycznej, powinny mieć zapewniony czas nasłonecznienia
co najmniej 3 godziny w dniach równonocy (21 marca i 21
września) w godzinach 8°°-16°°,
natomiast pokoje mieszkalne - w godzinach
7°°-17°°.
2. W mieszkaniu wielopokojowym dopuszcza się
ograniczenie wymagania określonego w ust. 1 co najmniej do jednego
pokoju, przy czym w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej
dopuszcza się ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia do 1,5
godziny, a w odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej
zabudowie nie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia.
Rozdział 3
Wejścia do budynków i mieszkań
§ 61. 1. Położenie
drzwi wejściowych do budynku oraz kształt i wymiary pomieszczeń
wejściowych powinny umożliwiać dogodne warunki ruchu, w tym
również osobom niepełnosprawnym.
2. Wymaganie przystosowania wejść dla osób
niepełnosprawnych nie dotyczy budynków mieszkalnych w
zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej oraz budynków
rekreacji indywidualnej, budynków koszarowych, a także
budynków w zakładach karnych i aresztach śledczych oraz w
zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich.
§ 62. 1.
Drzwi wejściowe do budynku i ogólnodostępnych
pomieszczeń użytkowych oraz do mieszkań powinny mieć w świetle
ościeżnicy co najmniej: szerokość 0,9 m i wysokość 2 m. W przypadku
zastosowania drzwi zewnętrznych dwuskrzydłowych szerokość skrzydła
głównego nie może być mniejsza niż 0,9 m.
2. W wejściach do budynku i ogólnodostępnych
pomieszczeń użytkowych mogą być zastosowane drzwi obrotowe lub
wahadłowe, pod warunkiem usytuowania przy nich drzwi rozwieranych lub
rozsuwanych, przystosowanych do ruchu osób
niepełnosprawnych, oraz spełnienia wymagań § 240.
3. W drzwiach, o których mowa w ust. 1, oraz
w drzwiach do mieszkań i pomieszczeń mieszkalnych w budynku
zamieszkania zbiorowego wysokość progów nie może przekraczać
0,02 m.
§ 63. Wejścia z
zewnątrz do budynku i pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi należy
chronić przed nadmiernym dopływem chłodnego powietrza przez
zastosowanie przedsionka, kurtyny powietrznej lub innych rozwiązań
nieutrudniających ruchu. Wymagania te nie dotyczą dodatkowych wejść
nieprzewidzianych do stałego użytkowania.
§ 64. Wejście do
budynku i do każdej klatki schodowej powinno mieć elektryczne
oświetlenie zewnętrzne. Nie dotyczy to budownictwa zagrodowego i
rekreacyjnego.
§ 65.
Rozdział 4
Schody i pochylnie
§ 66. W celu
zapewnienia dostępu do pomieszczeń położonych na różnych
poziomach należy stosować schody stałe, a w zależności od przeznaczenia
budynku - również pochylnie odpowiadające warunkom
określonym w rozporządzeniu.
§ 67. Zainstalowanie
w budynku schodów lub pochylni ruchomych nie zwalnia z
obowiązku zastosowania schodów lub pochylni stałych.
§ 68. 1. Graniczne
wymiary schodów stałych w budynkach o różnym
przeznaczeniu określa tabela:
Przeznaczenie
budynków
|
Minimalna szerokość użytkowa
(m)
|
Maksymalna wysokość stopni
(m)
|
biegu
|
spocznika
|
1
|
2
|
3
|
4
|
Budynki mieszkalne jednorodzinne i w zabudowie
zagrodowej oraz mieszkania dwupoziomowe
|
0,8
|
0,8
|
0,19
|
Budynki mieszkalne wielorodzinne, budynki
zamieszkania zbiorowego*) oraz budynki
użyteczności publicznej*), z wyłączeniem
budynków zakładów opieki zdrowotnej, a także
budynki produkcyjne*), magazynowo-składowe oraz
usługowe, w których zatrudnia się ponad 10 osób
|
1,2
|
1,5
|
0,175
|
Przedszkola i żłobki
|
1,2
|
1,3
|
0,15
|
Budynki opieki zdrowotnej*)
|
1,4
|
1,5
|
0,15
|
Garaże wbudowane i wolno stojące
(wielostanowiskowe) oraz budynki usługowe, w których
zatrudnia się do 10 osób
|
0,9
|
0,9
|
0,19
|
We wszystkich budynkach niezależnie od ich
przeznaczenia schody do kondygnacji podziemnej, pomieszczeń
technicznych i poddaszy nieużytkowych
|
0,8
|
0,8
|
0,2
|
*) W przypadku tych
budynków szerokość użytkową biegu schodowego i spocznika
należy przyjmować z uwzględnieniem wymagań określonych w ust. 2.
2. W budynkach użyteczności publicznej oraz budynkach
produkcyjnych łączną szerokość użytkową biegów oraz łączną
szerokość użytkową spoczników w klatkach schodowych,
stanowiących drogę ewakuacyjną, należy obliczać proporcjonalnie do
liczby osób mogących przebywać równocześnie na
kondygnacji, na której przewiduje się obecność największej
ich liczby, przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100
osób, lecz nie mniej niż określono to w ust. 1.
3. Szerokość użytkowa schodów zewnętrznych do
budynku powinna wynosić co najmniej 1,2 m, przy czym nie może być
mniejsza niż szerokość użytkowa biegu schodowego w budynku, przyjęta
zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 1 i 2.
4. Szerokość użytkową schodów stałych mierzy
się między wewnętrznymi krawędziami poręczy, a w przypadku balustrady
jednostronnej - między wykończoną powierzchnią ściany a wewnętrzną
krawędzią poręczy tej balustrady. Szerokości te nie mogą być
ograniczane przez zainstalowane urządzenia oraz elementy budynku.
§ 69. 1. Liczba
stopni w jednym biegu schodów stałych powinna wynosić nie
więcej niż:
1) 14 stopni - w budynku
opieki zdrowotnej,
2) 17 stopni - w innych
budynkach.
2. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,
nie dotyczy budynków w zabudowie jednorodzinnej i w
zabudowie zagrodowej oraz budynków rekreacji indywidualnej,
mieszkań dwupoziomowych oraz dojść do urządzeń technicznych.
3. Liczba stopni w jednym biegu schodów
zewnętrznych nie powinna wynosić więcej niż 10.
4. Szerokość stopni stałych schodów
wewnętrznych powinna wynikać z warunku określonego wzorem: 2h + s = 0,6
do 0,65 m, gdzie h oznacza wysokość stopnia, s - jego szerokość.
5. Szerokość stopni schodów zewnętrznych przy
głównych wejściach do budynku powinna wynosić w budynkach
mieszkalnych wielorodzinnych i budynkach użyteczności publicznej co
najmniej 0,35 m.
6. Szerokość stopni schodów wachlarzowych
powinna wynosić co najmniej 0,25 m, natomiast w schodach zabiegowych i
kręconych szerokość taką należy zapewnić w odległości nie większej niż
0,4 m od poręczy balustrady wewnętrznej lub słupa stanowiącego
koncentryczną konstrukcję schodów.
7. W budynku zakładu opieki zdrowotnej stosowanie
schodów zabiegowych i wachlarzowych, jako przeznaczonych do
ruchu pacjentów, jest zabronione.
8. W budynkach opieki zdrowotnej, a także budynkach
zamieszkania zbiorowego przeznaczonych dla osób starszych
oraz niepełnosprawnych zabrania się stosowania stopni
schodów z noskami i podcięciami.
§ 70. Maksymalne
nachylenie pochylni związanych z budynkiem nie może przekraczać
wielkości określonych w poniższej tabeli:
Przeznaczenie pochylni
|
Usytuowanie pochylni
|
na zewnątrz, bez przekrycia
% nachylenia
|
wewnątrz budynku lub pod
dachem
% nachylenia
|
1
|
2
|
3
|
Do ruchu pieszego i dla osób
niepełnosprawnych poruszających się przy użyciu wózka
inwalidzkiego, przy wysokości pochylni:
|
|
|
a) do 0,15 m
|
15
|
15
|
b) do 0,5 m
|
8
|
10
|
c) ponad 0,5 m*)
|
6
|
8
|
Dla samochodów w garażach
wielostanowiskowych:
|
|
|
a) jedno- i dwupoziomowych
|
15
|
20
|
b) wielopoziomowych
|
15
|
15
|
Dla samochodów w garażach indywidualnych
|
25
|
25
|
*) Pochylnie do ruchu pieszego i dla osób
niepełnosprawnych o długości ponad 9 m powinny być podzielone na
krótsze odcinki, przy zastosowaniu spoczników o
długości co najmniej 1,4 m.
§ 71. 1. Pochylnie
przeznaczone dla osób niepełnosprawnych powinny mieć
szerokość płaszczyzny ruchu 1,2 m, krawężniki o wysokości co najmniej
0,07 m i obustronne poręcze odpowiadające warunkom określonym w
§ 298, przy czym odstęp między nimi powinien mieścić się w
granicach od 1 m do 1,1 m.
2. Długość poziomej płaszczyzny ruchu na początku i na
końcu pochylni powinna wynosić co najmniej 1,5 m.
3. Powierzchnia spocznika przy pochylni dla
osób niepełnosprawnych poruszających się na
wózkach inwalidzkich powinna mieć wymiary co najmniej 1,5 x
1,5 m poza polem otwierania skrzydła drzwi wejściowych do budynku.
4. Krawędzie stopni schodów w budynkach
mieszkalnych wielorodzinnych i użyteczności publicznej powinny
wyróżniać się kolorem kontrastującym z kolorem posadzki.
Rozdział 5
Pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi
§ 72. 1. Wysokość
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna odpowiadać wymaganiom
określonym w poniższej tabeli, jeżeli przepisy odrębne, w tym dotyczące
pomieszczeń pracy i pomieszczeń służby zdrowia, nie określają innych
wymagań:
Rodzaj pomieszczenia
(sposób użytkowania)
|
Minimalna wysokość w świetle
(m)
|
1
|
2
|
Pokoje w budynkach mieszkalnych oraz sypialnie 1-
4-osobowe w budynkach zamieszkania zbiorowego
|
2,5 *)
|
Pokoje na poddaszu w budynkach jednorodzinnych i
mieszkaniach zagrodowych oraz pomieszczenia w indywidualnych domach
rekreacyjnych
|
2,2 *)
|
Pomieszczenia do pracy **), nauki i innych
celów, w których nie występują czynniki uciążliwe
lub szkodliwe dla zdrowia, przeznaczone na stały lub czasowy pobyt:
|
|
a) nie więcej niż 4 osoby
|
2,5
|
b) więcej niż 4 osoby
|
3,0
|
Pomieszczenia jak wyżej, lecz usytuowane na
antresoli, jeżeli nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia
|
2,2
|
Pomieszczenia do pracy **) i innych
celów, w których występują czynniki uciążliwe lub
szkodliwe dla zdrowia
|
3,3
|
Pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi,
jak dyżurki, portiernie, kantory, kioski, w tym kioski usytuowane w
halach dworcowych, wystawowych, handlowych, sportowych, jeżeli nie
występują czynniki szkodliwe dla zdrowia
|
2,2*)
|
Pomieszczenia przeznaczone na czasowy pobyt ludzi:
|
|
a) jeżeli nie występują czynniki szkodliwe dla
zdrowia
|
2,2*)
|
b) jeżeli występują czynniki szkodliwe dla zdrowia
|
2,5
|
*) Przy stropach pochyłych jest to wysokość średnia
liczona między największą a najmniejszą wysokością pomieszczenia, lecz
nie mniejszą niż 1,9 m. Przestrzeni o wysokości poniżej 1,9 m nie
zalicza się do odpowiadającej przeznaczeniu danego pomieszczenia.
**) Wymagania dotyczące minimalnej wysokości pomieszczeń
w zakładach pracy określają przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy.
2. Pomieszczenia, których wysokość powinna,
zgodnie z ust. 1, wynosić co najmniej 3 m i 3,3 m, mogą być obniżone do
wysokości nie mniejszej niż 2,5 m w przypadku zastosowania wentylacji
mechanicznej nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji, pod warunkiem
uzyskania zgody państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego.
§ 73. 1.
W pomieszczeniu mieszkalnym poziom podłogi od strony
ściany z otworami okiennymi i drzwiowymi nie powinien znajdować się
poniżej poziomu terenu przy budynku.
2. W pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi w
budynku zakładu opieki zdrowotnej, opieki społecznej, oświaty,
wychowania i nauki poziom podłogi powinien znajdować się co najmniej
0,3 m powyżej terenu urządzonego przy budynku.
3. W pomieszczeniu produkcyjnym i usługowym poziom
podłogi może znajdować się na poziomie terenu urządzonego przy budynku.
Obniżenie poziomu podłogi poniżej terenu wymaga uzyskania zgody
państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego wydanej w
porozumieniu z właściwym okręgowym inspektorem pracy.
§ 74.
W budynku użyteczności publicznej pomieszczenia
ogólnodostępne ze zróżnicowanym poziomem
podłóg powinny być przystosowane do ruchu osób
niepełnosprawnych.
§ 75. 1. Drzwi do
pomieszczenia przeznaczonego na stały pobyt ludzi oraz do pomieszczenia
kuchennego powinny mieć co najmniej szerokość 0,8 m i wysokość 2 m w
świetle ościeżnicy.
2. W budynku użyteczności publicznej drzwi wewnętrzne, z
wyjątkiem drzwi do pomieszczeń technicznych i gospodarczych, powinny
mieć co najmniej szerokość 0,9 m i wysokość 2 m w świetle ościeżnicy.
3. Drzwi, o których mowa w ust. 1 i 2, nie
powinny mieć progów.
Rozdział 6
Pomieszczenia higienicznosanitarne
§ 76. Wymagania
dotyczące pomieszczeń higienicznosanitarnych określają przepisy
rozporządzenia, a także przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny
pracy oraz obrony cywilnej. Do pomieszczeń higienicznosanitarnych
zalicza się łaźnie, sauny, natryski, łazienki, ustępy, umywalnie,
szatnie, przebieralnie, pralnie, pomieszczenia higieny osobistej
kobiet, jak też pomieszczenia służące do odkażania, oczyszczania oraz
suszenia odzieży i obuwia, a także przechowywania sprzętu do utrzymania
czystości.
§ 77. 1. Pomieszczenie
higienicznosanitarne powinno mieć wentylację spełniającą wymagania
przepisów rozporządzenia oraz przepisów
odrębnych.
2. Pomieszczenie higienicznosanitarne powinno mieć
wysokość w świetle co najmniej 2,5 m, z wyjątkiem łaźni
ogólnodostępnej, której wysokość powinna wynosić
co najmniej 3 m.
3. Dopuszcza się zmniejszenie wysokości pomieszczenia
higienicznosanitarnego w budynku mieszkalnym oraz w hotelu, motelu i
pensjonacie do 2,2 m w świetle, w przypadku gdy jest ono wyposażone w
wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną.
§ 78. 1.
Ściany pomieszczenia higienicznosanitarnego powinny mieć
do wysokości co najmniej 2 m powierzchnie zmywalne i odporne na
działanie wilgoci.
2. Posadzka pralni, łazienki, umywalni, kabiny
natryskowej i ustępu powinna być zmywalna, nienasiąkliwa i nieśliska.
§ 79. 1.
Drzwi do łazienki, umywalni i wydzielonego ustępu
powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczenia, mieć, z zastrzeżeniem
§ 75 ust. 2, co najmniej szerokość 0,8 m i wysokość 2 m w
świetle ościeżnicy, a w dolnej części - otwory o sumarycznym przekroju
nie mniejszym niż 0,022 m2 dla dopływu powietrza.
2. W łazienkach i ustępach, z wyjątkiem
ogólnodostępnych, dopuszcza się stosowanie drzwi przesuwnych
lub składanych.
§ 80. 1.
Kubatura pomieszczenia łazienki z wentylacją
grawitacyjną powinna wynosić co najmniej:
1) 8 m3 - przy
zastosowaniu w tym pomieszczeniu urządzenia gazowego, o
którym mowa w § 172 ust. 3 pkt 1.
2) 6,5 m3 - przy
doprowadzeniu centralnej ciepłej wody lub zastosowaniu elektrycznego
urządzenia do ogrzewania wody bądź urządzenia gazowego, o
którym mowa w § 172 ust. 3 pkt 2, a także gdy
urządzenie gazowe znajduje się poza tym pomieszczeniem.
2. Dopuszcza się zmniejszenie kubatury, o
której mowa w ust. 1 pkt 2, jednakże nie poniżej 5,5 m3 ,
jeżeli pomieszczenie łazienki jest wyposażone co najmniej w wentylację
mechaniczną wywiewną.
§ 81. 1. Kabina
natryskowa niezamknięta, stanowiąca wydzieloną część pomieszczeń
natrysków i umywalni zbiorowych, powinna mieć powierzchnię
nie mniejszą niż 0,9 m2 i szerokość co najmniej 0,9 m.
2. Kabina natryskowa zamknięta, wydzielona ściankami na
całą wysokość pomieszczenia, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż
1,5 m2 i szerokość co najmniej 0,9 m oraz być wyposażona w wentylację
mechaniczną wywiewną.
3. Kabina natryskowa zamknięta, z urządzeniami
przystosowanymi do korzystania przez osoby niepełnosprawne poruszające
się na wózkach inwalidzkich, powinna mieć powierzchnię nie
mniejszą niż 2,5 m2 i szerokość co najmniej 1,5 m oraz być wyposażona w
urządzenia wspomagające, umożliwiające korzystanie z kabiny zgodnie z
przeznaczeniem.
4. Bezpośrednio przy kabinach natryskowych i umywalniach
zbiorowych powinna znajdować się kabina ustępowa.
§ 82. 1. W
budynku zamieszkania zbiorowego łazienki związane z pomieszczeniami
mieszkalnymi powinny być wyposażone w wannę lub natrysk oraz umywalkę.
Miska ustępowa może być usytuowana w łazience lub w wydzielonej kabinie
ustępowej wyposażonej w umywalkę.
2. W budynku, o którym mowa w ust. 1, bez
łazienek i ustępów związanych z pomieszczeniami mieszkalnymi
należy przewidzieć na każdej kondygnacji umywalnie i ustępy
przeznaczone do wspólnego użytku, wyposażone co najmniej w:
1) 1 miskę ustępową dla 10
kobiet,
2) 1 miskę ustępową i 1
pisuar dla 20 mężczyzn,
3) 1 urządzenie natryskowe
dla 15 osób,
4) 1 umywalkę dla 5
osób.
§ 83. Kabina
ustępowa (ustęp wydzielony), nieprzeznaczona dla osób
niepełnosprawnych, powinna mieć najmniejszy wymiar poziomy (szerokość)
w świetle co najmniej 0,9 m i powierzchnię przed miską ustępową co
najmniej 0,6×0,9 m w rzucie poziomym, spełniającą
również funkcję powierzchni przed umywalką - w przypadku jej
zainstalowania w kabinie ustępowej.
§ 84. 1. W
budynku użyteczności publicznej i zakładu pracy należy urządzić ustępy
ogólnodostępne. Jeżeli liczba osób w
pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi na danej kondygnacji jest
mniejsza od 10, dopuszcza się umieszczenie ustępu na najbliższej,
wyższej lub niższej kondygnacji.
2. W budynkach, o których mowa w ust. 1, w
ustępach ogólnodostępnych powinna przypadać co najmniej
jedna umywalka na 20 osób, co najmniej jedna miska ustępowa
i jeden pisuar na 30 mężczyzn oraz jedna miska ustępowa na 20 kobiet,
jeżeli przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy nie stanowią
inaczej. W przypadku gdy w pomieszczeniach przeznaczonych na stały
pobyt ludzi liczba osób jest mniejsza niż 10, dopuszcza się
umieszczenie wspólnego ustępu dla kobiet i mężczyzn.
3. W budynkach, o których mowa w ust. 1,
odległość od stanowiska pracy lub miejsca przebywania ludzi do
najbliższego ustępu nie może być większa niż 75 m, a od stanowiska
pracy chronionej - niż 50 m.
§ 85. 1.
Ustępy ogólnodostępne w budynkach
zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i zakładów
pracy powinny mieć wejścia z dróg komunikacji
ogólnej.
2. W ustępach ogólnodostępnych należy
stosować:
1) przedsionki, oddzielone
ścianami pełnymi na całą wysokość pomieszczenia, w których
mogą być instalowane tylko umywalki,
2) drzwi o szerokości co
najmniej 0,9 m,
3) drzwi do kabin
ustępowych otwierane na zewnątrz, o szerokości co najmniej 0,8 m, a do
kabin przystosowanych dla potrzeb osób niepełnosprawnych, co
najmniej 0,9 m,
4) przegrody dzielące
ustęp damski od męskiego, wykonane jako ściany pełne na całą wysokość
pomieszczenia,
5) miski ustępowe
umieszczone w oddzielnych kabinach o szerokości co najmniej 1 m i
długości 1,10 m, ze ściankami i drzwiami o wysokości co najmniej 2 m z
prześwitem nad podłogą 0,15 m; oddzielenia nie wymagają ustępy dla
dzieci w żłobkach i przedszkolach,
6) wpusty kanalizacyjne
podłogowe z syfonem oraz armaturę czerpalną ze złączką do węża w
pomieszczeniach z pisuarem lub mających więcej niż 4 kabiny ustępowe,
7) wentylację grawitacyjną
lub mechaniczną - w ustępach z oknem i jedną kabiną, a w innych -
mechaniczną o działaniu ciągłym lub włączaną automatycznie.
3. Przedsionków, o których mowa w
ust. 2 pkt 1, nie wymagają ustępy przy salach zajęć w żłobkach i
przedszkolach oraz przy pokojach dla chorych w szpitalach.
§ 86. 1. W
budynku, na kondygnacjach dostępnych dla osób
niepełnosprawnych, co najmniej jedno z ogólnodostępnych
pomieszczeń higienicznosanitarnych powinno być przystosowane dla tych
osób przez:
1) zapewnienie przestrzeni
manewrowej o wymiarach co najmniej 1,5×1,5 m,
2) stosowanie w tych
pomieszczeniach i na trasie dojazdu do nich drzwi bez progów,
3) zainstalowanie
odpowiednio przystosowanej, co najmniej jednej miski ustępowej i
umywalki, a także jednego natrysku, jeżeli ze względu na przeznaczenie
przewiduje się w budynku takie urządzenia,
4) zainstalowanie
uchwytów ułatwiających korzystanie z urządzeń
higienicznosanitarnych.
2. Dopuszcza się stosowanie pojedynczego ustępu dla
osób niepełnosprawnych bez przedsionka oddzielającego od
komunikacji ogólnej.
§ 87. 1. Ustępy
publiczne należy sytuować na terenach wyposażonych w sieć wodociągową i
kanalizacyjną.
2. Dopuszcza się sytuowanie ustępów
publicznych na terenach nieskanalizowanych, jako budynki wolno stojące
ze szczelnymi zbiornikami nieczystości.
3. Dopuszcza się sytuowanie tymczasowych,
nieskanalizowanych ustępów publicznych na terenach
skanalizowanych, za zgodą właściwego terenowo państwowego inspektora
sanitarnego.
4. Ustęp publiczny powinien odpowiadać wymaganiom
określonym w § 85 oraz mieć kabiny ustępowe o wymiarach co
najmniej 1,5 m długości i 1 m szerokości.
5. W ustępie publicznym należy zainstalować co najmniej
jeden wpust kanalizacyjny podłogowy z syfonem oraz armaturę czerpalną
ze złączką do węża.
6. W ustępie publicznym co najmniej jedna kabina powinna
być przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych, zgodnie
z § 86.
§ 88. 1.
Wejście do ustępu publicznego, wbudowanego w inny
obiekt, nie może prowadzić bezpośrednio z klatki schodowej lub innej
drogi komunikacji ogólnej w budynku ani z pomieszczenia
przeznaczonego na pobyt ludzi.
2. Odległość od okien i drzwi ustępu publicznego do
okien i drzwi do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi oraz do
produkcji i magazynowania artykułów żywnościowych i
farmaceutycznych nie może być mniejsza niż 10 m.
§ 89. 1.
Przepisów § 73 ust. 1, §
75, 79 ust. 1, § 82 i 83 oraz w przypadkach przebudowy także
§ 77 ust. 2 niniejszego działu nie stosuje się do
budynków zakwaterowania osób tymczasowo
aresztowanych, skazanych lub ukaranych, zwanych dalej „osadzonymi”.
2. Przepisów § 75 i 79 ust. 1 nie
stosuje się do zakładów poprawczych i schronisk dla
nieletnich.
Rozdział 7
Szczególne wymagania dotyczące mieszkań w budynkach
wielorodzinnych
§ 90. Mieszkanie
w budynku wielorodzinnym powinno spełniać wymagania dotyczące
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, a ponadto wymagania
określone w niniejszym rozdziale.
§ 91. Mieszkanie,
z wyjątkiem jedno- i dwupokojowego, powinno być przewietrzane na
przestrzał lub narożnikowe. Nie dotyczy to mieszkania w budynku
podlegającym przebudowie, a także mieszkania wyposażonego w wentylację
mechaniczną o działaniu ciągłym wywiewną lub nawiewno-wywiewną.
§ 92. 1. Mieszkanie,
oprócz pomieszczeń mieszkalnych, powinno mieć kuchnię lub
wnękę kuchenną, łazienkę, ustęp wydzielony lub miskę ustępową w
łazience, przestrzeń składowania oraz przestrzeń komunikacji
wewnętrznej.
2. Kuchnia i wnęka kuchenna powinny być wyposażone w
trzon kuchenny, zlewozmywak lub zlew oraz mieć układ przestrzenny,
umożliwiający zainstalowanie chłodziarki i urządzenie miejsca pracy.
3. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym w łazienkach
powinno być możliwe zainstalowanie wanny lub kabiny natryskowej,
umywalki, miski ustępowej (jeżeli nie ma ustępu wydzielonego),
automatycznej pralki domowej, a także usytuowanie pojemnika na brudną
bieliznę. Sposób zagospodarowania i rozmieszczenia urządzeń
sanitarnych powinien zapewniać do nich dogodny dostęp.
4. Ustęp wydzielony należy wyposażyć w umywalkę.
§ 93. 1.
Pomieszczenie mieszkalne i kuchenne powinno mieć
bezpośrednie oświetlenie światłem dziennym.
2. W mieszkaniu jednopokojowym dopuszcza się
pomieszczenie kuchenne bez okien lub wnękę kuchenną połączoną z
przedpokojem, pod warunkiem zastosowania co najmniej wentylacji:
1) grawitacyjnej - w
przypadku kuchni elektrycznej,
2) mechanicznej wywiewnej
- w przypadku kuchni gazowej.
3. W mieszkaniu wielopokojowym kuchnia może stanowić
część pokoju przeznaczonego na pobyt dzienny, pod warunkiem
zastosowania w tym pomieszczeniu wentylacji grawitacyjnej lub
mechanicznej z podłączeniem do niej okapu wywiewnego nad trzonem
kuchennym, a także z zapewnieniem odprowadzenia powietrza z
pomieszczenia dodatkowym otworem wywiewnym, usytuowanym nie więcej niż
0,15 m poniżej płaszczyzny sufitu.
§ 94. 1. W
budynku wielorodzinnym szerokość w świetle ścian pomieszczeń powinna
wynosić co najmniej:
1) pokoju sypialnego
przewidzianego dla jednej osoby - 2,2 m,
2) pokoju sypialnego
przewidzianego dla dwóch osób - 2,7 m,
3) kuchni w mieszkaniu
jednopokojowym - 1,8 m,
4) kuchni w mieszkaniu
wielopokojowym - 2,4 m.
2. W mieszkaniu co najmniej jeden pokój
powinien mieć powierzchnię nie mniejszą niż 16 m2.
§ 95. 1. Kształt
i wymiary przedpokoju powinny umożliwiać przeniesienie chorego na
noszach oraz wykonanie manewru wózkiem inwalidzkim w
miejscach zmiany kierunku ruchu.
2. Korytarze stanowiące komunikację wewnętrzną w
mieszkaniu powinny mieć szerokość w świetle co najmniej 1,2 m, z
dopuszczeniem miejscowego zwężenia do 0,9 m na długości korytarza nie
większej niż 1,5 m.
Rozdział 8
Pomieszczenia techniczne i gospodarcze
§ 96. 1. Pomieszczenie
techniczne, w którym są zainstalowane urządzenia emitujące
hałasy lub drgania, może być sytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie
pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, pod warunkiem
zastosowania rozwiązań konstrukcyjno-materiałowych, zapewniających
ochronę sąsiednich pomieszczeń przed uciążliwym oddziaływaniem tych
urządzeń, zgodnie z wymaganiami § 323 ust. 2 pkt 2 i
§ 327 oraz Polskich Norm dotyczących dopuszczalnych wartości
poziomu dźwięku w pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na budynki i
na ludzi w budynkach.
2. Podpory, zamocowania i złącza urządzeń, o
których mowa w ust. 1, powinny być wykonane w
sposób uniemożliwiający przenoszenie niedopuszczalnego
hałasu i drgań na elementy budynku i instalacje.
§ 97. 1.
Wysokość pomieszczenia technicznego i gospodarczego nie
powinna być mniejsza niż 2 m, jeżeli inne przepisy rozporządzenia nie
określają większych wymagań.
2. W pomieszczeniach, o których mowa w ust.
1, wysokość drzwi i przejść pod przewodami instalacyjnymi powinna
wynosić w świetle co najmniej 1,9 m, z zastrzeżeniem § 242
ust. 3.
3. Wysokość kanałów i przestrzeni
instalacyjnych w budynku oraz studzienek rewizyjnych powinna wynosić w
świetle co najmniej 1,9 m, przy czym na odcinkach o długości do 4 m
wysokość kanałów może być obniżona do 0,9 m.
4. Odległość między włazami kontrolnymi w kanałach
instalacyjnych nie może przekraczać 30 m. Włazy te powinny znajdować
się na każdym załamaniu kanału i mieć wymiary co najmniej 0,6 m
× 0,6 m lub średnicę 0,6 m.
5. Pomieszczenia techniczne przeznaczone do układania
kabli w budynku (tunele i pomieszczenia kablowe) powinny spełniać
wymagania wynikające z normy Stowarzyszenia Elektryków
Polskich nr N SEP-E-004:2003 Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie
kablowe. Projektowanie i budowa.
§ 98. 1. Podłogi
w pomieszczeniach technicznych i gospodarczych powinny być wykonane w
sposób zapewniający utrzymanie czystości, stosownie do ich
przeznaczenia.
2. Pomieszczenia techniczne i gospodarcze powinny być
wyposażone w instalacje i urządzenia elektryczne dostosowane do ich
przeznaczenia, zgodnie z wymaganiami Polskich Norm dotyczących tych
instalacji i urządzeń.
Rozdział 9
Dojścia i przejścia do urządzeń technicznych
§ 99. 1. Dojściami
i przejściami do dźwignic i innych urządzeń technicznych mogą być
korytarze, pomosty, podesty, galerie, schody, z zastrzeżeniem
§ 68 ust. 1, drabiny i klamry, wykonane z
materiałów niepalnych.
2. Ogólne wymagania dotyczące dojść i przejść
do dźwignic należy stosować również w razie wykonania dojść
roboczych do pomieszczeń i części budynku nieprzeznaczonych na pobyt
ludzi, związanych z okresową obsługą maszyn i urządzeń oraz przeglądem
i utrzymaniem stanu technicznego budynku.
§ 100. 1.
Dojścia i przejścia powinny mieć wysokość w świetle co
najmniej 1,9 m i mogą być usytuowane nad stanowiskiem pracy na
wysokości co najmniej 2,5 m, licząc od poziomu podłogi tego stanowiska.
2. Nawierzchnia podłogi w dojściach i przejściach nie
może być śliska.
3. Podłogi ażurowe nie mogą mieć otworów o
powierzchni większej niż 1700 mm2 i wymiarów umożliwiających
przejście przez nie kuli o średnicy większej niż 36 mm.
4. Poziome dojścia i przejścia od strony przestrzeni
otwartej powinny być zabezpieczone balustradą o wysokości 1,1 m z
poprzeczką umieszczoną w połowie jej wysokości i krawężnikiem o
wysokości co najmniej 0,15 m.
§ 101. 1.
W wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych względami
użytkowymi, jako dojście i przejście między różnymi
poziomami mogą służyć drabiny lub klamry, trwale zamocowane do
konstrukcji.
2. Szerokość drabin lub klamer, o których
mowa w ust. 1, powinna wynosić co najmniej 0,5 m, a odstępy między
szczeblami nie mogą być większe niż 0,3 m. Poczynając od wysokości 3 m
nad poziomem podłogi, drabiny lub klamry powinny być zaopatrzone w
urządzenia zabezpieczające przed upadkiem, takie jak obręcze ochronne,
rozmieszczone w rozstawie nie większym niż 0,8 m, z pionowymi prętami w
rozstawie nie większym niż 0,3 m.
3. Odległość drabiny lub klamry od ściany bądź innej
konstrukcji, do której są umocowane, nie może być mniejsza
niż 0,15 m, a odległość obręczy ochronnej od drabiny, w miejscu
najbardziej od niej oddalonym, nie może być mniejsza niż 0,7 m i
większa niż 0,8 m.
4. Spoczniki z balustradą powinny być umieszczone co
8-10 m wysokości drabiny lub ciągu klamer. Górne końce
podłużnie (bocznic) drabin powinny być wyprowadzone co najmniej 0,75 m
nad poziom wejścia (pomostu), jeżeli nie zostały zastosowane inne
zabezpieczenia przed upadkiem.
Rozdział 10
Garaże dla samochodów osobowych
§ 102. Garaż do
przechowywania i bieżącej, niezawodowej obsługi samochodów
osobowych, stanowiący samodzielny obiekt budowlany lub część innego
obiektu, będący garażem zamkniętym - z pełną obudową zewnętrzną i
zamykanymi otworami, bądź garażem otwartym - bez ścian zewnętrznych
albo ze ścianami niepełnymi lub ażurowymi, powinien mieć:
1) wysokość w świetle
konstrukcji co najmniej 2,2 m i do spodu przewodów i
urządzeń instalacyjnych 2 m,
2) wjazdy lub wrota
garażowe co najmniej o szerokości 2,3 m i wysokości 2 m w świetle,
3) elektryczną instalację
oświetleniową,
4) zapewnioną wymianę
powietrza, zgodnie z § 108,
5) wpusty podłogowe z
syfonem i osadnikami w garażu z instalacją wodociągową lub
przeciwpożarową tryskaczową, w garażu podziemnym przed wjazdem do niego
oraz w garażu nadziemnym o pojemności powyżej 25 samochodów,
6) instalację
przeciwpożarową, wymaganą przepisami dotyczącymi ochrony
przeciwpożarowej, zabezpieczoną przed zamarzaniem.
§ 103. 1. Do
garażu położonego poniżej lub powyżej terenu należy zapewnić dojazd dla
samochodów za pomocą pochylni o maksymalnym nachyleniu nie
większym niż określone w § 70 lub zastosować odpowiednie
urządzenia do transportu pionowego.
2. W garażu przeznaczonym dla więcej niż 25
samochodów na każdej kondygnacji, należy stosować pochylnie
o szerokości co najmniej 5,5 m, umożliwiające ruch dwukierunkowy, lub
osobne, jednopasmowe pochylnie o szerokości co najmniej 2,7 m dla
wjazdu i wyjazdu samochodów.
3. W garażu przeznaczonym dla nie więcej niż 25
samochodów na kondygnacji, dopuszcza się zastosowanie
wyłącznie pochylni jednopasmowych, pod warunkiem zainstalowania
sygnalizacji do regulacji kierunków ruchu.
4. W garażu jedno- i dwupoziomowym, przeznaczonym dla
nie więcej niż 10 samochodów na kondygnacji, dopuszcza się
zastosowanie pochylni jednopasmowej bez sygnalizacji świetlnej.
§ 104. 1.
Dojazd (droga manewrowa) do stanowisk postojowych w
garażu jednoprzestrzennym (bez ścian wewnętrznych) powinien mieć
szerokość dostosowaną do warunków ruchu takich
samochodów, jakie mają być przechowywane, oraz do sposobu
ich usytuowania w stosunku do osi drogi, ale co najmniej:
1) przy usytuowaniu
prostopadłym - 5,7 m,
2) przy usytuowaniu pod
kątem 60° - 4 m,
3) przy usytuowaniu pod
kątem 45° - 3,5 m,
4) przy usytuowaniu
równoległym - 3 m.
2. Dopuszcza się zmniejszenie wymiaru, o
którym mowa w ust. 1 pkt 1, do 5,0 m, jeżeli stanowiska
postojowe mają szerokość co najmniej 2,5 m.
3. Stanowiska postojowe w garażu powinny mieć co
najmniej szerokość 2,3 m i długość 5,0 m, z zachowaniem odległości
między bokiem samochodu a ścianą lub słupem - co najmniej 0,5 m.
4. Stanowiska postojowe w garażu, przeznaczone dla
samochodów, z których korzystają osoby
niepełnosprawne, powinny mieć zapewniony dojazd na wózku
inwalidzkim z drogi manewrowej do drzwi samochodu co najmniej z jednej
strony, o szerokości nie mniejszej niż 1,2 m.
§ 105. 1. W
garażu podziemnym i wielopoziomowym nadziemnym jako dojścia należy
stosować schody odpowiadające warunkom określonym w § 68.
2. W garażu jednopoziomowym podziemnym i nadziemnym
dopuszcza się wykorzystanie jako dojścia pochylni przeznaczonych do
ruchu samochodów, jeżeli ich nachylenie nie przekracza 10%
oraz istnieje możliwość wydzielenia bezpiecznego pasma ruchu pieszego o
szerokości co najmniej 0,75 m.
3. Nie wymaga się wydzielenia pasma ruchu pieszego na
pochylni dwupasmowej, a w garażu o pojemności do 25
samochodów włącznie na kondygnacji - także na pochylni
jednopasmowej.
4. Stanowiska postojowe dla samochodów, z
których korzystają osoby niepełnosprawne, należy sytuować na
poziomie terenu lub na kondygnacjach dostępnych dla tych
osób z pochylni, z uwzględnieniem warunków, o
których mowa w § 70.
5. W garażu wielopoziomowym lub stanowiącym kondygnację
w budynku mieszkalnym wielorodzinnym oraz budynku użyteczności
publicznej należy zainstalować urządzenia dźwigowe lub inne urządzenia
podnośne umożliwiające transport pionowy osobom niepełnosprawnym
poruszającym się na wózkach inwalidzkich na inne
kondygnacje, które wymagają dostępności dla tych
osób.
§ 106. 1. Garaż
znajdujący się w budynku o innym przeznaczeniu powinien mieć ściany i
stropy, zapewniające wymaganą izolację akustyczną, o której
mowa w § 326, oraz szczelność uniemożliwiającą przenikanie
spalin lub oparów paliwa do sąsiednich pomieszczeń,
przeznaczonych na pobyt ludzi, usytuowanych obok lub nad garażem.
2. Dopuszcza się sytuowanie nad garażem otwartym
kondygnacji z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, z
wyjątkiem pomieszczeń mieszkalnych, opieki zdrowotnej oraz oświaty i
nauki, przy spełnieniu jednego z warunków:
1) lico ściany zewnętrznej
tych kondygnacji z oknami otwieranymi jest cofnięte w stosunku do lica
ściany garażu otwartego lub do krawędzi jego najwyższego stropu co
najmniej o 6 m, a konstrukcja dachu i jego przekrycie nad garażem
spełniają wymagania określone w § 218,
2) usytuowanie ścian
zewnętrznych tych kondygnacji w jednej płaszczyźnie z licem ścian
zewnętrznych części garażowej lub z krawędziami jej stropów
wymaga zastosowania w tych pomieszczeniach okien nieotwieranych oraz
wentylacji mechanicznej nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji.
3. Wymaganie, o którym mowa w ust. 2, nie
dotyczy budynków jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji
indywidualnej.
§ 107. 1. Posadzka
w garażu powinna mieć spadki do wewnętrznego lub zewnętrznego wpustu
kanalizacyjnego. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji
indywidualnej dopuszcza się wykonywanie spadku posadzki skierowanego
bezpośrednio na nieutwardzony teren działki.
2. W garażu krawędzie płaszczyzny posadzki, a także
znajdujących się w niej otworów, należy, z uwzględnieniem
ust. 1, ograniczyć progiem (obrzeżem) o wysokości 30 mm,
uniemożliwiającym spływ wody lub innej cieczy na zewnątrz i na niższy
poziom garażowania. Na drodze ruchu pieszego próg ten
powinien być wyprofilowany w sposób umożliwiający przejazd
wózkiem inwalidzkim.
§ 108. 1.
W garażu zamkniętym należy stosować wentylację:
1) co najmniej naturalną,
przez przewietrzanie otworami wentylacyjnymi umieszczonymi w ścianach
przeciwległych lub bocznych, bądź we wrotach garażowych, o łącznej
powierzchni netto otworów wentylacyjnych nie mniejszej niż
0,04 m2 na każde, wydzielone przegrodami budowlanymi, stanowisko
postojowe - w nieogrzewanych garażach nadziemnych wolno stojących,
przybudowanych lub wbudowanych w inne budynki,
2) co najmniej
grawitacyjną, zapewniającą 1,5-krotną wymianę powietrza na godzinę - w
ogrzewanych garażach nadziemnych lub częściowo zagłębionych, mających
nie więcej niż 10 stanowisk postojowych,
3) mechaniczną, sterowaną
czujkami niedopuszczalnego poziomu stężenia tlenku węgla - w innych
garażach, niewymienionych w pkt 1 i 2, oraz w kanałach rewizyjnych,
służących zawodowej obsłudze i naprawie samochodów bądź
znajdujących się w garażach wielostanowiskowych, z zastrzeżeniem
§ 150 ust. 5.
4) mechaniczną, sterowaną
czujkami niedopuszczalnego poziomu stężenia gazu propan-butan - w
garażach, w których dopuszcza się parkowanie
samochodów zasilanych gazem propan-butan i w
których poziom podłogi znajduje się poniżej poziomu terenu.
2. W garażu otwartym należy zapewnić przewietrzanie
naturalne kondygnacji spełniające następujące wymagania:
1) łączna wielkość
niezamykanych otworów w ścianach zewnętrznych na każdej
kondygnacji nie powinna być mniejsza niż 35% powierzchni ścian, z
dopuszczeniem zastosowania w nich stałych przesłon żaluzjowych,
nieograniczających wolnej powierzchni otworu,
2) odległość między parą
przeciwległych ścian z niezamykanymi otworami nie powinna być większa
niż 100 m,
3) zagłębienie najniższego
poziomu posadzki nie powinno być większe niż 0,6 m poniżej poziomu
terenu bezpośrednio przylegającego do ściany zewnętrznej garażu, a w
przypadku większego zagłębienia - należy zastosować fosę o nachyleniu
zboczy nie większym niż 1:1.
Rozdział
11
Szczególne wymagania dotyczące pomieszczeń inwentarskich
§ 109. Pomieszczenie
przeznaczone dla inwentarza żywego powinno odpowiadać potrzebom
wynikającym z zasad racjonalnego utrzymywania zwierząt oraz
odpowiednich warunków pracy obsługi, a także powinno
spełniać wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego
budynków inwentarskich i ewakuacji zwierząt, określone w
dziale VI rozdziale 9.
§ 110. W
pomieszczeniu przeznaczonym dla inwentarza żywego należy zapewnić;
1) oświetlenie światłem
dziennym lub sztucznym, przystosowane do gatunku i grupy zwierząt,
2) wymianę powietrza,
wymaganą dla określonego gatunku i grupy zwierząt,
3) utrzymanie właściwej
temperatury,
4) zabezpieczenie przed
wpływami atmosferycznymi oraz wilgocią z podłoża i zalegających
odchodów zwierzęcych,
5) odprowadzenie
ścieków ze stanowisk dla zwierząt do zewnętrznych lub
wewnętrznych zbiorników szczelnych,
6) wyposażenie w
instalacje i urządzenia elektryczne, dostosowane do przeznaczenia
pomieszczeń,
oraz odpowiednie warunki do pracy obsługi.
§ 111.
§ 112. Dopuszcza
się niewyposażenie pomieszczenia przeznaczonego dla inwentarza żywego,
użytkowanego okresowo, w instalacje i urządzenia elektryczne.
DZIAŁ IV
Wyposażenie techniczne budynków
Rozdział 1
Instalacje wodociągowe zimnej i ciepłej wody
§ 113. 1.
2.
3.
3a. Instalacja wodociągowa ciepłej wody przygotowywanej:
1) centralnie - rozpoczyna
się bezpośrednio za armaturą odcinającą tę instalację od indywidualnego
węzła ciepłowniczego, od grupowego węzła ciepłowniczego lub od
kotłowni, a kończy punktami czerpalnymi,
2) miejscowo - rozpoczyna
się bezpośrednio za armaturą odcinającą na przewodzie zasilającym zimną
wodą urządzenia do przygotowywania ciepłej wody, a kończy punktami
czerpalnymi.
4. Instalacja wodociągowa powinna być zaprojektowana i
wykonana w sposób zapewniający zaopatrzenie w wodę budynku,
zgodnie z jego przeznaczeniem, oraz spełniać wymagania określone w
Polskiej Normie dotyczącej projektowania instalacji wodociągowych.
5. Instalacja wodociągowa zimnej wody powinna spełniać
wymagania określone w przepisach odrębnych dotyczących ochrony
przeciwpożarowej.
6. Wyroby zastosowane w instalacji wodociągowej powinny
być dobrane z uwzględnieniem korozyjności wody, tak aby nie następowało
pogarszanie jej jakości oraz trwałości instalacji, a także aby takich
skutków nie wywoływało wzajemne oddziaływanie
materiałów, z których wykonano te wyroby.
7. Instalacja wodociągowa powinna mieć zabezpieczenia
uniemożliwiające wtórne zanieczyszczenie wody, zgodnie z
wymaganiami dla przepływów zwrotnych, określonymi w Polskiej
Normie dotyczącej zabezpieczenia przed przepływem zwrotnym.
8.
§ 114. 1.
Ciśnienie wody w instalacji wodociągowej w budynku, poza
hydrantami przeciwpożarowymi, powinno wynosić przed każdym punktem
czerpalnym nie mniej niż 0,05 MPa (0,5 bara) i nie więcej niż 0,6 MPa
(6 barów).
2. Jeżeli minimalne ciśnienie, określone w ust. 1, nie
może być uzyskane ze względu na występujące stale lub okresowo
niedostateczne ciśnienie wody w sieci wodociągowej, należy zastosować
odpowiednie urządzenia techniczne, zapewniające wymaganą jego wielkość
w instalacji wodociągowej w budynku.
§ 115. 1.
Na połączeniu wewnętrznej instalacji wodociągowej zimnej
wody w budynku lub zewnętrznej na terenie działki budowlanej z siecią
wodociągową powinien być zainstalowany zestaw wodomierza
głównego, zgodnie z wymaganiami Polskich Norm dotyczących
zabudowy zestawów wodomierzowych w instalacjach
wodociągowych oraz wymagań instalacyjnych dla wodomierzy.
2. Za każdym zestawem wodomierza głównego od
strony instalacji należy zainstalować zabezpieczenie, o
którym mowa w § 113 ust. 7.
3. W przypadku połączenia wewnętrznej instalacji
wodociągowej zimnej wody w budynku lub zewnętrznej na terenie działki
budowlanej z siecią wodociągową w więcej niż jednym miejscu należy na
każdym z tych połączeń zainstalować zestaw wodomierza
głównego i zabezpieczenie, o których mowa w ust.
1 i 2.
§ 116. 1.
Zestaw wodomierza głównego, na połączeniu z
siecią wodociągową, powinien być umieszczony w piwnicy budynku lub na
parterze, w wydzielonym, łatwo dostępnym miejscu, zabezpieczonym przed
zalaniem wodą, zamarzaniem oraz dostępem osób niepowołanych.
W budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej miejscem tym powinno być odrębne pomieszczenie.
2. Dopuszcza się umieszczenie zestawu wodomierza
głównego w studzience poza budynkiem, jeżeli jest on
niepodpiwniczony i nie ma możliwości wydzielenia na parterze budynku
miejsca, o którym mowa w ust. 1.
3. Instalację wodociągową, wykonaną z
materiałów przewodzących prąd elektryczny, należy przed i za
wodomierzem połączyć przewodem metalowym, zgodnie z Polską Normą
dotyczącą uziemień i przewodów ochronnych.
§ 117. 1.
Pomieszczenie lub studzienka, w której jest
zainstalowany zestaw wodomierza głównego, powinny mieć:
1) w przypadku
umieszczenia w piwnicy budynku - wpust do kanalizacji, zabezpieczony
zamknięciem przeciwzalewowym, jeżeli warunki lokalne tego wymagają, a
także wentylację,
2) w przypadku
umieszczenia w studzience wodomierzowej poza budynkiem - zabezpieczenie
przed napływem wód gruntowych i opadowych, zagłębienie do
wyczerpywania wody oraz wentylację.
2. Studzienka wodomierzowa powinna być wykonana z
materiału trwałego, mieć stopnie lub klamry do schodzenia oraz
otwór włazowy o średnicy co najmniej 0,6 m w świetle,
zaopatrzony w dwie pokrywy, z których wierzchnia powinna być
dostosowana do przewidywanego obciążenia ruchem pieszym lub kołowym.
§ 118. 1. Instalacja
ciepłej wody powinna być zaprojektowana i wykonana w taki
sposób, aby ilość energii cieplnej potrzebna do
przygotowania tej wody była utrzymywana na racjonalnie niskim poziomie.
2. Urządzenia do przygotowania ciepłej wody instalowane
w budynkach powinny odpowiadać wymaganiom określonym w przepisie
odrębnym dotyczącym efektywności energetycznej.
3. Straty ciepła na przesyle ciepłej wody użytkowej i w
przewodach cyrkulacyjnych powinny być na racjonalnie niskim poziomie.
Izolacja cieplna tych przewodów powinna spełniać wymagania
określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
§ 119. W
budynkach, w których do przygotowania ciepłej wody korzysta
się z instalacji ogrzewczej, należy w okresie przerw w jej działaniu
zapewnić inny sposób podgrzewania wody.
§ 120. 1. W
budynkach, z wyjątkiem jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji
indywidualnej, w instalacji ciepłej wody powinien być zapewniony stały
obieg wody, także na odcinkach przewodów o objętości
wewnątrz przewodu powyżej 3 dm3 prowadzących do punktów
czerpalnych.
2. Instalacja wodociągowa ciepłej wody powinna
umożliwiać uzyskanie w punktach czerpalnych wody o temperaturze nie
niższej niż 55 °C i nie wyższej niż 60 °C.
2a. Instalacja wodociągowa ciepłej wody powinna
umożliwiać przeprowadzanie ciągłej lub okresowej dezynfekcji metodą
chemiczną lub fizyczną (w tym okresowe stosowanie metody dezynfekcji
cieplnej), bez obniżania trwałości instalacji i zastosowanych w niej
wyrobów. Do przeprowadzenia dezynfekcji cieplnej niezbędne
jest zapewnienie uzyskania w punktach czerpalnych temperatury wody nie
niższej niż 70 °C i nie wyższej niż 80 °C.
3. Izolacja cieplna przewodów instalacji
ciepłej wody, w których występuje stały obieg wody, powinna
zapewnić spełnienie wymagań określonych w ust. 2 i § 267 ust.
8.
4. Instalacja ciepłej wody powinna mieć zabezpieczenie
przed przekroczeniem, dopuszczalnych dla danych instalacji, ciśnienia i
temperatury, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej
zabezpieczeń instalacji ciepłej wody.
5. W armaturze mieszającej i czerpalnej
przewód ciepłej wody powinien być podłączony z lewej strony.
§ 121. 1. W
budynku mieszkalnym wielorodzinnym, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej należy stosować urządzenia do pomiaru ilości
ciepła lub paliwa zużywanego do przygotowania ciepłej wody.
2. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym do pomiaru
ilości zimnej i ciepłej wody, dostarczanej do poszczególnych
mieszkań oraz pomieszczeń służących do wspólnego użytku
mieszkańców, należy stosować zestawy wodomierzowe, zgodnie z
wymaganiami Polskich Norm, o których mowa w § 115
ust. 1.
3. W zespołach budynków mieszkalnych
wielorodzinnych, zaopatrywanych w ciepłą wodę ze wspólnej
kotłowni lub grupowego węzła ciepłowniczego, urządzenie do pomiaru
ilości ciepła lub paliwa zużywanego do przygotowania ciepłej wody może
być umieszczone poza tymi budynkami, jeżeli w budynkach tych są
zastosowane zestawy wodomierzowe, o których mowa w ust. 2.
Rozdział 2
Kanalizacja ściekowa i deszczowa
§ 122. 1. Instalację
kanalizacyjną stanowi układ połączonych przewodów wraz z
urządzeniami, przyborami i wpustami odprowadzającymi ścieki oraz wody
opadowe do pierwszej studzienki od strony budynku.
2. Instalacja kanalizacyjna budynku powinna umożliwiać
odprowadzanie ścieków, a także wód opadowych z
tego budynku, jeżeli nie są one odprowadzane na teren działki, oraz
spełniać wymagania określone w Polskich Normach dotyczących tych
instalacji.
3.
§ 123.
Instalacja kanalizacyjna budynku, do której
są wprowadzane ścieki nieodpowiadające warunkom dotyczącym ochrony
ziemi i wód oraz odprowadzania ścieków do sieci
kanalizacyjnej, określonym w przepisach odrębnych, powinna być
wyposażona w urządzenia służące do ich oczyszczania do stanu zgodnego z
tymi przepisami.
§ 124. Instalacja
kanalizacyjna grawitacyjna w pomieszczeniach budynku, z
których krótkotrwale nie jest możliwy
grawitacyjny spływ ścieków, może być wykonana pod warunkiem
zainstalowania zabezpieczenia przed przepływem zwrotnym
ścieków z sieci kanalizacyjnej przez zastosowanie
przepompowni ścieków, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy
dotyczącej projektowania przepompowni ścieków w kanalizacji
grawitacyjnej wewnątrz budynków lub urządzenia
przeciwzalewowego zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej
urządzeń przeciwzalewowych w budynkach.
§ 125. 1. Przewody
spustowe (piony) grawitacyjnej instalacji kanalizacyjnej powinny być
wyprowadzone jako przewody wentylujące ponad dach, a także powyżej
górnej krawędzi okien i drzwi znajdujących się w odległości
poziomej mniejszej niż 4 m od wylotów tych
przewodów.
2. Nie jest wymagane wyprowadzanie ponad dach wszystkich
przewodów wentylujących piony kanalizacyjne, pod
następującymi warunkami:
1) zastosowania na pionach
kanalizacyjnych niewyprowadzonych ponad dach urządzeń napowietrzających
te piony i przeciwdziałających przenikaniu wyziewów z
kanalizacji do pomieszczeń,
2) wyprowadzenia ponad
dach przewodów wentylujących:
a) ostatni pion, licząc od
podłączenia kanalizacyjnego na każdym przewodzie odpływowym,
b) co najmniej co piąty z
pozostałych pionów kanalizacyjnych w budynku.
3. Wprowadzanie przewodów wentylujących piony
kanalizacyjne do przewodów dymowych i spalinowych oraz do
przewodów wentylacyjnych pomieszczeń jest zabronione.
4. W przypadku gdy wysokość przewodu spustowego (pionu)
grawitacyjnej instalacji kanalizacyjnej przekracza 10 m, podłączenia
podejść na najniższej kondygnacji powinny spełniać wymagania Polskiej
Normy dotyczącej projektowania instalacji kanalizacyjnych.
§ 126. 1. Dachy i
tarasy, a także zagłębienia przy ścianach zewnętrznych budynku powinny
mieć odprowadzenie wody opadowej do wyodrębnionej kanalizacji
deszczowej lub kanalizacji ogólnospławnej, a w przypadku
braku takiej możliwości - zgodnie z § 28 ust. 2.
2. Przewody odprowadzające wody opadowe przez wnętrze
budynku w przypadku przyłączenia budynku do sieci kanalizacji
ogólnospławnej należy łączyć z instalacją kanalizacyjną poza
budynkiem.
3. W przypadku wykorzystywania wód opadowych,
gromadzonych w zbiornikach retencyjnych, do spłukiwania toalet,
podlewania zieleni, mycia dróg i chodników oraz
innych potrzeb gospodarczych należy dla tego celu wykonać odrębną
instalację, niepołączoną z instalacją wodociągową.
§ 127.
Przyłączenie drenażu terenu przy budynku do
przewodów odprowadzających ścieki do kanalizacji
ogólnospławnej lub deszczowej wymaga zastosowania urządzeń
zapobiegających zamulaniu tych przewodów oraz przedostawaniu
się ścieków i gazów z sieci kanalizacyjnej do
ziemi.
Rozdział 3
Wewnętrzne urządzenia do usuwania odpadów stałych
§ 128. Wewnętrzne
urządzenia zsypowe do usuwania odpadów i nieczystości
stałych mogą być stosowane w budynkach mieszkalnych o wysokości do 55 m
i powinny odpowiadać wymaganiom higienicznym, być wykonane w
sposób zapewniający bezpieczeństwo pożarowe, być
zabezpieczone pod względem akustycznym i nie powodować uciążliwości dla
mieszkańców.
§ 129. Urządzenie
zsypowe zainstalowane w budynku powinno odpowiadać następującym
warunkom:
1) nie może być usytuowane
bezpośrednio przy ścianach pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt
ludzi oraz w odległości mniejszej niż 2 m od drzwi wejściowych do tych
pomieszczeń,
2) powinno być
zabezpieczone przed zamarzaniem,
3) komora wsypowa powinna
być wydzielona pełnymi ścianami, spełniającymi wymagania § 216
ust. 1, a także mieć drzwi o szerokości co najmniej 0,8 m, umieszczone
w sposób umożliwiający dostęp osobom niepełnosprawnym,
4) otwór
wsypowy powinien mieć zamknięcie chroniące przed wydzielaniem się woni
z rury zsypowej,
5) rura zsypowa powinna
mieć średnicę wewnętrzną co najmniej 0,4 m,
6) rura zsypowa powinna
być prowadzona pionowo bez załamań oraz wentylowana przewodem
wyprowadzonym ponad dach, wyposażonym w filtr oraz wentylator wywiewny,
7) rura zsypowa powinna
być gładka wewnątrz, wykonana z materiałów trwałych,
niepalnych, nienasiąkliwych i odpornych na niszczące oddziaływania
chemiczne odpadów oraz uderzenia przy ich spadaniu.
§ 130. 1. Nad
najwyżej położonym otworem wsypowym powinna znajdować się
górna komora zsypu z urządzeniami do czyszczenia i
dezynfekcji urządzenia zsypowego.
2. Pod najniżej położonym otworem wsypowym powinna
znajdować się dolna komora zsypu z pojemnikami do gromadzenia
odpadów. Pojemność dolnej komory zsypu, warunki dojazdu i
szerokość otworu drzwiowego do niej powinny umożliwiać stosowanie
ruchomych pojemników na śmieci o wielkości używanej w danym
rejonie oczyszczania.
3. Górna i dolna komora zsypu powinny mieć:
1) ściany i posadzkę z
materiału nienasiąkliwego, łatwo zmywalnego,
2) urządzenia do
spłukiwania zimną i ciepłą wodą,
3) wpust kanalizacyjny,
4) dopływ powietrza oraz
niezależną wentylację wywiewną,
5) wejścia bez
progów, zamykane drzwiami pełnymi, otwieranymi na zewnątrz,
6) elektryczną instalację
oświetleniową.
§ 131. Rozwiązania
techniczne urządzeń zsypowych powinny spełniać wymagania Polskich Norm
dotyczących tych urządzeń.
Rozdział 4
Instalacje ogrzewcze
§ 132. 1. Budynek,
który ze względu na swoje przeznaczenie wymaga ogrzewania,
powinien być wyposażony w instalację ogrzewczą lub inne urządzenia
ogrzewcze, niebędące piecami, trzonami kuchennymi lub kominkami.
2. Dopuszcza się stosowanie pieców i
trzonów kuchennych na paliwo stałe w budynkach o wysokości
do 3 kondygnacji nadziemnych włącznie, jeżeli nie jest to sprzeczne z
ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy
czym w budynkach zakładów opieki zdrowotnej, opieki
społecznej, przeznaczonych dla dzieci i młodzieży, lokalach
gastronomicznych oraz pomieszczeniach przeznaczonych do produkcji
żywności i środków farmaceutycznych - pod warunkiem
uzyskania zgody właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
3. Kominki opalane drewnem z otwartym paleniskiem lub
zamkniętym wkładem kominkowym mogą być instalowane wyłącznie w
budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i
rekreacji indywidualnej oraz niskich budynkach wielorodzinnych, w
pomieszczeniach:
1) o kubaturze wynikającej
ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kominka, lecz nie
mniejszej niż 30 m3,
2) spełniających wymagania
dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150 ust. 9,
3) posiadających przewody
kominowe określone w § 140 ust. 1 i 2 oraz § 145 ust.
1,
4) w których
możliwy jest dopływ powietrza do paleniska kominka w ilości:
a) co najmniej 10 m3/h na
1 kW nominalnej mocy cieplnej kominka - dla kominków o
obudowie zamkniętej,
b) zapewniającej nie
mniejszą prędkość przepływu powietrza w otworze komory spalania niż 0,2
m/s - dla kominków o obudowie otwartej.
§
133. 1. Instalację ogrzewczą wodną stanowi układ
połączonych przewodów wraz z armaturą, pompami obiegowymi,
grzejnikami i innymi urządzeniami, znajdujący się za zaworami
oddzielającymi od źródła ciepła, takiego jak kotłownia,
węzeł ciepłowniczy indywidualny lub grupowy, kolektory słoneczne lub
pompa ciepła.
2. Instalację ogrzewczą powietrzną stanowi układ
połączonych kanałów i przewodów powietrznych wraz
z nawiewnikami i wywiewnikami oraz elementami regulacji strumienia
powietrza, znajdujący się pomiędzy źródłem ciepła
podgrzewającym powietrze a ogrzewanymi pomieszczeniami. Funkcję
ogrzewania powietrznego może także pełnić instalacja wentylacji
mechanicznej.
3. Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zabezpieczona
przed nadmiernym wzrostem ciśnienia i temperatury, zgodnie z
wymaganiami Polskich Norm dotyczących zabezpieczeń instalacji ogrzewań
wodnych.
4. Wyroby zastosowane w instalacji ogrzewczej wodnej
powinny być dobrane z uwzględnieniem wymagań Polskiej Normy dotyczącej
jakości wody w instalacjach ogrzewania oraz z uwzględnieniem
korozyjności wody i możliwości zastosowania ochrony przed korozją.
5. Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zaprojektowana
w taki sposób, aby ilość wody uzupełniającej można było
utrzymywać na racjonalnie niskim poziomie.
6. Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego lub
wyposażona w armaturę automatycznej regulacji powinna mieć urządzenia
do odpowietrzania miejscowego, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy
dotyczącej odpowietrzania instalacji ogrzewań wodnych.
7. Zabrania się stosowania kotła na paliwo stałe do
zasilania instalacji ogrzewczej wodnej systemu zamkniętego, wyposażonej
w przeponowe naczynie wzbiorcze, z wyjątkiem kotła na paliwo stałe o
mocy nominalnej do 300 kW, wyposażonego w urządzenia do odprowadzania
nadmiaru ciepła.
8. Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego z
grzejnikami, w części albo w całości może być przystosowana do
działania jako wodna instalacja chłodnicza, pod warunkiem spełnienia
wymagań Polskich Norm dotyczących jakości wody w instalacjach
ogrzewania i zabezpieczania instalacji ogrzewań wodnych systemu
zamkniętego z naczyniami wzbiorczymi przeponowymi.
9. Straty ciepła na przewodach zasilających i powrotnych
instalacji wodnej centralnego ogrzewania powinny być na racjonalnie
niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna
spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
10. Straty ciepła na przewodach ogrzewania powietrznego
powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych
przewodów powinna spełniać wymagania określone w załączniku
nr 2 do rozporządzenia.
§ 134. 1. Instalacje
i urządzenia do ogrzewania budynku powinny mieć szczytową moc cieplną
określoną zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi obliczania
zapotrzebowania na ciepło pomieszczeń, a także obliczania oporu
cieplnego i współczynnika przenikania ciepła
przegród budowlanych.
2. Do obliczania szczytowej mocy cieplnej należy
przyjmować temperatury obliczeniowe zewnętrzne zgodnie z Polską Normą
dotyczącą obliczeniowych temperatur zewnętrznych, a temperatury
obliczeniowe ogrzewanych pomieszczeń - zgodnie z poniższą tabelą:
Temperatury obliczeniowe*)
|
Przeznaczenie lub
sposób wykorzystywania pomieszczeń
|
Przykłady pomieszczeń
|
1
|
2
|
3
|
+5°C
|
- nie przeznaczone na pobyt ludzi,
- przemysłowe - podczas działania ogrzewania dyżurnego (jeżeli
pozwalają na to względy technologiczne)
|
magazyny bez stałej obsługi, garaże indywidualne,
hale postojowe (bez remontów), akumulatornie, maszynownie i
szyby dźwigów osobowych
|
+8°C
|
- w których nie występują zyski ciepła,
a jednorazowy pobyt osób znajdujących się w ruchu i w
okryciach zewnętrznych nie przekracza 1 h,
|
klatki schodowe w budynkach mieszkalnych,
|
|
- w których występują zyski ciepła od
urządzeń technologicznych, oświetlenia itp., przekraczające 25 W na 1
m3 kubatury pomieszczenia
|
hale sprężarek, pompownie, kuźnie, hartownie,
wydziały obróbki cieplnej
|
+12°C
|
- w których nie występują zyski ciepła,
przeznaczone do stałego pobytu ludzi, znajdujących się w okryciach
zewnętrznych lub wykonujących pracę fizyczną o wydatku energetycznym
powyżej 300 W,
|
magazyny i składy wymagające stałej obsługi, hole
wejściowe, poczekalnie przy salach widowiskowych bez szatni,
|
|
- w których występują zyski ciepła od
urządzeń technologicznych, oświetlenia itp., wynoszące od 10 do 25 W na
1 m3 kubatury pomieszczenia
|
hale pracy fizycznej o wydatku energetycznym
powyżej 300 W, hale formierni, maszynownie chłodni, ładownie
akumulatorów, hale targowe, sklepy rybne i mięsne
|
+16°C
|
- w których nie występują zyski ciepła,
przeznaczone na pobyt ludzi:
- w okryciach zewnętrznych w pozycji siedzącej i stojącej,
|
sale widowiskowe bez szatni, ustępy publiczne,
szatnie okryć zewnętrznych, hale produkcyjne, sale gimnastyczne,
|
|
- bez okryć zewnętrznych, znajdujących się w ruchu
lub wykonujących pracę fizyczną o wydatku energetycznym do 300 W,
- w których występują zyski ciepła od urządzeń
technologicznych, oświetlenia itp., nieprzekraczające 10 W na 1 m3
kubatury pomieszczenia
|
kuchnie indywidualne wyposażone w paleniska węglowe
|
+20°C
|
- przeznaczone na stały pobyt ludzi bez okryć
zewnętrznych, niewykonujących w sposób ciągły pracy fizycznej
|
pokoje mieszkalne, przedpokoje, kuchnie
indywidualne wyposażone w paleniska gazowe lub elektryczne, pokoje
biurowe, sale posiedzeń
|
+24°C
|
- przeznaczone do rozbierania,
- przeznaczone na pobyt ludzi bez odzieży
|
łazienki, rozbieralnie-szatnie, umywalnie,
natryskownie, hale pływalni, gabinety lekarskie z rozbieraniem
pacjentów, sale niemowląt i sale dziecięce w żłobkach, sale
operacyjne
|
*) Dopuszcza się przyjmowanie innych temperatur
obliczeniowych dla ogrzewanych pomieszczeń niż jest to określone w
tabeli, jeżeli wynika to z wymagań technologicznych.
|
3. Urządzenia zastosowane w instalacji ogrzewczej, o
których mowa w przepisie odrębnym dotyczącym efektywności
energetycznej, powinny odpowiadać wymaganiom określonym w tym przepisie.
4. Grzejniki oraz inne urządzenia odbierające ciepło z
instalacji ogrzewczej powinny być zaopatrzone w regulatory dopływu
ciepła. Wymaganie to nie dotyczy instalacji ogrzewczej w budynkach
zakwaterowania w zakładach karnych i aresztach śledczych.
5. W budynku zasilanym z sieci ciepłowniczej oraz w
budynku z własnym (indywidualnym) źródłem ciepła na olej
opałowy, paliwo gazowe lub energię elektryczną, regulatory dopływu
ciepła do grzejników powinny działać automatycznie, w
zależności od zmian temperatury wewnętrznej w pomieszczeniach, w
których są zainstalowane. Wymaganie to nie dotyczy
budynków jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie
zagrodowej i rekreacji indywidualnej, a także poszczególnych
mieszkań oraz lokali użytkowych wyposażonych we własne instalacje
ogrzewcze.
6. Urządzenia, o których mowa w ust. 5,
powinny umożliwiać użytkownikom uzyskanie w pomieszczeniach temperatury
niższej od obliczeniowej, przy czym nie niższej niż 16°C w
pomieszczeniach o temperaturze obliczeniowej 20°C i wyższej.
7. Instalacje ogrzewcze zasilane z sieci ciepłowniczej
powinny być sterowane urządzeniem do regulacji dopływu ciepła,
działającym automatycznie, odpowiednio do zmian zewnętrznych
warunków klimatycznych.
8. Jeżeli zapotrzebowanie na ciepło lub
sposób użytkowania poszczególnych części budynku
są wyraźnie zróżnicowane, instalacja ogrzewcza powinna być
odpowiednio podzielona na niezależne gałęzie (obiegi).
9. W budynku, w którym w sezonie grzewczym
występują okresowe przerwy w użytkowaniu, instalacja ogrzewcza powinna
być zaopatrzona w urządzenia pozwalające na ograniczenie dopływu ciepła
w czasie tych przerw.
10. Poszczególne części instalacji ogrzewczej
powinny być wyposażone w armaturę umożliwiającą zamknięcie dopływu
ciepła do nich i opróżnienie z czynnika grzejnego bez
konieczności przerywania działania pozostałej części instalacji.
§ 135. 1.
Instalacje ogrzewcze powinny być zaopatrzone w
odpowiednią aparaturę kontrolną i pomiarową, zapewniającą ich
bezpieczne użytkowanie.
2. W budynkach z instalacją ogrzewczą wodną zasilaną z
sieci ciepłowniczej powinny znajdować się urządzenia służące do
rozliczania zużytego ciepła:
1) ciepłomierz (układ
pomiarowo-rozliczeniowy) do pomiaru ilości ciepła dostarczanego do
instalacji ogrzewczej budynku,
2) urządzenia
umożliwiające indywidualne rozliczanie kosztów ogrzewania
poszczególnych mieszkań lub lokali użytkowych w budynku.
3. W przypadku zasilania instalacji ogrzewczej wodnej z
kotłowni w budynku mającym więcej niż jedno mieszkanie lub lokal
użytkowy należy zastosować następujące urządzenia służące do
rozliczania kosztów zużytego ciepła:
1) urządzenie do pomiaru
ilości zużytego paliwa w kotłowni,
2) urządzenia
umożliwiające indywidualne rozliczanie kosztów ogrzewania
poszczególnych mieszkań lub lokali użytkowych w budynku.
4. Izolacja cieplna instalacji ogrzewczej wodnej powinna
odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy dotyczącej izolacji cieplnej
rurociągów, armatury i urządzeń oraz przepisom §
267 ust. 8.
5. W pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi
zabrania się stosowania ogrzewania parowego oraz wodnych instalacji
ogrzewczych o temperaturze czynnika grzejnego przekraczającego
90°C.
6.
§ 136. 1.
Pomieszczenia przeznaczone do instalowania
kotłów na paliwo stałe i pomieszczenia składu paliwa i
żużlowni oraz pomieszczenia przeznaczone do instalowania
kotłów na olej opałowy i pomieszczenia magazynu oleju
opałowego powinny odpowiadać przepisom rozporządzenia, w tym określonym
w § 220 ust. 1.
2. Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do
25 kW powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach
technicznych zlokalizowanych na kondygnacji podziemnej, na poziomie
ogrzewanych pomieszczeń lub w innych pomieszczeniach, w
których mogą być instalowane kotły o większych mocach
cieplnych nominalnych. Skład paliwa powinien być umieszczony w
wydzielonym pomieszczeniu technicznym w pobliżu kotła lub w
pomieszczeniu, w którym znajduje się kocioł. Pomieszczenia,
w których instalowane są kotły, oraz pomieszczenia składu
paliwa powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie
dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
2a. Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do
10 kW mogą być instalowane w budynkach, o których mowa w
§ 132 ust. 3, na poziomie ogrzewanych pomieszczeń, w
pomieszczeniach niebędących pomieszczeniami mieszkalnymi:
1) o kubaturze wynikającej
ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej
kotła, lecz nie mniej niż 30 m3,
2) spełniających wymagania
dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150 ust. 9,
3) posiadających przewody
kominowe określone w § 140 ust. 1 i 2 oraz § 145 ust.
1,
4) zapewniających dopływ
powietrza do spalania w ilości co najmniej 10 m3/h
na 1 kW nominalnej mocy cieplnej kotła
- odpowiadających wymaganiom określonym w Polskiej
Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
3. Kotły na paliwo stałe o łącznej mocy cieplnej
nominalnej powyżej 25 kW do 2000 kW powinny być instalowane w
wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na
kondygnacji podziemnej lub na poziomie terenu. Skład paliwa i żużlownia
powinny być umieszczone w oddzielnych pomieszczeniach technicznych
znajdujących się bezpośrednio obok pomieszczenia kotłów, a
także mieć zapewniony dojazd dla dostawy paliwa oraz usuwania żużla i
popiołu. Pomieszczenia, w których instalowane są kotły, oraz
pomieszczenia składu paliwa powinny odpowiadać wymaganiom określonym w
Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
4. Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej
nominalnej do 30 kW mogą być instalowane w pomieszczeniach
nieprzeznaczonych na stały pobyt ludzi, w tym również w
pomieszczeniach pomocniczych w mieszkaniach, a także w innych
miejscach, o których mowa w ust. 5.
5. Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej
nominalnej powyżej 30 kW do 2000 kW powinny być instalowane w
wydzielonych pomieszczeniach technicznych, przeznaczonych wyłącznie do
tego celu w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej w budynku
lub w budynku wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię.
6. Kotły na paliwo stałe lub olej opałowy o łącznej mocy
cieplnej nominalnej powyżej 2000 kW powinny być instalowane w budynku
wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię.
7. W pomieszczeniu, w którym są zainstalowane
kotły na paliwo stałe lub olej opałowy, znajdującym się nad inną
kondygnacją użytkową, podłoga, a także ściany do wysokości 10 cm oraz
progi drzwiowe o wysokości 4 cm powinny być wodoszczelne. Warunek
wodoszczelności dotyczy również wszystkich przejść
przewodów w podłodze oraz w ścianach do wysokości 10 cm.
8. Maksymalne, łączne obciążenie cieplne, służące do
określania wymaganej kubatury pomieszczenia, w którym będą
zainstalowane kotły o mocy do 2000 kW, na olej opałowy, nie może być
większe niż 4650 W/m3.
9. Kubatura pomieszczenia z kotłami na olej opałowy, o
którym mowa w ust. 6, powinna być określona indywidualnie z
uwzględnieniem wymagań technicznych i technologicznych, a także
eksploatacyjnych.
10. Wysokość pomieszczenia, w którym
instaluje się kotły na olej opałowy nie może być mniejsza niż 2,2 m, a
kubatura nie mniejsza niż 8 m3.
11. W pomieszczeniu, w którym zainstalowane
są kotły na paliwo stałe lub olej opałowy, powinien być zapewniony
nawiew niezbędnego strumienia powietrza dla prawidłowej pracy
kotłów z mocą cieplną nominalną, a także nawiew i wywiew
powietrza dla wentylacji kotłowni.
12. Odprowadzenie spalin z kotłów na olej
opałowy powinno spełniać wymagania dla urządzeń gazowych określone w
§ 174 ust. 1, 2, 5, 6, 8 i 9.
§ 137. 1. Magazynowanie
oleju opałowego o temperaturze zapłonu powyżej 55°C może się
odbywać w bezciśnieniowych, stałych zbiornikach naziemnych i
podziemnych przy budynku lub w przeznaczonym wyłącznie na ten cel
pomieszczeniu technicznym w piwnicy lub na najniższej kondygnacji
nadziemnej budynku, zwanym dalej „magazynem”
oleju opałowego.
2. Pojedyncze zbiorniki lub baterie
zbiorników w magazynach oleju opałowego w budynku powinny
być wyposażone w układ przewodów do napełniania,
odpowietrzania i czerpania oleju oraz w sygnalizator poziomu
napełnienia, przekazujący sygnał do miejsca, w którym jest
zlokalizowany króciec do napełniania.
3. W baterii zbiorników w magazynie oleju
opałowego w budynku wszystkie zbiorniki powinny być tego samego rodzaju
i wielkości, przy czym łączna objętość tych zbiorników nie
powinna przekraczać 100 m3.
4. W magazynie oleju opałowego powinna być wykonana, na
części lub całości pomieszczenia, izolacja szczelna na przenikanie
oleju w postaci wanny wychwytującej, mogącej w przypadku awarii
pomieścić olej o objętości jednego zbiornika.
5. Dopuszcza się w pomieszczeniu, w którym są
zainstalowane kotły na olej opałowy, ustawienie zbiornika tego oleju o
objętości nie większej niż 1 m3 pod warunkiem:
1) umieszczenia zbiornika
w odległości nie mniejszej niż 1 m od kotła,
2) oddzielenia zbiornika
od kotła ścianką murowaną o grubości co najmniej 12 cm i przekraczającą
wymiary zbiornika co najmniej o 30 cm w pionie i o 60 cm w poziomie,
3) umieszczenie zbiornika
w wannie wychwytującej olej opałowy.
6. Wanna wychwytująca, o której mowa w ust. 4
i 5 pkt 3, nie jest wymagana w przypadku stosowania
zbiorników oleju opałowego o konstrukcji uniemożliwiającej
wydostawanie się oleju na zewnątrz w przypadku awarii, w tym typu
dwupłaszczowego.
7. Magazyn oleju opałowego powinien być wyposażony w;
1) wentylację
nawiewno-wywiewną zapewniającą od 2 do 4 wymian powietrza na godzinę,
2) okno lub
półstałe urządzenie gaśnicze pianowe.
8. W magazynie oleju opałowego może być stosowane
wyłącznie centralne ogrzewanie wodne.
9. Stosowane do magazynowania oleju opałowego zbiorniki,
wykładziny zbiorników oraz przewody wykonane z tworzywa
sztucznego powinny być chronione przed elektrycznością statyczną,
zgodnie z warunkami określonymi w Polskich Normach dotyczących tej
ochrony.
§ 138. Obudowa
przewodów instalacji ogrzewczej powinna umożliwiać wymianę
instalacji bez naruszania konstrukcji budynku.
§ 139. Elementy
wodnych instalacji ogrzewczych, narażone na intensywny dopływ powietrza
zewnętrznego w zimie, powinny być chronione przed zamarzaniem i mieć, w
miejscach tego wymagających, izolację cieplną, zabezpieczającą przed
nadmiernymi stratami ciepła.
Rozdział 5
Przewody kominowe
§ 140. 1. Przewody
(kanały) kominowe w budynku: wentylacyjne, spalinowe i dymowe,
prowadzone w ścianach budynku, w obudowach, trwale połączonych z
konstrukcją lub stanowiące konstrukcje samodzielne, powinny mieć
wymiary przekroju, sposób prowadzenia i wysokość,
stwarzające potrzebny ciąg, zapewniający wymaganą przepustowość, oraz
spełniające wymagania określone w Polskich Normach dotyczących wymagań
technicznych dla przewodów kominowych oraz projektowania
kominów.
2. Przewody kominowe powinny być szczelne i spełniać
warunki określone w § 266.
3.
4. Wewnętrzna powierzchnia przewodów
odprowadzających spaliny mokre powinna być odporna na ich destrukcyjne
oddziaływanie.
5. Przewody kominowe do wentylacji grawitacyjnej powinny
mieć powierzchnię przekroju co najmniej 0,016 m2 oraz najmniejszy
wymiar przekroju co najmniej 0,1 m.
§ 141.
Zabrania się stosowania:
1) grawitacyjnych
zbiorczych przewodów spalinowych i dymowych, z zastrzeżeniem
§ 174 ust. 3,
2) zbiorczych
przewodów wentylacji grawitacyjnej,
3) indywidualnych
wentylatorów wyciągowych w pomieszczeniach, w
których znajdują się wloty do przewodów
spalinowych.
§ 142. 1. Przewody
kominowe powinny być wyprowadzone ponad dach na wysokość
zabezpieczającą przed niedopuszczalnym zakłóceniem ciągu.
2. Wymaganie ust. 1 uznaje się za spełnione, jeżeli
wyloty przewodów kominowych zostaną wyprowadzone ponad dach
w sposób określony Polską Normą dla kominów
murowanych.
3. Dopuszcza się wyprowadzanie przewodów
spalinowych od urządzeń gazowych z zamkniętą komorą spalania
bezpośrednio przez ściany zewnętrzne budynków, przy
zachowaniu warunków określonych w § 175.
§ 143. 1.
W budynkach usytuowanych w II i III strefie obciążenia
wiatrem, określonych Polskimi Normami, należy stosować na przewodach
dymowych i spalinowych nasady kominowe zabezpieczające przed
odwróceniem ciągu, przy zachowaniu wymagań § 146
ust. 1.
2. Nasady kominowe, o których mowa w ust. 1,
należy również stosować na innych obszarach, jeżeli wymagają
tego położenie budynków i lokalne warunki topograficzne.
3. Wymagania ust. 1 i 2 nie dotyczą palenisk i
komór spalania z mechanicznym pobudzaniem odpływu spalin.
§ 144. 1.
Ściany, w których znajdują się przewody
kominowe, mogą być obciążone stropami, pod warunkiem spełnienia wymagań
dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji, a także jeżeli nie spowoduje to
nieszczelności lub ograniczenia światła przewodów.
2. Trzonów kominowych wydzielonych lub
oddylatowanych od konstrukcji budynku nie można obciążać stropami ani
też uwzględniać ich w obliczeniach jako części tej konstrukcji.
§ 145. 1.
Trzony kuchenne i kotły grzewcze na paliwo stałe oraz
kominki z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym o
wielkości otworu paleniskowego kominka do 0,25 m2 mogą być przyłączone
wyłącznie do własnego, samodzielnego przewodu kominowego dymowego,
posiadającego co najmniej wymiary 0,14×0,14 m lub średnicę
0,15 m, a w przypadku trzonów kuchennych typu
restauracyjnego oraz kominków o większym otworze
paleniskowym - co najmniej 0,14×0,27 m lub średnicę 0,18 m,
przy czym dla większych przewodów o przekroju prostokątnym
należy zachować stosunek wymiarów boków 3:2.
2. Piece na paliwo stałe, posiadające szczelne
zamknięcie, mogą być przyłączone do jednego przewodu kominowego
dymowego o przekroju co najmniej 0,14×0,14 m lub średnicy
0,15 m, pod warunkiem zachowania różnicy poziomu włączenia
co najmniej 1,5 m oraz nieprzyłączania więcej niż 3 pieców
do tego przewodu.
3. Piece, o których mowa w ust. 2, usytuowane
na najwyższej kondygnacji powinny być przyłączone do odrębnego przewodu
dymowego.
4. Przyłączenia urządzeń gazowych do
przewodów spalinowych powinny odpowiadać warunkom określonym
w § 174 i 175.
§ 146. 1.
Wyloty przewodów kominowych powinny być
dostępne do czyszczenia i okresowej kontroli, z uwzględnieniem
przepisów § 308.
2. Przewody spalinowe i dymowe powinny być wyposażone,
odpowiednio, w otwory wycierowe lub rewizyjne, zamykane szczelnymi
drzwiczkami, a w przypadku występowania spalin mokrych - także w układ
odprowadzania skroplin.
Rozdział 6
Wentylacja i klimatyzacja
§ 147. 1. Wentylacja
i klimatyzacja powinny zapewniać odpowiednią jakość środowiska
wewnętrznego, w tym wielkość wymiany powietrza, jego czystość,
temperaturę, wilgotność względną, prędkość ruchu w pomieszczeniu, przy
zachowaniu przepisów odrębnych i wymagań Polskich Norm
dotyczących wentylacji, a także warunków bezpieczeństwa
pożarowego i wymagań akustycznych określonych w rozporządzeniu.
2. Wentylację mechaniczną lub grawitacyjną należy
zapewnić w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, w
pomieszczeniach bez otwieranych okien, a także w innych
pomieszczeniach, w których ze względów
zdrowotnych, technologicznych lub bezpieczeństwa konieczne jest
zapewnienie wymiany powietrza.
3. Klimatyzację należy stosować w pomieszczeniach, w
których ze względów użytkowych, higienicznych,
zdrowotnych lub technologicznych konieczne jest utrzymywanie
odpowiednich parametrów powietrza wewnętrznego określonych w
przepisach odrębnych i w Polskiej Normie dotyczącej
parametrów obliczeniowych powietrza wewnętrznego.
4. Instalowane w budynkach urządzenia do wentylacji i
klimatyzacji, o których mowa w przepisie odrębnym dotyczącym
efektywności energetycznej, powinny odpowiadać wymaganiom określonym w
tym przepisie.
§ 148. 1.
Wentylację mechaniczną wywiewną lub nawiewno-wywiewną
należy stosować w budynkach wysokich i wysokościowych oraz w innych
budynkach, w których zapewnienie odpowiedniej jakości
środowiska wewnętrznego nie jest możliwe za pomocą wentylacji
grawitacyjnej. W pozostałych budynkach może być stosowana wentylacja
grawitacyjna.
2. W pomieszczeniu, w którym jest zastosowana
wentylacja mechaniczna lub klimatyzacja, nie można stosować wentylacji
grawitacyjnej. Wymaganie to nie dotyczy pomieszczeń z urządzeniami
klimatyzacyjnymi niepobierającymi powietrza zewnętrznego.
3. W pomieszczeniu zagrożonym wydzieleniem się lub
przenikaniem z zewnątrz substancji szkodliwej dla zdrowia bądź
substancji palnej, w ilościach mogących stworzyć zagrożenie wybuchem,
należy stosować dodatkową, awaryjną wentylację wywiewną, uruchamianą od
wewnątrz i z zewnątrz pomieszczenia oraz zapewniającą wymianę powietrza
dostosowaną do jego przeznaczenia, zgodnie z przepisami o
bezpieczeństwie i higienie pracy.
4. W pomieszczeniu, w którym proces
technologiczny jest źródłem miejscowej emisji substancji
szkodliwych o niedopuszczalnym stężeniu lub uciążliwym zapachu, należy
stosować odciągi miejscowe współpracujące z wentylacją
ogólną, umożliwiające spełnienie w strefie pracy wymagań
jakości środowiska wewnętrznego określonych w przepisach o
bezpieczeństwie i higienie pracy.
§ 149. 1.
Strumień powietrza zewnętrznego doprowadzanego do
pomieszczeń, niebędących pomieszczeniami pracy, powinien odpowiadać
wymaganiom Polskiej Normy dotyczącej wentylacji, przy czym w
mieszkaniach strumień ten powinien wynikać z wielkości strumienia
powietrza wywiewanego, lecz być nie mniejszy niż 20 m3/h na osobę
przewidywaną na pobyt stały w projekcie budowlanym.
2. Strumień powietrza zewnętrznego doprowadzonego do
pomieszczeń pracy powinien odpowiadać wymaganiom określonym w
przepisach o bezpieczeństwie i higienie pracy.
3. Powietrze zewnętrzne doprowadzone do pomieszczeń za
pomocą wentylacji mechanicznej lub klimatyzacji, zanieczyszczone w
stopniu przekraczającym wymagania określone dla powietrza wewnętrznego
w przepisach odrębnych w sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń
czynników szkodliwych dla zdrowia, powinno być oczyszczone
przed wprowadzeniem do wentylowanych pomieszczeń, z uwzględnieniem
zanieczyszczeń występujących w pomieszczeniu. Wymaganie to nie dotyczy
budynków jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie
zagrodowej i rekreacji indywidualnej.
4. W pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt
ludzi, wentylowanych w sposób mechaniczny lub
klimatyzowanych, wartości temperatury, wilgotności względnej i
prędkości ruchu powietrza w pomieszczeniach należy przyjmować do
obliczeń zgodnie z Polską Normą dotyczącą parametrów
obliczeniowych powietrza wewnętrznego.
5. Dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi,
wentylowanych w sposób naturalny, wartości temperatury
wewnętrznej w okresach ogrzewczych należy przyjmować do obliczeń
zgodnie z tabelą w § 134 ust. 2.
§ 150. 1.
W przypadku zastosowania w budynku przepływu powietrza
wentylacyjnego między pomieszczeniami lub strefami wentylacyjnymi, w
pomieszczeniu należy zapewnić kierunek przepływu od pomieszczenia o
mniejszym do pomieszczenia o większym stopniu zanieczyszczenia
powietrza.
2. Przepływ powietrza wentylacyjnego w mieszkaniach
powinien odbywać się z pokoi do pomieszczenia kuchennego lub wnęki
kuchennej oraz do pomieszczeń higienicznosanitarnych.
3. W instalacjach wentylacji i klimatyzacji nie należy
łączyć ze sobą przewodów z pomieszczeń o różnych
wymaganiach użytkowych i sanitarno-zdrowotnych. Nie dotyczy to
budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej oraz
wydzielonych lokali mieszkalnych lub użytkowych z indywidualną
zorganizowaną wentylacją nawiewno-wywiewną.
4. W instalacjach wentylacji i klimatyzacji przewody z
pomieszczenia zagrożonego wybuchem nie mogą łączyć się z przewodami z
innych pomieszczeń.
5. Dopuszcza się wentylowanie garaży oraz innych
pomieszczeń nieprzeznaczonych na pobyt ludzi powietrzem o mniejszym
stopniu zanieczyszczenia, niezawierającym substancji szkodliwych dla
zdrowia lub uciążliwych zapachów, odprowadzanym z
pomieszczeń niebędących pomieszczeniami higienicznosanitarnymi, jeżeli
przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
6. W pomieszczeniach w budynkach użyteczności publicznej
i produkcyjnych, których przeznaczenie wiąże się z ich
okresowym użytkowaniem, instalacja wentylacji mechanicznej powinna
zapewniać możliwość ograniczenia intensywności działania lub jej
wyłączenia poza okresem użytkowania pomieszczeń, z zachowaniem warunku
normalnej pracy przez co najmniej jedną godzinę przed i po ich
użytkowaniu.
7. W pomieszczeniach, o których mowa w ust.
6, w przypadku występowania źródeł zanieczyszczeń
szkodliwych dla zdrowia lub źródeł pary wodnej, należy
zapewnić stałą, co najmniej półkrotną wymianę powietrza w
okresie przerw w ich wykorzystywaniu, przyjmując do obliczania
wentylowanej kubatury nominalną wysokość pomieszczeń, lecz nie większą
niż 4 m, lub zapewnić okresową wymianę powietrza sterowaną poziomem
stężenia zanieczyszczeń.
8. Instalowane w pomieszczeniu urządzenia, w
szczególności zużywające powietrze, nie mogą wywoływać
zakłóceń ograniczających skuteczność funkcjonowania
wentylacji.
9. W pomieszczeniu z paleniskami na paliwo stałe, płynne
lub z urządzeniami gazowymi pobierającymi powietrze do spalania z
pomieszczenia i z grawitacyjnym odprowadzeniem spalin przewodem od
urządzenia stosowanie mechanicznej wentylacji wyciągowej jest
zabronione.
10. Przepisu ust. 9 nie stosuje się do pomieszczeń, w
których zastosowano wentylację nawiewno-wywiewną
zrównoważoną lub nadciśnieniową.
11. W pomieszczeniach, które należy chronić
przed wpływem zanieczyszczeń z pomieszczeń sąsiadujących i z otoczenia
zewnętrznego, należy stosować wentylację mechaniczną nadciśnieniową.
§ 151. 1. W
instalacjach wentylacji mechanicznej ogólnej
nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji komfortowej o wydajności 2 000 m3/h
i więcej należy stosować urządzenia do odzyskiwania ciepła z powietrza
wywiewanego o skuteczności co najmniej 50 % lub recyrkulację, gdy jest
to dopuszczalne. W przypadku zastosowania recyrkulacji strumień
powietrza zewnętrznego nie może być mniejszy niż wynika to z wymagań
higienicznych, jednak nie mniej niż 10 % powietrza nawiewanego. Dla
wentylacji technologicznej zastosowanie odzysku ciepła powinno wynikać
z uwarunkowań technologicznych i rachunku ekonomicznego.
2. Urządzenia do odzyskiwania ciepła powinny mieć
zabezpieczenia ograniczające przenikanie między wymieniającymi ciepło
strumieniami powietrza do:
1) 0,25% objętości
strumienia powietrza wywiewanego z pomieszczenia - w przypadku
wymiennika płytowego oraz wymiennika z rurek cieplnych,
2) 5% objętości strumienia
powietrza wywiewanego z pomieszczenia - w przypadku wymiennika
obrotowego,
w odniesieniu do różnicy ciśnienia 400 Pa.
3. Recyrkulację powietrza można stosować
wówczas, gdy przeznaczenie wentylowanych pomieszczeń nie
wiąże się z występowaniem bakterii chorobotwórczych, z
emisją substancji szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych
zapachów, przy zachowaniu wymagań § 149 ust. 1 oraz
wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej.
4. W budynku opieki zdrowotnej recyrkulacja powietrza
może być stosowana tylko za zgodą i na warunkach określonych przez
właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
5. W przypadku stosowania recyrkulacji powietrza w
instalacjach wentylacji mechanicznej nawiewno-wywiewnej lub
klimatyzacji należy stosować układy regulacji umożliwiające w
korzystnych warunkach pogodowych zwiększanie udziału powietrza
zewnętrznego do 100 %.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się w przypadkach, gdy
zwiększanie strumienia powietrza wentylacyjnego uniemożliwiałoby
dotrzymanie poziomu czystości powietrza wymaganego przez względy
technologiczne.
7. Wymagań ust. 1 można nie stosować w przypadku
instalacji używanych krócej niż przez 1 000 godzin w roku.
§ 152. 1. Czerpnie
powietrza w instalacjach wentylacji i klimatyzacji powinny być
zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi i działaniem wiatru oraz
być zlokalizowane w sposób umożliwiający pobieranie w danych
warunkach jak najczystszego i, w okresie letnim, najchłodniejszego
powietrza.
2. Czerpni powietrza nie należy lokalizować w miejscach,
w których istnieje niebezpieczeństwo napływu powietrza
wywiewanego z wyrzutni oraz powietrza z rozpyloną wodą pochodzącą z
chłodni kominowej lub innych podobnych urządzeń.
3. Czerpnie powietrza sytuowane na poziomie terenu lub
na ścianie dwóch najniższych kondygnacji nadziemnych budynku
powinny znajdować się w odległości co najmniej 8 m w rzucie poziomym od
ulic i zgrupowania miejsc postojowych dla więcej niż 20
samochodów, miejsc gromadzenia odpadów stałych,
wywiewek kanalizacyjnych oraz innych źródeł zanieczyszczenia
powietrza. Odległość dolnej krawędzi otworu wlotowego czerpni od
poziomu terenu powinna wynosić co najmniej 2 m.
4. Czerpnie powietrza sytuowane na dachu budynku powinny
być tak lokalizowane, aby dolna krawędź otworu wlotowego znajdowała się
co najmniej 0,4 m powyżej powierzchni, na której są
zamontowane, oraz aby została zachowana odległość co najmniej 6 m od
wywiewek kanalizacyjnych.
5. Powietrze wywiewane z budynków lub
pomieszczeń, zanieczyszczone w stopniu przekraczającym wymagania
określone w przepisach odrębnych, dotyczących dopuszczalnych
rodzajów i ilości substancji zanieczyszczających powietrze
zewnętrzne, powinno być oczyszczone przed wprowadzeniem do atmosfery.
6. Wyrzutnie powietrza w instalacjach wentylacji i
klimatyzacji powinny być zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi i
działaniem wiatru oraz być zlokalizowane w miejscach umożliwiających
odprowadzenie wywiewanego powietrza bez powodowania zagrożenia zdrowia
użytkowników budynku i ludzi w jego otoczeniu oraz
wywierania szkodliwego wpływu na budynek.
7. Dolna krawędź otworu wyrzutni z poziomym wylotem
powietrza, usytuowanej na dachu budynku, powinna znajdować się co
najmniej 0,4 m powyżej powierzchni, na której wyrzutnia jest
zamontowana, oraz 0,4 m powyżej linii łączącej najwyższe punkty
wystających ponad dach części budynku, znajdujących się w odległości do
10 m od wyrzutni, mierząc w rzucie poziomym.
8. Usytuowanie wyrzutni powietrza na poziomie terenu
jest dopuszczalne tylko za zgodą i na warunkach określonych przez
właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
9. Dopuszcza się sytuowanie wyrzutni powietrza w ścianie
budynku, pod warunkiem że:
1) powietrze wywiewane nie
zawiera uciążliwych zapachów oraz zanieczyszczeń szkodliwych
dla zdrowia,
2) przeciwległa ściana
sąsiedniego budynku z oknami znajduje się w odległości co najmniej 10 m
lub bez okien w odległości co najmniej 8 m,
3) okna znajdujące się w
tej samej ścianie są oddalone w poziomie od wyrzutni co najmniej 3 m, a
poniżej lub powyżej wyrzutni - co najmniej 2 m,
4) czerpnia powietrza,
usytuowana w tej samej ścianie budynku, znajduje się poniżej lub na tym
samym poziomie co wyrzutnia, w odległości co najmniej 1,5 m.
10. Czerpnie i wyrzutnie powietrza na dachu budynku
należy sytuować poza strefami zagrożenia wybuchem, zachowując między
nimi odległość nie mniejszą niż 10 m przy wyrzucie poziomym i 6 m przy
wyrzucie pionowym, przy czym wyrzutnia powinna być usytuowana co
najmniej 1 m ponad czerpnia.
11. Odległość, o której mowa w ust. 10, może
nie być zachowana w przypadku zastosowania zblokowanych urządzeń
wentylacyjnych, obejmujących czerpnię i wyrzutnię powietrza,
zapewniających skuteczny rozdział strumienia powietrza świeżego od
wywiewanego z urządzenia wentylacyjnego. Nie dotyczy to przypadku
usuwania powietrza zawierającego zanieczyszczenia szkodliwe dla
zdrowia, uciążliwe zapachy lub substancje palne.
12. Odległość wyrzutni dachowych, mierząc w rzucie
poziomym, nie powinna być mniejsza niż 3 m od:
1) krawędzi dachu, poniżej
której znajdują się okna,
2) najbliższej krawędzi
okna w połaci dachu,
3) najbliższej krawędzi
okna w ścianie ponad dachem.
13. Jeżeli odległość, o której mowa w ust. 12
pkt 2 i 3, wynosi od 3 m do 10 m, dolna krawędź wyrzutni powinna
znajdować się co najmniej 1 m ponad najwyższą krawędzią okna.
14. W przypadku usuwania przez wyrzutnię dachową
powietrza zawierającego zanieczyszczenia szkodliwe dla zdrowia lub
uciążliwe zapachy, z zastrzeżeniem ust. 5, odległości, o
których mowa w ust. 12 i 13, należy zwiększyć o 100%.
§ 153. 1.
Przewody i urządzenia wentylacji mechanicznej i
klimatyzacji powinny być zaprojektowane i wykonane w taki
sposób, aby zminimalizować odkładanie się zanieczyszczeń na
ich powierzchniach wewnętrznych kontaktujących się z powietrzem
wentylacyjnym.
2. Przewody powinny mieć przekrój poprzeczny
właściwy dla przewidywanych przepływów powietrza oraz
konstrukcję przystosowaną do maksymalnego ciśnienia i wymaganej
szczelności instalacji, z uwzględnieniem Polskich Norm dotyczących
wytrzymałości i szczelności przewodów.
3. Właściwości materiałów
przewodów lub sposób zabezpieczania ich
powierzchni powinny być dobrane odpowiednio do parametrów
przepływającego powietrza oraz do warunków występujących w
miejscu ich zamontowania.
4. Przewody instalowane w miejscach, w
których mogą być narażone na uszkodzenia mechaniczne,
powinny być zabezpieczone przed tymi uszkodzeniami.
5. Przewody powinny być wyposażone w otwory rewizyjne
spełniające wymagania Polskiej Normy dotyczącej elementów
przewodów ułatwiających konserwację, umożliwiające
oczyszczenie wnętrza tych przewodów, a także innych urządzeń
i elementów instalacji, o ile ich konstrukcja nie pozwala na
czyszczenie w inny sposób niż poprzez te otwory, przy czym
nie należy ich sytuować w pomieszczeniach o podwyższonych wymaganiach
higienicznych.
6. Przewody prowadzone przez pomieszczenia lub
przestrzenie nieogrzewane powinny mieć izolację cieplną, z
uwzględnieniem wymagań określonych w § 267 ust. 1.
7. Przewody instalacji klimatyzacji, przewody stosowane
do recyrkulacji powietrza oraz prowadzące do urządzeń do odzyskiwania
ciepła, a także przewody prowadzące powietrze zewnętrzne przez
ogrzewane pomieszczenia, powinny mieć izolację cieplną i
przeciwwilgociową.
§ 154. 1. Urządzenia
i elementy wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być stosowane
w sposób umożliwiający uzyskanie zakładanej jakości
środowiska w pomieszczeniu przy racjonalnym zużyciu energii do
ogrzewania i chłodzenia oraz energii elektrycznej.
2. Instalacje klimatyzacji powinny być wyposażone w
odpowiednie urządzenia pomiarowe służące do sprawdzania
warunków pracy i kontroli zużycia energii.
3. Urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji,
takie jak centrale, klimakonwektory wentylatorowe, klimatyzatory,
aparaty ogrzewcze i chłodząco-wentylacyjne, powinny być tak
instalowane, aby była zapewniona możliwość ich okresowej kontroli,
konserwacji, naprawy lub wymiany.
4. Centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne usytuowane na
zewnątrz budynku powinny mieć odpowiednią obudowę lub inne
zabezpieczenie przed wpływem czynników atmosferycznych.
5. W przypadku pomieszczeń o specjalnych wymaganiach
higienicznych należy stosować centrale wentylacyjne i klimatyzacyjne
umożliwiające utrzymanie podwyższonej czystości wewnątrz obudowy,
wyposażone w oświetlenie wewnętrzne i wzierniki do kontroli stanu
centrali z zewnątrz.
6. Urządzenia wentylacji mechanicznej i klimatyzacji
powinny być zabezpieczone przed zanieczyszczeniami znajdującymi się w
powietrzu zewnętrznym, a w szczególnych przypadkach w
powietrzu obiegowym (recyrkulacyjnym), za pomocą filtrów:
1) nagrzewnice, chłodnice
i urządzenia do odzyskiwania ciepła - co najmniej klasy G4,
2) nawilżacze - co
najmniej klasy F6,
określonych w Polskiej Normie dotyczącej klasyfikacji
filtrów powietrza.
7. Nawilżacze w instalacji wentylacji mechanicznej i
klimatyzacji powinny być zabezpieczone przed przeciekaniem wody na
zewnątrz oraz przed przenoszeniem kropel wody przez powietrze
wentylacyjne do dalszych części instalacji.
8. Połączenia wentylatorów z przewodami
wentylacyjnymi powinny być wykonane za pomocą elastycznych
elementów łączących, z zachowaniem wymagań określonych w
§ 267 ust. 7.
9. Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji
powinny być wyposażone w przepustnice zlokalizowane w miejscach
umożliwiających regulację instalacji, a także odcięcie dopływu
powietrza zewnętrznego i wypływu powietrza wewnętrznego. Wymaganie to
nie dotyczy instalacji mechanicznej wywiewnej, przewidzianej do
okresowej pracy jako wentylacja grawitacyjna.
10. Moc właściwa wentylatorów stosowanych w
instalacjach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych powinna nie przekraczać
wartości określonych w poniższej tabeli:
Lp.
|
Rodzaj i
zastosowanie wentylatora
|
Maksymalna moc
właściwa wentylatora
[kW/(m3/s)]
|
1
|
2
|
3
|
|
Wentylator nawiewny:
|
|
1
|
a) złożona instalacja klimatyzacji
|
1,60
|
|
b) prosta instalacja wentylacji
|
1,25
|
|
Wentylator wywiewny:
|
|
2
|
a) złożona instalacja klimatyzacji
|
1,00
|
|
b) prosta instalacja wentylacji
|
1,00
|
|
c) instalacja wywiewna
|
0,80
|
11. Dopuszcza się zwiększenie mocy właściwej wentylatora
w przypadku zastosowania wybranych elementów instalacji do
wartości określonej w poniższej tabeli:
Lp.
|
Dodatkowe
elementy instalacji wentylacyjnej lub klimatyzacyjnej
|
Dodatkowa moc
właściwa wentylatora
[kW/(m3/s)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Dodatkowy stopień filtracji powietrza
|
0,3
|
2
|
Dodatkowy stopień filtracji powietrza z filtrami
klasy H10 i wyższej
|
0,6
|
3
|
Filtry do usuwania gazowych zanieczyszczeń
powietrza
|
0,3
|
4
|
Wysoko skuteczne urządzenie do odzysku ciepła
(sprawność temperaturowa większa niż 90 %)
|
0,3
|
§ 155. 1. W
budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego, oświaty, wychowania,
opieki zdrowotnej i opieki społecznej, a także w pomieszczeniach
biurowych przeznaczonych na pobyt ludzi, niewyposażonych w wentylację
mechaniczną lub klimatyzację, okna, w celu okresowego przewietrzania,
powinny mieć konstrukcję umożliwiającą otwieranie co najmniej 50%
powierzchni wymaganej zgodnie z § 57 dla danego pomieszczenia.
2. Skrzydła okien, świetliki oraz nawietrzaki okienne,
wykorzystywane do przewietrzania pomieszczeń przeznaczonych na pobyt
ludzi, powinny być zaopatrzone w urządzenia pozwalające na łatwe ich
otwieranie i regulowanie wielkości otwarcia z poziomu podłogi lub
pomostu, także przez osoby niepełnosprawne, jeżeli nie przewiduje się
korzystania z pomocy innych współużytkowników.
3. W przypadku zastosowania w pomieszczeniach innego
rodzaju wentylacji niż wentylacja mechaniczna nawiewna lub
nawiewno-wywiewna, dopływ powietrza zewnętrznego, w ilości niezbędnej
dla potrzeb wentylacyjnych, należy zapewnić przez urządzenia nawiewne
umieszczane w oknach, drzwiach balkonowych lub w innych częściach
przegród zewnętrznych.
4. Urządzenia nawiewne, o których mowa w ust.
3, powinny być stosowane zgodnie z wymaganiami określonymi w Polskiej
Normie dotyczącej wentylacji w budynkach mieszkalnych, zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej.
Rozdział 7
Instalacja gazowa na paliwa gazowe
§ 156. 1. Zaopatrzenie
budynków w gaz oraz instalacje gazowe powinny odpowiadać
potrzebom użytkowym i warunkom wynikającym z własności
fizykochemicznych gazu oraz warunkom technicznym przyłączenia do sieci
gazowej, określonym przez dostawcę gazu.
2. Instalację gazową zasilaną z sieci gazowej stanowi
układ przewodów za kurkiem głównym, prowadzonych
na zewnątrz lub wewnątrz budynku, wraz z armaturą, kształtkami i innym
wyposażeniem, a także urządzeniami do pomiaru zużycia gazu,
urządzeniami gazowymi oraz przewodami spalinowymi lub
powietrzno-spalinowymi, jeżeli są one elementem wyposażenia urządzeń
gazowych.
3. Instalację gazową zasilaną gazem płynnym ze stałych
zbiorników lub baterii butli, znajdujących się na działce
budowlanej na zewnątrz budynku, stanowi układ przewodów za
głównym zaworem odcinającym instalację zbiornikową, butle
lub kolektor butli prowadzonych na zewnątrz lub wewnątrz budynku, wraz
z armaturą, kształtkami i innym wyposażeniem, a także urządzenia do
pomiaru zużycia gazu, urządzenia gazowe z wyposażeniem oraz przewody
spalinowe lub powietrzno-spalinowe odprowadzające spaliny bezpośrednio
poza budynek lub do przewodów w ścianach.
4. Instalację gazową zasilaną gazem płynnym z
indywidualnej butli, znajdującej się wewnątrz budynku, stanowi butla
gazowa, urządzenie redukcyjne przy butli, przewód z
armaturą, kształtkami i innym wyposażeniem, a także urządzenie gazowe
wraz z przewodami spalinowymi lub powietrzno-spalinowymi, jeżeli
stanowią one element składowy urządzeń gazowych.
5. Instalację zbiornikową gazu płynnego stanowi
zespół urządzeń składający się ze zbiornika albo grupy
zbiorników z armaturą i osprzętem oraz z przyłącza gazowego
z głównym zaworem odcinającym.
6. Wymagania dla instalacji gazowych, o
których mowa w rozporządzeniu, nie dotyczą instalacji
przeznaczonych dla celów rolniczych i
produkcyjno-przemysłowych (technologicznych).
§ 157. 1. W
przewodach gazowych, doprowadzających gaz do zewnętrznej ściany budynku
mieszkalnego, zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i
rekreacji indywidualnej, nie powinno być ciśnienia wyższego niż 500
kPa, a do ścian zewnętrznych pozostałych budynków wyższego
niż 1600 kPa.
2. Instalacja gazowa w budynku powinna zapewniać
doprowadzenie paliwa gazowego w ilości odpowiadającej potrzebom
użytkowym oraz odpowiednią wartość ciśnienia przed urządzeniami
gazowymi, zależną od rodzaju paliwa gazowego zastosowanego do zasilania
budynku, określoną Polską Normą dotyczącą paliw gazowych, przy czym
ciśnienie to nie powinno być wyższe niż 5 kPa.
3. Instalacja gazowa w budynku o wysokości większej niż
35 m ponad poziomem terenu może być doprowadzona tylko do pomieszczeń
technicznych, w których są zainstalowane urządzenia gazowe,
usytuowanych w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej, a
także na najwyższej kondygnacji budynku lub nad tą kondygnacją, pod
warunkiem zastosowania urządzeń stabilizujących ciśnienie gazu.
4. Zastosowanie instalacji gazowej w budynkach o
wysokości ponad 25 m wymaga uzyskania pozytywnej opinii wydanej przez
właściwego komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży
Pożarnej.
5. Instalacje gazowe zasilane gazem płynnym mogą być
wykonywane tylko w budynkach niskich.
6. Zabrania się stosowania w jednym budynku gazu
płynnego i gazu z sieci gazowej.
7. W budynku niskim, mającym w mieszkaniach instalację
zasilaną gazem płynnym, dopuszcza się usytuowanie kotłowni gazowej
zasilanej z sieci gazowej.
8. Instalacje gazowe zasilane gazem o gęstości większej
od gęstości powietrza nie mogą być stosowane w pomieszczeniach,
których poziom podłogi znajduje się poniżej otaczającego
terenu oraz w których znajdują się studzienki lub kanały
instalacyjne i rewizyjne poniżej podłogi.
§ 158. 1.
Instalacje sygnalizujące niedopuszczalny poziom stężenia
gazu mogą być stosowane w budynkach, w których jest
ustanowiony stały nadzór, zapewniający podejmowanie działań
zaradczych, a także w budynkach jednorodzinnych.
2. Czujki sygnalizujące niedopuszczalny poziom stężenia
gazu w budynkach, o których mowa w ust. 1, powinny być
instalowane w piwnicach i suterenach oraz w pomieszczeniach, w
których istnieje możliwość nagromadzenia gazu przy stanach
awaryjnych instalacji lub przyłącza gazowego.
3. Sygnały alarmowe stanu zagrożenia wybuchem w
budynkach, z wyłączeniem budynków jednorodzinnych, powinny
być kierowane do służb lub osób zobowiązanych do podjęcia
skutecznej akcji zapobiegawczej.
4. Zabrania się instalowania urządzeń
sygnalizacyjno-odcinających dopływ gazu do części mieszkalnej budynku
wielorodzinnego. Nie dotyczy to indywidualnych urządzeń
sygnalizacyjno-odcinających dopływ gazu do odrębnych mieszkań.
5. Urządzenia sygnalizacyjno-odcinające dopływ gazu
należy stosować w tych pomieszczeniach, w których łączna
nominalna moc cieplna zainstalowanych urządzeń gazowych jest większa
niż 60 kW.
6. Zawór odcinający dopływ gazu do budynku,
będący elementem składowym urządzenia sygnalizacyjno-odcinającego,
powinien być instalowany poza budynkiem, między kurkiem
głównym a wprowadzeniem przewodu do budynku.
7. Instalacja gazowa przyłączona do sieci gazowej
wykonanej z przewodów metalowych powinna być zabezpieczona
przed wpływem prądów błądzących przez zainstalowanie wstawki
izolacyjnej na wprowadzeniu metalowej rury gazowej do budynku.
§ 159. 1. Instalacja
gazowa budynku zasilanego z sieci gazowej powinna mieć zainstalowany na
przyłączu kurek główny, umożliwiający odcięcie dopływu gazu.
2. Kurek główny powinien być zainstalowany na
zewnątrz budynku w wentylowanej szafce co najmniej z materiału
trudnozapalnego przy ścianie, we wnęce ściennej lub w odległości
nieprzekraczającej 10 m od zasilanego budynku, w miejscu łatwo
dostępnym i zabezpieczonym przed wpływami atmosferycznymi,
uszkodzeniami mechanicznymi i dostępem osób niepowołanych.
3. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji
indywidualnej dopuszcza się instalowanie kurka głównego w
odległości większej niż 10 m od zasilanego budynku, w wentylowanej
szafce, usytuowanej w linii ogrodzenia od ulicy lub ogólnego
ciągu pieszego z dostępem do niej od strony zewnętrznej działki
budowlanej.
4. W budynkach o charakterze monumentalnym dopuszcza się
instalowanie kurków głównych w miejscach łatwo
dostępnych z zewnątrz, niebędących pomieszczeniami, np. w podcieniach,
prześwitach, bramach, w odległości nie większej niż 2 m od lica
zewnętrznego budynku.
5. Odległość kurka głównego, montowanego przy
ścianie lub we wnęce ściany budynku, od poziomu terenu oraz najbliższej
krawędzi okna, drzwi lub innego otworu w budynku powinna wynosić co
najmniej 0,5 m.
6. W uzasadnionych przypadkach, wynikających z
rozwiązania funkcjonalno-przestrzennego budynku, może być zainstalowany
więcej niż jeden kurek główny. W takim przypadku instalacje
zasilane z oddzielnych przyłączy nie mogą być ze sobą połączone.
7. W zwartej zabudowie śródmiejskiej
dopuszcza się instalowanie kurka głównego przed budynkiem,
poniżej poziomu terenu, pod warunkiem zachowania wymagań właściwych dla
armatury zaporowej montowanej na gazociągach sieci gazowych.
8. Miejsce usytuowania kurka głównego powinno
być jednoznacznie oznakowane. Na budynku mającym więcej niż jeden kurek
główny należy umieścić informację o liczbie i miejscach ich
zainstalowania.
§ 160. 1.
W przypadku gdy z jednego przyłącza jest zasilany więcej
niż jeden budynek, oprócz kurka głównego, należy
zastosować odrębne zawory niebędące kurkami głównymi,
odcinające dopływ gazu do każdego z tych budynków.
2. W zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji
indywidualnej, gdy kurek główny jest zainstalowany w linii
ogrodzenia w odległości większej niż 10 m, należy na ścianie budynku
dodatkowo zastosować zawór odcinający.
3. Zawory odcinające, o których mowa w ust. 1
i 2, powinny spełniać wymagania określone w § 158 ust. 6.
§ 161. 1.
W przypadku instalacji gazowej, zasilanej z sieci
gazowej o ciśnieniu do 500 kPa, z której korzysta więcej niż
jeden odbiorca lub w której nominalne zużycie gazu jest
większe niż 10 m3/h, w przeliczeniu na gaz ziemny wysoko etanowy, przed
urządzeniem redukcyjnym należy zainstalować zawór
odcinający, a za tym urządzeniem - zawór odcinający będący
kurkiem głównym.
2. W przypadku instalacji gazowej, zasilanej ze
wspólnej sieci o ciśnieniu do 500 kPa, z której
korzysta jeden odbiorca, a nominalne zużycie gazu jest mniejsze niż 10
m3/h, dopuszcza się, aby zawór odcinający zainstalowany
przed urządzeniem redukcyjnym był traktowany jako kurek
główny. Przepis ten stosuje się także, jeżeli urządzenie
redukcyjne jest połączone w jeden zespół z gazomierzem.
§ 162.
Urządzenia redukcyjne mogą być instalowane wyłącznie na
zewnątrz budynku i powinny być zabezpieczone przed dostępem
osób niepowołanych i uszkodzeniami mechanicznymi.
§ 163. 1. Przewody
instalacji gazowej, prowadzone poniżej poziomu terenu, poza budynkiem w
odległości większej niż 0,5 m od jego ściany zewnętrznej, powinny
spełniać wymagania określone w przepisach odrębnych dotyczących sieci
gazowych.
1a. Przewody instalacji gazowej powinny być wykonane w
sposób zapewniający spełnienie wymagań szczelności i
trwałości określonych w Polskiej Normie dotyczącej przewodów
gazowych dla budynków.
2. Przewody instalacji gazowej, począwszy od 0,5 m przed
zewnętrzną ścianą budynku do kurków odcinających przed
gazomierzami w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych lub do odgałęzień
lokali użytkowych w budynkach użyteczności publicznej, powinny być
wykonane z rur stalowych bez szwu bądź z rur stalowych ze szwem
przewodowych, zgodnych z wymaganiami przedmiotowych Polskich Norm,
łączonych przez spawanie.
3. Przewody instalacji gazowej w budynkach mieszkalnych
jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji indywidualnej, począwszy od
0,5 m przed zewnętrzną ścianą budynku do wyprowadzenia poza lico
wewnętrzne tej ściany, powinny być wykonane z rur, o których
mowa w ust. 2.
4. W budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, budynkach w
zabudowie zagrodowej i budynkach rekreacji indywidualnej przewody
instalacji gazowej, a w pozostałych budynkach tylko przewody za
gazomierzami lub odgałęzieniami prowadzącymi do odrębnych mieszkań lub
lokali użytkowych, powinny być wykonane z rur, o których
mowa w ust. 2, łączonych również z zastosowaniem połączeń
gwintowanych lub z rur miedzianych łączonych przez lutowanie lutem
twardym. Dopuszcza się stosowanie innych sposobów łączenia
rur, jeżeli spełniają one wymagania szczelności i trwałości określone w
Polskiej Normie dotyczącej przewodów gazowych dla
budynków.
5. Po zewnętrznej stronie ścian budynku nie mogą być
prowadzone przewody gazowe wykonane:
1) z rur stalowych, jeżeli
służą do rozprowadzania paliw gazowych zawierających parę wodną lub
inne składniki ulegające kondensacji w warunkach eksploatacyjnych,
2) z rur miedzianych.
6. Przewody instalacji gazowej dla gazu płynnego mogą
być prowadzone powyżej poziomu terenu między zbiornikiem, butlą lub
baterią butli a budynkiem, a także po zewnętrznej ścianie budynku,
jeżeli długość tego przewodu nie jest większa niż 10 m, a składniki
gazu nie podlegają kondensacji w warunkach eksploatacyjnych.
§ 164. 1. Przewodów
instalacji gazowych nie należy prowadzić przez pomieszczenia mieszkalne
oraz pomieszczenia, których sposób użytkowania
może spowodować naruszenie stanu technicznego instalacji lub wpływać na
parametry eksploatacyjne gazu.
2. Zabrania się prowadzenia przez pomieszczenia
mieszkalne przewodów instalacji gazowej z zastosowaniem
połączeń gwintowanych, a także z zastosowaniem innych
sposobów łączenia rur, jeżeli mogą one stanowić zagrożenie
dla bezpieczeństwa mieszkańców.
3. Przewody instalacji gazowej, w stosunku do
przewodów innych instalacji stanowiących wyposażenie budynku
(ogrzewczej wodociągowej, kanalizacyjnej, elektrycznej, piorunochronnej
itp.), należy lokalizować w sposób zapewniający
bezpieczeństwo ich użytkowania. Odległość między przewodami instalacji
gazowej a innymi przewodami powinna umożliwiać wykonywanie prac
konserwacyjnych.
4. Poziome odcinki instalacji gazowych powinny być
usytuowane w odległości co najmniej 0,1 m powyżej innych
przewodów instalacyjnych, natomiast jeżeli gęstość gazu jest
większa od gęstości powietrza - poniżej przewodów
elektrycznych i urządzeń iskrzących.
5. Przewody instalacji gazowej krzyżujące się z innymi
przewodami instalacyjnymi powinny być od nich oddalone co najmniej o
0,02 m.
6. Dopuszcza się prowadzenie przewodów
gazowych z rur stalowych bez szwu i rur stalowych ze szwem
przewodowych, łączonych za pomocą spawania przez jedną kondygnację
garażu, znajdującą się bezpośrednio pod kondygnacją nadziemną budynku,
pod warunkiem zabezpieczenia tych przewodów przed
uszkodzeniem mechanicznym.
§ 165. 1. Rozwiązania
techniczne instalacji gazowej powinny umożliwiać samokompensację
wydłużeń cieplnych oraz eliminować ewentualne odkształcenia instalacji,
wywołane deformacją lub osiadaniem budynku.
2. Przewody instalacji gazowych w piwnicach i suterenach
należy prowadzić na powierzchni ścian lub pod stropem, natomiast na
pozostałych kondygnacjach nadziemnych dopuszcza się prowadzenie ich
także w bruzdach osłoniętych nieuszczelnionymi ekranami lub
wypełnionych - po uprzednim wykonaniu próby szczelności
instalacji - łatwo usuwalną masą tynkarską, niepowodującą korozji
przewodów. Wypełnianie bruzd, w których są
prowadzone przewody z rur miedzianych, jest zabronione.
3. Przewody gazowe z rur stalowych, po wykonaniu
próby szczelności, powinny być zabezpieczone przed korozją.
§ 166. 1.
Urządzenia pomiarowe zużycia gazu, zwane dalej „gazomierzami”,
spełniające wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej
gazomierzy, powinny być zainstalowane oddzielnie dla każdego z
odbiorców i zabezpieczone przed dostępem osób
nieupoważnionych.
2. Lokalizacja gazomierzy powinna zapewniać łatwy dostęp
do ich kontroli lub wymiany.
3. Przed każdym gazomierzem należy zainstalować
zawór odcinający. Jeżeli gazomierz jest instalowany w jednej
szafce z kurkiem głównym, uznaje się, że wymaganie to jest
spełnione.
4. Gazomierze mogą być instalowane:
1) w szafkach z
materiałów co najmniej trudnozapalnych, z otworami
wentylacyjnymi:
a) na klatkach schodowych
lub korytarzach ogólnych,
b) na zewnątrz budynku,
razem z kurkiem głównym instalacji gazowej, z zachowaniem
warunków określonych w § 159 i 160,
2) w szybach wentylowanych
przeznaczonych dla pionów instalacyjnych, z drzwiczkami bez
otworów wentylacyjnych, dostępnymi od strony pomieszczeń
niemieszkalnych.
5. Dopuszcza się instalowanie gazomierzy, także bez
szafek, w kuchniach stanowiących samodzielne pomieszczenie oraz w
przedpokojach w istniejących budynkach mieszkalnych, podlegających
przebudowie lub w których następuje remont instalacji
gazowej.
6. Gazomierze mogą być ponadto instalowane w
wydzielonych i zamykanych pomieszczeniach piwnicznych, jeżeli mają one
otwór okienny oraz przewód wentylacji
grawitacyjnej wyprowadzony ponad dach lub przez ścianę zewnętrzną na
wysokość co najmniej 2,5 m powyżej terenu, w odległości nie mniejszej
niż 0,5 m od bocznej krawędzi okien, drzwi i innych otworów.
§ 167. Gazomierzy
nie można instalować:
1) w pomieszczeniach
mieszkalnych, łazienkach lub innych, w których występuje
zagrożenie korozyjne (wilgoć, opary związków chemicznych
itp.),
2) we wspólnych
wnękach z licznikami elektrycznymi,
3) w odległości mniejszej
w rzucie poziomym niż 1 m od palnika gazowego lub innego paleniska,
4) w odległości mniejszej
niż 3 m od urządzenia gazowego, mierząc w rozwinięciu długości przewodu.
§ 168. 1. Gazomierze
należy instalować w przedziale wysokości od 0,3 m do 1,8 m od poziomu
podłogi do spodu gazomierza lub co najmniej 0,5 m od poziomu terenu.
2. Gazomierze do pomiaru przepływu gazu o gęstości
mniejszej od gęstości powietrza powinny być umieszczone powyżej
licznika elektrycznego i innych urządzeń mogących iskrzyć, a do gazu o
gęstości większej od gęstości powietrza - o co najmniej 0,3 m poniżej
licznika i takich urządzeń.
3. Gazomierze instalowane bez szafek, na tym samym
poziomie co liczniki elektryczne lub inne mogące iskrzyć urządzenia,
powinny być od nich oddalone co najmniej o 1 m.
4. Dopuszcza się zmniejszenie odległości, o
której jest mowa w ust. 3, jeżeli między tymi urządzeniami
zostanie wykonana przegroda z materiału niepalnego o wysokości co
najmniej 0,5 m powyżej i poniżej gazomierza oraz wysięgu większym o co
najmniej 0,1 m od odległości lica gazomierza od ściany, na
której jest zainstalowany.
§ 169.
Rozwiązania techniczne połączeń gazomierzy i urządzeń
gazowych z instalacją powinny umożliwiać ich odłączenie bez
konieczności demontażu części instalacji.
§ 170. 1. Urządzenia
gazowe mogą być instalowane wyłącznie w pomieszczeniach spełniających
warunki dotyczące ich wysokości, kubatury, wentylacji i odprowadzenia
spalin, a także dopływu powietrza do spalania określone w
rozporządzeniu, w Polskich Normach i przepisach odrębnych.
2. Urządzenia gazowe z otwartą komorą spalania, przez co
rozumie się urządzenia typu A i B, nie mogą być instalowane w
pomieszczeniach mieszkalnych, z zastrzeżeniem § 93 ust. 2 i 3.
3. Urządzenia gazowe z zamkniętą komorą spalania, przez
co rozumie się urządzenia typu C, mogą być instalowane w
pomieszczeniach mieszkalnych, niezależnie od rodzaju występującej w
nich wentylacji, pod warunkiem zastosowania koncentrycznych
przewodów powietrzno-spalinowych, z zachowaniem wymagań
§ 175.
§ 171.
Urządzenia gazowe, pozostające bez stałego dozoru w
czasie ich użytkowania, takie jak kotły gazowe lub ogrzewacze
pomieszczeń, powinny być wyposażone w samoczynnie działające
zabezpieczenia przed skutkami spadku ciśnienia lub przerwą w dopływie
gazu.
§ 172. 1. Maksymalne,
łączne obciążenie cieplne przypadające na 1 m3 kubatury, służące do
określania wymaganej kubatury pomieszczenia, w którym są
zainstalowane urządzenia gazowe, pobierające powietrze do spalania z
tego pomieszczenia, nie może przekraczać wartości określonych w
poniższej tabeli:
Rodzaje pomieszczeń
|
Maksymalne obciążenie
cieplne urządzeń gazowych na 1 m3 kubatury pomieszczenia
|
typ A - bez
odprowadzenia
spalin
|
tyb B - z odprowadzeniem
spalin
|
1
|
2
|
3
|
Pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi
oraz wnęki kuchenne połączone z przedpokojem
|
175 W
(150 kcal/h)
|
350 W
(300 kcal/h)
|
Pomieszczenia nieprzeznaczone na stały pobyt
ludzi, w tym pomieszczenia kuchenne w mieszkaniach
|
930 W
(800 kcal/h)
|
4650 W
(4000 kcal/h)
|
2. W przypadku instalowania w jednym pomieszczeniu
urządzeń gazowych bez odprowadzenia spalin i z odprowadzeniem spalin,
łączne obciążenie cieplne pochodzące od tych urządzeń przypadające na 1
m3 kubatury pomieszczenia nie może przekraczać wielkości podanych w
tabeli w ust. 1, kolumna 2.
3. Kubatura pomieszczeń, w których instaluje
się urządzenia gazowe, nie powinna być mniejsza niż:
1) 8 m3 - w przypadku
urządzeń pobierających powietrze do spalania z tych pomieszczeń,
2) 6,5 m3 - w przypadku
urządzeń z zamkniętą komorą spalania.
4. Pomieszczenia, w których instaluje się
urządzenia gazowe, powinny mieć wysokość co najmniej 2,2 m.
5. W budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie
zagrodowej i rekreacji indywidualnej, wzniesionych przed dniem wejścia
w życie rozporządzenia, dopuszcza się instalowanie gazowych
kotłów grzewczych w pomieszczeniach technicznych o wysokości
co najmniej 1,9 m, z zachowaniem warunków określonych w ust.
1 i § 170 ust. 1 i 2.
§ 173. 1. Przy
instalowaniu urządzeń gazowych należy spełnić następujące warunki:
1) urządzenia gazowe
należy połączyć ze stalowymi lub miedzianymi przewodami instalacji
gazowej na stałe lub z zastosowaniem elastycznych przewodów
metalowych,
2) zawór
odcinający dopływ gazu do urządzenia należy umieścić w pomieszczeniu, w
którym jest zainstalowane urządzenie gazowe, w miejscu łatwo
dostępnym, w odległości nie większej niż 1 m od króćca
przyłączeniowego,
3) kuchnie i kuchenki
gazowe należy instalować w odległości co najmniej 0,5 m od okien do
boku urządzenia, licząc w rzucie poziomym,
4) ogrzewacze pomieszczeń,
których temperatura osłon może przekroczyć 60°C,
należy instalować w odległości co najmniej 0,3 m od ścian z
materiałów łatwo zapalnych, otynkowanych oraz w odległości
0,6 m od elementów ścian z materiałów łatwo
zapalnych, nieosłoniętych tynkiem,
5) grzejniki gazowe wody
przepływowej należy instalować na ścianach z materiałów
niepalnych bądź odizolować je od ściany z materiałów palnych
płytą z materiału niepalnego.
2. Urządzenia gazowe, wymagające przemieszczania, takie
jak palniki, kolby, lutownice, mogą być instalowane za pomocą
przewodów elastycznych przeznaczonych do takich
celów.
§ 174. 1. Grzewcze
urządzenia gazowe, takie jak: kotły ogrzewcze, grzejniki wody
przepływowej, niezależnie od ich obciążeń cieplnych, powinny być
podłączone na stałe z indywidualnymi kanałami spalinowymi, z
uwzględnieniem instrukcji technicznej producenta urządzenia, o
której mowa w przepisach dotyczących zasadniczych wymagań
dla urządzeń spalających paliwa gazowe.
2. Przewody i kanały spalinowe odprowadzające spaliny od
urządzeń gazowych na zasadzie ciągu naturalnego powinny posiadać
przekroje wynikające z obliczeń oraz zapewniać podciśnienie ciągu w
wysokości odpowiedniej dla typu urządzenia i jego mocy cieplnej.
3. Dopuszcza się stosowanie zbiorczych
przewodów systemów powietrzno-spalinowych
przystosowanych do pracy z urządzeniami z zamkniętą komorą spalania,
wyposażonymi w zabezpieczenia przed zanikiem ciągu kominowego.
4. Dopuszcza się stosowanie indywidualnych
przewodów powietrznych i spalinowych jako zestawu
wyrobów służących do doprowadzenia powietrza do urządzenia
gazowego i odprowadzenia spalin na zewnątrz.
5. Dopuszcza się w pomieszczeniu kotłowni przyłączenie
kilku kotłów do wspólnego kanału spalinowego w
przypadku:
1) kotłów
pobierających powietrze do spalania z pomieszczenia, pod warunkiem
zastosowania skrzyniowego przerywacza ciągu lub wyposażenia
kotłów w czujniki zaniku ciągu kominowego wyłączających
równocześnie wszystkie kotły,
2) wykonania dla
kotłów z palnikami nadmuchowymi przewodu spalinowego o
przekroju poprzecznym nie mniejszym niż 1,6 sumy przekrojów
przewodów odprowadzających spaliny z
poszczególnych kotłów, a także wyposażenie wylotu
przewodu spalinowego w czujnik zaniku ciągu kominowego, wyłączającego
równocześnie wszystkie kotły.
6. Przewody i kanały spalinowe, odprowadzające spaliny
od grzewczych urządzeń gazowych, powinny być dostosowane do
warunków pracy danego typu urządzenia.
7. Przewody i kanały spalinowe odprowadzające spaliny od
urządzeń gazowych, z wyłączeniem kotłów, powinny spełniać
następujące wymagania:
1) przekroje poprzeczne
przewodu, a także kanału spalinowego powinny być stałe na całej
długości,
2) długość pionowych
przewodów spalinowych powinna być nie mniejsza niż 0, 22 m,
a przewodów poziomych ułożonych ze spadkiem co najmniej 5% w
kierunku urządzenia - nie większa niż 2 m,
3) długość kanału
spalinowego mierzona od osi wlotu przewodu spalinowego do krawędzi
wylotu kanału nad dachem powinna być nie mniejsza niż 2 m,
4) wyloty
kanałów spalinowych, jeżeli wynika to z warunków
pracy urządzeń, powinny być zaopatrzone w wywietrzniki dobrane do
ilości spalin, długości odcinków pionowych, położenia w
określonej strefie wiatrowej i warunków lokalnych.
8. Dopuszcza się instalowanie przepustnic w przewodach
odprowadzających spaliny z poszczególnych urządzeń, jeżeli
ich działanie nie zakłóca przepływu spalin.
9. Urządzenia gazowe wyposażone w palniki nadmuchowe
powinny być połączone przewodami z kanałami spalinowymi,
których przekroje należy dobierać z uwzględnieniem
nadciśnień występujących w komorach spalania tych urządzeń.
10. Nad urządzeniami gazowymi typu restauracyjnego z
odprowadzeniem spalin do pomieszczenia należy umieszczać okapy
odprowadzające te spaliny do kanałów spalinowych, przy czym
dla urządzeń o mocy cieplnej większej niż 30 kW należy instalować
czujniki, wyłączające urządzenie w przypadku zaniku ciągu kominowego.
§ 175. 1. Indywidualne
koncentryczne przewody powietrzno-spalinowe lub oddzielne przewody
powietrzne i spalinowe od urządzeń gazowych z zamkniętą komorą spalania
mogą być wyprowadzone przez zewnętrzną ścianę budynku, jeżeli
urządzenia te mają nominalną moc cieplną nie większą niż:
1) 21 kW - w wolno
stojących budynkach jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji
indywidualnej,
2) 5 kW - w pozostałych
budynkach mieszkalnych.
2. Wyloty przewodów, o których
mowa w ust. 1 pkt 2, powinny znajdować się wyżej niż 2,5 m ponad
poziomem terenu. Dopuszcza się sytuowanie tych wylotów
poniżej 2,5 m, lecz nie mniej niż 0,5 m ponad poziomem terenu, jeżeli w
odległości do 8 m nie znajduje się plac zabaw dla dzieci lub inne
miejsca rekreacyjne.
3. Odległość między wylotami przewodów, o
których mowa w ust. 1, powinna być nie mniejsza niż 3 m, a
odległość tych wylotów od najbliższej krawędzi okien
otwieranych i ryzalitów przesłaniających nie mniejsza niż
0,5 m.
4. W budynkach produkcyjnych i magazynowych oraz halach
sportowych i widowiskowych nie ogranicza się nominalnej mocy cieplnej
urządzeń z zamkniętą komorą spalania, od których
indywidualne koncentryczne przewody powietrzno-spalinowe lub oddzielne
przewody powietrzne i spalinowe są wyprowadzone przez zewnętrzną ścianę
budynku, jeżeli odległość tej ściany od granicy działki budowlanej
wynosi co najmniej 8 m, a od ściany innego budynku z oknami nie mniej
niż 12 m, a także jeżeli wyloty przewodów znajdują się wyżej
niż 3 m ponad poziomem terenu.
§ 176. 1. Pomieszczenia
przeznaczone do instalowania kotłów na paliwa gazowe powinny
odpowiadać wymaganiom § 172 oraz innym przepisom
rozporządzenia, a także odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej
Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwa gazowe o gęstości
względnej mniejszej niż 1.
2. Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej do 30
kW mogą być instalowane w pomieszczeniach nieprzeznaczonych na stały
pobyt ludzi oraz w miejscach, o których mowa w ust. 3.
3. Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej
powyżej 30 kW do 60 kW należy instalować w pomieszczeniu technicznym
lub w przewidzianym wyłącznie na kotłownię budynku wolno stojącym.
4. Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej
powyżej 60 kW do 2000 kW należy instalować w służącym wyłącznie do tego
celu pomieszczeniu technicznym lub w budynku wolno stojącym
przeznaczonym wyłącznie na kotłownię.
5. Kotły na paliwa gazowe o łącznej mocy cieplnej
powyżej 2000 kW mogą być instalowane wyłącznie w budynku wolno stojącym
przeznaczonym na kotłownię.
6. Kubatura pomieszczeń z kotłami na paliwa gazowe o
łącznej mocy cieplnej do 60 kW oraz z kotłami o mocy cieplnej powyżej
60 kW pobierającymi powietrze z pomieszczeń powinna odpowiadać
wymaganiom określonym w § 172.
7. Kubatura pomieszczeń z kotłami, o których
mowa w ust. 4 i 5, z zamkniętą komorą spalania, powinna być określana
indywidualnie, przy uwzględnieniu warunków technicznych i
technologicznych, a także wymagań eksploatacyjnych.
8. W pomieszczeniu z zainstalowanymi kotłami, o
których mowa w ust. 4 i 5, zabrania się instalowania
urządzeń przeznaczonych do pomiaru zużycia gazu.
9. Do pomieszczeń technicznych z zainstalowanymi kotłami
o łącznej mocy cieplnej powyżej 60 kW do 2000 kW, zlokalizowanych w
budynku o innym przeznaczeniu niż kotłownia, należy doprowadzić odrębny
przewód gazowy, z którego nie mogą być zasilane
pozostałe urządzenia gazowe w tym budynku.
§ 177.
Urządzenia gazowe instalowane w budynku mogą być
zasilane gazem płynnym z indywidualnych butli o nominalnej zawartości
gazu do 11 kg, pod warunkiem spełnienia następujących wymagań:
1) w jednym mieszkaniu,
warsztacie lub lokalu użytkowym nie należy instalować więcej niż
dwóch butli,
2) w pomieszczeniu, w
którym instaluje się butlę, należy zachować temperaturę
niższą niż 35°C,
3) butlę należy instalować
wyłącznie w pozycji pionowej,
4) butlę należy
zabezpieczyć przed uszkodzeniami mechanicznymi,
5) między butlą a
urządzeniem promieniującym ciepło, z wyłączeniem zestawów
urządzeń gazowych z butlami, należy zachować odległość co najmniej 1,5
m,
6) butli nie należy
umieszczać w odległości mniejszej niż 1 m od urządzeń mogących
powodować iskrzenie,
7) urządzenia gazowe
należy łączyć z reduktorem ciśnienia gazu na butli za pomocą
elastycznego przewodu o długości nieprzekraczającej 3 m i wytrzymałości
na ciśnienie co najmniej 300 kPa, odpornego na składniki gazu płynnego,
uszkodzenia mechaniczne oraz temperaturę do 60°C,
8) urządzenie gazowe o
mocy cieplnej przekraczającej 10 kW należy łączyć z przewodem
elastycznym, o którym mowa w pkt 7, rurą stalową o długości
co najmniej 0,5 m.
§ 178. Instalacje
gazowe w budynku lub w zespole budynków mogą być zasilane
gazem płynnym z butli gazowej o nominalnej zawartości gazu do 33 kg lub
z baterii takich butli, pod warunkiem spełnienia następujących wymagań:
1) butle powinny być
umieszczone na zewnątrz budynku, w miejscu oznakowanym, na utwardzonym
podłożu, pod zadaszeniem chroniącym od wpływu czynników
atmosferycznych,
2) liczba butli w baterii
nie może przekraczać 10,
3) butle w baterii powinny
być podłączone do kolektora wykonanego z rury stalowej bez szwu lub
rury przewodowej łączonej przez spawanie,
4) odległość butli od
najbliższych otworów okiennych lub drzwiowych w ścianie
zewnętrznej budynku nie powinna być mniejsza niż 2 m,
5) butle nie mogą być
sytuowane w zagłębieniach terenu.
§ 179. 1. Instalacje
gazowe w budynku lub w zespole budynków mogą być zasilane z
jednego zbiornika z gazem płynnym lub grupy takich
zbiorników.
2. Liczba zbiorników naziemnych w grupie nie
powinna przekraczać 6 sztuk, a ich łączna pojemność 100 m3.
Odległość pomiędzy grupami zbiorników naziemnych powinna
wynosić:
1) 7,5 m - w przypadku,
gdy łączna pojemność zbiorników w grupie nie przekracza 30 m3,
2) 15 m - w przypadku, gdy
łączna pojemność zbiorników w grupie przekracza 30 m3.
3. Zbiorniki gazu płynnego nie mogą być sytuowane w
zagłębieniach terenu, w miejscach podmokłych oraz w odległości
mniejszej niż 5 m od rowów, studzienek lub
wpustów kanalizacyjnych.
4. Dopuszczalną odległość zbiorników z gazem
płynnym od budynków mieszkalnych, budynków
zamieszkania zbiorowego oraz budynków użyteczności
publicznej, a także między zbiornikami, określa poniższa tabela:
Nominalna pojemność
zbiornika w m3
|
Odległość
budynków mieszkalnych, budynków zamieszkania
zbiorowego i budynków użyteczności publicznej od:
|
Odległość od sąsiedniego
zbiornika naziemnego lub podziemnego
w m
|
zbiornika naziemnego
w m
|
zbiornika podziemnego
w m
|
1
|
2
|
3
|
4
|
do 3
|
3
|
1
|
1
|
powyżej 3 do 5
|
5
|
2,5
|
1
|
powyżej 5 do 7
|
7,5
|
3
|
1,5
|
powyżej 7 do 10
|
10
|
5
|
1,5
|
powyżej 10 do 40
|
20
|
10
|
1/4 sumy średnic
dwóch sąsiednich
zbiorników
|
powyżej 40 do 65
|
30
|
15
|
powyżej 65 do 100
|
40
|
20
|
5. Dopuszczalna odległość zbiorników z gazem
płynnym od budynków produkcyjnych i magazynowych powinna
wynosić dla zbiorników o pojemności:
1) do 10 m3
- nie mniej niż odległość określona w tabeli w ust. 4 w kolumnach 2 i 3,
2) powyżej 10 m3
- nie mniej niż połowa odległości określonej w tabeli w ust. 4 w
kolumnach 2 i 3.
6. Odległość zbiorników z gazem płynnym od
granicy z sąsiednią działką budowlaną powinna być nie mniejsza niż
połowa odległości określonej w tabeli w ust. 4 w kolumnach 2 i 3, przy
zachowaniu wymaganej odległości od budynku danego rodzaju.
7. Odległości określone w tabeli w ust. 4 w kolumnie 2
mogą być zmniejszone do 50 % w przypadku zastosowania wolno stojącej
ściany oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej co
najmniej R E I 120, usytuowanej pomiędzy zbiornikiem z gazem płynnym a
budynkiem. Wymiary wolno stojącej ściany oraz jej odległość od
zbiornika powinny być tak dobrane, aby osłonić zbiornik od tej części
budynku, która znajduje się w odległości mniejszej niż
określona w tabeli w ust. 4 w kolumnie 2 od dowolnego punktu zbiornika.
8. Dla zbiornika z gazem płynnym o pojemności do 10 m3
zmniejszenie jego odległości od budynku, o której mowa w
ust. 7, może mieć miejsce również wówczas, gdy
pionowy pas ściany tego budynku o szerokości co najmniej
równej rzutowi równoległemu zbiornika,
powiększonej po 2 m z obu jego stron, oraz o wysokości
równej wysokości budynku będzie miał klasę odporności
ogniowej co najmniej R E I 120 i w tym pasie ściany nie będą znajdowały
się otwory okienne i drzwiowe.
9. Odległość zbiornika z gazem płynnym od rzutu
poziomego skrajnego przewodu elektroenergetycznej linii napowietrznej,
a także od szyny zelektryfikowanej linii kolejowej lub tramwajowej
powinna wynosić co najmniej:
1) 3 m - przy napięciu
linii elektroenergetycznej lub sieci trakcyjnej do 1 kV,
2) 15 m - przy napięciu
linii elektroenergetycznej lub sieci trakcyjnej równym lub
większym od 1 kV.
Rozdział
8
Instalacja elektryczna
§ 180. Instalacja
i urządzenia elektryczne, przy zachowaniu przepisów
rozporządzenia, przepisów odrębnych dotyczących dostarczania
energii, ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska oraz
bezpieczeństwa i higieny pracy, a także wymagań Polskich Norm
odnoszących się do tych instalacji i urządzeń, powinny zapewniać:
1) dostarczanie energii
elektrycznej o odpowiednich parametrach technicznych do
odbiorników, stosownie do potrzeb użytkowych,
2) ochronę przed
porażeniem prądem elektrycznym, przepięciami łączeniowymi i
atmosferycznymi, powstaniem pożaru, wybuchem i innymi szkodami,
3) ochronę przed emisją
drgań i hałasu powyżej dopuszczalnego poziomu oraz przed szkodliwym
oddziaływaniem pola elektromagnetycznego.
§ 180a. W budynku
użyteczności publicznej, o którym mowa w poniższej tabeli,
wartość mocy jednostkowej oświetlenia nie może przekraczać określonych
wielkości dopuszczalnych:
Typ budynku
|
Maksymalna
wartość mocy jednostkowej
[W/m2]
|
Klasa
kryteriów*)
|
A
|
B
|
C
|
Biura
|
15
|
20
|
25
|
Szkoły
|
15
|
20
|
25
|
Szpitale
|
15
|
25
|
35
|
Restauracje
|
10
|
25
|
35
|
Sportowo-rekreacyjne
|
10
|
20
|
30
|
Handlowo-usługowe
|
15
|
25
|
35
|
*) Ustala się następujące
klasy kryteriów:
A - spełnianie kryteriów oświetlenia w stopniu podstawowym
B - spełnianie kryteriów oświetlenia w stopniu rozszerzonym
C - spełnienie kryteriów oświetlenia w stopniu pełnym z
uwzględnieniem komunikacji wizualnej
|
§ 181. 1. Budynek,
w którym zanik napięcia w elektroenergetycznej sieci
zasilającej może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne
zagrożenie środowiska, a także znaczne straty materialne, należy
zasilać co najmniej z dwóch niezależnych, samoczynnie
zataczających się źródeł energii elektrycznej oraz wyposażać
w samoczynnie załączające się oświetlenie awaryjne (zapasowe lub
ewakuacyjne). W budynku wysokościowym jednym ze źródeł
zasilania powinien być zespół prądotwórczy.
2. Awaryjne oświetlenie zapasowe należy stosować w
pomieszczeniach, w których po zaniku oświetlenia
podstawowego istnieje konieczność kontynuowania czynności w
niezmieniony sposób lub ich bezpiecznego zakończenia, przy
czym czas działania tego oświetlenia powinien być dostosowany do
uwarunkowań wynikających z wykonywanych czynności oraz
warunków występujących w pomieszczeniu.
3. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:
1) w pomieszczeniach:
a) widowni kin,
teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
b) audytoriów,
sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych,
przeznaczonych dla ponad 200 osób,
c) wystawowych w muzeach,
d) o powierzchni netto
ponad 1000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie
światłem sztucznym,
e) o powierzchni netto
ponad 2000 m2 w budynkach użyteczności
publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach
produkcyjnych i magazynowych,
2) na drogach
ewakuacyjnych:
a) z pomieszczeń
wymienionych w pkt 1,
b) oświetlonych wyłącznie
światłem sztucznym,
c) w szpitalach i innych
budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o
ograniczonej zdolności poruszania się,
d) w wysokich i
wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania
zbiorowego.
4. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne nie jest wymagane w
pomieszczeniach, w których awaryjne oświetlenie zapasowe
spełnia warunek określony w ust. 5 dla awaryjnego oświetlenia
ewakuacyjnego.
5. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne powinno działać
przez co najmniej 1 godzinę od zaniku oświetlenia podstawowego.
6. W pomieszczeniu, które jest użytkowane
przy wyłączonym oświetleniu podstawowym, należy stosować oświetlenie
dodatkowe, zasilane napięciem nieprzekraczającym napięcia dotykowego
dopuszczalnego długotrwale, służące uwidocznieniu przeszkód
wynikających z układu budynku, dróg komunikacji
ogólnej lub sposobu jego użytkowania, a także podświetlane
znaki wskazujące kierunki ewakuacji.
7. Oświetlenie awaryjne należy wykonywać zgodnie z
Polskimi Normami dotyczącymi wymagań w tym zakresie.
§ 182. Pomieszczenie
stacji transformatorowej może być sytuowane w budynkach o innym
przeznaczeniu, jeżeli są spełnione warunki określone w § 96
oraz:
1) zostanie zachowana
odległość pozioma i pionowa od pomieszczeń przeznaczonych na stały
pobyt ludzi co najmniej 2,8 m,
2) ściany i stropy będą
stanowiły oddzielenia przeciwpożarowe oraz będą miały zabezpieczenia
przed przedostawaniem się cieczy i gazów.
§ 183. 1. W
instalacjach elektrycznych należy stosować:
1) złącza instalacji
elektrycznej budynku, umożliwiające odłączenie od sieci zasilającej i
usytuowane w miejscu dostępnym dla dozoru i obsługi oraz zabezpieczone
przed uszkodzeniami, wpływami atmosferycznymi, a także ingerencją
osób niepowołanych,
2) oddzielny
przewód ochronny i neutralny, w obwodach rozdzielczych i
odbiorczych,
3) urządzenia ochronne
różnicowoprądowe uzupełniające podstawową ochronę
przeciwporażeniową i ochronę przed powstaniem pożaru, powodujące w
warunkach uszkodzenia samoczynne wyłączenie zasilania;
4) wyłączniki nadprądowe w
obwodach odbiorczych,
5) zasadę selektywności
(wybiórczości) zabezpieczeń,
6) przeciwpożarowe
wyłączniki prądu,
7) połączenia
wyrównawcze główne i miejscowe, łączące przewody
ochronne z częściami przewodzącymi innych instalacji i konstrukcji
budynku,
8) zasadę prowadzenia tras
przewodów elektrycznych w liniach prostych,
równoległych do krawędzi ścian i stropów,
9) przewody elektryczne z
żytami wykonanymi wyłącznie z miedzi, jeżeli ich przekrój
nie przekracza 10 mm2,
10) urządzenia ochrony
przeciwprzepięciowej.
1a. Połączeniami wyrównawczymi, o
których mowa w ust. 1 pkt 7, należy objąć:
1) instalację wodociągową
wykonaną z przewodów metalowych,
2) metalowe elementy
instalacji kanalizacyjnej,
3) instalację ogrzewczą
wodną wykonaną z przewodów metalowych,
4) metalowe elementy
instalacji gazowej,
5) metalowe elementy
szybów i maszynowni dźwigów,
6) metalowe elementy
przewodów i wkładów kominowych,
7) metalowe elementy
przewodów i urządzeń do wentylacji i klimatyzacji,
8) metalowe elementy
obudowy urządzeń instalacji telekomunikacyjnej.
2. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ
prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów
zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie
jest niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o
kubaturze przekraczającej 1000 m3 lub zawierających strefy zagrożone
wybuchem.
3. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien być
umieszczony w pobliżu głównego wejścia do obiektu lub złącza
i odpowiednio oznakowany.
4. Odcięcie dopływu prądu przeciwpożarowym wyłącznikiem
nie może powodować samoczynnego załączenia drugiego źródła
energii elektrycznej, w tym zespołu prądotwórczego, z
wyjątkiem źródła zasilającego oświetlenie awaryjne, jeżeli
występuje ono w budynku.
§ 184. 1. Jako
uziomy instalacji elektrycznej należy wykorzystywać metalowe
konstrukcje budynków, zbrojenia fundamentów oraz
inne metalowe elementy umieszczone w niezbrojonych fundamentach
stanowiące sztuczny uziom fundamentowy.
2. Dopuszcza się wykorzystywanie jako uziomy instalacji
elektrycznej metalowych przewodów sieci wodociągowej, pod
warunkiem zachowania wymagań Polskiej Normy dotyczącej uziemień i
przewodów ochronnych oraz uzyskania zgody jednostki
eksploatującej tę sieć.
3. Instalacja piorunochronna, o której mowa w
§ 53 ust. 2, powinna być wykonana zgodnie z wymaganiami
Polskich Norm dotyczących ochrony odgromowej obiektów
budowlanych.
§ 185. 1. Instalacja
odbiorcza w budynku i w samodzielnym lokalu powinna być wyposażona w
urządzenia do pomiaru zużycia energii elektrycznej, usytuowane w
miejscu łatwo dostępnym i zabezpieczone przed uszkodzeniami i
ingerencją osób niepowołanych.
2. W budynku wielorodzinnym liczniki pomiaru zużycia
energii elektrycznej należy umieszczać poza lokalami mieszkalnymi, w
zamykanych szafkach.
§ 186. 1.
Prowadzenie instalacji i rozmieszczenie urządzeń
elektrycznych w budynku powinno zapewniać bezkolizyjność z innymi
instalacjami w zakresie odległości i ich wzajemnego usytuowania oraz
uwzględniać warunki określone w § 164.
2. Główne ciągi instalacji elektrycznej w
budynku mieszkalnym wielorodzinnym, budynku zamieszkania zbiorowego i
budynku użyteczności publicznej należy prowadzić poza mieszkaniami i
pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, w wydzielonych kanałach
lub szybach instalacyjnych, zgodnie z Polską Normą dotyczącą wymagań w
tym zakresie.
§ 187. 1. Przewody
i kable elektryczne należy prowadzić w sposób umożliwiający
ich wymianę bez potrzeby naruszania konstrukcji budynku.
2. Dopuszcza się prowadzenie przewodów
elektrycznych wtynkowych, pod warunkiem pokrycia ich warstwą tynku o
grubości co najmniej 5 mm.
3. Przewody i kable elektryczne oraz światłowodowe wraz
z ich zamocowaniami, zwane dalej „zespołami
kablowymi”, stosowane w systemach zasilania i
sterowania urządzeniami służącymi ochronie przeciwpożarowej, powinny
zapewniać ciągłość dostawy energii elektrycznej lub przekazu sygnału
przez czas wymagany do uruchomienia i działania urządzenia, z
zastrzeżeniem ust. 7. Ocena zespołów kablowych w zakresie
ciągłości dostawy energii elektrycznej lub przekazu sygnału, z
uwzględnieniem rodzaju podłoża i przewidywanego sposobu mocowania do
niego, powinna być wykonana zgodnie z warunkami określonymi w Polskiej
Normie dotyczącej badania odporności ogniowej.
4. Zespoły kablowe umieszczone w pomieszczeniach
chronionych stałymi wodnymi urządzeniami gaśniczymi powinny być odporne
na oddziaływanie wody. Jeżeli przewody i kable ułożone są w
ognioochronnych kanałach kablowych, to wówczas wymaganie
odporności na działanie wody uznaje się za spełnione.
5. Przewody i kable elektryczne w obwodach urządzeń
alarmu pożaru, oświetlenia awaryjnego i łączności powinny mieć klasę PH
odpowiednią do czasu wymaganego do działania tych urządzeń, zgodnie z
wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej metody badań palności cienkich
przewodów i kabli bez ochrony specjalnej stosowanych w
obwodach zabezpieczających.
6. Zespoły kablowe powinny być tak zaprojektowane i
wykonane, aby w wymaganym czasie, o którym mowa w ust. 3 i
5, nie nastąpiła przerwa w dostawie energii elektrycznej lub przekazie
sygnału spowodowana oddziaływaniami elementów budynku lub
wyposażenia.
7. Czas zapewnienia ciągłości dostawy energii
elektrycznej lub sygnału do urządzeń, o których mowa w ust.
3, może być ograniczony do 30 minut, o ile zespoły kablowe znajdują się
w obrębie przestrzeni chronionych stałymi samoczynnymi urządzeniami
gaśniczymi wodnymi.
§ 188. 1. Obwody
odbiorcze instalacji elektrycznej w budynku wielorodzinnym należy
prowadzić w obrębie każdego mieszkania lub lokalu użytkowego.
2. W instalacji elektrycznej w mieszkaniu należy
stosować wyodrębnione obwody: oświetlenia, gniazd wtyczkowych
ogólnego przeznaczenia, gniazd wtyczkowych w łazience,
gniazd wtyczkowych do urządzeń odbiorczych w kuchni oraz obwody do
odbiorników wymagających indywidualnego zabezpieczenia.
§ 189. 1.
Pomieszczenia w mieszkaniu należy wyposażać w wypusty
oświetleniowe oraz w niezbędną liczbę odpowiednio rozmieszczonych
gniazd wtyczkowych.
2. Instalacja oświetleniowa w pokojach powinna
umożliwiać załączanie źródeł światła za pomocą
łączników wieloobwodowych.
§ 190.
W budynku wielorodzinnym oświetlenie i odbiorniki w
pomieszczeniach komunikacji ogólnej oraz technicznych i
gospodarczych powinny być zasilane z tablic administracyjnych.
§ 191. Mieszkania
w budynku wielorodzinnym i odrębne mieszkania w budynku zamieszkania
zbiorowego należy wyposażyć w instalację wejściowej sygnalizacji
dzwonkowej, a w razie przeznaczenia ich dla osób
niepełnosprawnych - również w odpowiednią sygnalizację
alarmowo-przyzywową.
§ 192. 1. Instalację
telekomunikacyjną budynku, o której mowa w § 56,
stanowią elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, w
szczególności kable i przewody wraz z osprzętem
instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od punktu
połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną (przełącznica kablowa)
lub od urządzenia systemu radiowego do gniazda abonenckiego.
2. Połączenie sieci telekomunikacyjnej z instalacją
telekomunikacyjną budynku powinno być usytuowane na pierwszej
podziemnej lub pierwszej nadziemnej kondygnacji budynku, a w przypadku
systemu radiowego - na jego najwyższej kondygnacji, w odrębnym
pomieszczeniu lub szafce.
3. Główne ciągi instalacji telekomunikacyjnej
powinny być prowadzone w wydzielonych kanałach lub szybach
instalacyjnych poza mieszkaniami i lokalami użytkowymi oraz innymi
pomieszczeniami, których sposób użytkowania może
powodować przerwy lub zakłócenia przekazywanego sygnału.
4. Prowadzenie instalacji telekomunikacyjnej i
rozmieszczenie urządzeń telekomunikacyjnych w budynku powinno zapewniać
bezkolizyjność z innymi instalacjami w zakresie ich wzajemnego
usytuowania i bezpieczeństwo osób korzystających z części
wspólnych budynku.
5. Miejsce lub pomieszczenie przeznaczone na osprzęt i
urządzenia instalacyjne powinno być łatwo dostępne dla obsługi
technicznej i oznakowane w sposób jednoznacznie określający
operatora sieci telekomunikacyjnej.
6. W instalacji telekomunikacyjnej należy zastosować
urządzenia ochrony przeciwprzepięciowej, a elementy instalacji
wyprowadzone ponad dach połączyć z instalacją piorunochronną, o
której mowa w § 184 ust. 3, lub bezpośrednio
uziemić w przypadku braku instalacji piorunochronnej.
Rozdział 9
Urządzenia dźwigowe
§ 193. 1. W
budynkach, o których mowa w § 54 ust. 1 i 2, liczbę
i parametry techniczno-użytkowe dźwigów należy ustalać z
uwzględnieniem przeznaczenia budynku, jego wysokości oraz liczby i
rodzaju użytkowników.
2. Co najmniej jeden z dźwigów służących
komunikacji ogólnej w budynku z pomieszczeniami
przeznaczonymi na pobyt ludzi, a także w każdej wydzielonej w pionie,
odrębnej części (segmencie) takiego budynku, powinien być przystosowany
do przewozu mebli, chorych na noszach i osób
niepełnosprawnych.
2a. Kabina dźwigu osobowego dostępna dla osób
niepełnosprawnych powinna mieć szerokość co najmniej 1,1 m i długość
1,4 m, poręcze na wysokości 0,9 m oraz tablicę przyzywową na wysokości
od 0,8 m do 1,2 m w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od naroża kabiny
z dodatkowym oznakowaniem dla osób niewidomych i informacją
głosową.
3. W śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej w
średniowysoki budynku mieszkalnym wielorodzinnym, mającym nie więcej
niż 3 mieszkania dostępne z klatki schodowej na kondygnacji, dopuszcza
się instalowanie dźwigu niespełniającego wymagań, określonych w ust. 2,
poza przystosowaniem do potrzeb osób niepełnosprawnych.
4. Dźwigi przeznaczone dla ekip ratowniczych powinny
spełniać wymagania określone w § 253 oraz w przepisach
odrębnych dotyczących ochrony przeciwpożarowej.
§ 194. 1. Dostęp
do dźwigu powinien być zapewniony z każdej kondygnacji użytkowej. Nie
dotyczyło kondygnacji nadbudowanej lub powstałej w wyniku adaptacji
strychu na cele mieszkalne lub inne cele użytkowe.
2. Różnica poziomów podłogi kabiny
dźwigu, zatrzymującego się na kondygnacji użytkowej, i posadzki tej
kondygnacji przy wyjściu z dźwigu nie powinna być większa niż 0,02 m.
§ 195. Odległość
pomiędzy zamkniętymi drzwiami przystankowymi dźwigu a przeciwległą
ścianą lub inną przegrodą powinna wynosić co najmniej:
1) dla dźwigów
osobowych - 1,6 m,
2) dla dźwigów
towarowych małych - 1,8 m,
3) dla dźwigów
szpitalnych i towarowych - 3 m.
§ 196. 1. Szyby
dźwigów z napędem elektrycznym w budynku mieszkalnym
wielorodzinnym i zamieszkania zbiorowego powinny być oddylatowane od
ścian i stropów budynku.
2. W budynkach, o których mowa w ust. 1,
dopuszcza się instalowanie dźwigów z napędem elektrycznym
bez wykonywania dylatacji szybów dźwigowych, pod warunkiem
ich oddzielenia od pomieszczeń mieszkalnych pomieszczeniami
nieprzeznaczonymi na stały pobyt ludzi oraz zastosowania w
nieoddylatowanym szybie dźwigowym zabezpieczeń przed przenoszeniem
drgań z prowadnic jezdnych na konstrukcję budynku, tak aby poziomy
hałasu i drgań przenikających do pomieszczeń mieszkalnych nie
przekraczały wartości określonych w Polskich Normach dotyczących
dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach oraz oceny
wpływu drgań na ludzi w budynkach.
3. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie
dotyczy dźwigów z napędem hydraulicznym, dźwigów
towarowych małych, dźwigów z maszynownią dolną lub boczną
oraz dźwigów z wciągarkami bezreduktorowymi, z zastrzeżeniem
§ 96 ust. 1, w szczególności zastosowania w
nieoddylatowanym szybie dźwigowym zabezpieczeń przed przenoszeniem
drgań z prowadnic jezdnych na konstrukcję budynku, tak aby poziomy
hałasu i drgań przenikających do pomieszczeń mieszkalnych nie
przekraczały wartości określonych w Polskich Normach, o
których mowa w ust. 2.
§ 197. 1. Zespoły
napędowe dźwigu powinny być zamocowane w sposób
uniemożliwiający przenoszenie się drgań na konstrukcję budynku.
2. Sytuowanie maszynowni dźwigów obok
pokojów mieszkalnych jest zabronione. Nie dotyczy to
kondygnacji nadbudowanej lub powstałej w wyniku adaptacji strychu na
cele mieszkalne, z zachowaniem warunków określonych w
§ 96.
3. Maszynownia dźwigów powinna być wyposażona
w urządzenia umożliwiające podnoszenie elementów instalacji
dźwigowych.
§ 198. 1.
Szyby i maszynownie dźwigów mogą być
umieszczane poza obrębem budynków, pod warunkiem zapewnienia
w nich minimalnej temperatury +5°C.
2. Szyby dźwigu powinny być wykonane z
materiałów niepylących lub być zabezpieczone powłoką
niepylącą.
3.
§ 199.
Prowadzenie bezpośrednio pod szybami dźwigowymi
dróg komunikacyjnych oraz sytuowanie pomieszczeń
przeznaczonych na pobyt ludzi jest zabronione. Nie dotyczy to
przypadków, gdy strop pod szybem dźwigu wytrzymuje
obciążenie zmienne co najmniej 5000 N/m2, a pod trasą jazdy przeciwwagi
znajduje się filar oparty na stałym podłożu lub gdy przeciwwaga
wyposażona jest w chwytacze.
§ 200. W
szpitalach i budynkach opieki społecznej każdy dźwig powinien być
umieszczony w odrębnym szybie. W innych budynkach w jednym szybie można
umieszczać nie więcej niż 3 dźwigi.
§ 201. W szybach
dźwigowych można umieszczać wyłącznie urządzenia i przewody związane z
pracą i konserwacją dźwigu.
§ 202. Szczegółowe
wymagania, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia maszynowni, linowni
oraz szyby dźwigów, w tym nadszybia i podszybia, określają
przepisy o dozorze technicznym.
DZIAŁ V
Bezpieczeństwo konstrukcji
§ 203. Budynki i
urządzenia z nimi związane powinny być projektowane i wykonywane w taki
sposób, aby obciążenia mogące na nie działać w trakcie
budowy i użytkowania nie prowadziły do:
1) zniszczenia całości lub
części budynku,
2) przemieszczeń i
odkształceń o niedopuszczalnej wielkości,
3) uszkodzenia części
budynków, połączeń lub zainstalowanego wyposażenia w wyniku
znacznych przemieszczeń elementów konstrukcji,
4) zniszczenia na skutek
wypadku, w stopniu nieproporcjonalnym do jego przyczyny.
§ 204. 1. Konstrukcja
budynku powinna spełniać warunki zapewniające nieprzekroczenie
stanów granicznych nośności oraz stanów
granicznych przydatności do użytkowania w żadnym z jego
elementów i w całej konstrukcji.
2. Stany graniczne nośności uważa się za przekroczone,
jeżeli konstrukcja powoduje zagrożenie bezpieczeństwa ludzi
znajdujących się w budynku oraz w jego pobliżu, a także zniszczenie
wyposażenia lub przechowywanego mienia.
3. Stany graniczne przydatności do użytkowania uważa się
za przekroczone, jeżeli wymagania użytkowe dotyczące konstrukcji nie są
dotrzymywane. Oznacza to, że w konstrukcji budynku nie mogą wystąpić:
1) lokalne uszkodzenia, w
tym również rysy, które mogą ujemnie wpływać na
przydatność użytkową, trwałość i wygląd konstrukcji, jej części, a
także przyległych do niej niekonstrukcyjnych części budynku,
2) odkształcenia lub
przemieszczenia ujemnie wpływające na wygląd konstrukcji i jej
przydatność użytkową, włączając w to również funkcjonowanie
maszyn i urządzeń, oraz uszkodzenia części niekonstrukcyjnych budynku i
elementów wykończenia,
3) drgania dokuczliwe dla
ludzi lub powodujące uszkodzenia budynku, jego wyposażenia oraz
przechowywanych przedmiotów, a także ograniczające jego
użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem.
4. Warunki bezpieczeństwa konstrukcji, o
których mowa w ust. 1, uznaje się za spełnione, jeżeli
konstrukcja ta odpowiada Polskim Normom dotyczącym projektowania i
obliczania konstrukcji.
5. Wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie
obiektu budowlanego nie może powodować zagrożeń dla bezpieczeństwa
użytkowników tego obiektu lub obniżenia jego przydatności do
użytkowania.
6. W zakresie stanów granicznych przydatności
do użytkowania budynków projektowanych na terenach
podlegających wpływom eksploatacji górniczej, wymaganie
określone w ust. 4 nie dotyczy tych odkształceń, uszkodzeń oraz drgań
konstrukcji, które wynikają z oddziaływań powodowanych
eksploatacją górniczą.
7. Budynki użyteczności publicznej z pomieszczeniami
przeznaczonymi do przebywania znacznej liczby osób, takie
jak: hale widowiskowe, sportowe, wystawowe, targowe, handlowe, dworcowe
powinny być wyposażone, w zależności od potrzeb, w urządzenia do stałej
kontroli parametrów istotnych dla bezpieczeństwa
konstrukcji, takich jak: przemieszczenia, odkształcenia i naprężenia w
konstrukcji.
§ 205. Na
terenach podlegających wpływom eksploatacji górniczej
powinny być stosowane zabezpieczenia konstrukcji budynków,
odpowiednie do stanu zagrożenia, wynikającego z prognozowanych
oddziaływań powodowanych eksploatacją górniczą, przez
które rozumie się wymuszone przemieszczenia i odkształcenia
oraz drgania podłoża.
§ 206. 1. W
przypadku, o którym mowa w § 204 ust. 5, budowa
powinna być poprzedzona ekspertyzą techniczną stanu obiektu
istniejącego, stwierdzającego jego stan bezpieczeństwa i przydatności
do użytkowania, uwzględniającą oddziaływania wywołane wzniesieniem
nowego budynku.
2. Rozbudowa, nadbudowa, przebudowa oraz zmiana
przeznaczenia budynku powinny być poprzedzone ekspertyzą techniczną
stanu konstrukcji i elementów budynku, z uwzględnieniem
stanu podłoża gruntowego.
DZIAŁ VI
Bezpieczeństwo pożarowe
Rozdział 1
Zasady ogólne
§ 207. 1. Budynek
i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w
sposób zapewniający w razie pożaru:
1) nośność konstrukcji
przez czas wynikający z rozporządzenia,
2) ograniczenie
rozprzestrzeniania się ognia i dymu w budynku,
3) ograniczenie
rozprzestrzeniania się pożaru na sąsiednie budynki,
4) możliwość ewakuacji
ludzi, a także uwzględniający bezpieczeństwo ekip ratowniczych.
2. Przepisy rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa
pożarowego, wymiarów schodów, o
których mowa w § 68 ust. 1 i 2, a także oświetlenia
awaryjnego, o którym mowa w § 181, stosuje się, z
uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a, również do
użytkowanych budynków istniejących, które na
podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażające
życiu ludzi.
§ 208. 1. Przepisy
niniejszego działu określają wymagania dotyczące bezpieczeństwa
pożarowego budynków lub ich części, wynikające z ich
przeznaczenia i sposobu użytkowania, wysokości lub liczby kondygnacji,
a także położenia w stosunku do poziomu terenu oraz do innych
obiektów budowlanych.
2. Stosowanie przepisów rozporządzenia wymaga
uwzględnienia:
1) przepisów
odrębnych dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określających w
szczególności:
a) zasady oceny zagrożenia
wybuchem i wyznaczania stref zagrożenia wybuchem,
b) warunki wyposażania
budynków lub ich części w instalacje sygnalizacyjno-alarmowe
i stałe urządzenia gaśnicze,
c) zasady
przeciwpożarowego zaopatrzenia wodnego,
d) wymagania dotyczące
dróg pożarowych,
2) wymagań Polskich Norm i
warunków określonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia,
dotyczących w szczególności zasad ustalania:
a) gęstości obciążenia
ogniowego pomieszczeń i stref pożarowych,
b) klas odporności
ogniowej elementów budynku,
c) klas dymoszczelności
zamknięć otworów,
d) właściwości
funkcjonalnych urządzeń służących do wentylacji pożarowej,
e) stopnia
rozprzestrzeniania ognia przez elementy budynku,
f) reakcji na ogień
wyrobów (materiałów) budowlanych,
g) toksyczności
produktów rozkładu spalania materiałów.
§
208a. 1. Określeniom użytym w rozporządzeniu: niepalny,
niezapalny, trudno zapalny, łatwo zapalny, niekapiący, samogasnący,
intensywnie dymiący odpowiadają klasy reakcji na ogień zgodnie z
załącznikiem nr 3 do rozporządzenia.
2. Elementy budynku określone w rozporządzeniu jako
nierozprzestrzeniające ognia, słabo rozprzestrzeniające ogień lub
silnie rozprzestrzeniające ogień powinny spełniać, z zastrzeżeniem ust.
3, wymagania zgodnie z załącznikiem nr 3 do rozporządzenia.
3. W przypadku ścian zewnętrznych budynku, w tym z
ociepleniem i okładziną zewnętrzną lub tylko z okładziną zewnętrzną,
przez elementy budynku:
1) nierozprzestrzeniające
ognia - rozumie się elementy budynku nierozprzestrzeniające ognia
zarówno przy działaniu ognia wewnątrz, jak i od zewnątrz
budynku,
2) słabo
rozprzestrzeniające ogień - rozumie się elementy budynku,
które z jednej strony są słabo rozprzestrzeniające ogień,
natomiast przy działaniu ognia z drugiej strony są słabo
rozprzestrzeniające ogień lub nierozprzestrzeniające ognia,
3) silnie
rozprzestrzeniające ogień - rozumie się elementy budynku,
które przy działaniu ognia z jednej strony sklasyfikowane są
jako silnie rozprzestrzeniające ogień, niezależnie od klasyfikacji
uzyskanej przy działaniu ognia z drugiej strony
- dla których wymagania przy działaniu ognia
wewnątrz budynku określa się zgodnie z załącznikiem nr 3 do
rozporządzenia, a przy działaniu ognia od zewnątrz budynku określa się
zgodnie z Polską Normą dotyczącą metody badania stopnia
rozprzestrzeniania ognia przez ściany.
4. Występująca w rozporządzeniu klasa E I odporności
ogniowej drzwi lub innych zamknięć otworów oznacza klasę E I
1 lub E I 2zgodnie
z Polską Normą dotyczącą klasyfikacji ogniowej ustalanej na podstawie
badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnej; dla
drzwi przystankowych do dźwigu dopuszcza się określenie odporności
ogniowej zgodnie z Polską Normą dotyczącą wykonywania próby
odporności ogniowej drzwi przystankowych.
5. Dymoszczelność drzwi oznacza klasę dymoszczelności Sm
ustaloną zgodnie z Polską Normą dotyczącą klasyfikacji ogniowej
ustalanej na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem
instalacji wentylacyjnej.
§ 209. 1. Budynki
oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe w
rozumieniu § 226, z uwagi na przeznaczenie i sposób
użytkowania, dzieli się na:
1) mieszkalne,
zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej charakteryzowane
kategorią zagrożenia ludzi, określane dalej jako ZL,
2) produkcyjne i
magazynowe, określane dalej jako PM,
3) inwentarskie (służące
do hodowli inwentarza), określane dalej jako IN.
2. Budynki oraz części budynków, stanowiące
odrębne strefy pożarowe, określane jako ZL, zalicza się do jednej lub
do więcej niż jedna spośród następujących kategorii
zagrożenia ludzi:
1) ZL I - zawierające
pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50
osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a
nieprzeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej
zdolności poruszania się,
2) ZL II - przeznaczone
przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania
się, takie jak szpitale, żłobki, przedszkola, domy dla osób
starszych,
3) ZL III - użyteczności
publicznej, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II,
4) ZL IV - mieszkalne,
5) ZL V - zamieszkania
zbiorowego, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II.
3. Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego
budynków oraz części budynków stanowiących
odrębne strefy pożarowe, określanych jako PM, odnoszą się
również do garaży, hydroforni, kotłowni, węzłów
ciepłowniczych, rozdzielni elektrycznych, stacji transformatorowych,
central telefonicznych oraz innych o podobnym przeznaczeniu.
4. Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego
budynków oraz części budynków stanowiących
odrębne strefy pożarowe, określanych jako IN, odnoszą się
również do takich budynków w zabudowie zagrodowej
o kubaturze brutto nieprzekraczającej 1500 m3, jak stodoły, budynki do
przechowywania płodów rolnych i budynki gospodarcze.
5. Strefy pożarowe zaliczone, z uwagi na przeznaczenie i
sposób użytkowania, do więcej niż jednej kategorii
zagrożenia ludzi, powinny spełniać wymagania określone dla każdej z
tych kategorii.
§ 210. Części
budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie - od
fundamentu do przekrycia dachu - mogą być traktowane jako odrębne
budynki.
§ 211. 1. Przepisów
§ 242 ust. 1, § 243 ust. 1, § 245 pkt 2 oraz
§ 256 ust. 3, w zakresie kategorii ZL V, nie stosuje się do
budynków i pomieszczeń przeznaczonych do zakwaterowania
osób osadzonych.
2. Przepisów § 236 ust. 4 oraz
§ 239 ust. 2 pkt 3 i 4 nie stosuje się do budynków
zlokalizowanych na terenie zakładów karnych i
aresztów śledczych.
3. Przepisów § 239 ust. 2 pkt 3 i 4
nie stosuje się do zakładów poprawczych i schronisk dla
nieletnich.
Rozdział 2
Odporność pożarowa
budynków
§ 212. 1. Ustanawia
się pięć klas odporności pożarowej budynków lub ich części,
podanych w kolejności od najwyższej do najniższej i oznaczonych
literami: „A”, „B”,
„C”, „D”
i „E”, a scharakteryzowanych
w § 216.
2. Wymaganą klasę odporności pożarowej dla budynku,
zaliczonego do jednej kategorii ZL, określa poniższa tabela:
Budynek
|
ZL I
|
ZL II
|
ZL III
|
ZL IV
|
ZL V
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
niski (N)
|
„B”
|
„B”
|
„C”
|
„D”
|
„C”
|
średniowysoki (SW)
|
„B”
|
„B”
|
„B”
|
„C”
|
„B”
|
wysoki (W)
|
„B”
|
„B”
|
„B”
|
„B”
|
„B”
|
wysokościowy (WW)
|
„A”
|
„A”
|
„A”
|
„B”
|
„A”
|
3. Dopuszcza się obniżenie wymaganej klasy odporności
pożarowej w budynkach wymienionych w poniższej tabeli do poziomu w niej
określonego.
Liczba kondygnacji
nadziemnych
|
ZL I
|
ZL II
|
ZL III
|
1
|
2
|
3
|
4
|
1
|
„D”
|
„D”
|
„D”
|
2*)
|
„C”
|
„C”
|
„D”
|
*) Gdy poziom stropu nad pierwszą
kondygnacją nadziemną jest na wysokości nie większej niż 9 m nad
poziomem terenu.
4. Wymaganą klasę odporności pożarowej dla budynku PM
oraz IN, z zastrzeżeniem § 282, określa poniższa tabela:
Maksymalna gęstość
obciążenia ogniowego strefy pożarowej w budynku
Q [MJ/m2]
|
Budynek o jednej kondygnacji
nadziemnej
(bez ograniczenia wysokości)
|
Budynek wielokondygnacyjny
|
niski
(N)
|
średniowysoki
(SWJ
|
wysoki (W)
|
wysokościowy
(WW)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
Q £ 500
|
„E”
|
„D”
|
„C”
|
„B”
|
„B”
|
500 < Q £
1000
|
„D”
|
„D”
|
„C”
|
„B”
|
„B”
|
1000 < Q £
2000
|
„C”
|
„C”
|
„C”
|
„B”
|
„B”
|
2000 < Q £
4000
|
„B”
|
„B”
|
„B”
|
*
|
*
|
Q > 4000
|
„A”
|
„A”
|
„A”
|
*
|
*
|
* - Zgodnie z § 228 ust. 1 nie mogą występować takie budynki.
5. Jeżeli część podziemna budynku jest zaliczona do ZL,
klasę odporności pożarowej budynku ustala się, przyjmując jako liczbę
jego kondygnacji lub jego wysokość odpowiednio: sumę kondygnacji lub
wysokości części podziemnej i nadziemnej, przy czym do tego ustalenia
nie bierze się pod uwagę tych części podziemnych budynku,
które są oddzielone elementami oddzielenia przeciwpożarowego
o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I 120, zgodnie z
oznaczeniem pod tabelą w § 216 ust. 1, i mają bezpośrednie
wyjścia na zewnątrz.
6. W budynku wielokondygnacyjnym, którego
kondygnacje są zaliczone do różnych kategorii ZL lub PM,
klasy odporności pożarowej określa się dla poszczególnych
kondygnacji odrębnie, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2-4.
7. Klasa odporności pożarowej części budynku nie powinna
być niższa od klasy odporności pożarowej części budynku położonej nad
nią, przy czym dla części podziemnej nie powinna być ona niższa niż „C”.
8. Jeżeli w budynku znajdują się pomieszczenia
produkcyjne, magazynowe lub techniczne, niepowiązane funkcjonalnie z
częścią budynku zaliczoną do ZL, pomieszczenia te powinny stanowić
odrębną strefę pożarową, dla której oddzielnie ustala się
klasę odporności pożarowej, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 4, z
zastrzeżeniem § 220.
9. Pomieszczenia, w których są umieszczone
przeciwpożarowe zbiorniki wody lub innych środków
gaśniczych, pompy wodne instalacji przeciwpożarowych, maszynownie
wentylacji do celów przeciwpożarowych oraz rozdzielnie
elektryczne, zasilające, niezbędne podczas pożaru, instalacje i
urządzenia, powinny stanowić odrębną strefę pożarową.
§ 213. Wymagania
dotyczące klasy odporności pożarowej budynków określone w
§ 212 nie dotyczą budynków:
1) do trzech kondygnacji
nadziemnych włącznie:
a) mieszkalnych:
jednorodzinnych, zagrodowych i rekreacji indywidualnej,
b) mieszkalnych i
administracyjnych w gospodarstwach leśnych,
2) wolno stojących do
dwóch kondygnacji nadziemnych włącznie:
a) o kubaturze brutto do
1500 m3 przeznaczonych do celów turystyki i wypoczynku,
b) gospodarczych w
zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej oraz w gospodarstwach leśnych,
c) o kubaturze brutto do
1000 m3 przeznaczonych do wykonywania zawodu lub działalności usługowej
i handlowej, także z częścią mieszkalną,
3) wolno stojących garaży
o liczbie stanowisk postojowych nie większej niż 2.
§ 214. W
budynkach wyposażonych w stałe samoczynne urządzenia gaśnicze wodne, z
wyjątkiem budynków ZL II oraz wielokondygnacyjnych
budynków wysokich (W) i wysokościowych (WW), dopuszcza się:
1) obniżenie klasy
odporności pożarowej budynku o jedną w stosunku do wynikającej z
§ 212,
2) przyjęcie klasy „E”
odporności pożarowej dla budynku jednokondygnacyjnego.
§ 215. 1. Dopuszcza
się przyjęcie klasy „E”
odporności pożarowej dla jednokondygnacyjnego budynku PM o gęstości
obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, pod warunkiem
zastosowania:
1) wszystkich
elementów budynku nierozprzestrzeniających ognia,
2) samoczynnych urządzeń
oddymiających w strefach pożarowych o powierzchni przekraczającej 1000
m2.
2. Obniżenie klasy odporności pożarowej budynku, w
przypadkach wymienionych w ust. 1 oraz w § 214, nie zwalnia z
zachowania wymaganej pierwotnie klasy odporności ogniowej
elementów oddzielenia przeciwpożarowego, określonej w
§ 232.
§ 216. 1. Elementy
budynku, odpowiednio do jego klasy odporności pożarowej, powinny
spełniać, z zastrzeżeniem § 213 oraz § 237 ust. 9, co
najmniej wymagania określone w poniższej tabeli:
Klasa odporności pożarowej
budynku
|
Klasa odporności ogniowej
elementów budynku5) *)
|
główna
konstrukcja nośna
|
konstrukcja dachu
|
strop1)
|
ściana zewnętrzna1),
2)
|
ściana wewnętrzna1)
|
przekrycie dachu3)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
7
|
„A”
|
R 240
|
R 30
|
R E I 120
|
E I 120
(o↔i)
|
E I 60
|
R E 30
|
„B”
|
R 120
|
R 30
|
R E I 60
|
E I 60
(o↔i)
|
E I 304)
|
R E 30
|
„C”
|
R 60
|
R 15
|
R E I 60
|
E I 30
(o↔i)
|
E I 154)
|
R E 15
|
„D”
|
R 30
|
(–)
|
R E I 30
|
E I 30
(o↔i)
|
(–)
|
(–)
|
„E”
|
(–)
|
(–)
|
(–)
|
(–)
|
(–)
|
(–)
|
*) Z zastrzeżeniem § 219 ust. 1.
Oznaczenia w tabeli:
R - nośność ogniowa (w minutach), określona zgodnie z
Polską Normą dotyczącą zasad ustalania klas odporności ogniowej
elementów budynku,
E - szczelność ogniowa (w minutach), określona jw.,
I - izolacyjność ogniowa (w minutach), określona jw.,
(–) - nie stawia się wymagań.
1) Jeżeli przegroda jest częścią
głównej konstrukcji nośnej, powinna spełniać także kryteria
nośności ogniowej (R) odpowiednio do wymagań zawartych w kol. 2 i 3 dla
danej klasy odporności pożarowej budynku.
2) Klasa odporności ogniowej
dotyczy pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem.
3) Wymagania nie dotyczą
naświetli dachowych, świetlików, lukarn i okien połaciowych
(z zastrzeżeniem § 218), jeśli otwory w połaci dachowej nie
zajmują więcej niż 20 % jej powierzchni; nie dotyczą także budynku, w
którym nad najwyższą kondygnacją znajduje się strop albo
inna przegroda, spełniająca kryteria określone w kol. 4.
4) Dla ścian komór
zsypu wymaga się klasy E I 60, a dla drzwi komór zsypu klasy
E I 30.
5) Klasa odporności ogniowej
dotyczy elementów wraz z uszczelnieniami złączy i
dylatacjami.
2. Elementy budynku, o których mowa w ust. 1,
powinny być nierozprzestrzeniające ognia, przy czym dopuszcza się
zastosowanie słabo rozprzestrzeniających ogień:
1) elementów
budynku o jednej kondygnacji nadziemnej ZL IV oraz PM, o maksymalnej
gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej do 500 MJ/m2,
2) ścian wewnętrznych i
zewnętrznych oraz elementów konstrukcji dachu i jego
przekrycia w budynku PM niskim o maksymalnej gęstości obciążenia
ogniowego strefy pożarowej do 1000 MJ/m2,
3) ścian zewnętrznych w
budynku niskim ZL IV.
3. Dopuszcza się stosowanie w budynku PM ścian
zewnętrznych klasy D z rdzeniem klasy E z uwagi na reakcję na ogień,
jeżeli okładzina wewnętrzna jest niepalna, a ściana jest
nierozprzestrzeniająca ognia przy działaniu ognia od strony elewacji.
4. Dopuszcza się stosowanie w budynku PM ścian
wewnętrznych klasy D z uwagi na reakcję na ogień.
5. W ścianach zewnętrznych budynku ZL II dopuszcza się,
z zastrzeżeniem ust. 8, zastosowanie izolacji cieplnej palnej, jeżeli
osłaniająca ją od wewnątrz okładzina jest niepalna i ma klasę
odporności ogniowej co najmniej:
1) w budynku klasy
odporności pożarowej „B” - E
I 60,
2) w budynku klasy
odporności pożarowej „C” i „D”
- E I 30.
6. Dopuszcza się stosowanie klap dymowych z
materiałów łatwo zapalnych w dachach i stropodachach.
7. Strop tworzący w pomieszczeniu dodatkowy poziom -
antresolę, przeznaczoną do użytku dla więcej niż 10 osób, a
także jej konstrukcja nośna, powinny odpowiadać wymaganiom wynikającym
z klasy odporności pożarowej budynku, lecz nie mniejszym niż dla klasy „D”,
z zastrzeżeniem § 214.
8. W budynku, na wysokości powyżej 25 m od poziomu
terenu, okładzina elewacyjna i jej zamocowanie mechaniczne, a także
izolacja cieplna ściany zewnętrznej, powinny być wykonane z
materiałów niepalnych.
9. Dopuszcza się ocieplenie ściany zewnętrznej budynku
mieszkalnego, wzniesionego przed dniem 1 kwietnia 1995 r., o wysokości
do 11 kondygnacji włącznie, z użyciem samogasnącego polistyrenu
spienionego, w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie
ognia.
§ 217. 1. W
budynkach ZL IV i ZL V klasa odporności ogniowej przegród
wewnętrznych oddzielających mieszkania lub samodzielne pomieszczenia
mieszkalne od dróg komunikacji ogólnej oraz od
innych mieszkań i samodzielnych pomieszczeń mieszkalnych, z
zastrzeżeniem § 216 ust. 1, powinna wynosić co najmniej:
1) dla ścian w budynku:
a) niskim i średniowysokim
- E I 30,
b) wysokim i wysokościowym
- E I 60,
2) dla stropów
w budynku zawierającym 2 mieszkania - R E I 30.
2. Klasa odporności ogniowej ściany oddzielającej
segmenty jednorodzinnych budynków ZL IV: bliźniaczych,
szeregowych lub atrialnych, powinna wynosić co najmniej - R E I 60.
3. W mieszkaniach oraz w samodzielnych pomieszczeniach
mieszkalnych dopuszcza się wykonywanie ścian wewnętrznych
nierozprzestrzeniających ognia, bez wymaganej w § 216 ust. 1 w
kolumnie 6 tabeli klasy odporności ogniowej.
§ 218. 1. Przekrycie
dachu budynku niższego, usytuowanego bliżej niż 8 m lub przyległego do
ściany z otworami budynku wyższego, z wyjątkiem przypadków
wymienionych w § 273 ust. 1, w pasie o szerokości 8 m od tej
ściany powinno być nierozprzestrzeniające ognia oraz w pasie tym:
1) konstrukcja dachu
powinna mieć klasę odporności ogniowej co najmniej R 30,
2) przekrycie dachu
powinno mieć klasę odporności ogniowej co najmniej R E 30.
2. Warunki określone w ust. 1 nie mają zastosowania,
jeżeli najbliżej położony otwór w ścianie budynku wyższego
znajduje się w odległości nie mniejszej niż 10 m od dachu budynku
niższego, a gęstość obciążenia ogniowego w budynku niższym nie
przekracza 2000 MJ/m2.
3. Postanowienia ust. 1 i 2 odnoszą się
również do części niższej budynku, jeżeli część ta stanowi
odrębną strefę pożarową.
4. Dopuszcza się sytuowanie wylotów
kanałów wentylacyjnych i spalinowych od urządzeń gazowych
oraz rur wentylujących piony kanalizacyjne w części połaci dachu lub
stropodachu budynku niższego, o której mowa w ust. 1.
§ 219. 1. Przekrycie
dachu o powierzchni większej niż 1000 m2 powinno
być nierozprzestrzeniające ognia, a palna izolacja cieplna przekrycia
powinna być oddzielona od wnętrza budynku przegrodą o klasie odporności
ogniowej nie niższej niż R E 15.
2. W budynkach ZL III, ZL IV i ZL V poddasze użytkowe
przeznaczone na cele mieszkalne lub biurowe powinno być oddzielone od
palnej konstrukcji i palnego przekrycia dachu przegrodami o klasie
odporności ogniowej:
1) w budynku niskim - E I
30,
2) w budynku
średniowysokim i wysokim - E I 60.
§ 220. 1. Ściany
wewnętrzne i stropy wydzielające kotłownie, składy paliwa stałego,
żużlownie i magazyny oleju opałowego, a także zamknięcia
otworów w tych elementach, powinny mieć klasę odporności
ogniowej nie mniejszą niż określona w tabeli:
Rodzaj pomieszczenia
|
Klasa odporności ogniowej
|
ścian wewnętrznych
|
stropów
|
drzwi lub innych zamknięć
|
1
|
2
|
3
|
4
|
Kotłownia z kotłami na paliwo stałe, o łącznej
mocy cieplnej powyżej 25 kW
|
E I 60
|
RE I 60
|
E I 30
|
Kotłownia z kotłami na olej opałowy, o łącznej
mocy cieplnej powyżej 30 kW
|
E I 60
|
RE I 60
|
E I 30
|
Kotłownia z kotłami na paliwo gazowe, o łącznej
mocy cieplnej powyżej 30 kW:
|
|
|
|
- w budynku niskim (N) i średniowysokim (SW)
|
E I 60
|
R E I 60
|
E I 30
|
- w budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW)
|
E I 120
|
R E I 120
|
E I 60
|
Skład paliwa stałego i żużlownia
|
E I 120*)
|
R E I 120*)
|
E I 60*)
|
Magazyn oleju opałowego
|
E I 120
|
R E I 120
|
E I 60
|
*) Wymaganie nie dotyczy
budynków mieszkalnych jednorodzinnych, budynków
mieszkalnych w zabudowie zagrodowej oraz budynków rekreacji
indywidualnej.
2. Dla pomieszczeń, o których mowa w ust. 1,
klasę odporności ogniowej ścian zewnętrznych należy przyjmować zgodnie
z § 216.
3. Nie stawia się wymagań w zakresie klasy odporności
ogniowej dla przegród zewnętrznych kotłowni z kotłami na
paliwo gazowe, zlokalizowanej ponad dachem budynku, przy zachowaniu
warunku, iż przegrody te powinny być wykonane z materiałów
niepalnych.
§ 221. 1. Nad
pomieszczeniem zagrożonym wybuchem należy stosować lekki dach, wykonany
z materiałów co najmniej trudno zapalnych, o masie
nieprzekraczającej 75 kg/m2 rzutu, licząc bez elementów
konstrukcji nośnej dachu, takich jak podciągi, wiązary i belki.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy pomieszczenia, w
którym łączna powierzchnia urządzeń odciążających
(przeciwwybuchowych), jak przepony, klapy oraz otwory oszklone szkłem
zwykłym, jest większa niż 0,065 m2/m3 kubatury pomieszczenia.
3. Ściany oddzielające pomieszczenie zagrożone wybuchem
od innych pomieszczeń powinny być odporne na parcie o wartości 15 kN/m2
(15 kPa).
§ 222. 1.
Pomieszczenie zagrożone wybuchem należy sytuować na
najwyższej kondygnacji budynku. Wymaganie to nie dotyczy
budynków na terenach zamkniętych.
2. Dopuszcza się inne usytuowanie pomieszczeń, o
których mowa w ust. 1, pod warunkiem zastosowania
odpowiednich instalacji i urządzeń przeciwwybuchowych, uzgodnionych z
właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.
§ 223. 1.
W ścianach zewnętrznych budynku wielokondygnacyjnego, z
zastrzeżeniem § 224, powinny być pasy międzykondygnacyjne o
wysokości co najmniej 0,8 m.
2. Za równorzędne rozwiązania uznaje się
oddzielenia poziome w formie daszków, gzymsów i
balkonów o wysięgu co najmniej 0,5 m lub też inne
oddzielenia poziome i pionowe o sumie wysięgu i wymiaru pionowego co
najmniej 0,8 m.
3. Elementy poziome, wymienione w ust. 2, powinny mieć
klasę odporności ogniowej wymaganą w stosunku do ścian zewnętrznych
budynku i być wykonane z materiałów niepalnych.
4. Warunki określone w ust. 1 i 2 nie dotyczą ścian holu
i dróg komunikacji ogólnej.
§ 224. 1.
W ścianach zewnętrznych budynku wielokondygnacyjnego nad
strefą pożarową PM, o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 1000 MJ/m2,
wysokość pasa międzykondygnacyjnego powinna wynosić co najmniej 1,2 m.
2. Za równorzędne rozwiązanie uznaje się
oddzielenie poziome w formie daszków, gzymsów i
balkonów o wysięgu co najmniej 0,8 m lub też inne
oddzielenie poziome i pionowe o sumie wymiaru pionowego i wysięgu co
najmniej 1,2 m, z zachowaniem warunków określonych w
§ 223 ust. 3.
§ 225.
Elementy okładzin elewacyjnych powinny być mocowane do
konstrukcji budynku w sposób uniemożliwiający ich odpadanie
w przypadku pożaru w czasie krótszym niż wynikający z
wymaganej klasy odporności ogniowej dla ściany zewnętrznej, określonej
w § 216 ust. 1, odpowiednio do klasy odporności pożarowej
budynku, w którym są one zamocowane.
Rozdział 3
Strefy pożarowe i oddzielenia przeciwpożarowe
§ 226. 1. Strefę
pożarową stanowi budynek albo jego część oddzielona od innych
budynków lub innych części budynku elementami oddzielenia
przeciwpożarowego, o których mowa w § 232 ust. 4,
bądź też pasami wolnego terenu o szerokości nie mniejszej niż
dopuszczalne odległości od innych budynków, określone w
§ 271 ust. 1-7.
2. Częścią budynku, o której mowa w ust. 1,
jest także jego kondygnacja, jeżeli klatki schodowe i szyby dźwigowe w
tym budynku spełniają co najmniej wymagania określone w § 256
ust. 2 dla klatek schodowych.
3. Powierzchnia strefy pożarowej jest obliczana jako
powierzchnia wewnętrzna budynku lub jego części, przy czym wlicza się
do niej także powierzchnię antresoli.
§ 227. 1.
Dopuszczalne powierzchnie stref pożarowych ZL określa
poniższa tabela:
Kategoria zagrożenia ludzi
|
Dopuszczalna powierzchnia
strefy pożarowej w m2
|
w budynku o jednej
kondygnacji nadziemnej
(bez ograniczenia wysokości)
|
w budynku wielokondygnacyjnym
|
niskim
(N)
|
średniowysokim
(SW)
|
wysokim i wysokościowym
(W) i (WW)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
ZL I, ZL III, ZL IV, ZL V
|
10 000
|
8 000
|
5 000
|
2 500
|
ZL II
|
8 000
|
5 000
|
3 500
|
2 000
|
2. Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej ZL,
obejmującej podziemną część budynku, nie powinna przekraczać 50%
dopuszczalnej powierzchni strefy pożarowej tej samej kategorii
zagrożenia ludzi, określonej w ust. 1 dla pierwszej nadziemnej
kondygnacji tego budynku.
3. Zmniejszenie dopuszczalnej powierzchni strefy
pożarowej, o której mowa w ust. 2, nie dotyczy przypadku,
gdy wyjścia ewakuacyjne z kondygnacji podziemnej prowadzą bezpośrednio
na zewnątrz budynku.
4. Dopuszcza się powiększenie powierzchni stref
pożarowych, o których mowa w ust. 1, z wyjątkiem stref
pożarowych w wielokondygnacyjnych budynkach wysokich (W) i
wysokościowych (WW), pod warunkiem zastosowania:
1) stałych urządzeń
gaśniczych tryskaczowych - o 100 %,
2) samoczynnych urządzeń
oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu - o 100 %.
Przy jednoczesnym stosowaniu urządzeń wymienionych w pkt
1 i 2 dopuszcza się powiększenie powierzchni stref pożarowych o 200 %.
5. Ze strefy pożarowej ZL II o powierzchni
przekraczającej 750 m2 w budynku wielokondygnacyjnym, powinna być
zapewniona możliwość ewakuacji ludzi do innej strefy pożarowej na tej
samej kondygnacji.
§ 228. 1. Dopuszczalne
powierzchnie stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, określa poniższa
tabela:
Rodzaj stref pożarowych
|
Gęstość obciążenia ogniowego
Q [MJ/m2]
|
Dopuszczalna powierzchnia
strefy pożarowej w m2
|
w budynku o jednej
kondygnacji nadziemnej (bez ograniczenia wysokości)
|
w budynku wielokondygnacyjnym
|
niskim i średniowysokim
(N) i (SW)
|
wysokim i wysokościowym
(W) i (WW)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
Strefy pożarowe z pomieszczeniem zagrożonym
wybuchem
|
Q > 4 000
2 000 < Q < = 4 000
1 000 < Q < = 2 000
500 < Q < = 1 000
Q < = 500
|
1 000
2 000
4 000
6 000
8 000
|
*
*
1 000
2 000
3 000
|
*
*
*
500
1 000
|
Strefy pożarowe pozostałe
|
Q > 4 000
2000 < Q < = 4 000
1000 < Q < = 2 000
500 < Q < = 1 000
Q < = 500
|
2 000
4 000
8 000
15 000
20 000
|
1 000
2 000
4 000
8 000
10 000
|
*
*
1 000
2 500
5 000
|
* Nie dopuszcza się takich przypadków.
2. Strefy pożarowe, o których mowa w ust. 1,
w podziemnej części budynków nie powinny przekraczać 50%
powierzchni określonych w tabeli.
§ 229. 1. Dopuszcza
się powiększenie powierzchni stref pożarowych, o których
mowa w § 228, pod warunkiem ich ochrony:
1) stałymi samoczynnymi
urządzeniami gaśniczymi wodnymi - o 100 %,
2) samoczynnymi
urządzeniami oddymiającymi - o 50 %.
2. Przy jednoczesnym stosowaniu urządzeń wymienionych w
ust. 1 dopuszcza się powiększenie stref pożarowych o 150 %.
§ 230. 1. W
budynku jednokondygnacyjnym lub na ostatniej kondygnacji budynku
wielokondygnacyjnego wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży,
można powiększyć o 100%, jeżeli budynek nie zawiera pomieszczenia
zagrożonego wybuchem i jest wykonany z elementów
nierozprzestrzeniających ognia oraz zastosowano samoczynne urządzenia
oddymiające.
2. W budynku jednokondygnacyjnym wielkości stref
pożarowych PM, z wyjątkiem garażu, nie ogranicza się, pod warunkiem
zastosowania stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych i
samoczynnych urządzeń oddymiających.
§ 231. 1. Dopuszczalne
powierzchnie stref pożarowych IN określa poniższa tabela:
Liczba kondygnacji budynku
|
Dopuszczalna powierzchnia
strefy pożarowej w m2
|
przy hodowli
ściółkowej
|
przy hodowli
bezściółkowej
|
1
|
2
|
3
|
Jedna
|
5 000
|
nie ogranicza się
|
Dwie
|
2 500
|
5 000
|
Powyżej dwóch
|
1 000
|
2 500
|
2. W przypadku stosowania w budynku ścian silnie
rozprzestrzeniających ogień, strefę pożarową należy zmniejszyć do 25%
wartości podanej w ust. 1, a w przypadku jednokondygnacyjnego budynku
przeznaczonego do hodowli bezściółkowej, strefę ogranicza
się do 5 000 m2.
§ 232. 1.
Ściany i stropy stanowiące elementy oddzielenia
przeciwpożarowego powinny być wykonane z materiałów
niepalnych, a występujące w nich otwory - obudowane przedsionkami
przeciwpożarowymi lub zamykane za pomocą drzwi przeciwpożarowych bądź
innego zamknięcia przeciwpożarowego.
2. W ścianie oddzielenia przeciwpożarowego łączna
powierzchnia otworów, o których mowa w ust. 1,
nie powinna przekraczać 15% powierzchni ściany, a w stropie oddzielenia
przeciwpożarowego - 0,5% powierzchni stropu.
3. Przedsionek przeciwpożarowy powinien mieć wymiary
rzutu poziomego nie mniejsze niż 1,4x1,4 m, ściany i strop, a także
osłony lub obudowy przewodów i kabli elektrycznych z
wyjątkiem wykorzystywanych w przedsionku - o klasie odporności ogniowej
co najmniej E I 60 wykonane z materiałów niepalnych oraz być
zamykany drzwiami i wentylowany co najmniej grawitacyjnie, z
zastrzeżeniem § 246 ust. 2 i 3.
4. Wymaganą klasę odporności ogniowej
elementów oddzielenia przeciwpożarowego oraz zamknięć
znajdujących się w nich otworów określa poniższa tabela:
Klasa odporności pożarowej
budynku
|
Klasa odporności ogniowej
|
elementów
oddzielenia przeciwpożarowego
|
drzwi przeciwpożarowych lub
innych zamknięć przeciwpożarowych
|
drzwi z przedsionka
przeciwpożarowego
|
ścian i stropów,
z wyjątkiem stropów w ZL
|
stropów w ZL
|
na korytarz i do
pomieszczenia
|
na klatkę schodową*)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
„A”
|
R E I 240
|
R E I 120
|
E I 120
|
E I 60
|
E 60
|
„B” i
„C”
|
RE I 120
|
R E I 60
|
E I 60
|
E I 30
|
E 30
|
„D” i
„E”
|
R E I 60
|
R E I 30
|
E I 30
|
E I 15
|
E 15
|
*) Dopuszcza się osadzenie tych drzwi w ścianie o klasie
odporności ogniowej, określonej dla drzwi w kol. 6, znajdującej się
między przedsionkiem a klatką schodową.
5. Klasa odporności ogniowej elementów
oddzielenia przeciwpożarowego oraz zamknięć znajdujących się w nich
otworów w budynkach, o których mowa w §
213, powinna być nie mniejsza od określonej w ust. 4 dla
budynków o klasie odporności pożarowej „D”
i „E”.
6. W ścianie oddzielenia przeciwpożarowego dopuszcza się
wypełnienie otworów materiałem przepuszczającym światło,
takim jak luksfery, cegła szklana lub inne przeszklenie, jeżeli
powierzchnia wypełnionych otworów nie przekracza 10%
powierzchni ściany, przy czym klasa odporności ogniowej wypełnień nie
powinna być niższa niż:
Wymagana klasa odporności
ogniowej ściany oddzielenia przeciwpożarowego
|
Klasa odporności ogniowej
wypełnienia otworu w ścianie
|
będącej obudową drogi
ewakuacyjnej
|
innej
|
1
|
2
|
3
|
R E I 240
|
E I 120
|
E 120
|
R E I 120
|
E I 60
|
E 60
|
R E I 60
|
E I 30
|
E 30
|
7. Dopuszcza się stosowanie w strefach pożarowych PM
otworu w ścianie oddzielenia przeciwpożarowego, służącego
przeprowadzeniu urządzeń technologicznych, chronionego w
sposób równoważny wymaganym dla tej ściany
drzwiom przeciwpożarowym pod względem możliwości przeniesienia się
przez ten otwór ognia lub dymu, w przypadku pożaru.
§ 233. 1. Stosowanie
kurtyny przeciwpożarowej jest wymagane do oddzielenia:
1) widowni, o liczbie
miejsc przekraczającej 600, od sceny teatralnej o powierzchni
wewnętrznej przekraczającej 150 m2 lub o kubaturze brutto
przekraczającej 1200 m3,
2) kieszeni scenicznej, o
powierzchni przekraczającej 100 m2, od sceny teatralnej o powierzchni
wewnętrznej przekraczającej 300 m2 lub o kubaturze brutto
przekraczającej 6 000 m3.
2. Sceny, o których mowa w ust. 1, powinny
być wyposażone w samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za
pomocą systemu wykrywania dymu.
§ 234. 1. Przepusty
instalacyjne w elementach oddzielenia przeciwpożarowego powinny mieć
klasę odporności ogniowej (E I) wymaganą dla tych elementów.
2. Dopuszcza się nieinstalowanie przepustów,
o których mowa w ust. 1, dla pojedynczych rur instalacji
wodnych, kanalizacyjnych i ogrzewczych, wprowadzanych przez ściany i
stropy do pomieszczeń higienicznosanitarnych.
3. Przepusty instalacyjne o średnicy większej niż 0,04 m
w ścianach i stropach pomieszczenia zamkniętego, dla których
wymagana klasa odporności ogniowej jest nie niższa niż E I 60 lub R E I
60, a niebędących elementami oddzielenia przeciwpożarowego, powinny
mieć klasę odporności ogniowej (E I) ścian i stropów tego
pomieszczenia.
4. Przejścia instalacji przez zewnętrzne ściany budynku,
znajdujące się poniżej poziomu terenu, powinny być zabezpieczone przed
możliwością przenikania gazu do wnętrza budynku.
§ 235. 1. Ścianę
oddzielenia przeciwpożarowego należy wznosić na własnym fundamencie lub
na stropie, opartym na konstrukcji nośnej o klasie odporności ogniowej
nie niższej od odporności ogniowej tej ściany.
2. Ścianę oddzielenia przeciwpożarowego należy wysunąć
na co najmniej 0,3 m poza lico ściany zewnętrznej budynku lub na całej
wysokości ściany zewnętrznej zastosować pionowy pas z materiału
niepalnego o szerokości co najmniej 2 m i klasie odporności ogniowej E
I 60.
3. W budynku z przekryciem dachu rozprzestrzeniającym
ogień ściany oddzielenia przeciwpożarowego należy wyprowadzić ponad
pokrycie dachu na wysokość co najmniej 0,3 m lub zastosować wzdłuż
ściany pas z materiału niepalnego o szerokości co najmniej 1 m i klasie
odporności ogniowej E I 60, bezpośrednio pod pokryciem; przekrycie na
tej szerokości powinno być nierozprzestrzeniające ognia.
4. W budynku, z wyjątkiem zabudowy jednorodzinnej, w
dachu którego znajdują się świetliki lub klapy dymowe,
ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane od nich w odległości
poziomej mniejszej niż 5 m, należy wyprowadzić ponad górną
ich krawędź na wysokość co najmniej 0,3 m, przy czym wymaganie to nie
dotyczy świetlików nieotwieranych o klasie odporności
ogniowej co najmniej E 30.
Rozdział 4
Drogi ewakuacyjne
§ 236. 1. Z
pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna być zapewniona
możliwość ewakuacji w bezpieczne miejsce na zewnątrz budynku lub do
sąsiedniej strefy pożarowej, bezpośrednio albo drogami komunikacji
ogólnej, zwanymi dalej „drogami
ewakuacyjnymi”.
2. Ze strefy pożarowej, o której mowa w ust.
1, powinno być wyjście bezpośrednio na zewnątrz budynku lub przez inną
strefę pożarową, z zastrzeżeniem § 227 ust. 5.
3. Wyjścia z pomieszczeń na drogi ewakuacyjne powinny
być zamykane drzwiami.
4. Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne z budynku
przeznaczonego dla więcej niż 50 osób powinny otwierać się
na zewnątrz. Wymaganie to nie dotyczy budynku wpisanego do rejestru
zabytków.
5. W wyjściu ewakuacyjnym z budynku dopuszcza się
stosowanie drzwi rozsuwanych spełniających wymagania określone w
§ 240 ust. 4.
6. Określając wymaganą szerokość i liczbę przejść, wyjść
oraz dróg ewakuacyjnych w budynku, w którym z
przeznaczenia i sposobu zagospodarowania pomieszczeń nie wynika
jednoznacznie maksymalna liczba ich użytkowników, liczbę tę
należy przyjmować w odniesieniu do powierzchni tych pomieszczeń, dla:
1) sal konferencyjnych,
lokali gastronomiczno-rozrywkowych, poczekalni, holi, świetlic itp. - 1
m2/osobę,
2) pomieszczeń
handlowo-usługowych - 4 m2/osobę,
3) pomieszczeń
administracyjno-biurowych - 5 m2/osobę,
4) archiwów,
bibliotek itp. - 7 m2/osobę,
5) magazynów -
30 m2/osobę.
§ 237. 1. W
pomieszczeniach, od najdalszego miejsca, w którym może
przebywać człowiek, do wyjścia ewakuacyjnego na drogę ewakuacyjną lub
do innej strefy pożarowej albo na zewnątrz budynku, powinno być
zapewnione przejście, zwane dalej „przejściem
ewakuacyjnym”, o długości nieprzekraczającej:
1) w strefach pożarowych
ZL - 40 m,
2) w strefach pożarowych
PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2 w budynku
o więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej - 75 m,
3) w strefach pożarowych
PM, o obciążeniu ogniowym nieprzekraczającym 500 MJ/m2, w budynku o
więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej oraz w strefach pożarowych PM
w budynku o jednej kondygnacji nadziemnej bez względu na wielkość
obciążenia ogniowego - 100 m.
2. W pomieszczeniu zagrożonym wybuchem długość przejścia
ewakuacyjnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, nie powinna
przekraczać 40 m.
3. Dopuszcza się prowadzenie przez pomieszczenie
zagrożone wybuchem przejścia ewakuacyjnego z innego pomieszczenia,
jeżeli pomieszczenia te są powiązane funkcjonalnie.
4. Jeżeli z przewidywanego przeznaczenia pomieszczenia
nie wynika jednoznacznie sposób jego zagospodarowania,
projektowa długość przejścia ewakuacyjnego nie może być większa niż 80%
długości określonej w ust. 1 i 2.
5. W pomieszczeniach o wysokości przekraczającej 5 m
długość przejść, o których mowa w ust. 1 i 2, może być
powiększona o 25%.
6. Długości przejść, o których mowa w ust. 1
i 2, mogą być powiększone pod warunkiem zastosowania:
1) stałych samoczynnych
urządzeń gaśniczych wodnych - o 50 %,
2) samoczynnych urządzeń
oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu - o 50%.
7. Powiększenia, o których mowa w ust. 5 i 6
pkt 1 i 2, podlegają sumowaniu.
8. Przejście, o którym mowa w ust. 1, nie
powinno prowadzić łącznie przez więcej niż trzy pomieszczenia.
9. Ścianek działowych oddzielających od siebie
pomieszczenia, dla których określa się łącznie długość
przejścia ewakuacyjnego, nie dotyczą wymagania określone w §
216 ust. 1.
10. Szerokość przejścia ewakuacyjnego w pomieszczeniu
przeznaczonym na pobyt ludzi, z zastrzeżeniem § 261, należy
obliczać proporcjonalnie do liczby osób, do
których ewakuacji ono służy, przyjmując co najmniej 0,6 m na
100 osób, lecz nie mniej niż 0,9 m, a w przypadku przejścia
służącego do ewakuacji do 3 osób - nie mniej niż 0,8 m.
§ 238. Pomieszczenie
powinno mieć co najmniej dwa wyjścia ewakuacyjne oddalone od siebie o
co najmniej 5 m w przypadkach, gdy:
1) jest przeznaczone do
jednoczesnego przebywania w nim ponad 50 osób, a w strefie
pożarowej ZL II - ponad 30 osób,
2) znajduje się w strefie
pożarowej ZL, a jego powierzchnia przekracza 300 m2,
3) znajduje się w strefie
pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2, a jego
powierzchnia przekracza 300 m2,
4) znajduje się w strefie
pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego do 500 MJ/m2, a jego
powierzchnia przekracza 1 000 m2,
5) jest zagrożone
wybuchem, a jego powierzchnia przekracza 100 m2.
§ 239. 1. Łączną
szerokość drzwi w świetle, stanowiących wyjścia ewakuacyjne z
pomieszczenia, należy obliczać proporcjonalnie do liczby
osób mogących przebywać w nim równocześnie,
przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, przy
czym najmniejsza szerokość drzwi w świetle ościeżnicy powinna wynosić
0,9 m, a w przypadku drzwi służących do ewakuacji do 3 osób
- 0,8 m.
2. Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne powinny otwierać
się na zewnątrz pomieszczeń:
1) zagrożonych wybuchem,
2) do których
jest możliwe niespodziewane przedostanie się mieszanin wybuchowych lub
substancji trujących, duszących bądź innych, mogących utrudnić
ewakuację,
3) przeznaczonych do
jednoczesnego przebywania ponad 50 osób,
4) przeznaczonych dla
ponad 6 osób o ograniczonej zdolności poruszania się.
3. Wyjścia ewakuacyjne z pomieszczenia zagrożonego
wybuchem na drogę ewakuacyjną powinny prowadzić przez przedsionki
przeciwpożarowe odpowiadające wymaganiom § 232.
4. Szerokość drzwi stanowiących wyjście ewakuacyjne z
budynku, z zastrzeżeniem ust. 1, a także szerokość drzwi na drodze
ewakuacyjnej z klatki schodowej, prowadzących na zewnątrz budynku lub
do innej strefy pożarowej, powinna być nie mniejsza niż szerokość biegu
klatki schodowej, określona zgodnie z § 68 ust. 1 i 2.
5. Szerokość drzwi w świetle na drodze ewakuacyjnej,
niewymienionych w ust. 4, należy obliczać proporcjonalnie do liczby
osób, do których ewakuacji są one przeznaczone,
przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, przy
czym najmniejsza szerokość drzwi powinna wynosić 0,9 m w świetle
ościeżnicy.
6. Wysokość drzwi, o których mowa w ust. 1,4
i 5, powinna odpowiadać wymaganiom § 62 ust. 1.
§ 240. 1. Drzwi
wieloskrzydłowe, stanowiące wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz na
drodze ewakuacyjnej, powinny mieć co najmniej jedno, nieblokowane
skrzydło drzwiowe o szerokości nie mniejszej niż 0,9 m.
2. Szerokość skrzydła drzwi wahadłowych, stanowiących
wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz na drodze ewakuacyjnej,
powinna wynosić co najmniej dla drzwi jednoskrzydłowych - 0,9 m, a dla
drzwi dwuskrzydłowych - 0,6 m, przy czym oba skrzydła drzwi
dwuskrzydłowych muszą mieć tę samą szerokość.
3. Zabrania się stosowania do celów ewakuacji
drzwi obrotowych i podnoszonych.
4. Drzwi rozsuwane mogą stanowić wyjścia na drogi
ewakuacyjne, a także być stosowane na drogach ewakuacyjnych, jeżeli są
przeznaczone nie tylko do celów ewakuacji, a ich konstrukcja
zapewnia:
1) otwieranie automatyczne
i ręczne bez możliwości ich blokowania,
2) samoczynne ich
rozsunięcie i pozostanie w pozycji otwartej w wyniku zasygnalizowania
pożaru przez system wykrywania dymu chroniący strefę pożarową, do
ewakuacji z której te drzwi są przeznaczone, a także w
przypadku awarii drzwi.
5. W bramach i ścianach przesuwanych na drogach
ewakuacyjnych powinny znajdować się drzwi otwierane ręcznie albo w
bezpośrednim sąsiedztwie tych bram i ścian powinny być umieszczone i
wyraźnie oznakowane drzwi przeznaczone do celów ewakuacji.
6. Drzwi, bramy i inne zamknięcia otworów o
wymaganej klasie odporności ogniowej lub dymoszczelności powinny być
zaopatrzone w urządzenia, zapewniające samoczynne zamykanie otworu w
razie pożaru. Należy też zapewnić możliwość ręcznego otwierania drzwi
służących do ewakuacji.
7. Drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia,
w którym może przebywać jednocześnie więcej niż 300
osób, oraz drzwi na drodze ewakuacyjnej z tego
pomieszczenia, powinny być wyposażone w urządzenia przeciwpaniczne.
§ 241. 1. Obudowa
poziomych dróg ewakuacyjnych powinna mieć klasę odporności
ogniowej wymaganą dla ścian wewnętrznych, nie mniejszą jednak niż E I
15, z uwzględnieniem § 217. Wymaganie klasy odporności
ogniowej dla obudowy poziomych dróg ewakuacyjnych nie
dotyczy obudowy krytego ciągu pieszego - pasażu, o którym
mowa w § 247 ust. 2.
2. W ścianach wewnętrznych, stanowiących obudowę
dróg ewakuacyjnych w strefach pożarowych ZL III i PM,
dopuszcza się umieszczenie nieotwieranych naświetli powyżej 2 m od
poziomu posadzki, jeżeli przylegające pomieszczenia nie są zagrożone
wybuchem i jeżeli gęstość obciążenia ogniowego w tych pomieszczeniach
nie przekracza 1000 MJ/m2.
3. W ścianach zewnętrznych budynków, przy
których znajduje się galeria, będąca jedyną drogą
ewakuacyjną, dopuszcza się umieszczenie naświetli powyżej 2 m od
posadzki tej galerii.
§ 242. 1.
Szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych należy
obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać
jednocześnie na danej kondygnacji budynku, przyjmując co najmniej 0,6 m
na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m.
2. Dopuszcza się zmniejszenie szerokości poziomej drogi
ewakuacyjnej do 1,2 m, jeżeli jest ona przeznaczona do ewakuacji nie
więcej niż 20 osób.
3. Wysokość drogi ewakuacyjnej powinna wynosić co
najmniej 2,2 m, natomiast wysokość lokalnego obniżenia 2 m, przy czym
długość obniżonego odcinka drogi nie może być większa niż 1,5 m.
4. Skrzydła drzwi, stanowiących wyjście na drogę
ewakuacyjną, nie mogą, po ich całkowitym otwarciu, zmniejszać wymaganej
szerokości tej drogi.
§ 243. 1.
Korytarze stanowiące drogę ewakuacyjną w strefach
pożarowych ZL powinny być podzielone na odcinki nie dłuższe niż 50 m
przy zastosowaniu przegród z drzwiami dymoszczelnymi lub
innych urządzeń technicznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się
dymu.
2. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie
dotyczy korytarzy, na których zastosowano rozwiązania
techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem.
3. Przegrody, o których mowa w ust. 1, nad
sufitami podwieszonymi i pod podłogami podniesionymi powyżej poziomu
stropu lub podłoża, powinny być wykonane z materiałów
niepalnych.
§ 244. 1.
Na drogach ewakuacyjnych jest zabronione stosowanie:
1) spoczników
ze stopniami,
2) schodów ze
stopniami zabiegowymi, jeżeli schody te są jedyną drogą ewakuacyjną.
2. Na drogach ewakuacyjnych dopuszcza się stosowanie
schodów wachlarzowych, pod warunkiem zachowania najmniejszej
szerokości stopni określonych w § 69 ust. 6.
3. Na drogach ewakuacyjnych miejsca, w
których zastosowano pochylnie lub stopnie umożliwiające
pokonanie różnicy poziomów, powinny być wyraźnie
oznakowane.
§ 245. W
budynkach:
1) niskim (N),
zawierającym strefę pożarową ZL II,
2) średniowysokim (SW),
zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
3) niskim (N) i
średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości
obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2 lub pomieszczenie zagrożone
wybuchem,
należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane
drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub
służące do usuwania dymu.
§ 246. 1. W
budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW) powinny być co najmniej dwie
klatki schodowe obudowane i oddzielone od poziomych dróg
komunikacji ogólnej oraz pomieszczeń przedsionkiem
przeciwpożarowym, odpowiadającym wymaganiom § 232. Dopuszcza
się dodatkowe pionowe drogi komunikacji ogólnej,
niespełniające tych wymagań, jeżeli łączą one kondygnacje w obrębie
jednej strefy pożarowej.
2. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe,
stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych
innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być
wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.
3. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe,
stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej
PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub
samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu
wykrywania dymu.
4. W budynku wysokim (W) niezawierającym strefy
pożarowej ZL II dopuszcza się stosowanie tylko jednej klatki schodowej,
jeżeli powierzchnia rzutu poziomego budynku nie przekracza 750 m2.
5. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW) dopuszcza
się wykonywanie klatek schodowych, stanowiących drogę ewakuacyjną
wyłącznie dla stref pożarowych ZL IV, bez przedsionków
oddzielających je od poziomych dróg komunikacji
ogólnej, jeżeli:
1) każde mieszkanie lub
pomieszczenie jest oddzielone od poziomej drogi komunikacji
ogólnej drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E
I 30,
2) klatki schodowe są
zamykane drzwiami dymoszczelnymi,
3) klatki schodowe są
wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub w samoczynne
urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
6. W budynku średniowysokim (SW) i wyższym, w strefie
pożarowej ZL V, drzwi z pomieszczeń, z wyjątkiem
higienicznosanitarnych, prowadzące na drogi komunikacji
ogólnej, powinny mieć klasę odporności ogniowej co najmniej
E I 30.
§ 247. 1. W
budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych
niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane
zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg
ewakuacyjnych.
2. W krytym ciągu pieszym (pasażu), do
którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w
przekrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania
techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg
ewakuacyjnych.
3. W podziemnej kondygnacji budynku, w której
znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób,
oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować
rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego
pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.
§ 248.
Schody wewnętrzne w mieszkaniach w budynku
wielorodzinnym oraz w budynku jednorodzinnym, zagrodowym i rekreacji
indywidualnej, a także budynku tymczasowym nieprzeznaczonym na cele
widowiskowe lub inne zgromadzenia ludzi, mogą nie spełniać wymagań
stawianych drogom ewakuacyjnym.
§ 249. 1. Ściany
wewnętrzne i stropy stanowiące obudowę klatki schodowej lub pochylni
powinny mieć klasę odporności ogniowej określoną zgodnie z §
216, jak dla stropów budynku.
2. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie
dotyczy pionowych dróg komunikacji ogólnej
przebiegających wyłącznie w obrębie jednej strefy pożarowej, z
zastrzeżeniem § 256 ust. 2.
3. Biegi i spoczniki schodów oraz pochylnie
służące do ewakuacji powinny być wykonane z materiałów
niepalnych i mieć klasę odporności ogniowej co najmniej:
1) w budynkach o klasie
odporności pożarowej „A”, „B”
i „C”- R 60,
2) w budynkach o klasie
odporności pożarowej „D” i „E”
- R 30.
4. Wymaganie klasy odporności ogniowej, o
którym mowa w ust. 3, nie dotyczy klatek schodowych
wydzielonych na każdej kondygnacji przedsionkami przeciwpożarowymi oraz
schodów na antresolę w pomieszczeniu, w którym
się ona znajduje, jeżeli antresola ta jest przeznaczona do użytku nie
więcej niż 10 osób.
5. W budynku niskim o klasie odporności pożarowej „D”
lub „E” w obudowanych
klatkach schodowych, zamykanych drzwiami o klasie odporności ogniowej
co najmniej E I 30, dopuszcza się wykonanie biegów i
spoczników schodów z materiałów
palnych.
6. Odległość między ścianą zewnętrzną, stanowiącą
obudowę klatki schodowej, a inną ścianą zewnętrzną tego samego lub
innego budynku powinna być ustalona zgodnie z § 271, jeżeli co
najmniej jedna z tych ścian nie spełnia wymagań klasy odporności
ogniowej określonej według § 216 jak dla stropu budynku z tą
klatką schodową.
§ 250. 1. Piwnice
powinny być oddzielone od pozostałej części budynku, z wyjątkiem
budynków ZL IV niskich (N) i średniowysokich (SW) stropami i
ścianami o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I 60 i zamknięte
drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30. Jeżeli drzwi
do piwnic znajdują się poniżej poziomu terenu, schody prowadzące z tego
poziomu powinny być zabezpieczone w sposób uniemożliwiający
omyłkowe zejście ludzi do piwnic w przypadku ewakuacji (np. ruchomą
barierą).
2. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW) piwnice
powinny być oddzielone od klatki schodowej przedsionkiem
przeciwpożarowym.
§ 251.
Wyjście z klatki schodowej na strych lub poddasze
powinno być zamykane drzwiami lub klapą wyjściową o klasie odporności
ogniowej co najmniej:
1) w budynkach niskich (N)
- E I 15,
2) w budynkach
średniowysokich (SW) i wyższych - E I 30.
§ 252. Schodów
i pochylni ruchomych nie zalicza się do dróg ewakuacyjnych.
§ 253. 1. W
budynku ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, mającym kondygnację z posadzką na
wysokości powyżej 25 m ponad poziomem terenu przy najniżej położonym
wejściu do budynku oraz w budynku wysokościowym (WW) ZL IV,
przynajmniej jeden dźwig w każdej strefie pożarowej powinien być
przystosowany do potrzeb ekip ratowniczych, spełniając wymagania
Polskiej Normy dotyczącej dźwigów dla straży pożarnej.
2. Dojście do dźwigu dla ekip ratowniczych powinno
prowadzić przez przedsionek przeciwpożarowy spełniający wymagania
określone w § 232.
3. Ściany i stropy szybu dźwigu dla ekip ratowniczych
powinny mieć klasę odporności ogniowej wymaganą jak dla
stropów budynku, zgodnie z § 216.
4. Szyb dźwigu dla ekip ratowniczych powinien być
wyposażony w urządzenia zapobiegające zadymieniu.
§ 254.
§ 255.
§ 256. 1. Długość
drogi ewakuacyjnej od wyjścia z pomieszczenia na tę drogę do wyjścia do
innej strefy pożarowej lub na zewnątrz budynku, zwanej dalej „dojściem
ewakuacyjnym”, mierzy się wzdłuż osi drogi
ewakuacyjnej. W przypadku zakończenia dojścia ewakuacyjnego
przedsionkiem przeciwpożarowym, długość tę mierzy się do pierwszych
drzwi tego przedsionka.
2. Za równorzędne wyjściu do innej strefy
pożarowej, o którym mowa w ust. 1, uważa się wyjście do
obudowanej klatki schodowej, zamykanej drzwiami o klasie odporności
ogniowej co najmniej E I 30, wyposażonej w urządzenia zapobiegające
zadymieniu lub służące do usuwania dymu, a w przypadku, o
którym mowa w § 246 ust. 5 - zamykanej drzwiami
dymoszczelnymi.
3. Dopuszczalne długości dojść ewakuacyjnych w strefach
pożarowych określa poniższa tabela:
Rodzaj strefy pożarowej
|
Długość dojścia w m
|
przy jednym dojściu
|
przy co najmniej 2
dojściach[1]
|
1
|
2
|
3
|
Z pomieszczeniem zagrożonym wybuchem
|
10
|
40
|
PM o gęstości obciążenia ogniowego Q > 500
MJ/m2 bez pomieszczenia zagrożonego wybuchem
|
30[2]
|
60
|
PM o gęstości obciążenia ogniowego Q < =
500 MJ/m2 bez pomieszczenia zagrożonego wybuchem
|
60[2]
|
100
|
ZL I, II i V
|
10
|
40
|
ZL III
|
30[2]
|
60
|
ZL IV
|
60[2]
|
100
|
[1] Dla dojścia najkrótszego, przy czym
dopuszcza się dla drugiego dojścia długość większą o 100% od
najkrótszego. Dojścia te nie mogą się pokrywać ani krzyżować.
[2] W tym nie więcej niż 20 m na poziomej drodze
ewakuacyjnej.
4. Długości dojść ewakuacyjnych, o których
mowa w ust. 3, mogą być powiększone pod warunkiem ochrony:
1) strefy pożarowej
stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi wodnymi - o 50 %,
2) drogi ewakuacyjnej
samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi uruchamianymi za pomocą systemu
wykrywania dymu - o 50%.
Przy jednoczesnym stosowaniu tych urządzeń długość
dojścia może być powiększona o 100%.
5. Wyjście z klatki schodowej, o której mowa
w ust. 2, powinno prowadzić na zewnątrz budynku, bezpośrednio lub
poziomymi drogami komunikacji ogólnej, których
obudowa odpowiada wymaganiom § 249 ust. 1, a otwory w obudowie
mają zamknięcia o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30.
6. Dopuszcza się przeprowadzenie drogi ewakuacyjnej do
wyjścia na zewnątrz budynku z klatki schodowej oraz z poziomych
dróg komunikacji ogólnej przez hol, mogący
spełniać także funkcje uzupełniające do funkcji wynikających z
przeznaczenia budynku, takie jak: recepcyjna, ochrony budynku, drobnej
sprzedaży, pod warunkiem że:
1) przez jeden hol możliwe
jest przeprowadzenie drogi ewakuacyjnej tylko z jednej klatki
schodowej, przy czym ograniczenie to nie odnosi się do klatek
schodowych z odrębnym, nieprowadzącym przez ten hol, wyjściem
ewakuacyjnym,
2) hol nie znajduje się w
strefie pożarowej PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2
ani też zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem,
3) hol jest oddzielony od
poziomych dróg komunikacji ogólnej, tak jak jest
to wymagane dla klatki schodowej, o której mowa w pkt 1,
4) wolna szerokość drogi
ewakuacyjnej jest co najmniej o 50% większa od szerokości poziomej
drogi ewakuacyjnej w budynku, prowadzącej do tego wyjścia, określonej
zgodnie z § 242 ust. 1, dla kondygnacji budynku o największej
liczbie przewidywanych osób, znajdujących się tam
jedocześnie,
5) wysokość holu w
miejscu, w którym przebiega droga ewakuacyjna, jest nie
mniejsza niż 3,3 m,
6) szerokość drzwi
wyjściowych na zewnątrz budynku jest większa o 50% od minimalnej
szerokości drzwi wyjściowych określonej zgodnie z § 239 ust. 4.
7. Dopuszczalną długość drogi od wyjścia z klatki
schodowej, o której mowa w ust. 2, do wyjścia na zewnątrz
budynku określa się zgodnie z ust. 3.
§ 257. 1. W
budynku PM, w którym jest wymagana druga droga ewakuacyjna
dla ludzi z wyższej kondygnacji, dopuszcza się stosowanie na tej drodze
drabiny ewakuacyjnej, prowadzącej na dach nad niższą kondygnacją lub na
poziom terenu, jeżeli liczba osób przebywających
jednocześnie na wyższej kondygnacji nie przekracza 50, a w budynku z
pomieszczeniem zagrożonym wybuchem - 15. Nie dotyczy to
zakładów pracy chronionej.
2. Drabiny ewakuacyjne należy umieszczać w miejscach
łatwo dostępnych. Sytuowanie drabin naprzeciw świetlików i
okien jest zabronione.
3. Dopuszcza się wykonywanie drabin ewakuacyjnych bez
obręczy ochronnych, gdy różnica wysokości nie przekracza 3
m, z uwzględnieniem wymagań § 101.
Rozdział 5
Wymagania przeciwpożarowe dla elementów wykończenia wnętrz i
wyposażenia stałego
§ 258. 1. W
strefach pożarowych ZL I, ZL II, ZL III i ZL V stosowanie do
wykończenia wnętrz materiałów i wyrobów łatwo
zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo
toksyczne lub intensywnie dymiące, jest zabronione.
1a. W przypadku stosowania materiałów
wykończeniowych luźno zwisających, w szczególności w
kurtynach, zasłonach, draperiach, kotarach oraz żaluzjach, za łatwo
zapalne uważa się materiały, których właściwości określone w
badaniach zgodnych z Polskimi Normami odnoszącymi się do zapalności i
rozprzestrzeniania płomienia przez wyroby włókiennicze nie
spełniają co najmniej jednego z kryteriów:
1) ti
³ 4 s,
2) ts
£ 30 s,
3) nie następuje
przepalenie trzeciej nitki,
4) nie występują płonące
krople.
2. Na drogach komunikacji ogólnej, służących
celom ewakuacji, stosowanie materiałów i wyrobów
budowlanych łatwo zapalnych jest zabronione.
§ 259. 1. Podłogi
podniesione o więcej niż 0,2 m ponad poziom stropu lub innego podłoża
powinny mieć:
1) niepalną konstrukcję
nośną oraz co najmniej niezapalne płyty podłogi od strony przestrzeni
podpodłogowej, mające klasę odporności ogniowej co najmniej R E I 30, a
w budynku wysokościowym (WW) lub ze strefą pożarową o gęstości
obciążenia ogniowego ponad 4 000 MJ/m2 oraz w strefach pożarowych ZL II
- co najmniej R E I 60,
2) przestrzeń podpodłogową
podzieloną na sektory o powierzchni nie większej niż 1 000 m2
przegrodami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, a w
budynku wysokościowym (WW) lub ze strefą pożarową o gęstości obciążenia
ogniowego ponad 4 000 MJ/m2 - co najmniej E I 60.
2. Przewody i kable elektryczne oraz inne instalacje
wykonane z materiałów palnych, prowadzone w przestrzeni
podpodłogowej podłogi podniesionej i w przestrzeni ponad sufitami
podwieszonymi, wykorzystywanej do wentylacji lub ogrzewania
pomieszczenia, powinny mieć osłonę lub obudowę o klasie odporności
ogniowej co najmniej E I 30, a w budynku wysokościowym (WW) lub w
budynkach ze strefą pożarową o gęstości obciążenia ogniowego ponad 4000
MJ/m2 - co najmniej E I 60.
3. Na drogach ewakuacyjnych wykonywanie w podłodze
podniesionej otworów do wentylacji lub ogrzewania jest
zabronione.
§ 260. 1. W
pomieszczeniach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50
osób oraz w pomieszczeniach produkcyjnych, stosowanie łatwo
zapalnych przegród, stałych elementów wyposażenia
i wystroju wnętrz oraz wykładzin podłogowych jest zabronione.
2. W pomieszczeniach stref pożarowych ZL II,
pomieszczeniach magazynowych oraz w pomieszczeniach z podłogami
podniesionymi, stosowanie wykładzin podłogowych łatwo zapalnych jest
zabronione.
§ 261.
Pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania
ponad 200 osób dorosłych lub 100 dzieci, w
których miejsca do siedzenia są ustawione w rzędach, powinny
mieć:
1) fotele i inne siedzenia
trudno zapalne oraz niewydzielające produktów rozkładu i
spalania, określonych jako bardzo toksyczne, zgodnie z Polską Normą
dotyczącą badań wydzielania produktów toksycznych;
określenie trudno zapalny przypisuje się fotelom i innym siedzeniom,
które nie ulegają postępującemu tleniu i spalaniu
płomieniowemu w warunkach określonych Polską Normą dotyczącą badania
zapalności mebli tapicerowanych,
2) szerokość przejść
pomiędzy rzędami siedzeń nie mniejszą niż 0,45 m, przy czym odległość
tę należy ustalać, biorąc pod uwagę odstęp między stałymi elementami
siedzeń,
3) liczbę siedzeń w
rzędzie nie większą niż 16 pomiędzy przejściami oraz 8 w rzędzie
przyściennym, przy czym dopuszcza się zwiększenie liczby miejsc w
rzędach odpowiednio do 40 i 20 pod warunkiem zwiększenia odstępu między
rzędami siedzeń o 1 cm na każde dodatkowe siedzenie odpowiednio powyżej
16 lub 8,
4) szerokość przejść
komunikacyjnych nie mniejszą niż 1,2 m przy liczbie osób do
150, a przy większej ich liczbie szerokość tę należy zwiększyć
proporcjonalnie o 0,6 m na 100 osób,
5) rzędy siedzeń lub ławek
trwale umocowane do podłogi albo siedzenia sztywno łączone ze sobą w
rzędy oraz między rzędami.
§ 262. 1. Okładziny
sufitów oraz sufity podwieszone należy wykonywać z
materiałów niepalnych lub niezapalnych, niekapiących i
nieodpadających pod wpływem ognia. Wymaganie to nie dotyczy mieszkań.
2. Przestrzeń między sufitem podwieszonym i stropem
powinna być podzielona na sektory o powierzchni nie większej niż 1000
m2, a w korytarzach - przegrodami co 50 m, wykonanymi z
materiałów niepalnych.
§ 263. 1.
W łazienkach i saunach z piecykami gazowymi oraz termami
gazowymi i elektrycznymi dopuszcza się stosowanie okładzin ściennych z
materiałów palnych, z tym że odległość tych urządzeń od
okładzin powinna wynosić co najmniej 0,3 m.
2. Stosowanie okładzin ściennych z materiałów
łatwo zapalnych w łazienkach i saunach z piecem na paliwo stałe jest
zabronione.
§ 264.
Palne elementy wystroju wnętrz budynku, przez
które lub obok których są prowadzone przewody
ogrzewcze, wentylacyjne, dymowe lub spalinowe, powinny być
zabezpieczone przed możliwością zapalenia lub zwęglenia.
Rozdział 6
Wymagania przeciwpożarowe dla palenisk i instalacji
§ 265. 1. Palenisko
powinno być umieszczone na podłożu niepalnym o grubości co najmniej
0,15 m, a przy piecach metalowych bez nóżek - 0,3 m. Podłoga
łatwo zapalna przed drzwiczkami palenisk powinna być zabezpieczona
pasem materiału niepalnego o szerokości co najmniej 0,3 m, sięgającym
poza krawędzie drzwiczek co najmniej po 0,3 m.
2. Palenisko otwarte może być stosowane tylko w
pomieszczeniu, w którym nie występuje zagrożenie wybuchem, w
odległości co najmniej 0,6 m od łatwo zapalnych części budynku. W
pomieszczeniach ze stropem drewnianym palenisko otwarte powinno mieć
okap wykonany z materiałów niepalnych, wystający co najmniej
0,3 m poza krawędź paleniska.
3. Piec metalowy lub w ramach metalowych, rury
przyłączeniowe oraz otwory do czyszczenia powinny być oddalone od łatwo
zapalnych, nieosłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej
0,6 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm lub inną
równorzędną okładziną - co najmniej 0,3 m.
4. Piec z kamienia, cegły, kafli i podobnych
materiałów niepalnych oraz przewody spalinowe i dymowe
powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nieosłoniętych części
konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,3 m, a od osłoniętych okładziną z
tynku o grubości 25 mm na siatce albo równorzędną okładziną
- co najmniej 0,15 m.
§ 266. 1.
Przewody spalinowe i dymowe powinny być wykonane z
wyrobów niepalnych.
2. Przewody lub obudowa przewodów spalinowych
i dymowych powinny spełniać wymagania określone w Polskiej Normie
dotyczącej badań ogniowych małych kominów.
3. Dopuszcza się wykonanie obudowy, o której
mowa w ust. 2, z cegły pełnej grubości 12 cm, murowanej na zaprawie
cementowo-wapiennej, z zewnętrznym tynkiem lub spoinowaniem.
4. Między wylotem przewodu spalinowego i dymowego a
najbliższym skrajem korony drzew dorosłych należy zapewnić zachowanie
odległości co najmniej 6 m, z zastrzeżeniem § 271 ust. 8.
§ 267. 1.
Przewody wentylacyjne powinny być wykonane z
materiałów niepalnych, a palne izolacje cieplne i akustyczne
oraz inne palne okładziny przewodów wentylacyjnych mogą być
stosowane tylko na zewnętrznej ich powierzchni w sposób
zapewniający nierozprzestrzenianie ognia.
2. Dopuszcza się w budynkach PM, z wyjątkiem garaży,
wykonanie przewodów wentylacyjnych nierozprzestrzeniających
ognia, pod warunkiem że nie są one prowadzone przez drogi ewakuacyjne
oraz nie przepływa nimi powietrze o temperaturze powyżej 85°C
lub zanieczyszczenia mogące się odkładać.
3. Odległość nieizolowanych przewodów
wentylacyjnych od wykładzin i powierzchni palnych powinna wynosić co
najmniej 0,5 m.
4. Drzwiczki rewizyjne stosowane w kanałach i przewodach
wentylacyjnych powinny być wykonane z materiałów niepalnych.
5. W pomieszczeniu kuchennym lub wnęce kuchennej w
mieszkaniu dopuszcza się stosowanie przewodów wentylacji
wywiewnej z materiałów co najmniej trudno zapalnych.
6. Elastyczne elementy łączące, służące do połączenia
sztywnych przewodów wentylacyjnych z elementami instalacji
lub urządzeniami, z wyjątkiem wentylatorów, powinny być
wykonane z materiałów co najmniej trudno zapalnych, posiadać
długość nie większą niż 4 m, przy czym nie powinny być prowadzone przez
elementy oddzielenia przeciwpożarowego.
7. Elastyczne elementy łączące wentylatory z przewodami
wentylacyjnymi powinny być wykonane z materiałów co najmniej
trudno zapalnych, przy czym ich długość nie powinna przekraczać 0,25 m.
8. Izolacje cieplne i akustyczne zastosowane w
instalacjach: wodociągowej, kanalizacyjnej i ogrzewczej powinny być
wykonane w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie ognia.
§ 268. 1.
Instalacje wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w
budynkach, z wyjątkiem budynków jednorodzinnych i rekreacji
indywidualnej, powinny spełniać następujące wymagania:
1) przewody wentylacyjne
powinny być wykonane i prowadzone w taki sposób, aby w
przypadku pożaru nie oddziaływały siłą większą niż 1 kN na elementy
budowlane, a także aby przechodziły przez przegrody w sposób
umożliwiający kompensacje wydłużeń przewodu,
2) zamocowania
przewodów do elementów budowlanych powinny być
wykonane z materiałów niepalnych, zapewniających przejęcie
siły powstającej w przypadku pożaru w czasie nie krótszym
niż wymagany dla klasy odporności ogniowej przewodu lub klapy
odcinającej,
3) w przewodach
wentylacyjnych nie należy prowadzić innych instalacji,
4) filtry i tłumiki
powinny być zabezpieczone przed przeniesieniem się do ich wnętrza
palących się cząstek,
5) maszynownie
wentylacyjne i klimatyzacyjne w budynkach mieszkalnych średniowysokich
(SW) i wyższych oraz w innych budynkach o wysokości powyżej
dwóch kondygnacji nadziemnych powinny być wydzielone
ścianami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60 i zamykane
drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30; nie dotyczy
to obudowy urządzeń instalowanych ponad dachem budynku.
2. Dopuszcza się instalowanie w przewodzie wentylacyjnym
nagrzewnic elektrycznych oraz nagrzewnic na paliwo ciekłe lub gazowe,
których temperatura powierzchni grzewczych przekracza 160
°C, pod warunkiem zastosowania ogranicznika temperatury,
automatycznie wyłączającego ogrzewanie po osiągnięciu temperatury
powietrza 110 °C oraz zabezpieczenia uniemożliwiającego pracę
nagrzewnicy bez przepływu powietrza.
3. Dopuszcza się zainstalowanie w przewodzie
wentylacyjnym wentylatorów i urządzeń do uzdatniania
powietrza pod warunkiem wykonania ich obudowy o klasie odporności
ogniowej E I 60.
4. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu
przejścia przez elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny być
wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające o klasie odporności
ogniowej równej klasie odporności ogniowej elementu
oddzielenia przeciwpożarowego z uwagi na szczelność ogniową,
izolacyjność ogniową i dymoszczelność (E I S), z zastrzeżeniem ust. 5.
5. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne samodzielne
lub obudowane prowadzone przez strefę pożarową, której nie
obsługują, powinny mieć klasę odporności ogniowej wymaganą dla
elementów oddzielenia przeciwpożarowego tych stref
pożarowych z uwagi na szczelność ogniową, izolacyjność ogniową i
dymoszczelność (E I S) lub powinny być wyposażone w przeciwpożarowe
klapy odcinające zgodnie z ust. 4.
6. W strefach pożarowych, w których jest
wymagana instalacja sygnalizacyjno-alarmowa, przeciwpożarowe klapy
odcinające powinny być uruchamiane przez tę instalację, niezależnie od
zastosowanego wyzwalacza termicznego.
§ 269. 1. W
pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy stosować urządzenia
wstrzymujące automatycznie pracę wentylatorów w razie
powstania pożaru i sygnalizujące ich wyłączenie, jeżeli działanie
wentylatorów mogłoby przyczynić się do jego
rozprzestrzeniania.
2. W pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy
stosować oddzielną dla każdego pomieszczenia instalację wyciągową.
3. Usytuowanie wentylacyjnych otworów
wyciągowych powinno uwzględniać gęstość względną par cieczy i
gazów występujących w pomieszczeniu w stosunku do powietrza
oraz przewidywany kierunek ruchu zanieczyszczonego powietrza.
4. W pomieszczeniach, w których mogą
występować palne pyły, tworzące z powietrzem mieszaniny wybuchowe,
otwory wentylacji nawiewnej powinny być usytuowane oraz wykonane tak,
aby nie powodowały unoszenia pyłów osiadłych.
5. Filtry, komory pyłowe i cyklony do palnych
pyłów powinny być zlokalizowane w pomieszczeniach
wydzielonych elementami oddzielenia przeciwpożarowego lub też na
zewnątrz budynku, w miejscu bezpiecznym dla tych urządzeń oraz dla
otoczenia.
6. Wymagania, o których mowa w ust. 5, nie
dotyczą przypadków uzasadnionych względami technologicznymi,
w których filtry, komory pyłowe i cyklony stanowią
bezpośrednie wyposażenie urządzeń i agregatów produkcyjnych.
7. Przewody wentylacyjne przed miejscem wprowadzenia do
komór pyłowych i cyklonów powinny być wyposażone
w urządzenia zapobiegające przeniesieniu się ognia.
8. Komory pyłowe i cyklony dla pyłów
tworzących z powietrzem mieszaniny wybuchowe powinny być wyposażone w
klapy lub przepony przeciwwybuchowe, zabezpieczające konstrukcję
cyklonu i komory, a także konstrukcję budynku przed skutkami wybuchu.
§ 270. 1.
Instalacja wentylacji oddymiającej powinna:
1) usuwać dym z
intensywnością zapewniającą, że w czasie potrzebnym do ewakuacji ludzi
na chronionych przejściach i drogach ewakuacyjnych nie wystąpi
zadymienie lub temperatura uniemożliwiające bezpieczną ewakuację,
2) mieć stały dopływ
powietrza zewnętrznego uzupełniającego braki tego powietrza w wyniku
jego wypływu wraz z dymem.
2. Przewody wentylacji oddymiającej, obsługujące:
1) wyłącznie jedną strefę
pożarową, powinny mieć klasę odporności ogniowej z uwagi na szczelność
ogniową i dymoszczelność - E600 S, co najmniej
taką jak klasa odporności ogniowej stropu określona w § 216,
przy czym dopuszcza się stosowanie klasy E300 S,
jeżeli wynikająca z obliczeń temperatura dymu powstającego w czasie
pożaru nie przekracza 300 °C,
2) więcej niż jedną strefę
pożarową, powinny mieć klasę odporności ogniowej E I S, co najmniej
taką jak klasa odporności ogniowej stropu określona w § 216.
3. Klapy odcinające do przewodów wentylacji
oddymiającej, obsługujące:
1) wyłącznie jedną strefę
pożarową, powinny być uruchamiane automatycznie i mieć klasę odporności
ogniowej z uwagi na szczelność ogniową i dymoszczelność - E600
S AA, co najmniej taką jak klasa odporności ogniowej stropu określona w
§ 216, przy czym dopuszcza się stosowanie klasy E300
S AA, jeżeli wynikająca z obliczeń temperatura dymu powstającego w
czasie pożaru nie przekracza 300 °C,
2) więcej niż jedną strefę
pożarową, powinny być uruchamiane automatycznie i mieć klasę odporności
ogniowej E I S AA, co najmniej taką jak klasa odporności ogniowej
stropu określona w § 216.
4. Wentylatory oddymiające powinny mieć klasę:
1) F600
60, jeżeli przewidywana temperatura dymu przekracza 400 °C,
2) F400
120 w pozostałych przypadkach, przy czym dopuszcza się inne klasy,
jeżeli z analizy obliczeniowej temperatury dymu oraz zapewnienia
bezpieczeństwa ekip ratowniczych wynika taka możliwość.
5. Klapy dymowe w grawitacyjnej wentylacji oddymiającej
powinny mieć klasę:
1) B300
30 - dla klap otwieranych automatycznie,
2) B600
30 - dla klap otwieranych wyłącznie w sposób ręczny.
Rozdział
7
Usytuowanie budynków z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe
§ 271. 1. Odległość
między zewnętrznymi ścianami budynków niebędącymi ścianami
oddzielenia przeciwpożarowego, a mającymi na powierzchni większej niż
65% klasę odporności ogniowej(E), określoną w § 216 ust. 1 w 5
kolumnie tabeli, nie powinna, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, być mniejsza
niż odległość w metrach określona w poniższej tabeli:
Rodzaj budynku oraz dla
budynku PM maksymalna gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej PM
Q w MJ/m2
|
Rodzaj budynku oraz dla
budynku PM maksymalna gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej PM
Q w MJ/m2
|
ZL
|
IN
|
PM
|
Q < = 1000
|
1000 < Q < =
4000
|
Q > 4000
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
ZL
|
8
|
8
|
8
|
15
|
20
|
IN
|
8
|
8
|
8
|
15
|
20
|
PM Q < = 1000
|
8
|
8
|
8
|
15
|
20
|
PM 1000 < Q < = 4000
|
15
|
15
|
15
|
15
|
20
|
PM Q > 4000
|
20
|
20
|
20
|
20
|
20
|
2. Jeżeli jedna ze ścian zewnętrznych usytuowana od
strony sąsiedniego budynku lub przekrycie dachu jednego z
budynków jest rozprzestrzeniające ogień, wówczas
odległość określoną w ust. 1 należy zwiększyć o 50%, a jeżeli dotyczy
to obu ścian zewnętrznych lub przekrycia dachu obu budynków
- o 100 %.
3. Jeżeli co najmniej w jednym z budynków
znajduje się pomieszczenie zagrożone wybuchem, wówczas
odległość między ich zewnętrznymi ścianami nie powinna być mniejsza niż
20 m.
4. Jeżeli ściana zewnętrzna budynku ma na powierzchni
nie większej niż 65%, lecz nie mniejszej niż 30%, klasę odporności
ogniowej (E), określoną w § 216 ust. 1 w 5 kolumnie tabeli,
wówczas odległość między tą ścianą lub jej częścią a ścianą
zewnętrzną drugiego budynku należy zwiększyć w stosunku do określonej w
ust. 1 i 2 o 50%.
5. Jeżeli ściana zewnętrzna budynku ma na powierzchni
mniejszej niż 30% klasę odporności ogniowej (E), określoną w §
216 ust. 1 w 5 kolumnie tabeli, wówczas odległość między tą
ścianą lub jej częścią a ścianą zewnętrzną drugiego budynku należy
zwiększyć w stosunku do określonej w ust. 1 i 2 o 100%.
6. Odległość między ścianami zewnętrznymi
budynków lub częściami tych ścian może być zmniejszona o
50%, w stosunku do określonej w ust. 1-5, jeżeli we wszystkich strefach
pożarowych budynków, przylegających odpowiednio do tych
ścian lub ich części, są stosowane stałe urządzenia gaśnicze wodne.
7. Odległość od ściany zewnętrznej budynku lub jej
części do ściany zewnętrznej drugiego budynku może być zmniejszona o
25%, w stosunku do określonej w ust. 1-5, jeżeli we wszystkich strefach
pożarowych budynku, przylegających odpowiednio do tej ściany lub jej
części, są stosowane stałe urządzenia gaśnicze wodne.
8. Najmniejszą odległość budynków ZL, PM, IN
od granicy lasu należy przyjmować, jak odległość ścian tych
budynków od ściany budynku ZL z przekryciem dachu
rozprzestrzeniającym ogień.
9. Odległości, o których mowa w ust. 1, dla
budynków wymienionych w § 213, bez pomieszczeń
zagrożonych wybuchem, można zmniejszyć o 25 %, jeżeli są
zwrócone do siebie ścianami i dachami z przekryciami
nierozprzestrzeniającymi ognia, niemającymi otworów.
10. W pasie terenu o szerokości określonej w ust. 1-7,
otaczającym ściany zewnętrzne budynku, niebędące ścianami oddzielenia
przeciwpożarowego, ściany zewnętrzne innego budynku powinny spełniać
wymagania określone w § 232 ust. 4 i 5 dla ścian oddzielenia
przeciwpożarowego obu budynków.
11. Wymaganie, o którym mowa w ust. 10,
dotyczy pasa terenu o szerokości zmniejszonej o 50% w odniesieniu do
tych ścian zewnętrznych obu budynków, które
tworzą między sobą kąt 60° lub większy, lecz mniejszy niż
120°.
12. Wymaganie, o którym mowa w ust. 10, nie
dotyczy budynków, które:
1) są oddzielone od siebie
ścianą oddzielenia przeciwpożarowego, spełniającą dla obu
budynków wymagania określone w § 232 ust. 4 i 5, z
zastrzeżeniem § 218, lub
2) mają ściany zewnętrzne
tworzące między sobą kąt nie mniejszy niż 120°.
13. Otwarte składowisko, ze względu na usytuowanie,
należy traktować jak budynek PM.
§ 272. 1. Odległość
ściany zewnętrznej wznoszonego budynku od granicy sąsiedniej
niezabudowanej działki budowlanej powinna wynosić co najmniej połowę
odległości określonej w § 271 ust. 1-7, przyjmując, że na
działce niezabudowanej będzie usytuowany budynek o przeznaczeniu
określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przy
czym dla budynków PM należy przyjmować, że będzie on miał
gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej Q większą od 1 000 MJ/m2,
lecz nie większą niż 4 000 MJ/m2, a w przypadku braku takiego planu -
budynek ZL ze ścianą zewnętrzną, o której mowa w §
271 ust. 1.
2. Budynki mieszkalne jednorodzinne, rekreacji
indywidualnej oraz budynki mieszkalne zagrodowe i gospodarcze, ze
ścianami i dachami z przekryciami nierozprzestrzeniającymi ognia,
powinny być sytuowane w odległości nie mniejszej od granicy sąsiedniej,
niezabudowanej działki, niż jest to określone w § 12.
3. Budynek usytuowany bezpośrednio przy granicy działki
powinien mieć od strony sąsiedniej działki ścianę oddzielenia
przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej określonej w §
232 ust. 4 i 5.
§ 273. 1. Odległości
między ścianami zewnętrznymi budynków położonych na jednej
działce budowlanej nie ustala się, z zastrzeżeniem § 249 ust.
6, jeżeli łączna powierzchnia wewnętrzna tych budynków nie
przekracza najmniejszej dopuszczalnej powierzchni strefy pożarowej
wymaganej dla każdego ze znajdujących się na tej działce
rodzajów budynków.
2. Odległość zbiornika naziemnego oleju opałowego
zasilającego kotłownię od budynku ZL powinna wynosić co najmniej 10 m.
3. Dopuszcza się zmniejszenie odległości, o
których mowa w ust. 2, do 3 m, pod warunkiem wykonania
ściany zewnętrznej budynku od strony zbiornika jako ściany oddzielenia
przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej co najmniej R E I 120
lub wykonania takiej ściany pomiędzy budynkiem a zbiornikiem.
4. Zbiorniki, o których mowa w ust. 3,
powinny być wykonane jako stalowe dwupłaszczowe lub być lokalizowane na
terenie ukształtowanym w formie niecki, o pojemności większej od
pojemności zbiornika, z izolacją uniemożliwiającą przedostawanie się
oleju do gruntu.
5. Odległość budynku ZL od zbiornika podziemnego oleju
opałowego, przykrytego warstwą ziemi o grubości nie mniejszej niż 0,5
m, powinna wynosić co najmniej 3 m, a od urządzenia spustowego,
oddechowego i pomiarowego tego zbiornika - co najmniej 10 m.
6. Odległości budynków PM i IN wykonanych z
materiałów niepalnych od zbiorników i ich
urządzeń, o których mowa w ust. 5, powinny wynosić co
najmniej 3 m.
Rozdział 8
Wymagania przeciwpożarowe dla garaży
§ 274. 1. Wymagania
przeciwpożarowe, określone w niniejszym rozdziale, dotyczą garaży
zamkniętych i otwartych, o których mowa w §
102-108.
2. W przypadku gdy przepis rozporządzenia nie określa
rodzaju garażu, należy rozumieć, że dotyczy on garaży zamkniętych i
otwartych.
3. Jednokondygnacyjny, nadziemny garaż otwarty, mający
formę zadaszenia miejsc postojowych z odkrytymi drogami manewrowymi,
powinien mieć elementy konstrukcji i przekrycia dachu niekapiące pod
wpływem wysokiej temperatury.
§ 275. 1. Klasę
odporności pożarowej garażu należy przyjmować, jak dla budynku PM o
gęstości obciążenia ogniowego do 500 MJ/m2, pod warunkiem wykonania
jego elementów jako nierozprzestrzeniających ognia,
niekapiących i nieodpadających pod wpływem ognia, jeżeli przepisy
rozporządzenia nie stanowią inaczej.
2. Dopuszcza się, z zastrzeżeniem § 277 ust. 5,
wykonanie nad najwyższą kondygnacją garażu otwartego, będącego
budynkiem niskim (N), dodatkowego poziomu miejsc postojowych bez
zadaszenia lub z zadaszeniem spełniającym wymagania określone w
§ 274 ust. 3.
3. Garaż otwarty, którego najwyższy poziom
parkowania znajduje się nie wyżej niż 25 m nad poziomem otaczającego
terenu, może być wykonany w klasie D odporności pożarowej, jeżeli nad
kondygnacją przeznaczoną do parkowania samochodów nie
znajdują się inne pomieszczenia.
§ 276. 1.
Usytuowanie garażu zamkniętego i otwartego powinno
odpowiadać warunkom określonym w § 271 jak dla
budynków PM o gęstości obciążenia ogniowego do 1 000 MJ/m2,
z zastrzeżeniem § 19.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do garażu o liczbie
stanowisk postojowych nie większej niż 3, w zabudowie jednorodzinnej i
rekreacji indywidualnej.
§ 277. 1.
Powierzchnia strefy pożarowej w nadziemnym lub
podziemnym garażu zamkniętym nie powinna przekraczać 5 000 m2.
2. Powierzchnia, o której mowa w ust. 1, może
być powiększona o 100 %, jeżeli jest spełniony jeden z poniższych
warunków:
1) zastosowano ochronę
strefy pożarowej stałymi samoczynnymi urządzeniami gaśniczymi wodnymi,
2) wykonano, oddzielające
od siebie nie więcej niż po 2 stanowiska postojowe, ściany o klasie
odporności ogniowej, w części pełnej co najmniej E I 30, od posadzki do
poziomu zapewniającego pozostawienie prześwitu pod stropem o wysokości
0,1 do 0,5 m na całej ich długości.
3. W garażu zamkniętym strefa pożarowa obejmująca więcej
niż jedną kondygnację podziemną powinna spełniać jeden z
warunków określonych w ust. 2.
4. W garażu zamkniętym o powierzchni całkowitej
przekraczającej 1 500 m2 należy stosować
samoczynne urządzenia oddymiające.
5. W przypadku zastosowania rozwiązania, o
którym mowa w ust. 2 pkt 1, klasa odporności ogniowej
przewodów wentylacji oddymiającej powinna odpowiadać
wymaganiom określonym w § 270 ust. 2 - jedynie z uwagi na
kryterium szczelności ogniowej (E).
§ 278. 1. Na
każdej kondygnacji garażu, której powierzchnia całkowita
przekracza 1 500 m2, powinny znajdować się co
najmniej dwa wyjścia ewakuacyjne, przy czym jednym z tych wyjść może
być wjazd lub wyjazd. Długość przejścia do najbliższego wyjścia
ewakuacyjnego nie może przekraczać:
1) w garażu zamkniętym -
40 m,
2) w garażu otwartym - 60
m.
2. Długość przejścia, o którym mowa w ust. 1,
w przypadku garażu zamkniętego, może być powiększona zgodnie z zasadami
określonymi w § 237 ust. 6 i 7.
3. Wyjście ewakuacyjne powinno być dostępne także w
przypadku zamknięcia bram między strefami pożarowymi.
4. Jeżeli poziom parkowania leży nie wyżej niż 3 m nad
poziomem terenu urządzonego przy budynku, za wyjście ewakuacyjne mogą
służyć nieobudowane schody zewnętrzne.
5. W garażu podziemnym kondygnacje o powierzchni powyżej
1 500 m2 powinny, w razie pożaru, mieć możliwość oddzielenia ich od
siebie i od kondygnacji nadziemnej budynku za pomocą drzwi, bram lub
innych zamknięć o klasie odporności ogniowej nie mniejszej niż E I 30.
§ 279. 1. W
garażu zamkniętym, znajdującym się w budynku ZL, odległość w pionie
między wrotami garażu a oknami tego budynku powinna wynosić co najmniej
1,5 m. Odległość ta może wynosić 1,1 m, jeżeli wykonano nad wjazdem do
garażu daszek z materiałów niepalnych o wysięgu co najmniej
0,6 m od lica ściany, wysunięty obustronnie 0,8 m poza boczne krawędzie
wrót garażu, lub jeżeli wrota garażu są cofnięte o 0,8 m od
lica ściany.
2. W budynku, o którym mowa w ust. 1,
odległość wrót garażu wbudowanego lub przybudowanego od
najbliższej krawędzi okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w
tym samym budynku nie może być mniejsza niż 1,5 m w rzucie poziomym.
§ 280. 1.
Połączenie garażu z budynkiem wymaga zastosowania
przedsionka przeciwpożarowego zamykanego drzwiami o klasie odporności
ogniowej co najmniej E I 30.
2. Nie wymaga się zastosowania przedsionka, o
którym mowa w ust. 1, przed dźwigiem oddzielonym od garażu
drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 60.
3. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1, nie
dotyczy budynków mieszkalnych jednorodzinnych i rekreacji
indywidualnej.
§ 281.
Instalowanie w garażu studzienek rewizyjnych, urządzeń i
przewodów gazowych, z zastrzeżeniem § 164 ust. 6,
oraz umieszczanie otworów od palenisk lub otworów
rewizyjnych przeznaczonych do czyszczenia kanałów dymowych,
spalinowych i wentylacyjnych, jest zabronione.
Rozdział 9
Wymagania przeciwpożarowe dla budynków inwentarskich
§ 282. Od wymagań
dotyczących klasy odporności pożarowej budynków, określonych
w § 212, zwalnia się budynki IN o kubaturze brutto do 1 500 m3.
§ 283. Paszarnie,
kotłownie i inne pomieszczenia wyposażone w paleniska lub trzony
kuchenne, znajdujące się w budynkach IN, powinny mieć podłogi, ściany i
stropy wykonane z materiałów niepalnych.
§ 284. Budynek IN
powinien spełniać następujące wymagania ewakuacyjne:
1) odległość od
najdalszego stanowiska dla zwierząt do wyjścia ewakuacyjnego nie
powinna przekraczać przy ściółkowym utrzymaniu zwierząt - 50
m, a przy bezściółkowym - 75 m,
2) w
bezściółkowym chowie bydła, trzody chlewnej i owiec, jeżeli
liczba bydła i trzody chlewnej nie przekracza 15 sztuk, a owiec - 200
sztuk, należy stosować co najmniej jedno wyjście ewakuacyjne,
3) w budynku przeznaczonym
dla większej liczby zwierząt aniżeli wymieniona w pkt 2 należy stosować
co najmniej dwa wyjścia, a z pomieszczeń podzielonych na sekcje - co
najmniej jedno wyjście ewakuacyjne z każdej sekcji,
4) wrota i drzwi w budynku
inwentarskim powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczenia.
§ 285. Dopuszcza
się umieszczenie w jednym budynku części mieszkalnej i gospodarczej pod
następującymi warunkami:
1) część mieszkalna oraz
część gospodarcza mają odrębne wejścia,
2) między częścią
mieszkalną a gospodarczą zostanie wykonana ściana o klasie odporności
ogniowej co najmniej R E I 60.
Rozdział 10
Wymagania przeciwpożarowe dla budynków tymczasowych
§ 286. 1. Budynek
tymczasowy przeznaczony na stały pobyt ludzi powinien być wykonany co
najmniej w klasie „E”
odporności pożarowej. Budynek taki nie powinien mieć kondygnacji
podziemnych i więcej niż 2 kondygnacje nadziemne.
2. Do wyznaczania minimalnej odległości budynku
tymczasowego od innego budynku mają zastosowanie przepisy określające
odległości między budynkami ZL, PM lub IN, o których mowa w
§ 271 i § 273 ust. 1.
3. Tymczasowy budynek wykonany z materiałów
palnych lub z palną izolacją należy przegradzać w odstępach
nieprzekraczających 24 m ścianami oddzieleń przeciwpożarowych o klasie
odporności ogniowej co najmniej R E I 60; nie dotyczy to
przypadków określonych w § 287 i 288.
4. Ściana oddzielenia przeciwpożarowego powinna być
wysunięta co najmniej o 0,6 m poza lico ścian zewnętrznych i ponad
palne pokrycie dachu.
5. Dostęp do poddasza tymczasowego budynku wykonanego z
materiałów palnych powinien być umożliwiony za pomocą
wewnętrznego wyłazu z klapą, o której mowa w § 251
pkt 1, o wymiarach co najmniej 0,6×0,6 m, lub przez drabinę i
drzwi zewnętrzne o wymiarach co najmniej 0,6×1,6 m,
umieszczone w szczytowej ścianie budynku.
6. Stosowanie instalacji elektrycznych lub gazowych na
strychu tymczasowego budynku wykonanego z materiałów palnych
jest zabronione.
§ 287.
Budynek tymczasowy może być przeznaczony na cele
widowiskowe lub inne zgromadzenia ludzi, jeżeli:
1) jest jednokondygnacyjny,
2) widownia jest dostępna
z poziomu terenu,
3) dach lub stropodach
mają przekrycie co najmniej trudno zapalne,
4) ma wyjścia, przejścia i
dojścia ewakuacyjne o liczbie i wymiarach określonych w przepisach
rozporządzenia, oznakowane - zgodnie z Polskimi Normami - znakami
bezpieczeństwa,
5) ma oświetlenie awaryjne,
6) ma instalację
elektryczną wykonaną zgodnie z Polskimi Normami.
§ 288. Pomieszczenie
z obudową pneumatyczną może być wykorzystywane jako tymczasowy budynek
PM o gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej nie wyższej od 1
000 MJ/ m2, pod warunkiem:
1) zachowania odległości
co najmniej 20 m od innych obiektów budowlanych,
2) użycia powłoki z
materiału co najmniej trudno zapalnego,
3) zastosowania wyłącznie
ogrzewania powietrznego,
4) zapewnienia liczby i
wymiarów wyjść, dojść i przejść ewakuacyjnych, określonych w
przepisach rozporządzenia,
5) oznakowania wyjść
ewakuacyjnych - zgodnie z Polskimi Normami - znakami bezpieczeństwa,
6) wyposażenia w
oświetlenie awaryjne,
7) wyposażenia w
instalację elektryczną wykonaną zgodnie z Polskimi Normami.
§ 289. Pomieszczenie,
o którym mowa w § 288, przeznaczone do
celów widowiskowych, wystawowych, rekreacyjnych lub
sportowych, powinno być dodatkowo wyposażone w:
1) konstrukcje umieszczone
wewnątrz lub na zewnątrz budynku do awaryjnego podwieszenia powłoki
pneumatycznej,
2) awaryjne urządzenie do
utrzymania ciśnienia w powłoce, zasilane z niezależnego
źródła energii,
3) awaryjną wentylację
mechaniczną do wymiany powietrza, zasilaną z niezależnego
źródła energii,
4) wyjścia ewakuacyjne
rozmieszczone możliwie równomiernie na obwodzie,
5) krzesła połączone ze
sobą w sposób trwały i unieruchomione w rzędach co najmniej
po 8 sztuk, ustawione zgodnie z wymaganiami określonymi w §
261.
§ 290. Tymczasowy
budynek typu namiotowego przeznaczony do celów widowiskowych
powinien spełniać wymagania określone w § 288 i 289, z
wyjątkiem wymagań dotyczących urządzeń do utrzymywania ciśnienia w
powłoce.
DZIAŁ VII
Bezpieczeństwo użytkowania
§ 291. Budynek i
urządzenia z nim związane powinny być projektowane i wykonane w
sposób niestwarzający niemożliwego do zaakceptowania ryzyka
wypadków w trakcie użytkowania, w szczególności
przez uwzględnienie przepisów niniejszego działu.
§ 292. 1. Wejścia
do budynku o wysokości powyżej dwóch kondygnacji
nadziemnych, mającego pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi, należy
ochraniać daszkiem lub podcieniem ochronnym o szerokości większej co
najmniej o 1 m od szerokości drzwi oraz o wysięgu lub głębokości nie
mniejszej niż 1 m w budynkach niskich (N) i 1,5 m w budynkach wyższych.
Wymaganie to nie dotyczy budynków na terenie
zakładów karnych, aresztów śledczych oraz
zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich.
2. Daszek, o którym mowa w ust. 1, powinien
mieć konstrukcję umożliwiającą przeniesienie ewentualnych obciążeń,
jakie w prawdopodobnym zakresie może spowodować upadek okładzin
elewacyjnych, skrzydeł okiennych lub szyb.
§ 293. 1.
Tablice informacyjne, reklamy i podobne urządzenia oraz
dekoracje powinny być tak usytuowane, wykonane i zamocowane, aby nie
stanowiły zagrożenia bezpieczeństwa dla użytkowników budynku
i osób trzecich.
2. Daszki, balkony oraz stałe i ruchome osłony
przeciwsłoneczne mogą być umieszczane na wysokości co najmniej 2,4 m
nad poziomem chodnika, z pozostawieniem nieosłoniętego pasma ruchu od
strony jezdni o szerokości co najmniej 1 m.
3. Wystawy sklepowe, gabloty reklamowe, a także obudowy
urządzeń technicznych nie mogą być wysunięte poza płaszczyznę ściany
zewnętrznej budynku o więcej niż 0,5 m - przy zachowaniu użytkowej
szerokości chodnika nie mniejszej niż 2 m oraz zapewnieniu
bezpieczeństwa ruchu dla osób z dysfunkcją narządu wzroku.
4. Skrzydła drzwiowe i okienne oraz kraty, okiennice lub
inne osłony, w pozycji otwartej lub zamkniętej, nie mogą zawężać
szerokości użytkowej chodnika usytuowanego bezpośrednio przy ścianie
zewnętrznej budynku, w której się znajdują.
5. Wymaganie określone w ust. 4 dotyczy także
zewnętrznych schodów i pochylni.
6. Urządzenia oświetleniowe, w tym reklamy, umieszczone
na zewnątrz budynku lub w jego otoczeniu nie mogą powodować
uciążliwości dla jego użytkowników ani też
przechodniów i kierowców. Jeżeli światło
skierowane jest na elewację budynku zawierającą okna, natężenie
oświetlenia na tej elewacji nie może przekraczać 5 luksów w
przypadku światła białego i 3 luksów w przypadku światła
kolorowego lub światła o zmieniającym się natężeniu, błyskowego,
ewentualnie pulsującego.
§ 294. 1. Wpusty
kanalizacyjne, pokrywy urządzeń sieci uzbrojenia terenu i instalacji
podziemnych oraz inne osłony otworów, usytuowane na trasie
przejścia lub przejazdu, powinny znajdować się w płaszczyźnie chodnika
lub jezdni.
2. Wpusty kanalizacyjne oraz ażurowe osłony
otworów w płaszczyźnie chodnika lub przejścia przez jezdnię
powinny mieć odstępy między prętami lub średnice otworów nie
większe niż 20 mm.
3. Umieszczenie odbojów, skrobaczek,
wycieraczek do obuwia lub podobnych urządzeń wystających ponad poziom
płaszczyzny dojścia w szerokości drzwi wejściowych do budynku jest
zabronione.
§ 295.
Skrzydła drzwiowe, wykonane z przezroczystych tafli,
powinny być oznakowane w sposób widoczny i wykonane z
materiału zapewniającego bezpieczeństwo użytkowników w
przypadku stłuczenia.
§ 296. 1. Schody
zewnętrzne i wewnętrzne, służące do pokonania wysokości przekraczającej
0,5 m, powinny być zaopatrzone w balustrady lub inne zabezpieczenia od
strony przestrzeni otwartej.
2. W budynku mieszkalnym jednorodzinnym, zagrodowym i
rekreacji indywidualnej warunek określony w ust. 1 uważa się za
spełniony również wówczas, gdy schody i pochylnie
o wysokości do 1 m, niemające balustrad, są obustronnie szersze w
stosunku do drzwi lub innego przejścia, do którego prowadzą,
co najmniej po 0,5 m.
3. Schody zewnętrzne i wewnętrzne, o których
mowa w ust. 1, w budynku użyteczności publicznej powinny mieć
balustrady lub poręcze przyścienne, umożliwiające lewo- i prawostronne
ich użytkowanie. Przy szerokości biegu schodów większej niż
4 m należy zastosować dodatkową balustradę pośrednią.
§ 297.
Konstrukcja schodów, pochylni,
pomostów i galerii, służących komunikacji ogólnej
w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego i użyteczności
publicznej, nie może być podatna na wywoływane przez
użytkowników drgania.
§ 298. 1. Balustrady
przy schodach, pochylniach, portfenetrach, balkonach i loggiach nie
powinny mieć ostro zakończonych elementów, a ich konstrukcja
powinna zapewniać przeniesienie sił poziomych, określonych w Polskiej
Normie dotyczącej podstawowych obciążeń technologicznych i montażowych.
Wysokość i wypełnienie płaszczyzn pionowych powinny zapewniać skuteczną
ochronę przed wypadnięciem osób. Szklane elementy balustrad
powinny być wykonane ze szkła o podwyższonej wytrzymałości na
uderzenia, tłukącego się na drobne, nieostre odłamki.
2. Wysokość i prześwity lub otwory w wypełnieniu
balustrad powinny mieć wymiary określone w tabeli:
Rodzaj budynków
(przeznaczenie użytkowe)
|
Minimalna wysokość
balustrady, mierzona do wierzchu poręczy (m)
|
Maksymalny prześwit lub
wymiar otworu pomiędzy elementami wypełnienia balustrady (m)
|
1
|
2
|
3
|
Budynki jednorodzinne i wnętrza mieszkań
wielopoziomowych
|
0,9
|
nie reguluje się
|
Budynki wielorodzinne i zamieszkania zbiorowego,
oświaty i wychowania oraz zakładów opieki zdrowotnej
|
1, 1
|
0,12
|
Inne budynki
|
1,1
|
0,2
|
3. W budynku, w którym przewiduje się
zbiorowe przebywanie dzieci bez stałego nadzoru, balustrady powinny
mieć rozwiązania uniemożliwiające wspinanie się na nie oraz zsuwanie
się po poręczy.
4. Przy balustradach lub ścianach przyległych do
pochylni, przeznaczonych dla ruchu osób niepełnosprawnych,
należy zastosować obustronne poręcze, umieszczone na wysokości 0,75 i
0,9 m od płaszczyzny ruchu.
5. Poręcze przy schodach zewnętrznych i pochylniach,
przed ich początkiem i za końcem, należy przedłużyć o 0,3 m oraz
zakończyć w sposób zapewniający bezpieczne użytkowanie.
6. Poręcze przy schodach i pochylniach powinny być
oddalone od ścian, do których są mocowane, co najmniej 0,05
m.
7. Balustrady oddzielające różne poziomy w
halach sportowych, teatrach, kinach, a także w innych budynkach
użyteczności publicznej powinny zapewniać bezpieczeństwo
użytkowników także w przypadku paniki. Dopuszcza się
obniżenie pionowej części balustrady do 0,7 m, pod warunkiem
uzupełnienia jej górną częścią poziomą o szerokości dającej
łącznie z częścią pionową wymiar co najmniej 1,2 m.
§ 299. 1.
Okna w budynku powyżej drugiej kondygnacji nadziemnej, a
także okna na niższych kondygnacjach, wychodzące na chodniki lub inne
przejścia dla pieszych, powinny mieć skrzydła otwierane do wewnątrz.
2. Dopuszcza się stosowanie okien otwieranych na
zewnątrz, o poziomej osi obrotu i maksymalnym wychyleniu skrzydła do
0,6 m, mierząc od lica ściany zewnętrznej, pod warunkiem zastosowania w
nich szyb zapewniających bezpieczeństwo użytkowania oraz umożliwienia
ich mycia, konserwacji i naprawy od wewnątrz pomieszczeń lub z urządzeń
technicznych instalowanych na zewnątrz budynku.
3. Przepisów określonych w ust. 1 i 2 nie
stosuje się do budynku wpisanego do rejestru zabytków.
4. Okna w budynku wysokościowym, na kondygnacjach
położonych powyżej 55 m nad terenem, powinny mieć zabezpieczenia
umożliwiające ich otwarcie tylko przez osoby mające upoważnienia
właściciela lub zarządcy budynku.
5. Okna w pomieszczeniach przewidzianych do korzystania
przez osoby niepełnosprawne powinny mieć urządzenia przeznaczone do ich
otwierania, usytuowane nie wyżej niż 1,2 m nad poziomem podłogi.
§ 300. 1. Kraty
zewnętrzne, zastosowane w otworach okiennych i balkonowych, powinny być
wykonane w sposób zapobiegający możliwości wspinania się po
nich do pomieszczeń położonych na wyższych kondygnacjach.
2. Kraty i okiennice, w co najmniej jednym otworze
okiennym, powinny otwierać się od wewnątrz:
1) mieszkania,
2) pomieszczenia
mieszkalnego znajdującego się w budynku innym niż mieszkalnym,
3) pomieszczenia
przeznaczonego na pobyt ludzi w suterenie lub w budynku tymczasowym z
materiałów palnych,
4) pomieszczeń, o
których mowa w § 239 ust. 2.
3. Wymagania, o których mowa w ust. 1 i 2,
nie dotyczą zakładów karnych i aresztów śledczych
oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich.
§ 301. 1. W
budynku na kondygnacjach położonych poniżej 25 m nad terenem odległość
między górną krawędzią wewnętrznego podokiennika a podłogą
powinna wynosić co najmniej 0,85 m, z wyjątkiem przyziemia oraz ścianek
podokiennych w loggii, na tarasie lub galerii, gdzie nie podlega ona
ograniczeniom.
2. W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m
nad terenem między górną krawędzią podokiennika a podłogą
należy zachować odległość co najmniej 1,1 m, z wyjątkiem okien
wychodzących na loggie, tarasy lub galerie.
3. Wysokość położenia podokiennika, określona w ust. 1 i
2, może być pomniejszona, pod warunkiem zastosowania zabezpieczenia
okna balustradą do wymaganej wysokości lub zastosowania w tej części
okna skrzydła nieotwieranego i szkła o podwyższonej wytrzymałości.
§ 302. 1.
W budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt
ludzi temperatura na powierzchni elementów centralnego
ogrzewania, niezabezpieczonych przed dotknięciem przez
użytkowników, nie może przekraczać 90°C.
2. W budynku, o którym mowa w ust. 1, lecz z
ogrzewaniem powietrznym, temperatura strumienia powietrza w odległości
1 cm od wylotu do pomieszczenia nie może przekraczać 70°C -
jeżeli znajduje się on na wysokości ponad 3,5 m od poziomu podłogi i
45°C - w pozostałych przypadkach.
3. W pomieszczeniu przeznaczonym na zbiorowy pobyt
dzieci oraz osób niepełnosprawnych na grzejnikach
centralnego ogrzewania należy umieszczać osłony, ochraniające od
bezpośredniego kontaktu z elementem grzejnym.
4. W budynkach przeznaczonych na zbiorowy pobyt dzieci i
osób niepełnosprawnych, w instalacji wody ciepłej powinny
być stosowane termostatyczne zawory mieszające z ograniczeniem
maksymalnej temperatury do 43 °C, a w instalacjach
prysznicowych do 38 °C, zapobiegające poparzeniu.
§ 303. 1. W
budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m nad terenem zabrania
się stosowania balkonów. Nie dotyczy to balkonów
o przeznaczeniu technologicznym.
2. W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 25 m
nad terenem można stosować loggie wyłącznie z balustradami pełnymi.
Stosowanie logii powyżej 55 m nad terenem jest zabronione.
3. W budynku na kondygnacjach położonych powyżej 12 m,
lecz nie wyżej niż 25 m nad terenem, można stosować portfenetry, pod
warunkiem zastosowania w nich progów o wysokości co najmniej
0,15 m.
§ 304. 1.
Przeszklenie okien połaciowych, których
krawędź jest usytuowana na wysokości ponad 3 m nad poziomem podłogi,
świetlików oraz dachów w budynkach użyteczności
publicznej i zakładów pracy, powinno być wykonane ze szkła
lub innego materiału o podwyższonej wytrzymałości na uderzenie.
2. Okładzina szklana ścian zewnętrznych budynku
wysokiego i wysokościowego powinna być wykonana ze szkła o podwyższonej
wytrzymałości na uderzenia, tłukącego się na drobne, nieostre odłamki.
§ 305. 1.
Nawierzchnia dojść do budynków,
schodów i pochylni zewnętrznych i wewnętrznych,
ciągów komunikacyjnych w budynku oraz podłóg w
pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, a także posadzki w
garażu, powinna być wykonana z materiałów niepowodujących
niebezpieczeństwa poślizgu.
2. Posadzki i wykładziny w pomieszczeniach
przeznaczonych na pobyt ludzi powinny być wykonane z
materiałów antyelektrostatycznych, spełniających warunki
określone w Polskich Normach dotyczących ochrony przed elektrycznością
statyczną.
3. Nawierzchnia zewnętrznej pochylni samochodowej o
nachyleniu większym niż 15% powinna być karbowana.
§ 306. 1.
W budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i
magazynowym, w miejscach, w których następuje zmiana poziomu
podłogi, należy zastosować rozwiązania techniczne, plastyczne lub inne
sygnalizujące tę różnicę.
2. W budynkach, o których mowa w ust. 1,
powierzchnie spoczników schodów i pochylni
powinny mieć wykończenie wyróżniające je odcieniem, barwą
bądź fakturą, co najmniej w pasie 30 cm od krawędzi rozpoczynającej i
kończącej bieg schodów lub pochylni.
§ 307.
W budynku produkcyjnym i magazynowym, w
których mogą wystąpić zmienne obciążenia użytkowe
stropów, schodów lub pomostów
roboczych, należy w widocznym miejscu umieścić tablicę informacyjną,
określającą dopuszczalną wielkość obciążenia tych elementów.
§ 308. 1. W
budynkach o dwóch lub więcej kondygnacjach nadziemnych
należy zapewnić wyjście na dach co najmniej z jednej klatki schodowej,
umożliwiające dostęp na dach i do urządzeń technicznych tam
zainstalowanych.
2. W budynkach wysokich (W) i wysokościowych (WW)
wyjścia, o których mowa w ust. 1, należy zapewnić z każdej
klatki schodowej.
3. Jako wyjście z klatki schodowej na dach należy
stosować drzwi o szerokości 0,8 m i wysokości co najmniej 1,9 m lub
klapy wyłazowe o wymiarze 0,8 × 0,8 m w świetle, do
których dostęp powinien odpowiadać warunkom określonym w
§ 101.
4. Na dachu o spadku ponad 25% oraz na dachu pokrytym
materiałami łamliwymi (tłukącymi) należy wykonać stałe dojścia do
kominów, urządzeń technicznych oraz anten radiowych i
telewizyjnych.
5. Dojścia, o których mowa w ust. 4, na
odcinkach o nachyleniu ponad 25% powinny mieć zabezpieczenia przed
poślizgiem.
6. Na dachu o spadku ponad 100% powinny być zamocowane
stałe uchwyty dla lin bezpieczeństwa lub bariery ochronne nad dolną
krawędzią dachu.
DZIAŁ VIII
Higiena i zdrowie
Rozdział 1
Wymagania ogólne
§ 309. Budynek
powinien być zaprojektowany i wykonany z takich materiałów i
wyrobów oraz w taki sposób, aby nie stanowił
zagrożenia dla higieny i zdrowia użytkowników lub
sąsiadów, w szczególności w wyniku:
1) wydzielania się
gazów toksycznych,
2) obecności szkodliwych
pyłów lub gazów w powietrzu,
3) niebezpiecznego
promieniowania,
4) zanieczyszczenia lub
zatrucia wody lub gleby,
5) nieprawidłowego
usuwania dymu i spalin oraz nieczystości i odpadów w postaci
stałej lub ciekłej,
6) występowania wilgoci w
elementach budowlanych lub na ich powierzchniach,
7) niekontrolowanej
infiltracji powietrza zewnętrznego,
8) przedostawania się
gryzoni do wnętrza,
9) ograniczenia
nasłonecznienia i oświetlenia naturalnego.
Rozdział
2
Ochrona czystości powietrza
§ 310. 1. Budynek
przeznaczony na pobyt ludzi i urządzenia z nim związane powinny być
zaprojektowane i wykonane tak, aby w pomieszczeniach zawartość w
powietrzu stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla
zdrowia, wydzielanych przez grunt, materiały i stałe wyposażenie oraz
powstających w trakcie użytkowania zgodnego z przeznaczeniem
pomieszczeń, nie przekraczała wartości dopuszczalnych, określonych w
przepisach sanitarnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.
2. Wymagania, o których mowa w ust. 1,
stosuje się odpowiednio do pomieszczeń przeznaczonych dla zwierząt.
3. W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi, w
którym jest wymagane zachowanie szczególnej
czystości, stosowanie grzejników z rur ożebrowanych jest
zabronione.
§ 311.
Jeżeli w powietrzu wywiewanym z pomieszczenia występują
niedopuszczalne stężenia substancji szkodliwych, należy zastosować
urządzenia unieszkodliwiające je przed wyemitowaniem do atmosfery.
§ 312. 1. Budynek
z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, dla inwentarza żywego,
a także do produkcji i przechowywania artykułów spożywczych
oraz farmaceutycznych nie może być wykonany z materiałów
emitujących związki (gazy, pary, pyły) szkodliwe dla zdrowia lub
zapachowe w stopniu przekraczającym ich dopuszczalne stężenia.
2. Jeżeli związki, o których mowa w ust. 1,
są emitowane przez materiały w niedopuszczalnym stężeniu jedynie przez
ograniczony czas, dopuszcza się ich stosowanie pod warunkiem, że
użytkowanie budynku lub pomieszczeń, w których materiały te
zostały zastosowane, nastąpi dopiero po upływie terminu karencji, a w
przypadku materiałów emitujących zanieczyszczenia pyliste
lub włókniste - po stwierdzeniu przez właściwego państwowego
inspektora sanitarnego osiągnięcia stanu zanieczyszczenia powietrza,
zgodnego z przepisami odrębnymi w sprawie dopuszczalnych stężeń i
natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia wydzielanych przez
materiały budowlane, urządzenia i elementy wyposażenia.
Rozdział 3
Ochrona przed promieniowaniem jonizującym i polami elektromagnetycznymi
§ 313. 1. Budynek
z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi i dla inwentarza żywego
nie może być wykonany z materiałów i elementów
wyposażenia niespełniających wymagań przepisów odrębnych w
sprawie dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników
szkodliwych dla zdrowia.
2. Średnie wartości roczne ekwiwalentnego stężenia
radonu w pomieszczeniach budynku przeznaczonego na stały pobyt ludzi
nie mogą przekraczać dopuszczalnej wartości, określonej w przepisach
odrębnych dotyczących dawek granicznych promieniowania.
§ 314.
Budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi
nie może być wzniesiony na obszarach stref, w których
występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu oddziaływania pola
elektromagnetycznego, określonego w przepisach odrębnych dotyczących
ochrony przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych.
Rozdział 4
Ochrona przed zawilgoceniem i korozją biologiczną
§ 315. Budynek
powinien być zaprojektowany i wykonany w taki sposób, aby
opady atmosferyczne, woda w gruncie i na jego powierzchni, woda
użytkowana w budynku oraz para wodna w powietrzu w tym budynku nie
powodowały zagrożenia zdrowia i higieny użytkowania.
§ 316. 1. Budynek
posadowiony na gruncie, na którym poziom wód
gruntowych może powodować przenikanie wody do pomieszczeń, należy
zabezpieczyć za pomocą drenażu zewnętrznego lub w inny
sposób przed infiltracją wody do wnętrza oraz zawilgoceniem.
2. Ukształtowanie terenu wokół budynku
powinno zapewniać swobodny spływ wody opadowej od budynku.
§ 317. 1.
Ściany piwnic budynku oraz stykające się z gruntem inne
elementy budynku, wykonane z materiałów podciągających wodę
kapilarnie, powinny być zabezpieczone odpowiednią izolacją
przeciwwilgociową.
2. Części ścian zewnętrznych, bezpośrednio nad
otaczającym terenem, tarasami, balkonami i dachami, powinny być
zabezpieczone przed przenikaniem wody opadowej i z topniejącego śniegu.
§ 318.
Rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe
przegród zewnętrznych i ich uszczelnienie powinny
uniemożliwiać przenikanie wody opadowej do wnętrza budynków.
§ 319. 1. Dachy i
tarasy powinny mieć spadki umożliwiające odpływ wód
opadowych i z topniejącego śniegu do rynien i wewnętrznych lub
zewnętrznych rur spustowych.
2. Dachy w budynkach o wysokości powyżej 15 m nad
poziomem terenu powinny mieć spadki umożliwiające odpływ wody do
wewnętrznych rur spustowych. Wymaganie to nie dotyczy
budynków kultu religijnego, budynków
widowiskowych, hal sportowych, a także produkcyjnych i magazynowych, w
których taki sposób odprowadzenia wody jest
niemożliwy ze względów technologicznych.
3. W budynku wolno stojącym o wysokości do 4,5 m i
powierzchni dachu do 100 m2 dopuszcza się niewykonywanie rynien i rur
spustowych, pod warunkiem ukształtowania okapów w
sposób zabezpieczający przed zaciekaniem wody na ściany.
§ 320.
Balkony, loggie i tarasy powinny mieć posadzki wykonane
z materiałów nienasiąkliwych, mrozoodpornych i nieśliskich.
§ 321. 1. Na
wewnętrznej powierzchni nieprzezroczystej przegrody zewnętrznej nie
może występować kondensacja pary wodnej umożliwiająca rozwój
grzybów pleśniowych.
2. We wnętrzu przegrody, o której mowa w ust.
1, nie może występować narastające w kolejnych latach zawilgocenie
spowodowane kondensacją pary wodnej.
3. Warunki określone w ust. 1 i 2 uważa się za
spełnione, jeśli przegrody odpowiadają wymaganiom określonym w pkt
2.2.4. załącznika nr 2 do rozporządzenia.
§ 322. 1. Rozwiązania
materiałowo-konstrukcyjne zewnętrznych przegród budynku,
warunki cieplno-wilgotnościowe, a także intensywność wymiany powietrza
w pomieszczeniach, powinny uniemożliwiać powstanie zagrzybienia.
2. Do budowy należy stosować materiały, wyroby i
elementy budowlane odporne lub uodpornione na zagrzybienie i inne formy
biodegradacji, odpowiednio do stopnia zagrożenia korozją biologiczną.
3. Przed podjęciem przebudowy, rozbudowy lub zmiany
przeznaczenia budynku, w przypadku stwierdzenia występowania
zawilgocenia i oznak korozji biologicznej, należy wykonać ekspertyzę
mykologiczną i na podstawie jej wyników - odpowiednie roboty
zabezpieczające.
DZIAŁ IX
Ochrona przed hałasem i drganiami
§ 323. 1. Budynek
i urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w
taki sposób, aby poziom hałasu, na który będą
narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie
stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał im pracę,
odpoczynek i sen w zadowalających warunkach.
2. Pomieszczenia w budynkach mieszkalnych, zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej należy chronić przed hałasem:
1) zewnętrznym
przenikającym do pomieszczenia spoza budynku,
2) pochodzącym od
instalacji i urządzeń stanowiących techniczne wyposażenie budynku,
3) powietrznym i
uderzeniowym, wytwarzanym przez użytkowników innych
mieszkań, lokali użytkowych lub pomieszczeń o różnych
wymaganiach użytkowych.
4) pogłosowym, powstającym
w wyniku odbić fal dźwiękowych od przegród ograniczających
dane pomieszczenie.
§ 324. Budynek, w
którym ze względu na prowadzoną w nim działalność lub
sposób eksploatacji mogą powstawać uciążliwe dla otoczenia
hałasy lub drgania, należy kształtować i zabezpieczać tak, aby poziom
hałasów i drgań przenikających do otoczenia z pomieszczeń
tego budynku nie przekraczał wartości dopuszczalnych określonych w
odrębnych przepisach dotyczących ochrony środowiska, a także nie
powodował przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu i drgań w
pomieszczeniach innych budynków podlegających ochronie
przeciwhałasowej i przeciwdrganiowej określonego w Polskich Normach
dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach
oraz oceny wpływu drgań na budynki i na ludzi w budynkach.
§ 325. 1. Budynki
mieszkalne, budynki zamieszkania zbiorowego i budynki użyteczności
publicznej należy sytuować w miejscach najmniej narażonych na
występowanie hałasu i drgań, a jeżeli one występują i ich poziomy będą
powodować w pomieszczeniach tych budynków przekroczenie
dopuszczalnego poziomu hałasu i drgań, określonych w Polskich Normach
dotyczących dopuszczalnych wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach
oraz oceny wpływu drgań na budynki i na ludzi w budynkach, należy
stosować skuteczne zabezpieczenia.
2. Budynki z pomieszczeniami wymagającymi ochrony przed
zewnętrznym hałasem i drganiami należy chronić przed tymi
uciążliwościami poprzez zachowanie odpowiednich odległości od ich
źródeł, usytuowanie i ukształtowanie budynku, stosowanie
elementów amortyzujących drgania oraz osłaniających i
ekranujących przed hałasem, a także racjonalne rozmieszczenie
pomieszczeń w budynku oraz zapewnienie izolacyjności akustycznej
przegród zewnętrznych określonej w Polskiej Normie
dotyczącej wymaganej izolacyjności akustycznej przegród w
budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych.
§ 326. 1. Poziom
hałasu oraz drgań przenikających do pomieszczeń w budynkach
mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego i budynkach
użyteczności publicznej, z wyłączeniem budynków, dla
których jest konieczne spełnienie szczególnych
wymagań ochrony przed hałasem, nie może przekraczać wartości
dopuszczalnych, określonych w Polskich Normach dotyczących ochrony
przed hałasem pomieszczeń w budynkach oraz oceny wpływu drgań na ludzi
w budynkach, wyznaczonych zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi metody
pomiaru poziomu dźwięku A w pomieszczeniach oraz oceny wpływu drgań na
ludzi w budynkach.
2. W budynkach, o których mowa w ust. 1,
przegrody zewnętrzne i wewnętrzne oraz ich elementy powinny mieć
izolacyjność akustyczną nie mniejszą od podanej w Polskiej Normie
dotyczącej wymaganej izolacyjności akustycznej przegród w
budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych, wyznaczonej zgodnie z Polskimi Normami określającymi
metody pomiaru izolacyjności akustycznej elementów
budowlanych i izolacyjności akustycznej w budynkach. Wymagania odnoszą
się do izolacyjności:
1) ścian zewnętrznych,
stropodachów, ścian wewnętrznych, okien w przegrodach
zewnętrznych i wewnętrznych oraz drzwi w przegrodach wewnętrznych - od
dźwięków powietrznych,
2) stropów i
podłóg - od dźwięków powietrznych i uderzeniowych,
3) podestów i
biegów klatek schodowych w obrębie lokali mieszkalnych - od
dźwięków uderzeniowych.
3. Prowadzone w budynku przewody i kanały instalacyjne
(w tym kanały wentylacyjne) nie mogą powodować pogorszenia
izolacyjności akustycznej między pomieszczeniami poniżej wartości
wynikających z wymagań zawartych w Polskiej Normie dotyczącej
izolacyjności akustycznej przegród w budynkach oraz
izolacyjności akustycznej elementów budowlanych.
4. W budynku mieszkalnym wielorodzinnym:
1) izolacja akustyczna
stropów międzymieszkaniowych powinna zapewniać zachowanie
przez te stropy właściwości akustycznych, o których mowa w
ust. 2 pkt 2, bez względu na rodzaj zastosowanej nawierzchni podłogowej,
2) należy unikać takich
układów funkcjonalnych, przy których
pomieszczenia sanitarne jednego mieszkania przylegają do pokoju
sąsiedniego mieszkania; jeżeli to wymaganie nie zostanie spełnione,
ściana międzymieszkaniowa oddzielająca pokój jednego
mieszkania od pomieszczenia sanitarnego i kuchni sąsiedniego
mieszkania, do której są mocowane przewody i urządzenia
instalacyjne, musi mieć konstrukcję zapewniającą ograniczenie
przenoszenia przez ścianę dźwięków materiałowych, co w
szczególności można uzyskać przy zastosowaniu ściany o masie
powierzchniowej nie mniejszej niż 300 kg/m2,
3) przy mocowaniu urządzeń
i przewodów instalacyjnych wewnątrz mieszkania, stanowiących
jego wyposażenie techniczne, należy stosować zabezpieczenia
przeciwdrganiowe niezależnie od konstrukcji i usytuowania przegrody, do
której są mocowane,
4) w uzasadnionych
przypadkach dopuszcza się lokalizowanie:
a) urządzeń obsługujących
inne budynki - w pomieszczeniach technicznych,
b) zakładów
usługowych wyposażonych w hałaśliwe maszyny i urządzenia,
c) zakładów
gastronomicznych i innych prowadzących działalność rozrywkową
- pod warunkiem zastosowania specjalnych zabezpieczeń
przeciwdźwiękowych i przeciwdrganiowych, tak aby w
najniekorzystniejszych warunkach ich użytkowania poziomy hałasu i drgań
przenikających do pomieszczeń chronionych nie przekraczały wartości
dopuszczalnych określonych w Polskiej Normie dotyczącej dopuszczalnego
poziomu dźwięku w pomieszczeniach, zmierzonych zgodnie z Polską Normą
dotyczącą metody pomiaru poziomu dźwięku w pomieszczeniach, oraz
określonych w Polskiej Normie dotyczącej oceny wpływu drgań na ludzi w
budynkach.
5. W pomieszczeniach budynków użyteczności
publicznej, których funkcja związana jest z odbiorem mowy
lub innych pożądanych sygnałów akustycznych, należy stosować
takie rozwiązania budowlane oraz dodatkowe adaptacje akustyczne,
które zapewnią uzyskanie w pomieszczeniach odpowiednich
warunków określonych odrębnymi przepisami. Adaptacje
akustyczne należy wykonywać z materiałów o potwierdzonych
własnościach pochłaniania dźwięku wyznaczonych zgodnie z Polską Normą
określającą metodę pomiaru pochłaniania dźwięku przez elementy
budowlane.
§ 327. 1. Zabrania
się sytuowania przy pomieszczeniach mieszkalnych pomieszczeń
technicznych o szczególnej uciążliwości, takich jak szyby i
maszynownie dźwigowe lub zsypy śmieciowe. Wymaganie to nie dotyczy
przypadków, o których mowa w § 196 ust.
2 oraz w § 197 ust. 2 - przy nadbudowie lub adaptacji strychu
na cele mieszkalne.
2. Instalacje i urządzenia, stanowiące techniczne
wyposażenie budynku mieszkalnego, zamieszkania zbiorowego i
użyteczności publicznej, nie mogą powodować powstawania nadmiernych
hałasów i drgań, utrudniających eksploatację lub
uniemożliwiających ochronę użytkowników pomieszczeń przed
ich oddziaływaniem.
3. Sposób posadowienia urządzeń, o
których mowa w ust. 1, oraz sposób ich połączenia
z przewodami i elementami konstrukcyjnymi budynku, jak
również sposób połączenia
poszczególnych odcinków przewodów
między sobą i z elementami konstrukcyjnymi budynku, powinien zapobiegać
powstawaniu i rozchodzeniu się hałasów i drgań do
pomieszczeń podlegających ochronie lub do otoczenia budynku.
4. Ściany i stropy oraz inne elementy budowlane
pomieszczeń technicznych i garaży w budynkach mieszkalnych
wielorodzinnych i zamieszkania zbiorowego powinny mieć konstrukcję
uniemożliwiającą przenikanie z tych pomieszczeń hałasów i
drgań do pomieszczeń wymagających ochrony.
DZIAŁ X
Oszczędność energii i izolacyjność cieplna
§ 328. 1. Budynek
i jego instalacje ogrzewcze, wentylacyjne i klimatyzacyjne, ciepłej
wody użytkowej, a w przypadku budynku użyteczności publicznej
również oświetlenia wbudowanego, powinny być zaprojektowane
i wykonane w taki sposób, aby ilość ciepła, chłodu i energii
elektrycznej, potrzebnych do użytkowania budynku zgodnie z jego
przeznaczeniem, można było utrzymać na racjonalnie niskim poziomie.
2. Budynek powinien być zaprojektowany i wykonany w taki
sposób, aby ograniczyć ryzyko przegrzewania budynku w
okresie letnim.
§ 329. 1. Wymaganie
określone w § 328 ust. 1 uznaje się za spełnione dla budynku
mieszkalnego, jeżeli:
1) przegrody zewnętrzne
budynku oraz technika instalacyjna odpowiadają wymaganiom izolacyjności
cieplnej oraz powierzchnia okien spełnia wymagania określone w pkt 2.1.
załącznika nr 2 do rozporządzenia, przy czym dla budynku
przebudowywanego dopuszcza się zwiększenie średniego
współczynnika przenikania ciepła osłony budynku o nie więcej
niż 15 % w porównaniu z budynkiem nowym o takiej samej
geometrii i sposobie użytkowania, lub
2) wartość wskaźnika EP
[kWh/(m2· rok)] określającego roczne
obliczeniowe zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną do
ogrzewania, wentylacji i przygotowania ciepłej wody użytkowej oraz
chłodzenia jest mniejsza od wartości granicznych określonych
odpowiednio w ust. 3 pkt 1 i 2, a także jeżeli przegrody zewnętrzne
budynku odpowiadają przynajmniej wymaganiom izolacyjności cieplnej
niezbędnej dla zabezpieczenia przed kondensacją pary wodnej, określonym
w pkt 2.2. załącznika nr 2 do rozporządzenia, przy czym dla budynku
przebudowywanego dopuszcza się zwiększenie wskaźnika EP o nie więcej
niż 15 % w porównaniu z budynkiem nowym o takiej samej
geometrii i sposobie użytkowania.
2. Wymaganie określone w § 328 ust. 1 uznaje
się za spełnione dla budynku użyteczności publicznej, zamieszkania
zbiorowego, budynku produkcyjnego, magazynowego i gospodarczego, jeżeli:
1) przegrody zewnętrzne
budynku oraz technika instalacyjna odpowiadają wymaganiom izolacyjności
cieplnej oraz powierzchnia okien spełnia wymagania określone w pkt 2.1.
załącznika nr 2 do rozporządzenia, przy czym dla budynku
przebudowywanego dopuszcza się zwiększenie średniego
współczynnika przenikania ciepła osłony budynku o nie więcej
niż 15 % w porównaniu z budynkiem nowym o takiej samej
geometrii i sposobie użytkowania, lub
2) wartość wskaźnika EP
[kWh/(m2 · rok)] określającego roczne
obliczeniowe zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną do
ogrzewania, wentylacji i chłodzenia oraz przygotowania ciepłej wody
użytkowej i oświetlenia wbudowanego jest mniejsza od wartości
granicznej określonej w ust. 3 pkt 3, a także jeżeli przegrody
zewnętrzne budynku odpowiadają przynajmniej wymaganiom izolacyjności
cieplnej niezbędnej dla zabezpieczenia przed kondensacją pary wodnej,
określonym w pkt 2.2. załącznika nr 2 do rozporządzenia, przy czym dla
budynku przebudowywanego dopuszcza się zwiększenie wskaźnika EP o nie
więcej niż 15 % w porównaniu z budynkiem nowym o takiej
samej geometrii i sposobie użytkowania.
3. Maksymalne wartości EP rocznego wskaźnika
obliczeniowego zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną do
ogrzewania, wentylacji i przygotowania ciepłej wody użytkowej oraz
chłodzenia, w zależności od współczynnika kształtu budynku
A/Ve, wynoszą:
1) w budynkach
mieszkalnych do ogrzewania i wentylacji oraz przygotowania ciepłej wody
użytkowej (EP) w ciągu roku:
a) dla A/Ve
£ 0,2; EP = 73 +ΔEP; [kWh/m· rok)],
b) dla 0,2 £ A/Ve
£ 1,05; EP = 55 + 90 · (A/V) + ΔEP;
[kWh/(m · rok)],
c) dla A/Ve
³ 1,05; EP = 149,5 + ΔEP; [kWh/m · rok)]
gdzie:
ΔEP = ΔEPw -
dodatek na jednostkowe zapotrzebowanie na nieodnawialną energię
pierwotną do przygotowania ciepłej wody użytkowej w ciągu roku,
ΔEPw = 7800/(300 + 0,1
· A); [kWh/(m2 · rok)],
A - jest sumą pól powierzchni wszystkich
przegród budynku, oddzielających część ogrzewaną budynku od
powietrza zewnętrznego, gruntu i przyległych pomieszczeń
nieogrzewanych, liczoną po obrysie zewnętrznym,
V e- jest kubaturą ogrzewanej
części budynku, pomniejszoną o podcienia, balkony, loggie, galerie
itp., liczoną po obrysie zewnętrznym,
Af - powierzchnia użytkowa
ogrzewana budynku (lokalu);
2) w budynkach
mieszkalnych do ogrzewania, wentylacji i chłodzenia oraz przygotowania
ciepłej wody użytkowej (EPHC+W) w ciągu roku:
EPHC+W = EPH+W
+ (5 + 15 · Aw,e/Af)
(1 - 0,2 · A/Ve) · Af,c/Af;
[kWh/(m2 · rok)]
gdzie:
EPH+W - wartości według
zależności podanej w pkt 1,
Aw,e - powierzchnia ścian
zewnętrznych budynku, liczona po obrysie zewnętrznym,
Af,c - powierzchnia użytkowa
chłodzona budynku (lokalu),
Af - powierzchnia użytkowa
ogrzewana budynku (lokalu),
Ve - jest kubaturą ogrzewanej
części budynku, pomniejszoną o podcienia, balkony, loggie, galerie
itp., liczoną po obrysie zewnętrznym;
3) w budynkach
zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i produkcyjnych do
ogrzewania, wentylacji i chłodzenia oraz przygotowania ciepłej wody
użytkowej i oświetlenia wbudowanego (EPHC+W+L) w
ciągu roku:
EPHC+W+L = EPH+W
+ (10 + 60 · Aw,e/Af)
(1 - 0,2 · A/Ve) · Af,c/Af;
[kWh/(m2 · rok)]
gdzie:
Aw,e - powierzchnia ścian
zewnętrznych budynku, liczona po obrysie zewnętrznym,
Af,c - powierzchnia użytkowa
chłodzona budynku (lokalu),
EPH+W - wartości według
zależności określonej w pkt 1, przy czym ΔEP = EPW
+ EPL,
EPW - dodatek na jednostkowe
zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną do przygotowania
ciepłej wody użytkowej w ciągu roku; dla budynku z wydzielonymi
częściami o różnych funkcjach użytkowych wyznacza się
wartość średnią EPW dla całego budynku, przy
czym:
EPW = 1,56 · 19,10
· VCW · bt/a1;
[kWh/(m2 · rok)]
gdzie:
VCW - jednostkowe dobowe zużycie
ciepłej wody użytkowej [dm3/((j.o.) ·
doba)] należy przyjmować z założeń projektowych,
a1 - udział powierzchni Af
na jednostkę odniesienia (j.o.), najczęściej na osobę [m2/(j.o.)],
należy przyjmować z założeń projektowych,
bt - bezwymiarowy czas
użytkowania w ciągu roku systemu ciepłej wody użytkowej należy
przyjmować z założeń projektowych.
W przypadku braku wartości w założeniach projektowych,
należy je przyjmować według poniższej tabeli:
Lp.
|
Typ budynku
|
Dobowe zużycie
ciepłej wody użytkowej
Vcw
[dm3/((j.o.)
· doba)]
|
Udział
powierzchni użytkowej na osobę
a1[m2/(j.o.)]
|
Bezwymiarowy
czas użytkowania
bt[dni/rok]
|
1
|
Biura, urzędy
|
5
|
15
|
0,60
|
2
|
Szkoły, bez natrysków
|
8
|
10
|
0,55
|
3
|
Hotele - część noclegowa
|
75
|
20
|
0,60
|
4
|
Hotele z gastronomią
|
112
|
25
|
0,65
|
5
|
Szpitale
|
325
|
20
|
0,90
|
6
|
Restauracje, gastronomia
|
50
|
10
|
0,80
|
7
|
Dworce kolejowe, autobusowe, lotnicze
|
5
|
25
|
0,80
|
8
|
Handlowo-usługowe
|
15
|
25
|
0,80
|
EPL - dodatek na jednostkowe
zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną do oświetlenia
wbudowanego w ciągu roku (dotyczy budynków użyteczności
publicznej); dla budynku z wydzielonymi częściami o różnych
funkcjach użytkowych wyznacza się wartość średnią EPL
dla całego budynku, przy czym:
EPL = 2,7 · PN
· t0/1000; [kWh/(m2
· rok)]
gdzie:
PN - moc elektryczną referencyjną
[W/m2] należy przyjmować z założeń projektowych,
t0 - czas użytkowania oświetlenia
[h/rok] należy przyjmować z założeń projektowych.
W przypadku braku wartości w założeniach projektowych,
należy je przyjmować według poniższej tabeli:
Lp.
|
Typ budynku
|
Moc
elektryczna referencyjna
PN[W/m2]
|
Czas
użytkowania oświetlenia
t0 [h/rok]
|
1
|
Biura, urzędy
|
20
|
2500
|
2
|
Szkoły
|
20
|
2000
|
3
|
Szpitale
|
25
|
5000
|
4
|
Restauracje, gastronomia
|
25
|
2500
|
5
|
Dworce kolejowe, autobusowe, lotnicze
|
20
|
4000
|
6
|
Handlowo-usługowe
|
25
|
5000
|
7
|
Sportowo-rekreacyjne
|
20
|
2500
|
uwaga: jeżeli występuje w danym budynku tylko ogrzewanie
i wentylacja, to wyznacza się jedynie EPH+W,
podobnie postępuje się w innych sytuacjach - gdy nie wszystkie rodzaje
instalacji występują;
4) jeżeli w budynku
występują różne funkcje użytkowe, to wyznacza się średnią
wartość wskaźnika EPm według ogólnej
zależności:
EPm = Σi
(EPi · Af,i) /
Σi Af,i; [kWh/(m2
· rok)]
gdzie:
EPi - wartość wskaźnika
określającego roczne obliczeniowe zapotrzebowanie na nieodnawialną
energię pierwotną do ogrzewania, wentylacji i przygotowania ciepłej
wody użytkowej oraz chłodzenia, dla części budynku o jednolitej funkcji
użytkowej,
Af,i - powierzchnia użytkowa
ogrzewana (chłodzona) części budynku o jednolitej funkcji użytkowej.
4. Wymagania określone w § 328 ust. 2 uznaje
się za spełnione, jeżeli okna oraz inne przegrody przeszklone i
przezroczyste odpowiadają przynajmniej wymaganiom określonym w pkt
2.1.4. załącznika nr 2 do rozporządzenia.
DZIAŁ XI
Przepisy przejściowe i końcowe
§ 330. Przepisów
rozporządzenia nie stosuje się, z zastrzeżeniem § 2 ust. 1 i
§ 207 ust. 2, jeżeli przed dniem wejścia w życie
rozporządzenia:
1) został złożony wniosek
o pozwolenie na budowę lub odrębny wniosek o zatwierdzenie projektu
budowlanego i wnioski te zostały opracowane na podstawie
dotychczasowych przepisów,
2) zostało dokonane
zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych w
przypadku, gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na
budowę.
§ 331. Traci moc
rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia
14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 15,
poz. 140 i Nr 44, poz. 434, z 2000 r. Nr 16, poz. 214 oraz z 2001 r. Nr
17, poz. 207).
§ 332. Rozporządzenie
wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Załącznik nr 1
WYKAZ POLSKICH NORM PRZYWOŁANYCH W
ROZPORZĄDZENIU
Lp.
|
Miejsce powołania normy
|
Numer normy
|
Tytuł normy
(zakres powołania)
|
1
|
2
|
3
|
4
|
1
|
§ 53 ust. 2
|
PN-EN 62305-1:2008
|
Ochrona odgromowa - Część 1: Zasady
ogólne
|
|
|
PN-EN 62305-2:2008
|
Ochrona odgromowa - Część 2: Zarządzanie ryzykiem
|
2
|
§ 96 ust. 1
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02170:1985
|
Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
3
|
§ 98 ust. 2
|
PN-HD 308 S2:2007
|
Identyfikacja żył w kablach i przewodach oraz w
przewodach sznurowych
|
|
|
PN-IEC 364-4-481:1994
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona zapewniająca bezpieczeństwo - Dobór
środków ochrony w zależności od wpływów
zewnętrznych - Wybór środków ochrony
przeciwporażeniowej w zależności od wpływów zewnętrznych
(w zakresie pkt 481.3.1.1)
|
|
|
PN-EN 12464-1:2004
|
Światło i oświetlenie - Oświetlenie miejsc pracy -
Część 1: Miejsca pracy we wnętrzach
|
|
|
PN-HD 60364-1:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
1: Wymagania podstawowe, ustalanie ogólnych charakterystyk,
definicje
|
|
|
PN-HD 60364-4-41:2009
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
4-41: Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed porażeniem
elektrycznym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-42:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed skutkami
oddziaływania cieplnego
|
|
|
PN-IEC 60364-4-43:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed prądem
przetężeniowym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-442:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona instalacji niskiego napięcia przed przejściowymi przepięciami i
uszkodzeniami przy doziemieniach w sieciach wysokiego napięcia
|
|
|
PN-IEC 60364-4-443:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona przed przepięciami atmosferycznymi lub łączeniowymi
|
|
|
PN-IEC 60364-4-444:2001
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona przed zakłóceniami elektromagnetycznymi (EMI) w
instalacjach obiektów budowlanych
|
|
|
PN-IEC 60364-4-45:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed obniżeniem
napięcia
|
|
|
PN-IEC 60364-4-473:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Stosowanie środków
ochrony zapewniających bezpieczeństwo - Środki ochrony przed prądem
przetężeniowym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-482:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Dobór
środków ochrony w zależności od wpływów
zewnętrznych - Ochrona przeciwpożarowa
|
|
|
PN-IEC 60364-5-51:2000
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Postanowienia
ogólne
|
|
|
PN-IEC 60364-5-52:2002
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Oprzewodowanie
|
|
|
PN-IEC 60364-5-523:2001
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Obciążalność
prądowa długotrwała przewodów
|
|
|
PN-IEC 60364-5-53:2000
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Aparatura
rozdzielcza i sterownicza
|
|
|
PN-IEC 60364-5-534:2003
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Urządzenia do
ochrony przed przepięciami
|
|
|
PN-IEC 60364-5-537:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Aparatura
rozdzielcza i sterownicza - Urządzenia do odłączania izolacyjnego i
łączenia
|
|
|
PN-HD 60364-5-54:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Uziemienia,
przewody ochronne i przewody połączeń ochronnych
|
|
|
PN-IEC 60364-5-551:2003
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Inne wyposażenie
- Niskonapięciowe zespoły prądotwórcze
|
|
|
PN-HD 60364-5-559:2010
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Część 5-55: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Inne
wyposażenie - Sekcja 559: Oprawy oświetleniowe i instalacje
oświetleniowe
|
|
|
PN-IEC 60364-5-56:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Instalacje
bezpieczeństwa
|
|
|
PN-HD 60364-6:2008
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
6: Sprawdzanie
|
|
|
PN-EN 60445:2010
|
Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja - Identyfikacja zacisków urządzeń i zakończeń
przewodów
|
|
|
PN-EN 60446:2010
|
Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja - Identyfikacja przewodów kolorami albo
znakami alfanumerycznymi
|
4
|
§ 113 ust 4
|
PN-B-01706:1992
|
Instalacje wodociągowe - Wymagania w projektowaniu
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4.1; 2.4.3-2.4.5; 3.1.1-3.1.3; 3.1.5;
3.1.7; 3.2.2; 3.2.3; 3.3; 4.1; 4.2 i 4.4-4.6)
|
5
|
§ 113 ust. 7
|
PN-EN 1717:2003
|
Ochrona przed wtórnym zanieczyszczaniem
wody w instalacjach wodociągowych i ogólne wymagania
dotyczące urządzeń zapobiegających zanieczyszczeniu przez przepływ
zwrotny
|
6
|
§ 115 ust. 1
|
PN-B-10720:1998
|
Wodociągi - Zabudowa zestawów
wodomierzowych w instalacjach wodociągowych - Wymagania i badania przy
odbiorze
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4 i 2.6)
|
7
|
§ 116 ust. 3
|
PN-HD 60364-5-54:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Uziemienia,
przewody ochronne i przewody połączeń ochronnych
|
8
|
§ 120 ust. 4
|
PN-B-02440:1976
|
Zabezpieczenie urządzeń ciepłej wody użytkowej -
Wymagania
(w zakresie pkt 2; 3.1.1; 3.1.2 i 3.2.1-3.2.13)
|
9
|
§ 121 ust. 2
|
PN-B-10720:1998
|
Wodociągi - Zabudowa zestawów
wodomierzowych w instalacjach wodociągowych - Wymagania i badania przy
odbiorze
(w zakresie pkt 2.1; 2.3; 2.4 i 2.6)
|
10
|
§ 122 ust. 2
|
PN-EN 12056-1:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Cześć 1: Postanowienia ogólne i
wymagania
(w zakresie pkt 4 i 5)
|
|
|
PN-EN 12056-2:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Cześć 2: Kanalizacja sanitarna - Projektowanie
układu i obliczenia
(w zakresie pkt 4-6)
|
|
|
PN-EN 12056-3:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Cześć 3: Przewody deszczowe - Projektowanie
układu i obliczenia
(w zakresie pkt 4-7)
|
|
|
PN-EN 12056-4:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Cześć 4: Pompownie ścieków -
Projektowanie układu i obliczenia
(w zakresie pkt 4-6)
|
|
|
PN-EN 12056-5:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Cześć 5: Montaż i badania, instrukcje działania,
użytkowania i eksploatacji
(w zakresie pkt 5-9)
|
|
|
PN-EN 12109:2003
|
Wewnętrzne systemy kanalizacji podciśnieniowej
(w zakresie pkt 5; 7 i 8)
|
11
|
§ 124
|
PN-EN 12056-4:2002
|
Systemy kanalizacji grawitacyjnej wewnątrz
budynków - Część 4: Pompownie ścieków -
Projektowanie układu i obliczenia
(w zakresie pkt 4-6)
|
|
|
PN-EN 13564-1:2004
|
Urządzenia przeciwzalewowe w budynkach - Część 1:
Wymagania
|
12
|
§ 125 ust. 4
|
PN-B-01707:1992
|
Instalacje kanalizacyjne - Wymagania w
projektowaniu
(w zakresie pkt 4.2.2 z wyjątkiem odwołania do pkt 3.5)
|
13
|
§ 131
|
PN-B-94340:1991
|
Zsyp na odpady
|
14
|
§ 133 ust. 3
|
PN-B-02413:1991
|
Ogrzewnictwo i ciepłownictwo - Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu otwartego - Wymagania
|
|
|
PN-B-02414:1999
|
Ogrzewnictwo i ciepłownictwo - Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego z naczyniami
wzbiorczymi przeponowymi - Wymagania
|
|
|
PN-B-02415:1991
|
Ogrzewnictwo i ciepłownictwo - Zabezpieczenie
wodnych zamkniętych systemów ciepłowniczych - Wymagania
|
|
|
PN-B-02416:1991
|
Ogrzewnictwo i ciepłownictwo - Zabezpieczenie
instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego przyłączonych do sieci
cieplnych - Wymagania
|
15
|
§ 133 ust. 4
|
PN-C-04607:1993
|
Woda w instalacjach ogrzewania - Wymagania i
badania dotyczące jakości wody
|
16
|
§ 134 ust. 1
|
PN-EN ISO 6946:2008
|
Komponenty budowlane i elementy budynku -
Opór cieplny i współczynnik przenikania ciepła -
Metoda obliczania
|
|
|
PN-EN ISO 10077-1:2007
|
Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i
żaluzji - Obliczanie współczynnika przenikania ciepła -
Część 1: Postanowienia ogólne
|
|
|
PN-EN ISO 10077-2:2005
|
Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i
żaluzji - Obliczanie współczynnika przenikania ciepła -
Część 2: Metoda komputerowa dla ram
|
|
|
PN-EN ISO 10211:2008
|
Mostki cieplne w budynkach - Strumienie ciepła i
temperatury powierzchni - Obliczenia szczegółowe
|
|
|
PN-EN 12831:2006
|
Instalacje ogrzewcze w budynkach - Metoda
obliczania projektowego obciążenia cieplnego
|
|
|
PN-EN ISO 13370:2008
|
Cieplne właściwości użytkowe budynków -
Przenoszenie ciepła przez grunt - Metody obliczania
|
|
|
PN-EN ISO 13789:2008
|
Cieplne właściwości użytkowe budynków -
Współczynniki wymiany ciepła przez przenikanie i wentylację
- Metoda obliczania
|
|
|
PN-EN ISO 14683:2008
|
Mostki cieplne w budynkach - Liniowy
współczynnik przenikania ciepła - Metody uproszczone i
wartości orientacyjne
|
17
|
§ 134 ust. 2
|
PN-B-02403:1982
|
Ogrzewnictwo - Temperatury obliczeniowe zewnętrzne
|
18
|
§ 135 ust. 4
|
PN-B-02421:2000
|
Ogrzewnictwo i ciepłownictwo - Izolacja cieplna
przewodów, armatury i urządzeń - Wymagania i badania
odbiorcze
(w zakresie pkt 2.1; 2.2; 2.3.1; 2.4.1-2.4.4 i 2.5.1-2.5.6)
|
19
|
§ 136 ust. 2
|
PN-B-02411:1987
|
Ogrzewnictwo - Kotłownie wbudowane na paliwo stałe
- Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.3-2.1.6 i 2.1.8-2.1.10)
|
20
|
§ 136 ust. 2a
|
PN-B-02411:1987
|
Ogrzewnictwo - Kotłownie wbudowane na paliwo stałe
- Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.3-2.1.5; 2.1.6.2 i 2.1.9-2.1.10)
|
21
|
§ 136 ust. 3
|
PN-B-02411:1987
|
Ogrzewnictwo - Kotłownie wbudowane na paliwo stałe
- Wymagania
(w zakresie pkt 2.2.2-2.2.8 i 2.2.10-2.2.16)
|
22
|
§ 137 ust. 9
|
PN-E-05204:1994
|
Ochrona przed elektrycznością statyczną - Ochrona
obiektów, instalacji i urządzeń - Wymagania
|
23
|
§ 140 ust. 1
|
PN-B-10425:1989
|
Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane
z cegły - Wymagania techniczne i badania przy odbiorze
|
24
|
§ 142 ust. 2
|
PN-B-10425:1989
|
Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane
z cegły - Wymagania techniczne i badania przy odbiorze
(w zakresie pkt 3.3.2)
|
25
|
§ 143 ust. 1
|
PN-B-02011:1977
PN-B-02011:1977/Az1:2009
|
Obciążenia w obliczeniach statycznych - Obciążenie
wiatrem
(w zakresie pkt 3.3)
|
26
|
§ 147 ust. 1
|
PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:2000
|
Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej - Wymagania
(z wyjątkiem pkt 5.2.1 i 5.2.3)
|
27
|
§ 147 ust. 3
|
PN-B-03421:1978
|
Wentylacja i klimatyzacja - Parametry obliczeniowe
powietrza wewnętrznego w pomieszczeniach przeznaczonych do stałego
przebywania ludzi
|
28
|
§ 149 ust. 1
|
PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:2000
|
Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej - Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.2-2.1.4; 3.1 i 4.1)
|
29
|
§ 149 ust. 4
|
PN-B-03421:1978
|
Wentylacja i klimatyzacja - Parametry obliczeniowe
powietrza wewnętrznego w pomieszczeniach przeznaczonych do stałego
przebywania ludzi
|
30
|
§ 153 ust. 2
|
PN-EN 1507:2007
|
Wentylacja budynków - Przewody
wentylacyjne z blachy o przekroju prostokątnym - Wymagania dotyczące
wytrzymałości i szczelności
|
|
|
PN-EN 12237:2005
|
Wentylacja budynków - Sieć
przewodów - Wytrzymałość i szczelność przewodów z
blachy o przekroju kołowym
|
31
|
§ 153 ust. 5
|
PN-EN 12097:2007
|
Wentylacja budynków - Sieć
przewodów - Wymagania dotyczące elementów
składowych sieci przewodów ułatwiających konserwację sieci
przewodów
|
32
|
§ 154 ust. 6
|
PN-EN 779:2005
|
Przeciwpyłowe filtry powietrza do wentylacji
ogólnej - Określanie parametrów filtracyjnych
(w zakresie rozdziału 4)
|
33
|
§ 155 ust. 4
|
PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:2000
|
Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej - Wymagania
(w zakresie pkt 2.1.5)
|
34
|
§ 157 ust. 2
|
PN-C-04753:2002
|
Gaz ziemny - Jakość gazu dostarczanego odbiorcom z
sieci rozdzielczej
(w zakresie rozdziału 2)
|
|
|
PN-C-96008:1998
|
Przetwory naftowe - Gazy węglowodorowe - Gazy
skroplone C3-C4
(w zakresie rozdziału 3)
|
35
|
§ 163 ust. 1a
|
PN-EN 1775:2009
|
Dostawa gazu - Przewody gazowe dla
budynków - Maksymalne ciśnienie robocze równe 5
bar lub mniejsze - Zalecenia funkcjonalne
(w zakresie pkt 4.2)
|
36
|
§ 163 ust. 2
|
PN-EN 10208-1:2000
|
Rury stalowe przewodowe dla mediów
palnych - Rury o klasie wymagań A
|
37
|
§ 163 ust. 4
|
PN-EN 1775:2009
|
Dostawa gazu - Przewody gazowe dla
budynków - Maksymalne ciśnienie robocze równe 5
bar lub mniejsze - Zalecenia funkcjonalne
(w zakresie pkt 4.2)
|
38
|
§ 166 ust. 1
|
PN-EN 1359:2004
|
Gazomierze - Gazomierze miechowe
|
39
|
§ 170 ust. 1
|
PN-B-03430:1983
PN-B-03430:1983/Az3:2000
|
Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej - Wymagania
(z wyjątkiem pkt 5.2.1 i 5.2.3)
|
40
|
§ 176 ust. 1
|
PN-B-02431-1:1999
|
Ogrzewnictwo - Kotłownie wbudowane na paliwa
gazowe o gęstości względnej mniejszej niż 1 - Wymagania
(w zakresie pkt 2.2 z wyłączeniem 2.2.1.4; 2.2.1.8; 2.2.2.4 i 2.2.2.5
oraz pkt 2.3 z wyłączeniem 2.3.8.1; 2.3.8.2; 2.3.9 i 2.3.14)
|
41
|
§ 180
|
PN-HD 308 S2:2007
|
Identyfikacja żył w kablach i przewodach oraz w
przewodach sznurowych
|
|
|
PN-IEC 364-4-481:1994
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona zapewniająca bezpieczeństwo - Dobór
środków ochrony w zależności od wpływów
zewnętrznych - Wybór środków ochrony
przeciwporażeniowej w zależności od wpływów zewnętrznych
(w zakresie pkt 481.3.1.1)
|
|
|
PN-N-01256-02:1992
|
Znaki bezpieczeństwa - Ewakuacja
|
|
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
|
|
PN-E-05010:1991
|
Zakresy napięciowe instalacji elektrycznych w
obiektach budowlanych
|
|
|
PN-E-05115:2002
|
Instalacje elektroenergetyczne prądu przemiennego
o napięciu wyższym od 1 kV
|
|
|
PN-E-08501:1988
|
Urządzenia elektryczne - Tablice i znaki
bezpieczeństwa
|
|
|
PN-EN 12464-1:2004
|
Światło i oświetlenie - Oświetlenie miejsc pracy -
Część 1: Miejsca pracy we wnętrzach
|
|
|
PN-EN 50160:2002
PN-EN 50160:2002/AC:2004
PN-EN 50160:2002/Ap1:2005
|
Parametry napięcia zasilającego w publicznych
sieciach rozdzielczych
|
|
|
PN-EN 50310:2007
|
Stosowanie połączeń wyrównawczych i
uziemiających w budynkach z zainstalowanym sprzętem informatycznym
|
|
|
PN-HD 60364-1:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
1: Wymagania podstawowe, ustalanie ogólnych charakterystyk,
definicje
|
|
|
PN-HD 60364-4-41:2009
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
4-41: Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed porażeniem
elektrycznym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-42:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed skutkami
oddziaływania cieplnego
|
|
|
PN-IEC 60364-4-43:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed prądem
przetężeniowym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-442:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona instalacji niskiego napięcia przed przejściowymi przepięciami i
uszkodzeniami przy doziemieniach w sieciach wysokiego napięcia
|
|
|
PN-IEC 60364-4-443:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona przed przepięciami atmosferycznymi lub łączeniowymi
|
|
|
PN-IEC 60364-4-444:2001
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona przed zakłóceniami elektromagnetycznymi (EMI) w
instalacjach obiektów budowlanych
|
|
|
PN-IEC 60364-4-45:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed obniżeniem
napięcia
|
|
|
PN-IEC 60364-4-473:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Stosowanie środków
ochrony zapewniających bezpieczeństwo - Środki ochrony przed prądem
przetężeniowym
|
|
|
PN-IEC 60364-4-482:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Dobór
środków ochrony w zależności od wpływów
zewnętrznych - Ochrona przeciwpożarowa
|
|
|
PN-IEC 60364-5-51:2000
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Postanowienia
ogólne
|
|
|
PN-IEC 60364-5-52:2002
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Oprzewodowanie
|
|
|
PN-IEC 60364-5-523:2001
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Obciążalność
prądowa długotrwała przewodów
|
|
|
PN-IEC 60364-5-53:2000
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Aparatura
rozdzielcza i sterownicza
|
|
|
PN-IEC 60364-5-534:2003
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Urządzenia do
ochrony przed przepięciami
|
|
|
PN-IEC 60364-5-537:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Aparatura
rozdzielcza i sterownicza - Urządzenia do odłączania izolacyjnego i
łączenia
|
|
|
PN-HD 60364-5-54:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Uziemienia,
przewody ochronne i przewody połączeń ochronnych
|
|
|
PN-IEC 60364-5-551:2003
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Inne wyposażenie
- Niskonapięciowe zespoły prądotwórcze
|
|
|
PN-HD 60364-5-559:2010
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Część 5-55: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Inne
wyposażenie - Sekcja 559: Oprawy oświetleniowe i instalacje
oświetleniowe
|
|
|
PN-IEC 60364-5-56:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Instalacje
bezpieczeństwa
|
|
|
PN-HD 60364-6:2008
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
6: Sprawdzanie
|
|
|
PN-HD 60364-7-701:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
7-701: Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji -
Pomieszczenia wyposażone w wannę lub prysznic
|
|
|
PN-IEC 60364-7-702:1999
PN-IEC 60364-7-702:1999/Ap1:2002
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji - Baseny
pływackie i inne
|
|
|
PN-HD 60364-7-703:2007
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Część 7-703: Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji
- Pomieszczenia i kabiny zawierające ogrzewacze sauny
|
|
|
PN-HD 60364-7-704:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
7-704: Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji -
Instalacje na terenie budowy i rozbiórki
|
|
|
PN-IEC 60364-7-705:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji - Instalacje
elektryczne w gospodarstwach rolniczych i ogrodniczych
|
|
|
PN-IEC 60364-7-706:2000
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji -
Przestrzenie ograniczone powierzchniami przewodzącymi
|
|
|
PN-IEC 60364-7-714:2003
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji - Instalacje
oświetlenia zewnętrznego
|
|
|
PN-HD 60364-7-715:2006
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Część 7-715: Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji
- Instalacje oświetleniowe o bardzo niskim napięciu
|
|
|
PN-HD 60364-7-740:2009
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Część 7-740: Wymagania dotyczące specjalnych instalacji lub lokalizacji
- Tymczasowe instalacje elektryczne obiektów, urządzeń
rozrywkowych i straganów na terenie targów,
wesołych miasteczek i cyrków
|
|
|
PN-EN 60445:2010
|
Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja - Identyfikacja zacisków urządzeń i zakończeń
przewodów
|
|
|
PN-EN 60446:2010
|
Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy
współdziałaniu człowieka z maszyną, znakowanie i
identyfikacja - Identyfikacja przewodów kolorami albo
znakami alfanumerycznymi
|
|
|
PN-EN 60529:2003
|
Stopnie ochrony zapewnianej przez obudowy (kod IP)
|
|
|
PN-EN 61140:2005
PN-EN 61140:2005/A1:2008
|
Ochrona przed porażeniem prądem elektrycznym -
Wspólne aspekty instalacji i urządzeń
|
|
|
PN-EN 61293:2000
|
Znakowanie urządzeń elektrycznych danymi
znamionowymi dotyczącymi zasilania elektrycznego - Wymagania
bezpieczeństwa
|
42
|
§ 181 ust. 7
|
PN-EN 1838:2005
|
Zastosowania oświetlenia - Oświetlenie awaryjne
|
|
|
PN-EN 50172:2005
|
Systemy awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego
|
|
|
PN-IEC 60364-5-56:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Instalacje
bezpieczeństwa
|
43
|
§ 184 ust. 2
|
PN-HD 60364-5-54:2010
|
Instalacje elektryczne niskiego napięcia - Część
5-54: Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Uziemienia,
przewody ochronne i przewody połączeń ochronnych
|
44
|
§ 184 ust. 3
|
PN-EN 62305-1:2008
|
Ochrona odgromowa - Część 1: Zasady
ogólne
|
|
|
PN-EN 62305-2:2008
|
Ochrona odgromowa - Część 2: Zarządzanie ryzykiem
|
|
|
PN-EN 62305-3:2009
|
Ochrona odgromowa - Część 3: Uszkodzenia fizyczne
obiektów i zagrożenie życia
|
|
|
PN-EN 62305-4:2009
|
Ochrona odgromowa - Część 4: Urządzenia
elektryczne i elektroniczne w obiektach
|
|
|
PN-IEC 60364-4-443:1999
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Ochrona dla zapewnienia bezpieczeństwa - Ochrona przed przepięciami -
Ochrona przed przepięciami atmosferycznymi lub łączeniowymi
|
45
|
§ 186 ust. 2
|
PN-IEC 60364-5-52:2002
|
Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych -
Dobór i montaż wyposażenia elektrycznego - Oprzewodowanie
|
46
|
§ 187 ust. 3
|
PN-EN 1363-1:2001
|
Badania odporności ogniowej - Część 1: Wymagania
ogólne
|
47
|
§ 187 ust. 5
|
PN-EN 50200:2003
|
Metoda badania palności cienkich
przewodów i kabli bez ochrony specjalnej stosowanych w
obwodach zabezpieczających
|
48
|
§ 196 ust. 2 i 3
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
49
|
§ 204 ust. 4
|
PN-B-02000:1982
|
Obciążenia budowli - Zasady ustalania wartości
|
|
|
PN-B-02001:1982
|
Obciążenia budowli - Obciążenia stałe
|
|
|
PN-B-02003:1982
|
Obciążenia budowli - Obciążenia zmienne
technologiczne - Podstawowe obciążenia technologiczne i montażowe
|
|
|
PN-B-02004:1982
|
Obciążenia budowli - Obciążenia zmienne
technologiczne - Obciążenia pojazdami
|
|
|
PN-B-02005:1986
|
Obciążenia budowli - Obciążenia suwnicami
pomostowymi, wciągarkami i wciągnikami
|
|
|
PN-B-02010:1980
PN-B-02010:1980/Az1:2006
|
Obciążenia w obliczeniach statycznych - Obciążenie
śniegiem
|
|
|
PN-B-02011:1977
PN-B-02011:1977/Az1:2009
|
Obciążenia w obliczeniach statycznych - Obciążenie
wiatrem
|
|
|
PN-B-02013:1987
|
Obciążenie budowli - Obciążenia zmienne
środowiskowe - Obciążenie oblodzeniem
|
|
|
PN-B-02014:1988
|
Obciążenia budowli - Obciążenie gruntem
|
|
|
PN-B-02015:1986
|
Obciążenia budowli - Obciążenia zmienne
środowiskowe - Obciążenie temperaturą
|
|
|
PN-B-03001:1976
|
Konstrukcje i podłoża budowli - Ogólne
zasady obliczeń
|
|
|
PN-B-03002:2007
|
Konstrukcje murowe - Projektowanie i obliczanie
|
|
|
PN-B-03020:1981
|
Grunty budowlane - Posadowienie bezpośrednie
budowli - Obliczenia statyczne i projektowanie
|
|
|
PN-B-03150:2000
PN-B-03150:2000/Az1:2001
PN-B-03150:2000/Az2:2003
PN-B-03150:2000/Az3:2004
|
Konstrukcje drewniane - Obliczenia statyczne i
projektowanie
|
|
|
PN-B-03200:1990
|
Konstrukcje stalowe - Obliczenia statyczne i
projektowanie
|
|
|
PN-B-03215:1998
|
Konstrukcje stalowe - Połączenia z fundamentami -
Projektowanie i wykonanie
|
|
|
PN-B-03230:1984
|
Lekkie ściany osłonowe i przekrycia dachowe z płyt
warstwowych i żebrowych - Obliczenia statyczne i projektowanie
|
|
|
PN-B-03263:2000
|
Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone
wykonywane z kruszywowych betonów lekkich - Obliczenia
statyczne i projektowanie
|
|
|
PN-B-03264:2002
PN-B-03264:2002/Ap1:2004
|
Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone -
Obliczenia statyczne i projektowanie
|
|
|
PN-B-03300:2006
PN-B-03300:2006/Ap1:2008
|
Konstrukcje zespolone stalowo-betonowe -
Obliczenia statyczne i projektowanie
|
|
|
PN-EN 1990*):
|
Eurokod: Podstawy projektowania konstrukcji
|
|
|
PN-EN 1991*):
|
Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje
|
|
|
PN-EN 1992*):
|
Eurokod 2: Projektowanie konstrukcji z betonu
|
|
|
PN-EN 1993*):
|
Eurokod 3: Projektowanie konstrukcji stalowych
|
|
|
PN-EN 1994*):
|
Eurokod 4: Projektowanie konstrukcji
stalowo-betonowych
|
|
|
PN-EN 1995*):
|
Eurokod 5: Projektowanie konstrukcji drewnianych
|
|
|
PN-EN 1996*):
|
Eurokod 6: Projektowanie konstrukcji murowych
|
|
|
PN-EN 1997*):
|
Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne
|
|
|
PN-EN 1999*):
|
Eurokod 9: Projektowanie konstrukcji aluminiowych
(wszystkie części norm)
|
50
|
§ 208
§ 208a
|
PN-EN 81-58:2005
|
Przepisy bezpieczeństwa dotyczące budowy i
instalowania dźwigów - Badania i próby - Część
58: Próba odporności ogniowej drzwi przystankowych
|
|
|
PN-EN 1021-1:2007
|
Meble - Ocena zapalności mebli tapicerowanych -
Część 1: Źródło zapłonu: tlący się papieros
|
|
|
PN-EN 1021-2:2007
|
Meble - Ocena zapalności mebli tapicerowanych -
Część 2: Źródło zapłonu: równoważnik płomienia
zapałki
|
|
|
PN-EN 1991-1-2:2006
PN-EN 1991-1-2:2006/AC:2009
|
Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje - Część
1-2: Oddziaływania ogólne - Oddziaływania na konstrukcje w
warunkach pożaru
|
|
|
PN-B-02852:2001
|
Ochrona przeciwpożarowa budynków -
Obliczanie gęstości obciążenia ogniowego oraz wyznaczanie względnego
czasu trwania pożaru
(w zakresie części dotyczącej gęstości obciążenia ogniowego - pkt 2)
|
|
|
PN-B-02855:1988
|
Ochrona przeciwpożarowa budynków -
Metoda badania wydzielania toksycznych produktów rozkładu i
spalania materiałów
|
|
|
PN-B-02867:1990
|
Ochrona przeciwpożarowa budynków -
Metoda badania stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany
(w zakresie części dotyczącej ścian zewnętrznych przy działaniu ognia
od strony elewacji)
|
|
|
PN-EN ISO 6940:2005
|
Wyroby włókiennicze - Zachowanie się
podczas palenia - Wyznaczanie zapalności pionowo umieszczonych
próbek
|
|
|
PN-EN ISO 6941:2005
|
Wyroby włókiennicze - Zachowanie się
podczas palenia - Pomiar właściwości rozprzestrzeniania się płomienia
na pionowo umieszczonych próbkach
|
|
|
PN-EN 13501-1+A1:2010
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 1:
Klasyfikacja na podstawie badań reakcji na ogień
|
|
|
PN-EN 13501-2+A1:2010
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 2:
Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem
instalacji wentylacyjnej
|
|
|
PN-EN 13501-3+A1:2010
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 3:
Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej wyrobów
i elementów stosowanych w instalacjach użytkowych w
budynkach: ognioodpornych przewodów wentylacyjnych i
przeciwpożarowych klap odcinających
|
|
|
PN-EN 13501-4+A1:2010
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 4:
Klasyfikacja na podstawie wyników badań odporności ogniowej
elementów systemów kontroli rozprzestrzeniania
dymu
|
|
|
PN-EN 13501-5+A1:2010
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 5:
Klasyfikacja na podstawie wyników badań oddziaływania ognia
zewnętrznego na dachy
|
51
|
§ 253 ust. 1
|
PN-EN 81-72:2005
|
Przepisy bezpieczeństwa dotyczące budowy i
instalowania dźwigów - Szczególne zastosowania
dźwigów osobowych i towarowych - Część 72: Dźwigi dla straży
pożarnej
|
52
|
§ 258 ust. 1a
|
PN-EN ISO 6940:2005
|
Wyroby włókiennicze - Zachowanie się
podczas palenia - Wyznaczanie zapalności pionowo umieszczonych
próbek
|
|
|
PN-EN ISO 6941:2005
|
Wyroby włókiennicze - Zachowanie się
podczas palenia - Pomiar właściwości rozprzestrzeniania się płomienia
na pionowo umieszczonych próbkach
|
53
|
§ 261 pkt 1
|
PN-EN 1021-2:2007
|
Meble - Ocena zapalności mebli tapicerowanych -
Część 2: Źródło zapłonu: równoważnik płomienia
zapałki
|
|
|
PN-EN 1021-1:2007
|
Meble - Ocena zapalności mebli tapicerowanych -
Część 1: Źródło zapłonu: tlący się papieros
|
|
|
PN-B-02855:1988
|
Ochrona przeciwpożarowa budynków -
Metoda badania wydzielania toksycznych produktów rozkładu i
spalania materiałów
|
54
|
§ 266 ust. 2
|
PN-B-02870:1993
|
Badania ogniowe - Małe kominy - Badania w
podwyższonych temperaturach
|
55
|
§ 287 pkt 4
|
PN-N-01256-02:1992
|
Znaki bezpieczeństwa - Ewakuacja
|
|
|
PN-N-01256-5:1998
|
Znaki bezpieczeństwa - Zasady umieszczania
znaków bezpieczeństwa na drogach ewakuacyjnych i drogach
pożarowych
|
|
|
PN-ISO 7010:2006
|
Symbole graficzne - Barwy bezpieczeństwa i znaki
bezpieczeństwa - Znaki bezpieczeństwa stosowane w miejscach pracy i w
obszarach użyteczności publicznej
|
56
|
§ 287 pkt 6
|
patrz: Polskie Normy
powołane w § 180
|
57
|
§ 288 pkt 5
|
PN-N-01256-02:1992
|
Znaki bezpieczeństwa - Ewakuacja
|
|
|
PN-N-01256-5:1998
|
Znaki bezpieczeństwa - Zasady umieszczania
znaków bezpieczeństwa na drogach ewakuacyjnych i drogach
pożarowych
|
|
|
PN-ISO 7010:2006
|
Symbole graficzne - Barwy bezpieczeństwa i znaki
bezpieczeństwa - Znaki bezpieczeństwa stosowane w miejscach pracy i w
obszarach użyteczności publicznej
|
58
|
§ 288 pkt 7
|
patrz: Polskie Normy
powołane w § 180
|
59
|
§ 298 ust. 1
|
PN-B-02003:1982
|
Obciążenia budowli - Obciążenia zmienne
technologiczne - Podstawowe obciążenia technologiczne i montażowe
(w zakresie pkt 3.6)
|
60
|
§ 305 ust. 2
|
PN-E-05204:1994
|
Ochrona przed elektrycznością statyczną - Ochrona
obiektów, instalacji i urządzeń - Wymagania
|
61
|
§ 324
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02170:1985
|
Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
62
|
§ 325 ust. 1
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02170:1985
|
Ocena szkodliwości drgań przekazywanych przez
podłoże na budynki
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
63
|
§ 325 ust. 2
|
PN-B-02151-3:1999
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem w
budynkach - Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach
oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych -
Wymagania
(w zakresie pkt 1, 2, 6, 8 i 9.)
|
64
|
§ 326 ust. 1
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02156:1987
|
Akustyka budowlana - Metody pomiaru dźwięku A w
budynkach
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
65
|
§ 326 ust. 2
|
PN-EN ISO 140-4:2000
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary terenowe izolacyjności od dźwięków powietrznych
między pomieszczeniami
|
|
|
PN-EN ISO 140-5:1999
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary terenowe izolacyjności akustycznej od dźwięków
powietrznych ściany zewnętrznej i jej elementów
|
|
|
PN-EN ISO 140-6:1999
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary laboratoryjne izolacyjności od dźwięków
uderzeniowych stropów
|
|
|
PN-EN ISO 140-7:2000
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary terenowe izolacyjności od dźwięków uderzeniowych
stropów
|
|
|
PN-EN ISO 140-8:1999
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary laboratoryjne tłumienia dźwięków uderzeniowych
przez podłogi na masywnym stropie wzorcowym
|
|
|
PN-EN ISO 140-12:2001
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Część 12: Pomiar laboratoryjny izolacyjności od dźwięków
powietrznych i uderzeniowych podniesionej podłogi pomiędzy dwoma
sąsiednimi pomieszczeniami
|
|
|
PN-EN 20140-3:1999
PN-EN 20140-3:1999/A1:2007
|
Akustyka - Pomiar izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary laboratoryjne izolacyjności od dźwięków
powietrznych elementów budowlanych
|
|
|
PN-EN 20140-9:1998
|
Akustyka - Pomiary izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiar laboratoryjny izolacyjności od dźwięków
powietrznych, dla sufitów podwieszonych z przestrzenią nad
sufitem, mierzonej pomiędzy dwoma sąsiednimi pomieszczeniami
|
|
|
PN-EN 20140-10:1994
|
Akustyka - Pomiary izolacyjności akustycznej w
budynkach i izolacyjności akustycznej elementów budowlanych
- Pomiary laboratoryjne izolacyjności od dźwięków
powietrznych małych elementów budowlanych
|
66
|
§ 326 ust. 3
|
PN-B-02151-3:1999
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem w
budynkach - Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach
oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych -
Wymagania
(w zakresie pkt 1-5; 7 i 9.)
|
67
|
§ 326 ust. 4
|
PN-B-02151-02:1987
|
Akustyka budowlana - Ochrona przed hałasem
pomieszczeń w budynkach - Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w
pomieszczeniach
|
|
|
PN-B-02156:1987
|
Akustyka budowlana - Metody pomiaru dźwięku A w
budynkach
|
|
|
PN-B-02171:1988
|
Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach
|
68
|
§ 326 ust. 5
|
PN-EN ISO 354:2005
|
Akustyka - Pomiar pochłaniania dźwięku w komorze
pogłosowej
|
69
|
Załącznik nr 2
pkt 2.2.1-2.2.4
|
PN-EN ISO 13788:2003
|
Cieplno-wilgotnościowe właściwości
komponentów budowlanych i elementów budynku -
Temperatura powierzchni wewnętrznej konieczna do uniknięcia krytycznej
wilgotności powierzchni i kondensacja międzywarstwowa - Metody
obliczania
|
70
|
Załącznik nr 3
|
PN-ENV 1187:2004
PN-ENV 1187:2004/A1:2007
|
Metody badań oddziaływania ognia zewnętrznego na
dachy
|
|
|
PN-EN 13501-1:2008
|
Klasyfikacja ogniowa wyrobów
budowlanych i elementów budynków - Część 1:
Klasyfikacja na podstawie badań reakcji na ogień
|
*) - Polskie Normy
projektowania wprowadzające europejskie normy projektowania konstrukcji
- Eurokody, zatwierdzone i opublikowane w języku polskim, mogą być
stosowane do projektowania konstrukcji, jeżeli obejmują one wszystkie
niezbędne aspekty związane z zaprojektowaniem tej konstrukcji (stanowią
kompletny zestaw norm umożliwiający projektowanie). Projektowanie
każdego rodzaju konstrukcji wymaga stosowania PN-EN 1990 i PN-EN 1991.
|
Załącznik nr 2
WYMAGANIA IZOLACYJNOŚCI CIEPLNEJ I
INNE WYMAGANIA ZWIĄZANE Z OSZCZĘDNOŚCIĄ ENERGII
1. Izolacyjność cieplna przegród i
podłóg na gruncie
1.1. Wartości współczynnika przenikania
ciepła ścian, stropów i stropodachów, obliczone
zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi obliczania oporu cieplnego i
współczynnika przenikania ciepła, nie mogą być większe niż
wartości U(max) określone w tabelach:
Budynek mieszkalny i zamieszkania
zbiorowego
Lp.
|
Rodzaj przegrody i
temperatura w pomieszczeniu
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 · K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Ściany zewnętrzne (stykające się z powietrzem
zewnętrznym, niezależnie od rodzaju ściany):
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,30
|
|
b) przy ti £ 16
°C
|
0,80
|
2
|
Ściany wewnętrzne pomiędzy pomieszczeniami
ogrzewanymi a nieogrzewanymi, klatkami schodowymi lub korytarzami
|
1,00
|
3
|
Ściany przyległe do szczelin dylatacyjnych o
szerokości:
|
|
|
a) do 5 cm, trwale zamkniętych i wypełnionych
izolacją cieplną na głębokości co najmniej 20 cm
|
1,00
|
|
b) powyżej 5 cm, niezależnie od przyjętego sposobu
zamknięcia i zaizolowania szczeliny
|
0,70
|
4
|
Ściany nieogrzewanych kondygnacji podziemnych
|
bez wymagań
|
5
|
Dachy, stropodachy i stropy pod nieogrzewanymi
poddaszami lub nad przejazdami:
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,25
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16 °C
|
0,50
|
6
|
Stropy nad piwnicami nieogrzewanymi i zamkniętymi
przestrzeniami podpodłogowymi, podłogi na gruncie
|
0,45
|
7
|
Stropy nad ogrzewanymi kondygnacjami podziemnymi
|
bez wymagań
|
8
|
Ściany wewnętrzne oddzielające pomieszczenie
ogrzewane od nieogrzewanego
|
1,00
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
|
Budynek użyteczności publicznej
Lp.
|
Rodzaj przegrody i
temperatura w pomieszczeniu
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 ·K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Ściany zewnętrzne (stykające się z powietrzem
zewnętrznym, niezależnie od rodzaju ściany):
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,30
|
|
b) przy ti £
16°C
|
0,65
|
2
|
Ściany wewnętrzne między pomieszczeniami
ogrzewanymi a klatkami schodowymi lub korytarzami
|
3,00*)
|
3
|
Ściany przylegające do szczelin dylatacyjnych o
szerokości:
|
|
|
a) do 5 cm, trwale zamkniętych i wypełnionych
izolacją cieplną na głębokość co najmniej 20 cm
|
3,00
|
|
b) powyżej 5 cm, niezależnie od przyjętego sposobu
zamknięcia i zaizolowania szczeliny
|
0,70
|
4
|
Ściany nieogrzewanych kondygnacji podziemnych
|
bez wymagań
|
5
|
Dachy, stropodachy i stropy pod nieogrzewanymi
poddaszami lub nad przejazdami:
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,25
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16 °C
|
0,50
|
6
|
Stropy nad nieogrzewanymi kondygnacjami
podziemnymi i zamkniętymi przestrzeniami pod podłogowymi, posadzki na
gruncie
|
0,45
|
7
|
Stropy nad piwnicami ogrzewanymi
|
bez wymagań
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
*) Jeżeli przy drzwiach wejściowych
do budynku nie ma przedsionka, to wartość współczynnika U
ściany wewnętrznej przy klatce schodowej na parterze nie powinna być
większa niż 1,0 W/(m2 · K).
|
Budynek produkcyjny, magazynowy i
gospodarczy
Lp.
|
Rodzaj przegrody i
temperatura w pomieszczeniu
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 · K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Ściany zewnętrzne (stykające się z powietrzem
zewnętrznym, niezależnie od rodzaju ściany):
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,30
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16° C
|
0,65
|
|
c) przy ti £ 8
°C
|
0,90
|
2
|
Ściany wewnętrzne i stropy miedzykondygnacyjne:
|
|
|
a) przy Δti
> 16 °C
|
1,00
|
|
b) przy 8 °C < Δti
£ 16 °C
|
1,40
|
|
c) przy Δti
£ 8 °C
|
bez wymagań
|
3
|
Dachy, stropodachy i stropy pod nieogrzewanymi
poddaszami lub nad przejazdami:
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
0,25
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16 °C
|
0,50
|
|
c) przy Δti
£ 8 °C
|
0,70
|
4
|
Stropy nad nieogrzewanymi kondygnacjami
podziemnymi i zamkniętymi przestrzeniami podpodłogowymi, posadzki na
gruncie:
|
|
|
a) przy ti > 16°C
|
0,80
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16 °C
|
1,20
|
|
c) przy Δti
£ 8 °C
|
1,50
|
5
|
Stropy nad piwnicami ogrzewanymi
|
bez wymagań
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia lub określana indywidualnie w projekcie technologicznym.
Δti - Różnica temperatur
obliczeniowych w pomieszczeniach.
|
1.2. Wartości współczynnika przenikania
ciepła U okien, drzwi balkonowych i drzwi zewnętrznych nie mogą być
większe niż wartości U(max) określone w tabelach:
Budynek mieszkalny i zamieszkania
zbiorowego
Lp.
|
Okna, drzwi balkonowe i
drzwi zewnętrzne
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 · K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Okna (z wyjątkiem połaciowych), drzwi balkonowe i
powierzchnie przezroczyste nieotwieralne w pomieszczeniach o ti
³ 16 °C:
|
|
|
a) w I, II i III strefie klimatycznej
|
1,8
|
|
b) w IV i V strefie klimatycznej
|
1,7
|
2
|
Okna połaciowe (bez względu na strefę klimatyczną)
w pomieszczeniach o ti £ 16 °C
|
1,8
|
3
|
Okna w ścianach oddzielających pomieszczenia
ogrzewane od nieogrzewanych
|
2,6
|
4
|
Okna pomieszczeń piwnicznych i poddaszy
nieogrzewanych oraz nad klatkami schodowymi nieogrzewanymi
|
bez wymagań
|
5
|
Drzwi zewnętrzne wejściowe
|
2,6
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
|
Budynek użyteczności publicznej
Lp.
|
Okna, drzwi balkonowe,
świetliki i drzwi zewnętrzne
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 · K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Okna (z wyjątkiem połaciowych), drzwi balkonowe i
powierzchnie przezroczyste nieotwieralne (fasady):
|
|
|
a) przy ti > 16
°C
|
1,8
|
|
b) przy 8 °C < ti
£ 16 °C
|
2,6
|
|
c) przy ti £ 8
°C
|
bez wymagań
|
2
|
Okna połaciowe i świetliki
|
1,7
|
3
|
Okna i drzwi balkonowe w pomieszczeniach o
szczególnych wymaganiach higienicznych (pomieszczenia
przeznaczone na stały pobyt ludzi w szpitalach, żłobkach i
przedszkolach)
|
1,8
|
4
|
Okna pomieszczeń piwnicznych i poddaszy
nieogrzewanych oraz świetliki nad klatkami schodowymi nieogrzewanymi
|
bez wymagań
|
5
|
Drzwi zewnętrzne wejściowe do budynków
|
2,6
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
|
Budynek produkcyjny, magazynowy i
gospodarczy
Lp.
|
Okna, świetliki, drzwi i
wrota
|
Współczynnik
przenikania ciepła
U(max)
[W/(m2 · K)]
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Okna (z wyjątkiem połaciowych), drzwi balkonowe i
powierzchnie przezroczyste nieotwieralne w pomieszczeniach o ti
³ 16 °C:
|
|
|
a) w I, II i III strefie klimatycznej
|
1,9
|
|
b) w IV i V strefie klimatycznej
|
1,7
|
2
|
Okna połaciowe (bez względu na strefę klimatyczną)
w pomieszczeniach o ti > 16 °C
|
1,8
|
3
|
Okna w ścianach oddzielających pomieszczenia
ogrzewane od nieogrzewanych
|
2,6
|
4
|
Drzwi i wrota w przegrodach zewnętrznych
|
2,6
|
ti - Temperatura
obliczeniowa w pomieszczeniu zgodnie z § 134 ust. 2
rozporządzenia.
|
1.3. Dopuszcza się dla budynku produkcyjnego,
magazynowego i gospodarczego większe wartości współczynnika
U niż U(max) określone w pkt 1.1. i 1.2., jeśli
uzasadnia to rachunek efektywności ekonomicznej inwestycji, obejmujący
koszt budowy i eksploatacji budynku.
1.4. W budynku mieszkalnym, budynku zamieszkania
zbiorowego, budynku użyteczności publicznej, a także budynku
produkcyjnym, magazynowym i gospodarczym podłoga na gruncie w
ogrzewanym pomieszczeniu powinna mieć izolację cieplną obwodową z
materiału izolacyjnego w postaci warstwy o oporze cieplnym co najmniej
2,0 (m2 · K)/W, przy czym
opór cieplny warstw podłogowych oblicza się zgodnie z Polską
Normą dotyczącą obliczania oporu cieplnego i współczynnika
przenikania ciepła.
1.5. Izolacja cieplna przewodów rozdzielczych
i komponentów w instalacjach centralnego ogrzewania, ciepłej
wody użytkowej (w tym przewodów cyrkulacyjnych), instalacji
chłodu i ogrzewania powietrznego powinna spełniać następujące wymagania
minimalne określone w poniższej tabeli:
Wymagania izolacji cieplnej
przewodów i komponentów
Lp.
|
Rodzaj przewodu lub
komponentu
|
Minimalna grubość izolacji
cieplnej
(materiał 0,035 W/(m · K)1)
|
1
|
Średnica wewnętrzna do 22 mm
|
20 mm
|
2
|
Średnica wewnętrzna od 22 do 35 mm
|
30 mm
|
3
|
Średnica wewnętrzna od 35 do 100 mm
|
równa średnicy wewnętrznej rury
|
4
|
Średnica wewnętrzna ponad 100 mm
|
100 mm
|
5
|
Przewody i armatura wg poz. 1-4 przechodzące przez
ściany lub stropy, skrzyżowania przewodów
|
1/2 wymagań z poz. 1-4
|
6
|
Przewody ogrzewań centralnych wg poz. 1-4, ułożone
w komponentach budowlanych między ogrzewanymi pomieszczeniami
różnych użytkowników
|
1/4 wymagań z poz. 1-4
|
7
|
Przewody wg poz. 6 ułożone w podłodze
|
6 mm
|
8
|
Przewody ogrzewania powietrznego (ułożone wewnątrz
izolacji cieplnej budynku)
|
40 mm
|
9
|
Przewody ogrzewania powietrznego (ułożone na
zewnątrz izolacji cieplnej budynku)
|
80 mm
|
10
|
Przewody instalacji wody lodowej prowadzone
wewnątrz budynku2)
|
50 % wymagań z poz. 1-4
|
11
|
Przewody instalacji wody lodowej prowadzone na
zewnątrz budynku2)
|
100 % wymagań z poz. 1-4
|
Uwaga:
1) przy zastosowaniu materiału
izolacyjnego o innym współczynniku przenikania ciepła niż
podano w tabeli należy odpowiednio skorygować grubość warstwy
izolacyjnej,
2) izolacja cieplna wykonana jako
powietrznoszczelna.
2. Inne wymagania związane z oszczędnością energii
2.1. Powierzchnia okien.
2.1.1. W budynku mieszkalnym i zamieszkania zbiorowego
pole powierzchni A0, wyrażone w m2,
okien oraz przegród szklanych i przezroczystych, o
współczynniku przenikania ciepła nie mniejszym niż 1,5 W/(m2
· K), obliczone według ich wymiarów modularnych,
nie może być większe niż wartość A0max obliczone
według wzoru:
A0max =
0,15 Az + 0,03 Aw
gdzie:
Az - jest sumą pól
powierzchni rzutu poziomego wszystkich kondygnacji nadziemnych (w
zewnętrznym obrysie budynku) w pasie o szerokości 5 m wzdłuż ścian
zewnętrznych,
Aw - jest sumą pól
powierzchni pozostałej części rzutu poziomego wszystkich kondygnacji po
odjęciu Az.
2.1.2. W budynku użyteczności publicznej pole
powierzchni A0, wyrażone w m2,
okien oraz przegród szklanych i przezroczystych, o
współczynniku przenikania ciepła nie mniejszym niż 1,5 W/(m2
· K), obliczone według ich wymiarów modularnych,
nie może być większe niż wartość A0max obliczona
według wzoru określonego w pkt 2.1.1., jeśli nie jest to sprzeczne z
warunkami dotyczącymi zapewnienia niezbędnego oświetlenia światłem
dziennym, określonymi w § 57 rozporządzenia.
2.1.3. W budynku produkcyjnym, magazynowym i
gospodarczym łączne pole powierzchni okien oraz ścian szklanych w
stosunku do powierzchni całej elewacji nie może być większe niż:
1) w budynku jednokondygnacyjnym (halowym) - 15%;
2) w budynku wielokondygnacyjnym - 30 %.
2.1.4. We wszystkich rodzajach budynków
współczynnik przepuszczalności energii całkowitej okna oraz
przegród szklanych i przezroczystych gc
liczony według wzoru:
gc = fc
· gG
gdzie:
gG - współczynnik
przepuszczalności energii całkowitej dla rodzaju oszklenia,
fc - współczynnik
korekcyjny redukcji promieniowania ze względu na zastosowane urządzenia
przeciwsłoneczne,
nie może być większy niż 0,5, z wyłączeniem okien oraz
przegród szklanych i przezroczystych, których
udział fG w powierzchni ściany jest większy niż
50 % powierzchni ściany - wówczas należy spełnić poniższą
zależność:
gc
· fG £ 0,25
gdzie:
fG - udział powierzchni okien
oraz przegród szklanych i przezroczystych w powierzchni
ściany.
2.1.5. Wartości współczynnika
przepuszczalności energii całkowitej dla rodzaju oszklenia określa
poniższa tabela:
Lp.
|
Rodzaj
oszklenia
|
Współczynnik
gG przepuszczalności energii całkowitej
|
1
|
2
|
3
|
1
|
Pojedynczo szklone
|
0,85
|
2
|
Podwójnie szklone
|
0,75
|
3
|
Podwójnie szklone z powłoką selektywną
|
0,67
|
4
|
Potrójnie szklone
|
0,7
|
5
|
Potrójnie szklone z powłoką selektywną
|
0,5
|
6
|
Okna podwójne
|
0,75
|
2.1.6. Wartości współczynnika korekcyjnego
redukcji promieniowania ze względu na zastosowane urządzenia
przeciwsłoneczne określa poniższa tabela:
Lp.
|
Typ zasłon
|
Właściwości optyczne
|
Współczynnik
korekcyjny redukcji promieniowania fc
|
współczynnik
absorpcji
|
współczynnik
przepuszczalności
|
osłona wewnętrzna
|
osłona zewnętrzna
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
1
|
Białe żaluzje o lamelach nastawnych
|
0,1
|
0,05
|
0,25
|
0,10
|
|
0,1
|
0,30
|
0,15
|
|
0,3
|
0,45
|
0,35
|
2
|
Zasłony białe
|
0,1
|
0,5
|
0,65
|
0,55
|
|
0,7
|
0,80
|
0,75
|
|
0,9
|
0,95
|
0,95
|
3
|
Tkaniny kolorowe
|
0,3
|
0,1
|
0,42
|
0,17
|
|
0,3
|
0,57
|
0,37
|
|
0,5
|
0,77
|
0,57
|
4
|
Tkaniny z powłoką aluminiową
|
0,2
|
0,05
|
0,20
|
0,08
|
2.1.7. Pkt 2.1.4. nie stosuje się w odniesieniu do
powierzchni pionowych oraz powierzchni nachylonych więcej niż 60 stopni
do poziomu, skierowanych w kierunkach od
północno-zachodniego do północno-wschodniego
(kierunek północy +/- 45 stopni), okien chronionych przed
promieniowaniem słonecznym przez sztuczną przegrodę lub naturalną
przegrodę budowlaną oraz do okien o powierzchni mniejszej niż 0,5 m2.
2.2. Warunki spełnienia wymagań dotyczących
powierzchniowej kondensacji pary wodnej.
2.2.1. W celu zachowania warunku, o którym
mowa w § 321 ust. 1 rozporządzenia, w odniesieniu do
przegród zewnętrznych budynków mieszkalnych,
zamieszkania zbiorowego, użyteczności publicznej i produkcyjnych,
rozwiązania przegród zewnętrznych i ich węzłów
konstrukcyjnych powinny charakteryzować się współczynnikiem
temperaturowym fRsi o wartości nie mniejszej niż
wymagana wartość krytyczna, obliczona zgodnie z Polską Normą dotyczącą
metody obliczania temperatury powierzchni wewnętrznej koniecznej do
uniknięcia krytycznej wilgotności powierzchni i kondensacji
międzywarstwowej.
2.2.2. Wymaganą wartość krytyczną
współczynnika temperaturowego fRsi w
pomieszczeniach ogrzewanych do temperatury co najmniej 20 °C w
budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności
publicznej należy określać według rozdziału 5 Polskiej Normy, o
której mowa w pkt 2.2.1., przy założeniu, że średnia
miesięczna wartość wilgotności względnej powietrza wewnętrznego jest
równa ϕ = 50 %, przy czym dopuszcza się przyjmowanie
wymaganej wartości tego współczynnika równej 0,72.
2.2.3. Wartość współczynnika temperaturowego
charakteryzującego zastosowane rozwiązanie konstrukcyjno-materiałowe
należy obliczać:
1) dla przegrody - według Polskiej Normy, o
której mowa w pkt 2.2.1.;
2) dla mostków cieplnych:
a) przy zastosowaniu przestrzennego modelu przegrody -
według Polskiej Normy dotyczącej obliczania strumieni cieplnych i
temperatury powierzchni, lub
b) metodą uproszczoną - według Polskiej Normy dotyczącej
obliczania strumieni cieplnych i temperatury powierzchni, korzystając z
katalogów mostków cieplnych.
2.2.4. Sprawdzenie warunku, o którym mowa w
§ 321 ust. 3 rozporządzenia, należy przeprowadzać według
rozdziału 6 Polskiej Normy, o której mowa w pkt 2.2.1. Nie
dotyczy to przegród, w odniesieniu do których
praktyka wykazała, że zjawisko kondensacji wewnętrznej w tych
przegrodach nie występuje, jak na przykład murowane ściany
jednowarstwowe.
2.2.5. Dopuszcza się kondensację pary wodnej, o
której mowa w § 321 ust. 2 rozporządzenia, wewnątrz
przegrody w okresie zimowym, o ile struktura przegrody umożliwi
wyparowanie kondensatu w okresie letnim i nie nastąpi przy tym
degradacja materiałów budowlanych przegrody na skutek tej
kondensacji.
2.3. Szczelność na przenikanie powietrza.
2.3.1. W budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego,
budynku użyteczności publicznej, a także w budynku produkcyjnym
przegrody zewnętrzne nieprzezroczyste, złącza między przegrodami i
częściami przegród oraz połączenia okien z ościeżami należy
projektować i wykonywać pod kątem osiągnięcia ich całkowitej
szczelności na przenikanie powietrza.
2.3.2. W budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego i
budynku użyteczności publicznej współczynnik infiltracji
powietrza dla otwieranych okien i drzwi balkonowych powinien wynosić
nie więcej niż 0,3 m3/(m · h
· daPa2/3), z zastrzeżeniem
§ 155 ust. 3 i 4 rozporządzenia.
Zaleca się przeprowadzenie sprawdzenia szczelności
powietrznej budynku. Wymagana szczelność wynosi:
1) budynki z wentylacją grawitacyjną - n50
£ 3,0 h-1;
2) budynki z wentylacją mechaniczną - n50
£ 1,5 h-1.
Załącznik nr 3
STOSOWANE W ROZPORZĄDZENIU OKREŚLENIA DOTYCZĄCE PALNOŚCI I
ROZPRZESTRZENIANIA OGNIA ORAZ ODPOWIADAJĄCE IM EUROPEJSKIE KLASY
REAKCJI NA OGIEŃ I KLASY ODPORNOŚCI DACHÓW NA OGIEŃ
ZEWNĘTRZNY
1. Palność wyrobów (materiałów)
budowlanych
1.1. Stosowanym w rozporządzeniu określeniom: niepalny,
niezapalny, trudno zapalny, łatwo zapalny, niekapiący, samogasnący,
intensywnie dymiący (z wyłączeniem posadzek - w tym wykładzin
podłogowych) odpowiadają klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą
PN-EN 13501-1:2008 „Klasyfikacja ogniowa
wyrobów budowlanych i elementów
budynków - Część 1: Klasyfikacja na podstawie badań reakcji
na ogień”, podane w kolumnie 2 tabeli 1.
Tabela 1
Określenia dotyczące palności
stosowane w rozporządzeniu
|
Klasy reakcji na ogień
zgodnie z PN-EN 13501-1:2008
|
Niepalne
|
A1;
A2-s1,d0; A2-s2,d0; A2-s3,d0;
|
Palne
|
niezapalne
|
A2-s1,d1; A2-s2,d1; A2-s3,d1;
A2-s1,d2; A2-s2,d2; A2-s3,d2;
B-s1,d0; B-s2,d0; B-s3,d0;
B-s1,d1; B-s2,d1; B-s3,d1;
B-s1,d2; B-s2,d2; B-s3,d2;
|
trudno zapalne
|
C-s1,d0; C-s2,d0; C-s3,d0;
C-s1,d1; C-s2,d1; C-s3,d1;
C-s1,d2; C-s2,d2; C-s3,d2;
D-s1,d0; D-s1,d1; D-s1,d2;
|
łatwo zapalne
|
D-s2,d0; D-s3,d0;
D-s2,d1; D-s3,d1;
D-s2,d2; D-s3,d2;
E-d2; E;
F
|
Niekapiące
|
A1;
A2-s1,d0; A2-s2,d0; A2-s3,d0;
B-s1,d0; B-s2,d0; B-s3,d0;
C-s1,d0; C-s2,d0; C-s3,d0;
D-s1,d0; D-s2,d0; D-s3,d0;
|
Samogasnące
|
co najmniej E
|
Intensywnie dymiące
|
A2-s3,d0; A2-s3,d1; A2-s3,d2;
B-s3,d0; B-s3,d1; B-s3,d2;
C-s3,d0; C-s3,d1; C-s3,d2;
D-s3,d0; D-s3,d1; D-s3,d2;
E-d2 ; E;
F
|
1.2. Stosowanym w rozporządzeniu określeniom: niepalny,
niezapalny, trudno zapalny, intensywnie dymiący dotyczącym posadzek (w
tym wykładzin podłogowych) odpowiadają klasy reakcji na ogień, zgodnie
z Polską Normą PN-EN 13501-1:2008 „Klasyfikacja
ogniowa wyrobów budowlanych i elementów
budynków - Część 1: Klasyfikacja na podstawie badań reakcji
na ogień”, podane w kolumnie 2 tabeli 2.
Tabela 2
Określenia dotyczące
palności stosowane w rozporządzeniu
|
Klasy reakcji na ogień
zgodnie z PN-EN 13501-1:2008
|
Niepalne
|
A1fl; A2fl-s1;
A2fl-s2
|
Trudno zapalne
|
Bfl-s1; Bfl-s2;
Cfl-s1; Cfl-s2
|
Łatwo zapalne
|
Dfl-s1; Dfl-s2;
Efl; Ffl
|
Intensywnie dymiące
|
A2fl-s2; Bfl-s2;
Cfl-s2; Dfl-s2; Efl;
Ffl
|
Uwaga: Stosowane w pkt 1.1. i 1.2. określenia odnoszą
się także do wyrobów (materiałów) budowlanych
uznanych za spełniające wymagania w zakresie reakcji na ogień, bez
potrzeby prowadzenia badań, których wykazy zawarte są w
decyzjach Komisji Europejskiej publikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii
Europejskiej.
2. Rozprzestrzenianie ognia przez elementy budynku z
wyłączeniem ścian zewnętrznych przy działaniu ognia z zewnątrz budynku
2.1. Nierozprzestrzeniającym ognia elementom budynku
odpowiadają elementy:
- wykonane z wyrobów klasy reakcji na ogień:
A1; A2-s1,d0 A2-s2,d0; A2-s3,d0; B-s1,d0; Bs-2,d0 oraz Bs-3,d0;
- stanowiące wyrób o klasie reakcji na ogień:
A1; A2-s1,d0; A2-s2,d0; A2-s3,d0; B-s1,d0; B-s2,d0 oraz B-s3,d0, przy
czym warstwa izolacyjna elementów warstwowych powinna mieć
klasę reakcji na ogień co najmniej E;
2.2. Słabo rozprzestrzeniającym ogień elementom budynku
odpowiadają elementy:
- wykonane z wyrobów klasy reakcji na ogień:
C-s1,d0; C-s2,d0; C-s3,d0 oraz D-s1,d0;
- stanowiące wyrób o klasie reakcji na ogień:
C-s1,d0; C-s2,d0; C-s3, d0 oraz D-s1,d0, przy czym warstwa izolacyjna
elementów warstwowych powinna mieć klasę reakcji na ogień co
najmniej E.
3. Rozprzestrzenianie ognia przez przewody i izolacje
cieplne przewodów instalacyjnych stosowanych wewnątrz budynku
Nierozprzestrzeniającym ognia przewodom wentylacyjnym,
wodociągowym, kanalizacyjnym i grzewczym oraz ich izolacjom cieplnym
odpowiadają:
- przewody i izolacje wykonane z wyrobów
klasy reakcji na ogień: A1L; A2L-s1,d0;
A2L-s2,d0; A2L-s3,d0; BL-s1,d0;
BL-s2,d0 oraz BL-s3,d0;
- przewody i izolacje stanowiące wyrób o
klasie reakcji na ogień wg PN-EN 13501-1:2008: A1L;
A2L-s1,d0; A2L-s2,d0; A2L-s3,d0;
BL-s1,d0; BL-s2,d0 oraz BL-s3,d0,
przy czym warstwa izolacyjna elementów warstwowych powinna
mieć klasę reakcji na ogień co najmniej E.
4. Rozprzestrzenianie ognia przez przekrycia
dachów
4.1. Nierozprzestrzeniającym ognia przekryciom
dachów odpowiadają przekrycia:
1) klasy BROOF (t1) badane
zgodnie z Polską Normą PN-ENV 1187:2004 „Metody
badań oddziaływania ognia zewnętrznego na dachy”;
badanie 1.
2) klasy BROOF, uznane za
spełniające wymagania w zakresie odporności wyrobów na
działanie ognia zewnętrznego, bez potrzeby przeprowadzenia badań,
których wykazy zawarte są w decyzjach Komisji Europejskiej
publikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Warunki i kryteria techniczne dla przekryć klasy BROOF
(t1), o których mowa w pkt 1, podano w tabeli 3.
Tabela 3
Grupy kryteriów
|
Warunki i kryteria dla klasy
BROOF (t1)
(konieczne spełnienie wszystkich
wymienionych poniżej)
|
Grupa
a
|
zasięg zniszczenia (na zewnątrz i wewnątrz dachu)
w górę dachu < 0,70 m
|
powierzchniowe rozprzestrzenianie ognia
|
zasięg zniszczenia (na zewnątrz i wewnątrz dachu)
w dół dachu < 0,60 m
|
maksymalny zasięg zniszczenia na skutek spalania
(na zewnątrz i wewnątrz dachu) < 0,80 m
|
brak palących się materiałów (kropli
lub odpadów stałych) spadających od strony eksponowanej
|
boczny zasięg ognia nie osiąga krawędzi mierzonej
strefy (pasa)
|
maksymalny zasięg (promień) zniszczenia na dachach
płaskich (na zewnątrz i wewnątrz dachu) < 0,20 m
|
Grupa
b
|
brak palących się lub żarzących się cząstek
penetrujących konstrukcję dachu
|
penetracja ognia do wewnątrz budynku
|
brak pojedynczych otworów przelotowych
o powierzchni > 25 mm2
|
suma powierzchni wszystkich otworów
przelotowych < 4500 mm2
|
brak wewnętrznego spalania w postaci żarzenia
|
4.2. Przekrycia dachów spełniające kryteria
grupy b i niespełniające jednego lub więcej kryteriów grupy
a klasyfikuje się jako słabo rozprzestrzeniające ogień.
4.3. Przekrycia dachów klasy FROOF(t1)
klasyfikuje się jako przekrycia silnie rozprzestrzeniające ogień.
|